სიყვარულის ალგორითმი

სიყვარულის ალგორითმი თბილი საღამოს მზე თანდათან იძირება კავკასიონში და ქალაქი ნაცრისფერი სინათლით იფარება, თითქოს დრო თავადაც გაჩერდა. ყოველი ქუჩის ფერიც ნელ-ნელა ეშვება, და ყველა კუთხე ნაცნობი და მაინც ახალი ხდება. თითქოს თბილისი თავის ძველ სახეს უცხადებს მეგობრებს, როცა ისინი დაუბრუნდებიან ამ ადგილს, სადაც ადრე ყველაფერი ასე მარტივი და პირდაპირი იყო.
თათამ ლოდინში ჩაიარა გზაზე, და მისი ნაბიჯები ერთმანეთს უჩუმრად და მიჩუმათებული ხვდებოდა. მისი თვალები ხმელთაშუა ქუჩებისკენ მიმავალი მზის სხივებს მორჩა, მაგრამ თითქოს მის გულში კვლავ იმ ძველ შპილებს, რომლებიც აქ ცხოვრობდნენ. "როგორც ძველ თაროზე, ყველაფერი ისევ ისეთია," – ჩაილაპარაკა, მაგრამ მისი სიტყვები თითქოს თავადაც ვერ გაიგო.
"არავინ იცის, როდის ხდება ჩვენი ცხოვრება სწორედ ახლა," – დააზუსტა ნოემ, მისი ხმა ნელა გადამოჰყვა თათას სევდიან გამოხედვას. მაგრამ თათას ბრმა ღიმილი, მისი თვალები ქალაქში მიჩრდილული ნათებისთვისაც კი გაშუქდა, თითქოს იგი ისევ იგრძნობდა, რომ ყველაფერი ამ მომენტისთვის იყო ბედისწერა.
"და მაინც, ამდენი წლის შემდეგ მაინც გველოდება..." – თქვა ლუკამ, მისი ხმა დარწმუნებულად და შეშფოთებულად ჟღერდა. "შენ და მე, თათასავით, ისევ დავბრუნდებით. მაგრამ ეს ქალაქი ახლა სხვანაირია. მისი ჩუმი სევდიანობა ახალი..."
"გავიგეთ, ასე უნდა ყოფილიყო," – თქვა ანიმ, მისი სიტყვები თბილად და ნელ-ნელა გაიჟღერა. "თუმცა მიუხედავად ყველაფრისა, ისევ ხვდებით. რადგან ეს, ისევე, როგორც სიყვარული, ზუსტად ერთ ადგილზე იკრიბება."
მეგობრები თვალებში იხუტებენ ყველა ემოციას, რადგან ახლა, როდესაც ისინი დაბრუნდნენ, იცოდნენ: ეს ქალაქი მათ არანაირი შეცდომით არ დატოვებს.
თბილი საღამოს სუსხიანმა ჰაერმა და აეროპორტიდან გამოსული ხალხის ხმაურმა ძველი და ნაცნობი ემოციები გააღვიძა. თბილისი, თავისი ძველებური ქუჩებით და მომნუსხავი თვალწარმტაცი ქუჩების კუთხეებით, მათთვის კვლავაც ისეთი ადგილი იყო, სადაც დრო თითქოს გაყინული იყო, და სადაც ყველაფერი, რაც ყველაზე ძვირფასი იყო, ისევ აქ, საკუთარ ქალაქში, დატოვეს.
მეგობრებისთვის ქალაქი უფრო მეტად ასახავდა მათთვის ნაცნობ სამყაროს. გზები, კაფეები, მტრედი, ერთი დიდი მთა, რომელზეც ჰაერი ყოველთვის თითქოს უცხოდ შესვლასაც კი ვერ შეძლებდა, თითქოს უნიკალური ადგილები გახლდათ.
"ესაა ჩვენი საყვარელი ადგილი," – თქვა თათამ და ანიმ თვალები თვალებში ჩააცქერდა, "ამ ადგილებს არასდროს ავცდებით."
მაგრამ ეს ქალაქი, თბილი და თავზარდაცემული, მათ იმ იმედებით და ოცნებებით აკრებდა, რომლებიც ახლა უკვე აღარ იყო უბრალოდ მომავალი, არამედ უკვე შემდგარნი.
"ჩვენ უკვე არასდროს დაგვრჩება მხოლოდ სიზმრები," – თქვა ლუკამ, რადგან მათ ქალაქში დაბრუნება კიდევ ერთი თავგადასავალი იყო, რომლის მსგავსი არც კი იყო და არც დაიჯერებდნენ.
"ჩვენ მზად ვართ ყველაფრისთვის," – დაამატა ნოემ, ყველას მზერა რომ დააცქერდა, რადგან ამჯერად ყველაფერი ისე გრძნობოდა, როგორც უნდა ყოფილიყო.
 
