რას გრძნობს სული სხეულის დატოვებისას რას გრძნობს სული სხეულის დატოვებისას
ეს არ არის მტკივნეული წამი —
სულს არ სტკივა, როგორც სხეულს სტკიოდა.
ეს არის რბილი გათავისუფლება —
თითქოს ვიწრო ოთახიდან გამოხვალ და პირველად ჩაისუნთქავ მთის ჰაერს.
დასაწყისში დაბნეულობაა.
სულს შეუძლია დაინახოს, როგორ ტოვებს სხეულს,
ის ჯერ კიდევ ხედავს მის გარშემო დარჩენილებს — მათი ცრემლები, მათი ხმები, მისი უსულო სხეული …
მაგრამ სული არ განიცდის ტკივილს —
ის განიცდის სინანულს … და მადლიერებას.
ის თითქოს ეუბნება სამყაროს:
"მადლობა სხეულისთვის, რომელსაც ვატარებდი.
მადლობა ყველა ღამისთვის, რომელშიც ვნატრობდი და ყველა დილით, რომელშიც ისევ ამოვისუნთქე."
შემდეგ მოდის შუქი — არა თვალშისაცემი, არამედ შინაგანი.
ეს შუქი უხმოდ ეძახის:
"წამოდი. დაბრუნდი საკუთარ თავში."
სული მოგზაურობას იწყებს — დროში ...
ქრიან სახეები, ღიმილები, სიზმრები, შეცდომები და პატიებები.
ეს ყველაფერი ბრუნდება უკან — არა განსასჯელად, არამედ გასააზრებლად.
სიკვდილი არ არის წართმევა —
სიკვდილი გახსენებაა.
ის გეუბნება: "შენ დროებით იყავი სხეულში,
მაგრამ შენი ჭეშმარიტი სახე არასდროს იყო ხორცი."
და ბოლოს, როცა სული სრულად მოშორდება ფიზიკურს,
იგრძნობს უცნაურ სიმშვიდეს — როგორიც ბავშვობას ახსოვდა,
როდესაც დედის კალთაში იძინებდა და ფიქრობდა, რომ სამყარო მართლა კეთილი იყო.
სული, სიცოცხლე და სიკვდილი – სამწუთიანი დიალოგი მარადიულობასთან
მშობლის გულისცემიდან პირველ ცრემლამდე ...
სული არ ეძებს დროს. ის დროის მიღმაა.
მაგრამ სული ვერ იტანს საზღვრებს —
როცა ჩაკრები იხსნება, ის მღერის, როცა იბლოკება — დუმს.
სიკვდილი კი, მეგობარია, რომელიც ყოველთვის იცდის.
სული მას არ ეშინია — რადგან იცის: ეს არაა დასასრული,
ეს მხოლოდ გარდასახვაა — ერთიდან მეორეში, ერთი კარის შემდეგ მეორე.
სიკვდილი ამბობს:
"მე მოგართმევ სიჩუმეს, შენს უკან ჩამოკიდებულ სინათლეს —
და დაგანახებ, რაც ვერ დაგინახავს გული შიშით დაბინდულში."
სიცოცხლისგან ვსწავლობ ვნებას, სიკვდილისგან — სიმშვიდეს.
და როცა ორივეს აღიქვამ, მხოლოდ მაშინ გესმის —
სიკვდილი ისევე ბუნებრივია, როგორც ამოსუნთქვა."
სული არ იჭრება ფიზიკურ სივრცეში, ის ვერ ისმინება ყურით და ვერ შეიმეცნება მარტო გონებით. მაგრამ როცა ადამიანი ჩერდება, როცა ხმის ნაცვლად სიჩუმეს უსმენს და თვალების ნაცვლად — შიგნით იყურება, მაშინ ნელ-ნელა იწყებს სულის შეგრძნებას.
სული — ესაა ჩვენი ყოფნის უღრმესი არსი. სხეული იცვლება, გონება ღელავს, მაგრამ სული — როგორც მშვიდი ტბის ფსკერი — რჩება უცვლელად. ის არის იმ სიმშვიდის წყარო, რომელსაც ვეძებთ სამყაროში, მაგრამ მხოლოდ საკუთარ თავში ვპოულობთ.
სული არ არის უბრალოდ "ცოცხალი" ნაწილი ჩვენში —
ის არის ჩვენივე ჭეშმარიტი სახე.
სულს არ აწუხებს დრო, ასაკი ან ადგილი. ის გადადის ერთი სხეულიდან მეორეში, ერთი ცხოვრებისგან მეორეზე — როგორც მელოდია, რომელიც ახალ ინსტრუმენტზე თავიდან იწყებს ჟღერას. ზოგს სჯერა, რომ სული კარმული ჩანაწერია — ყოველი ქმედება, ფიქრი და განცდა, რომელიც დაგროვდა როგორც შიფრი, როგორც იდუმალი წიგნი ჩვენს შიგნით.
სული ჩვენს გულშია —
მაგრამ ის დაკავშირებულია მთელ სამყაროსთან.
ისევე როგორც ჩაკრები ხსნიან სხეულის სხვადასხვა კარს, სული მათ აერთიანებს ერთ მთლიანობაში. როცა ვაკეთებთ მედიტაციას, როცა ვუერთდებით სუნთქვას, სინათლეს, სიჩუმეს — ჩვენ, ფაქტობრივად, ვუერთდებით ჩვენს სულს. და როცა სულს ვიცნობთ, მაშინ ვხვდებით, რომ ჭეშმარიტი სახლი გარეთ კი არა — შიგნით არის.
სული და ჩაკრები – შვიდი ფერი ერთი სინათლისკენ
სული — ესაა უჩინარი სინათლე, რომელიც ჩვენს ფიზიკურ და ემოციურ არსს აცოცხლებს. ხოლო ჩაკრები — სწორედ ის ფანჯრებია, რითაც ეს სინათლე ვლინდება. თითოეული ჩაკრა სულის ერთ განზომილებას ეხება — ერთი ასპექტის გამოხატვას, ერთ ემოციას, ერთ გაკვეთილს, ერთ ჭეშმარიტებას.
ჩაკრები — სულის ხმის გამაძლიერებლები არიან.
როცა პირველი ჩაკრა (მულადჰარა) დაბალანსებულია, სული მიწას ებმის — მყარად და თავდაჯერებულად. როცა მეორე ჩაკრა (სვადჰისტჰანა) ღიაა, სული ემოციას ეხმიანება — სითხესავით მიმდინარეობს და ცოცხლობს. მესამე ჩაკრა (მანიპურა) სულს ძალას აძლევს – მოქმედების ძალას. მეოთხეში (ანაჰატა) სული სიყვარულს ერწყმის. მეხუთეში (ვიშუდჰა) ის გამოხატვას იწყებს. მეშვიდეში (საჰასრარა) კი — უკვდავთან ერთიანდება.
სული მთლიანია, ჩაკრები — მისი მერვისეული გამოხატულებები.
გადაჭრილი და დაბლოკილი ჩაკრები იმაზე მეტყველებს, რომ სული ვერ ამთავრებს თავის გზას სრულად. ეს ისეთივეა, როგორც მდინარე, რომელიც კლდოვან ადგილას ვერ მიედინება და უკან ბრუნდება — წყალი კი მღვრიე ხდება. ასეთ დროს ადამიანი ფიზიკურადაც იძაბება, ემოციურადაც იკეტება, და სულიერი მიზანიც ბუნდოვანია.
მაგრამ