ფეხბურთის კაცი

შესავლის მაგიერ 1979 წლის 3 ოქტომბერს, ხანმოკლე, მაგრამ დაუვიწყარი ოდისეა სოხუმიდან დაიწყო – სოხუმის უნივერსიტეტში ლექციების დასრულების შემდეგ, მეუღლესთან, ფეხბურთის გულმხურვალე გულშემატკივარ ინგა შირავასთან ერთად, მარათონული სპრინტი წამოვიწყე და თბილისში გამოვფრინდი, რათა საღამოს ჯერ კიდევ მაშინ ჩემი ცხოვრების მთავარ მატჩს "დინამო"-"ლივერპულს" დავსწრებოდი და შემდეგ ისევ უკან, სოხუმში, დავბრუნებულიყავი.  
იმდროინდელი "ლივერპული" ლამის მითიური გუნდია, მსოფლიოს ერთ-ერთი საუკეთესო კლუბი, რომელმაც 1977 და 1978 წლებში ჩემპიონთა თასი ზედიზედ მოიპოვა და თბილისის "დინამოსთანაც", ბუნებრივია, ფავორიტად მიიჩნეოდა, მით უფრო, რომ "ენფილდზე" 2:1 მოგვიგეს...  
ახლა უბრალოდ წარმოიდგინეთ, რა ხდება 3 ოქტომბერს თბილისში!
"დინამოს" სტადიონი აფიქსირებს რეკორდს – არსებობს ცნობა, რომ მატჩზე დასასწრებად 110 ათასი ადამიანი მოვიდა! დაუჯერებელი ამბავია! ფაქტობრივად, მთელი თბილისი "დინამოზეა".
ამინდი წმინდად ინგლისურია – წვიმს!

თბილისის "დინამო" – "ლივერპული". 1979 წ.

"ლივერპული", რა თქმა უნდა, მოსაგებადაა ჩამოსული. სხვაგვარად უბრალოდ ვერც წარმოუდგენიათ, რომ სადღაც, დაკარგულში, საბჭოთა კავშირის რომელიღაც საქართველოში, რომელიც საქართველოც კი არ არის, რადგან საბჭოთა კავშირის ნაწილია, ინგლისში 2:1 გამარჯვების შემდეგ, მსოფლიოს საუკეთესო გუნდი რამე პრობლემას შეიძლება წააწყდეს.  
ეგ კი არა, შემდგომში ამ მატჩის მონაწილე ერთ-ერთმა დიდმა ქართველმა ფეხბურთელმა ისიც კი თქვა, რუსებმა გაგვაფრთხილეს, თქვენი მთავარი ამოცანა ისაა, დიდი ანგარიშით არ წააგოთო...  
ერთი სიტყვით, ყველა "ლივერპულის" იოლ გამარჯვებას ელოდა, ყველა, ჩვენი გუნდისა და "დინამოს" ქომაგების გარდა!  
როგორც იქნა, სტადიონზე შევედით და ჩვენს ადგილებამდე მივაღწიეთ. სამხრეთის ტრიბუნაზე ვსხედვართ. წვიმა გვასხამს.  
ყველაფერთან ერთად, თითქოს ის არ მყოფნიდეს სანერვიულოდ, რაც მოედანზე ხდება, ვიცი, რომ სიტუაცია დაიძაბება თუ არა, ჩემი მეუღლე, როგორც სჩვევია, მაგალითად, თვითმფრინავის აფრენა-დაფრენის, ერთი სიტყვით, ნერვიულობის დროს, ხელზე თითს დალურჯებამდე მომიჭერს... თუ არ უშველა, შეიძლება მიბწკინოს კიდეც... მაგრამ მომენტი იქმნება და მე არანაირ ტკივილს არ ვგრძნობ...  
არადა, გოლია!  
110 ათასი ადამიანი ბედნიერებისგან ბოლო ხმაზე ღრიალებს, მაგრამ ამ ასობით ათას ხმაში გაისმის განწირული კივილი – "მომაშორეთ ეს ქალი!"  
ჩემს მეუღლეს ჩვენ გვერდით მჯდომი გულშემატკივრის ცერი ჩაუბღუჯავს და ლამისაა, მოაგლიჯოს...
მაგრამ გოლის სიხარულმა შეგვარიგა მეც, ჩემი ცოლიც, ის კაციც და მთელი საქართველოც...  
მერე და მერე რა და როგორ მოხდა, ყველას კარგად გვახსოვს, მაგრამ, "ლივერპულის" 3:0 განადგურებაში მთავარი ამბავი ის მგონია, რომ იმ დროს მსოფლიოს ერთ-ერთ საუკეთესო, მთლად საუკეთესო კლუბს თუ არა, ჩვენ, როგორც თანასწორმა გუნდმა, ისე მოვუგეთ! ეს არ ყოფილა შემთხვევა, რომ "ბურთი მრგვალია", "ერთხელ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს" და ა.შ.  
არა!  
გიორგი ჭილაიამ სადღაც 30-მეტრიანი დრიბლინგი რომ "იკისრა", რასაც გოლი, მეორე დღეს კი ინგლისური პრესის ჰედლაინები მოჰყვა "They have Chilaia", გეგონება, მარადონაზე წერდნენ, ჩვეულებრივი და შემთხვევითი ამბავი როგორ იქნებოდა?!
როგორ არ უნდა დააფასო ჭილაიას ეს საქციელი, როდესაც ზუსტად იცი, რომ შენ წინ მსოფლიოს საუკეთესო გუნდი დგას და მიუხედავად ამისა, ასეთ საფეხბურთო თავხედობას ბედავ და ასეთ შედეგიან, ღრმა რეიდს ახორციელებ?!  
"იკისრა" და გამოუვიდა კიდეც!
და ასეთი რამ იმიტომ გამოდის ხოლმე, რომ ყველაფერს ვაჟკაცობა წყვეტს! ჭილაიამ დაიჯერა, რომ ვაჟკაცი იყო და გაბედა!  
რა თქმა უნდა, ფეხბურთი, ყველაფერთან ერთად, ვაჟკაცობის გამოვლენის ადგილიცაა!
P.S. ჩვენი ოდისეა მეორე დილით დასრულდა. მეუღლესთან ერთად კვლავ სოხუმში გავფრინდი, რადგან ლექციები უნდა წამეკითხა, მაგრამ თვითმფრინავით კი არა, სიხარულისგან, საკუთარი ფრთებით მივფრინავდით!  
ამ დღის შემდეგ, "ლივერპულის" მიმართ დიდი პატივისცემის მიუხედავად, როდესაც "ენფილდის" მაგიაზე, "You'll Never Walk Alone"-ზე და მერსისაიდული კლუბის დიდებაზე საუბრობენ, ყოველთვის ის შორეული საღამო მახსენდება, თბილისის "დინამოს" მიერ განადგურებული ინგლისელები სასტუმრო "აჭარის" წინ რომ ტიროდნენ, წვიმაში...