ტკივილის ზღვარი ღამე ჩამოწვა ისე ნელა, თითქოს თვითონაც ეჭვობდა, უნდოდა თუ არა ქალაქზე საბნის გადაფარება. ქუჩის შუქი მკრთალად ციმციმებდა, და გიორგი მიყვებოდა კედლებს, რომლებსაც ბავშვობაში სახეები ჰქონდა — ახლა კი მხოლოდ ბზარები და ჩამონგრეული ფერები.
. ქაღალდებზე სრულწლოვანი. სინამდვილეში — ჯერ კიდევ ის პატარა ბიჭი, რომელიც ღამით ბალიშის ქვეშ ხმადაბლა ტიროდა, რომ სხვებს არ გაეგოთ.
თვრამეტი წელი საკმარისი არ ყოფილა იმისთვის, რომ დაევიწყებინა, როგორია ხელით დაჭერილი შიმშილი, ან ის სიჩუმე, რომელსაც მხოლოდ ბავშთა სახლში იზრდები: ისეთი, სადაც სიტყვებზე უფრო ხმაურიანია გადატანილი ზამთრები, წასული მეგობრები, დაკარგული ნივთები... და დაკარგული საკუთარ თავიც.
და ახლა, ამ ღამით, გიორგი ისევ იმ შენობასთან იდგა. ბავშვთა სახლი. თითქოს მხოლოდ შენობა აღარ იყო — კედლები იცნობდნენ მას. სარკმელების მიღმა კიდევ იყვნენ ისინი, ვინც ერთნაირი ტკივილებით იზრდებოდა. მაგრამ გიორგიმ ვეღარ გაიღო კარი. რაღაც შიგნით აღარ აძლევდა უფლებას.
რაღაც შიგნით კი ეუბნებოდა:
"უნდა იცხოვრო. არა როგორც ვიღაც, ვინც გადარჩა — არამედ როგორც ვიღაც, ვინც ახლა ირჩევს."
და სწორედ ამ ღამით დაიწყო ის, რაც სხვებისთვის იყო პატარა ამბავი — მაგრამ გიორგისთვის იყო დიდი სუნთქვა. პირველი, ჭრილობის მიუხედავად.
გიორგი თვრამეტი წლისაა. უკვე ოფიციალურად "გამოსულია სისტემიდან", როგორც ისინი, ვინც არასდროს წარმოიდგენენ, რას ნიშნავს ეს სიტყვები. ვინ დაიმახსოვრებს, რომ ეს ერთ დროს ბავშვთა სახლიდან გაქცეული ბავშვი გახდა, რომელიც ახლა თავისი სქემის პირადი წესებით ითვლება "თავისუფლად"? მაგრამ მისი თავისუფლება, რა თქმა უნდა, გართობისა და სიხარულისაგან შორსაა. ის ცხოვრობს თავშესაფარში, საცხობში მუშაობს, დილით ცხრა საათზე იღებს სიგარეტს, რომელსაც არასდროს უნდა გაეკაროს. ის ებრძვის საკუთარ თავს, საკუთარ მეხსიერებას და თითოეულ ახალ დღეზე თავს გრძნობს ისე, თითქოს წარსულში ჩაკეტილი, უკუნეთში დარჩენილი ადამიანი ყოფილა.
დღეს — დღე კი განსაკუთრებულია. გიორგი დგას იქ, სადაც ადრე, ბავშვობაში, მხოლოდ ტკივილი და მოლოდინი იყო. კვლავ გაჩერებულია იმ ძველი შენობის წინ, რომელსაც "ბავშვთა სახლი" ჰქვია. ოთახი, სადაც მისი მოლოდინი დაიწვა, სადაც მის წინ უამრავი სახე, ყოველდღიური ტკივილი და გამორიცხულობა გამეფდა. ის ახლა აქაა. ისევ.
მაგრამ ეს ადგილი არ არის ის, რაც მას ერთი ღამის წინ, მას შემდეგ, რაც დალაშქრა მეშინია ტირილი და პანიკის მთელი ხანგრძლივი დღეები. ისევ აქაა, მაგრამ მის გრძნობებში სხვა მხარეა, სხვა რეალობა. ის იდგა ამ კედლების წინ, მაგრამ თვალების შიგნით ახალი ხედვა და ახალი ტკივილი აღვივებს.
შიშმა, რომელიც კიდევ ერთხელ დაუბრუნდა, თითქოს ისევ ჩაკეტილი იყო. კიდევ ერთხელ გრძნობდა თავს ასე მტკივნეულად, როგორც მაშინ, როდესაც ყოველ წამს მოლოდინში ცხოვრობდა. და როდესაც პირველად იმ ადამიანების ძებნა იწყება, რომლებიც მისი წარმოსახვის გარეშე არ არსებობენ, ის ამ დღეს ეძებს თავის თავს.
"თვალები, რომლებიც აღარაფერი ხედავენ," — გაიფიქრა გიორგი და სასიამოვნოდ იგრძნო, რომ უბრალოდ თავი აღარ ჩაფლული აქვს სიცარიელეში. ამ მომენტში, სადაც რაღაც შიგნიდან მისცემდა წინწარეს, რაც მანამდე არასდროს ვიგრძნო.
მათთან შეხვედრისთანავე, როგორც ბავშვებს, რომლებიც ისევ ნერვიულობდნენ, მისი სევდიანი და მკრთალი მზერა აჩვენებდა, რომ არც მანამდე არ არსებობდა ისე, როგორც ახლა.
კედლები დაბლა, შენობა მოხუცებულივით ჩაცვენილი. ეზოში მინდორი აღარავის მოურგავს. ბოლო ოთახი მარცხნივ კი ჯერ ისევ იქაა — თითქოს დრო ვერ შეეხო მას, ან არ გაბედა.
გიორგი ყურს აკრავს კედელს. არაფერია. და მაინც, თითქოს ჯერ ისევ ესმის თავის ბავშვობის ხმა, როგორ იმეორებს —
"დედიკო სადაა? რატომ არ მოდის?"
ხმა, რომელიც მაშინაც არავის გაუგონია.
ის არ იცის, რატომ დაბრუნდა.
ან – იცის, მაგრამ თავს არ უტყდება.
მის ჩანთაში ძველი სურათია – ბავშვთა სახლის თანამშრომლის გადაღებული, რომელშიც შემთხვევით მოხვდა ერთი ქალი, რომელზეც გიორგის ეჭვი აქვს. არ ახსოვს სახე, მაგრამ სხეულის მოძრაობა, ჩრდილი – თითქოს გონებას არ ანებებს დავიწყებას.
გიორგი უყურებს ფანჯარას.
მეორე სართულზე, პატარა რკინის შიგა გისოსის უკან, თითქოს ისევ არის იმ ბიჭის სილუეტი, რომელიც ოდესღაც იქ ცხოვრობდა.
მისი სილუეტი.
ისევ უყურებს გარეთ — თითქოს ვიღაცას ელის.
ფართხუნით მოტრიალდა რკინის კარი. ჯერ იყო და გიორგიმ იფიქრა, ისევ წარსულშია. მაგრამ კარის ჩარჩოში ქალი იდგა — ჭაღარა თმით, მაგრამ ისევ იმ მზერით, რომელიც ბავშვობაში სიმშვიდეს ჰგვრიდა.
— გიორგი?.. — ხმადაბლა თქვა ქალმა, თითქოს საკუთარ თვალებს არ უჯერებდა.
— თამარ მას … — გიორგის ხმაც გაუტყდა. ბავშვური ხმა წამოახტა
ჩუქება