იყო დრო, როცა მათი სამყარო მხოლოდ ლექციებით, კაფეში მსუბუქად მორეულ ჭორებით და ერთმანეთზე თვალის მოურიდებლად გადაკვრის ჟინით იკვებებოდა. ის დრო, როცა ჯერ კიდევ არავინ იცოდა, ვინ ვინ იყო სინამდვილეში — სად მთავრდებოდა იუმორი და სად იწყებოდა გულწრფელობა. ისინი სტუდენტები იყვნენ: სხვადასხვანაირი ფერები ერთ ფერში შეზავებული, ერთმანეთისთვის მოსაზიდი და მაინც თავიანთი საზღვრებით დაცული.
ანი, ნოე, თათა, ლუკა, ტატო და სხვები — მათი მეგობრობა თავიდან შემთხვევითობის პროდუქტი ჩანდა, მაგრამ მალე გაირკვა, რომ ცხოვრების ყველაზე ღირებული ამბები სწორედ ასე იწყება. სიყვარულით, სიცილით, კინკლავით, ეჭვიანობით და უჩვეულო თავგადასავლებით სავსე გზა იწყებოდა. გზა, რომელიც რომის ულამაზეს ბაკებს, იორდანიის უდაბნოს კლდეებსა და თბილისის ეზოებს გადიოდა... გზა, სადაც გრძნობები აირია, საიდუმლოებები გამჟღავნდა და მათ ერთმანეთის სიღრმეში ჩახედვა მოუწიათ.
ეს არ იყო მხოლოდ სიყვარულის ისტორია. ეს იყო მეგობრობის გამოცდა, შინაგანი ზრდის თავგადასავალი და ის მღელვარე დრო, როცა ყველაფერი პირველად ხდება — პირველად ღალატი, პირველად პატიება, პირველად ჭრილობა... და პირველად ნამდვილი სილაღით ნათქვამი "მიყვარხარ".
ახლა კი, როცა ყველაფერი თითქოს უკან დარჩა, და წინ — ახალი ცხოვრების ზღურბლზე მდგარნი, ისინი უკვე მზად არიან, თავიანთი ამბავი თავად მოყვნენ.
****
 

თბილისის საერთაშორისო აეროპორტი, დილის ხუთი საათი.
კარში ჯერ ანი გამოჩნდა — ბორდოსფერი ყელსახვევით და დაბნეული მზერით. მის უკან მოდიოდნენ თატო, რომელიც ხუმრობით ცდილობდა დაძაბულობის მოხსნას, და ნინა, ყურსასმენებით, ცეკვასავით რომ მიაბიჯებდა.
ანი გრძნობდა, რომ რაღაც იცვლებოდა — არა მარტო მისი მისამართი, არამედ ისიც, ვინც იყო. ბავშვობიდან ოცნებობდა ლონდონზე, მაგრამ ახლა, როცა რეალურად მიფრინავდა, თითქოს ყველაფერი უფრო რთული იყო. თითქოს რაღაც — ან ვიღაც — ამით სრულდებოდა