რუბაიები
***
შენს სასახლესთან ვარდების ბაღი მე გავაშენე,
ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები ასე გაჩვენე,
შენ კი ცის თაღი მიწად მიქციე, ქვად მომაჩვენე,
გულგრილობისთვის გამიმეტე და შემაჩვენე.
2004
***
ღმერთო, ეული რისთვის შემქმენ, რად გამაჩინე,
ჩემი მეორე ნახევარი სად დაარჩინე,
რისთვის მიმალავ, სად ვეძებო, გამოაჩინე,
გადმომხედე და ამ კაეშანს გადამარჩინე.
2004
***
მე ამ სამყარომ მოსიარულე ნეშტად მაქცია,
ხალისით სავსე ცოცხალ გვამად გადამაქცია,
ჩემსავ ყმაწვილურ ღიმილს მიჩვენებს სარკე მაქცია,
თუმცა კი ვგრძნობ, რომ თავს ღრმა სიბერე ჩამომაქცია.
2004
***
შენ თვალწარმტაცი სასმისი იყავ, ნექტარით სავსე,
ქურდმა წარგტაცა შენს ძველ პატრონს, შენც ნებით წაჰყე,
გასხა და გასხა ბოღმა, ბალღამი, აგივსო ბაგე,
და შეგეფერა ურჩხულთა ფერად სული და სახე.
“მდინარეთა ზედა ბაბილოვნისათა
მუნ დავსხედით და ვსტიროდეთ,
რაჟამს მოვიხსენეთ ჩუენ სიონი”
(ფსალ. 136.1).
2010
დიონისური
“Da mi basia mille, deinde centum,
Dein mille altera, dein secunda centum,
Deinde usque altera mille, deinde centum!”
Catullus
არა ვარ ლოთი, შენს სადღეგრძელოს თუმცა დავლევდი,
შენი ალერსით ავსებულ ზღვაში ნებით ვვარდები,
მთვარით დაღლილი ამომავალ მზეს მსურს მივესვენო
და დავისვენო.
ავყვე ფიქრებს და ვარსკვლავთა სხივებს შემოვეხვიო,
ცის კაბადონთან, სრული მთვარის დროს სტუმრად გეწვიო,
ყვავილს თავს როგორც ევლება სიო, შემოგეჩვიო
და შეგეჩვიო.
ოცნებით დავთვრე, რომ ვეღარ უმტროს ჩემს გულს გონებამ,
დამიპყროს სრულად, დაფარულად, შენმა მონებამ,
რომ მშვენიერი ეს ღამეები ნელა დავფურცლო
და გადავფურცლო.
ნუ მეტყვი მეტად, მიყვარხარო, გულს მიკლავ ამით, –
თავად მსურს ვიყო შენი მარადის, დღისით და ღამით,
ჩემი სიცოცხლე შენს მკლავებში მინდა გავლიო,
ღვინოდ დაგლიო.
1991
ჩუქება
