ჰორიზონტს მიღმა გაზაფხული თითქოს საპირისპიროდ იწყებოდა. ცა იყო ნაცრისფერი, მაგრამ ჰაერი — თავისუფლებით სავსე. თითქოს ბუნებამ თავადაც იცოდა, რომ რაღაც უნდა შეცვლილიყო.
ორი კვირა იყო გასული მას შემდეგ, რაც ბარსელონიდან დაბრუნდნენ მეგობრები... თითქოს ყველაფერი უნდა დაწყნარებულიყო — თუმცა რეალურად ახლა იწყებოდა ყველაზე მნიშვნელოვანი: მათ უნდა გადაეწყვიტათ, რას გააკეთებდნენ შემდეგ.
სალომე პირველად იჯდა ჩუმად. სუფრასთან არ ხუმრობდა, არ წუწუნებდა....გიორგი ტელეფონში რაღაცას ეძებდა. "გინდა ერთი იდეა გითხრათ?" — ჩაილაპარაკა და წამოდგა. მისმა თვალებმა როგორც ყოველთვის სხივები გამოუშვეს, მაგრამ ამჯერად — სხვანაირად, გადაწყვეტილების ნათებით.
მათ არ იცოდნენ, სად წაიყვანდათ ეს იდეა. მხოლოდ ერთი რამ იყო ნათელი — რაც არ უნდა მომხდარიყო, ამჯერად უკვე სხვა წესებით ითამაშებდნენ. წარსული უკან დარჩა. ახლა წინ მხოლოდ ჰორიზონტს მიღმა სავალი გზა იყო.
სუფრასთან შეკრებილები, თითქოს პირველად იყვნენ ასე სერიოზულად ჩაფიქრებულები. არც ერთი ხუმრობა, არც ერთი დაცინვა, არც ერთი უადგილო კომენტარი — ყველას მზერა იმ ერთადერთს მიეპყრო, რაც ამ წუთას ნამდვილად მნიშვნელოვანი იყო.
ვახო ნელა გასწორდა სკამზე და თავი დახარა. თითქოს საკუთარ თავში ეძებდა პასუხს. 'ჩვენ გვეშინია, აი რაცაა,' თქვა დაბალი ხმით. 'ყველას რაღაცის გვეშინია — იმის, რომ ისევ იგივე შეცდომებს დავუშვებთ, იმედები გაგვიცრუვდება, ან... ერთმანეთს ვეღარ მივცემთ შანსს.'
ნინიმ ჩაახველა, თითქოს ტონს უმატა ოთახს. 'ხოდა რისთვის ვართ ერთად, თუ არა იმ შიშის გადასალახად? მე მზად ვარ. ოღონდ არ მინდა, ისევ ძველში ჩავრჩეთ. მინდა, რამე ახალი, სხვა.'
თეომ თვალი ჩაუკრა და ჩაეღიმა. 'მაშინ მოდით ვთქვათ, რომ ეს ყველაფერი — რაც აქამდე იყო — უბრალოდ პირველი ნაწილი იყო. ახლა უკვე ახალი ისტორია იწყება.'
გიომ ხელი თეფშზე ჩამოდო, თითქოს იმ მომენტის სიმტკიცე დაედო ხელს. 'სად წავიდეთ? არა ისე, როგორც გასართობად, არამედ რომ რაღაც გამოვცადოთ, რაღაც ვისწავლოთ... რომ დავიბნეთ, მაგრამ არ დავნებდეთ.'
სალომემ ჩაფიქრებული ტონით ჩაილაპარაკა: 'ვიცი ერთ-ერთი ადგილი. სვანეთში, იქ სადაც ჯერ არცერთს არ გვიკავებია სუნთქვა ისე, როგორც საჭიროა.'
ყველამ გაოცებული თვალებით შეხედა. სვანეთი. არცერთს არ უკავშირებდა ეს ადგილი თავგადასავალს — მაგრამ ალბათ სწორედ ამიტომ იყო იდეალური.
