I. ქვეყნის შექმნა უწინარეს ყოვლისა ქვეყნიერობა წყლით იყო მოცული. ღმერთი-შემქმნელი (მუფდგენი-მსახველი) ქვეყნისა იმ დროს იმყოფებოდა „ სამყაროს “ კლდეში (სამყარაი კოჯ). ერთს დღეს იგი გამოხტა სამყაროს კლდითგან და ჩახტა წყალში; წყალში მას შესცივდა, შეკრთა და ორი ცრემლი გადმოუვარდა თვალთაგან. ეს ცრემლები გადაიქცნენ მიქელ-გაბრიელ მთავარ-ანგელოზებად, რომელთაგან პირველი მუდამ მარჯვნით უდგას ღმერთსა და მეორე - მარცხნით. ღმერთი ძირსა და ძირს მიდიოდა წყალში და ირჩებოდა. ამ დროს მიქელ-გაბრიელ მთავარ-ანგელოზები იღლიაებში ამოუდგნენ და ღმერთი ზევით ასწიეს.
სამთავე ამათ წყალი როგორმე უნდა მოესპოთ და ხმელეთი აღმოეჩინათ. მათ ეს ხერხი იხმარეს: უბერეს წყალს სამთავემა და როგორც იყო, ზღვის უფსკრულს ჩავიდნენ და აქ სილაზე ფეხი მოიკიდეს. იქვე ვიღაცას ნავალი, კვალი ნახეს. ღმერთმა ბრძანა: მოდი ამ კვალს მივსდიოთ, ვნახოთ სად წაგვიყვანს და ვისიაო. ანგელოზები დათანხმდნენ, გაჰყვნენ ამ კვალს, რომელმაც „ ლურჯი “ -ს ქვის ქვეშ მიიყვანა (ირჟი ბაჩ). ასწიეს ქვა; ქვიდამ გამოხტა „ სამოელი “ (სამაალ), (სამოელი - ერთი მთავარ ეშმაკთაგანია), ეცა ღმერთს ყელში და დარჩობას უპირებდა. ღმერთი შეწუხდა, ანგელოზებს შველა სთხოვა, მაგრამ სამოელს ვერც ამათ გააშვებინეს ღმერთი. მეტი გზა აღარ იყო, ღმერთმა ასე სთხოვა სამოელს:
- ოღონდ გამიშვი და რაც გინდა მთხოვეო.
სამოელმა მიუგო:
- სხვა არაფერი მინდა, მხოლოდ მიძმეო.
ღმერთი ყაბულს გახდა, სამოელმა ხელი უშვა და თავის გზაზე გასწია.
ღმერთი და ორი ანგელოზი აქ დარჩნენ. შეუდგნენ წყლისა და ხმელეთის ერთის მეორისაგან გაყოფას, მაგრამ ვერაფერი გააწყეს. აშენებდნენ კედელს წყალსა და ხმელეთს შუა, წყალი მოაწვებოდა კედელს, დაანგრევდა და ხელ-ახლად მოედებოდა ხმელეთს. შეწუხდნენ სამივენი, ხედავდნენ, შრომა ფუჭად მიდიოდა; არ იცოდნენ, რა ექნათ. მიქელ-მთავარ-ანგელოზმა უთხრა ღმერთს:
- წავალ შენს ძმა სამოელთან, - ეგებ იმან რაიმე ხერხი გვასწავლოსო.
ღმერთი ნებას დაჰყვა; ანგელოზმა სამოელთან გასწია და უამბო მისვლის მიზეზი. სამოელმა მართლა ასწავლა ნამდვილი ხერხი:
- გარდაეცი ჩემს ძმა ღმერთსაო, - უთხრა სამუელმა მთავარ-ანგელოზს, - რომ რამდენიც შეიძლოთ იმდენი ჰთალეთ ქვა სამთავემ, აშენეთ კედლები და მერმე ისევ ანგრიეთ. ეს კედლების შენება-ნგრევა გაიმეორეთ ბევრჯელ და როცა ეს მოგბეზრდეთ, ორი საყვირი გაჭედეთ, ერთი-მეორეს მიაბჯინეთ და თქვენ ორმა ანგელოზებმა ჰბერეთ შიგ სული, რაც შეიძლოთ. როდესაც თქვენ ორნი საყვირის ბერვით დაიღალოთ, მაშინ თვით ღმერთმა, რაც ძალი და ღონე ჰქონდეს, ისე დაიყვიროს მაღლა ხმითა. ამის შემდეგ ხმელეთი წყლისაგან განთავისუფლდება: ხმელეთი თავისთვის დარჩება და წყალი თავის ადგილს დაიჭერს.
მიქელ მთავარ-ანგელოზმა ხერხის სწავლებისათვის მადლობა გადუხადა სამოელს და დაბრუნდა ღმერთთან, რომელსაც ყოველივე უამბო, რაც სამოელმა უთხრა. ამათ ყოველივე აასრულეს, რაც კი სამოელმა სთქვა, ე.ი. შეუდგნენ ქვის თლას, კედლების რამოდენჯერმე შენება-ნგრევას; ორი საყვირი გაჭედეს, უბერეს სული, სანამ შეიძლეს; უკანასკნელად ღმერთმა ხმა-მაღლა დაიყვირა და შემდეგ ყველა ამისა წყალი თავისთვის წავიდა და ხმელეთი გამოჩნდა.
შემდეგ წყლისა და ხმელეთის გაყოფისა, ღმერთმა შვიდის დღის განმავლობაში გააჩინა ყველა ცხოველი კაცითურთ. პირველი კაცები იყვნენ ევა და ადამი. ღმერთმა მიწა ამოიღო, ჩაბერა სული და გაჩდნენ ევა და ადამი ორივე ბრმანი.
მიქელ მთავარ-ანგელოზმა დაუნიშნა მათ სამყოფი ალაგი და დაუბარა, რომ სანამ მე არ მოვიდა, მანამ არავის არაფერი გაუგონოთო და გასწია თავისთვის. ევა და ადამი მარტო დარჩნენ. ამ დროს მოვიდა მათთან სამოელი თხის სახით და უთხრა: რას გაჩერებულხართ, აი თქვენს ახლო ვაშლის ხეა, აცოცდით მასზე, სჭამეთ მისი ნაყოფი და თვალ-ხილულნი იქმნებითო.
ევამ დაუჯერა, აცოცდა ხეზე, მოსწყვიტა ვაშლი, ჩაკბიჩა და მერმე ადამს გარდასცა. ორთავეს თვალები აეხია და - დაინახეს რა თავისი სიტიტვლე - შერცხვათ. რამდენისამე ხნის შემდეგ მოვიდა მიქელ-მთავარ-ანგელოზი, დაუძახა ევას და ადამს, მაგრამ იგინი ვერ ეჩვენნენ, რადგანაც ტიტველ-შიშველნი იყვნენ. ანგელოზი მიხვდა, რაში იყო საქმე; უთხრა, მოგეცადნათ თქვენთვის სჯობდაო და თავი დაანება. მას შემდეგ გამრავლდა ევა-ადამის ნათესავი იმ ფერად და სახით, როგორათაც ეხლა ვხედავთ.
ადამსა და ევას რომ სამოელისათვის არ გაეგონათ და ვაშლის ჭამა არ დაეწყოთ, მათი შთამომავლობა ბედნიერი იქმნებოდა; სმა-ჭამა, ჩაცმა-დახურვა უშრომელად ექმნებოდა (სვანებს ძლიერ მოსწონთ მზა-მზარეული სმა-ჭამა); დედა-კაცს შვილის შობა სრულიად არ გაუჭირდებოდა.
შემდეგ ამ ამბისა სამოელმა ღმერთთან გასწია და როგორც ძმამ წილი სთხოვა. ღმერთმა უარი უთხრა.
მაშ რად მიძმეო, უთხრა სამოელმა ღმერთს: სხვას თუ არას