იმ საღამოს არ გადაუწყვეტიათ ზუსტი თარიღი, არც ბილეთები შეუძენიათ, მაგრამ რაც გააკეთეს — მათემატიკურადაც ყველაზე ძნელი ქმედება იყო: შეთანხმდნენ.
მეორე დილას ყველაფერი სხვანაირად ჩანდა. თითქოს ახალი ეპოქა დაიწყო. სველი აივნებიდან მზის შუქი უკვე სხვანაირად ვარდებოდა, და ჩიტების ჭიკჭიკი კი — ისეთივე არ იყო, როგორც წინა დღეს. ახლა ისინი ჰორიზონტს მიღმა მიემართებოდნენ.
მთები პირველად სულ სხვანაირად ჩანდა. არა როგორც დასასვენებელი ადგილი, არამედ როგორც სარკე, რომელიც საკუთარ თავს დაგანახებს, თუ შეხედავ.
სოფელი მიტოვებული არ იყო, მაგრამ იქაურობას ჰქონდა უცნაური სიმშვიდე, ისეთი, რომელსაც დიდი ქალაქის ხმაური ვერასდროს წაშლის. სახლების კედლებზე ჩამოკიდებული დროშები, ხის აივნები და ძველი ცისფერი ფანჯრები მათთვის რაღაც ახალს ჰპირდებოდა.
"აქ უნდა გავჩერდეთ?" — იკითხა სალომემ და მანქანის კარი გააღო. თეომ თავი დაუქნია: "ამ სახლს ხათოსი ქვია. ბებიაჩემის დაქალია, აქ დაგვიტოვა გასაღები."
სახლი ძველით იყო აშენებული, ქვითა და ხით, მაგრამ საოცრად სუფთა და მოწესრიგებული იყო. შიგნით შესვლისთანავე იგრძნეს თბილი სუნი — ცაცხვის ჩაი, ძველი წიგნების მტვერი და კედლების სითბო.
ნიკა, რომელიც აქამდე თითქმის არ ლაპარაკობდა, ფანჯარასთან დადგა და ხეობა დააშტერდა. "რაღაცას ვგრძნობ... თითქოს აქ რაღაც უნდა მოხდეს. ჯერ არ ვიცი რა, მაგრამ გრძნობით ვიცი."
ლაშამ ზურგჩანთა დივანზე დააგდო და ჩაიცინა: "მთავარია, ახლა ერთმანეთი არ გადავჭამოთ. დიდი ჯგუფით ხანგრძლივი ყოფნა ხოლმე ყოველთვის სირთულეა."
ვახო, რომელიც ზურგსუკან შემოვიდა, ამაყად ჩახედა ყველას. "მოიცა, აბა, რისთვის ვართ აქ? არამარტო დასასვენებლად. საკუთარი თავი უნდა ვიპოვოთ — ან დავკარგოთ და თავიდან ვიპოვოთ."
ნინიმ ჩაიდანი დადგა გაზქურაზე და ღიმილით ჩაილაპარაკა: "ჰო, და თან ცოტა გავიცინოთ. თორემ მხოლოდ სერიოზული საუბრები არც ერთ ჩვენგანს არ მოუხდება."
დასაწყისი მშვიდი იყო. მაგრამ ღამე, როცა ქარმა ხეებში ამოიოხრა და ძველი ხის კედლები დაიზმუილა, ყველას გაახსენდა — მთები არასდროს უშვებენ ადამიანებს ისე, რომ რაღაც არ ამოიტანონ მათ შიგნით.
ეს იყო სვანეთის სიჩუმე. სიჩუმე, რომელიც შეიძლება გაგაგიჟოს, ან გაგანათოს.
მოგზაურობა სვანეთში ნამდვილად განსაკუთრებული გამოცდილება შეიძლება იყოს. ეს ადგილია, სადაც ბუნება და ისტორია ერთმანეთს ურთულეს, მაგრამ საოცრად ლამაზ სეტინგში ერევა. სვანეთი ღია ჰორიზონტებს, მკაფიო მთებს, უნიკალურ კულტურას და ძველ ტრადიციებს წარმოადგენს.
ჩუქება
