შესავალი ის, თუ როგორ ვფიქრობთ, როგორ აღვიქვამთ სამყაროს და სხვა ადამიანებს, როგორ ვიღებთ გადაწყვეტილებებს - ყველაფერი ფსიქოლოგიაა. როცა საქმეები კარგად არ მიგვდის და თავს ცუდად ვგრძნობთ, ან როცა გამოცდილებები ჩვენზე იმდენად უარყოფითად აისახება, რომ მენტალური დაავადებისა და მწვავე მდგომარეობის კრიტერიუმებში ექცევა, კლინიკური ფსიქოლოგიისა და ფსიქოთერაპიის იდეები შეიძლება დაგვეხმაროს. ასეა თუ ისე, ბოლომდე დაცემა აუცილებელი არ არის, რომ ფსიქოლოგიის სფეროში გამოცდილი ცნებებისგან სარგებელი მივიღოთ. ბევრი მათგანი შეიძლება იმ უნივერსალურ ადამიანურ განცდებთან გასამკლავებლადაც გამოგვადგეს, რომლებიც სტრესს შედარებით ნაკლებად იწვევს, მაგრამ მაინც გვაწუხებს; მათი ყოველდღიური გამოყენება საშუალებას მოგვცემს, ცხოვრებისგან მაქსიმუმი მივიღოთ.
ფსიქოლოგიის გამოცდილების გამოყენება იმისთვის, რათა ჩვენ გარშემო ყველაფერი იმაზე უკეთ იყოს, ვიდრე არის, კვლევისა და პრაქტიკის მდიდარი სფეროა: დროთა განმავლობაში ფსიქოლოგები ადამიანის ოპტიმალური ფუნქციონირების შესწავლით დაკავდნენ, ისევე, როგორც იმაზე ფიქრით, თუ როგორ უნდა მოგვეგვარებინა სირთულეები. ამერიკელმა ფსიქოლოგმა, მარტინ სელიგმანმა 1990-იანი წლებიდან ძალიან ბევრი რამ გააკეთა პოზიტიური ფსიქოლოგიის პოპულარიზაციისთვის. ის მიიჩნევდა, რომ არ იყო საჭირო მხოლოდ პრობლემებზე მსჯელობა და იმაზე დაფიქრებულიყვნენ, თუ როგორ განევითარებინათ ადამიანის ძლიერი მხარეები. თუმცა პოზიტიური ფსიქოლოგიის საფუძვლები უფრო ადრეულია და მოიცავს ისეთი ადამიანების ნაშრომებს, როგორიცაა კარლ როჯერსი, რომელსაც მიაჩნდა, რომ ყველას აქვს შესაძლებლობა, გახდეს იმაზე უკეთესი, ვიდრე არის.
ადამიანური გამოცდილების სპექტრი სწორედ ისაა, რომ მენტალური აშლილობის მრავალი განხრა და სიმპტომი უფრო და უფრო მეტად განიხილება, როგორც ჩვენი ფართო გამოცდილების შედეგი, რომელსაც ყველანი გავდივართ. ეს მენტალური დაავადების სიმძიმის გასაუფასურებლად არ ხდება: ცოტათი ცუდ ხასიათზე ყოფნა განსხვავდება დეპრესიისგან, დარდისადმი გარკვეული მიდრეკილება კი ძლიერი შფოთვის ანალოგი არ არის. მაგრამ თერაპიაში ზოგიერთი პრობლემისთვის გამოყენებული გარკვეული მიდგომები შეიძლება ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში გამოგვადგეს. ხშირად ვფიქრობ, რომ იდეები, რაც თერაპიულ სესიებზე გამიზიარებია, თერაპიის მიღმა არსებულ კონტექსტშიც გამოსადეგია. ბევრ მათგანს მე თავადაც ვიყენებ.
კლინიკური ფსიქოლოგიის შესწავლა 24 წლისამ დავიწყე. დღევანდელი გადმოსახედიდან, ახალგაზრდა ასაკად მეჩვენება, მაგრამ იმ დროისთვის თავს პატარად სულაც არ ვგრძნობდი. კამბერველში, სამხრეთ ლონდონში, ბიპოლარული აშლილობის ასისტენტ მკვლევრად 1-წლიანი მუშაობის შემდეგ, ბლუმსბერის ლონდონის საუნივერსიტეტო კოლეჯში კლინიკური ფსიქოლოგიის კურსზე ჩავაბარე. მანამდე, ასევე კამბერველში, ფსიქიატრიის ინსტიტუტის მაგისტრატურაზე ნეირომეცნიერებას ვსწავლობდი, ამავე დროს, ერთმანეთს რამდენიმე სამსახურს ვუთავსებდი, რათა ლონდონური ძვირადღირებული ცხოვრების სასტიკი რეალობისთვის როგორმე გამეძლო; შაბათობით მეცნიერების მუზეუმში გიდად ვმუშაობდი, საღამოობით კი ფსიქოლოგიის დაწყებით, A დონეს ვასწავლიდი. მანამდე ერთი წელი პარიზში გავატარე, სადაც ინგლისურ ენას ვასწავლიდი, პარიზამდე კი ოქსფორდის უნივერსიტეტის საბაკალავრო პროგრამაზე ფსიქოლოგიას, ფილოსოფიასა და ფიზიოლოგიას ვეუფლებოდი. სწავლის დაწყებისას არ ვიცოდი, რომ კლინიკური ფსიქოლოგიის შესასწავლად გავგზავნიდი აპლიკაციას, მაგრამ სხვადასხვა სამუშაოსა და კურსში ყველაზე მეტად ის ასპექტები მომწონდა, რომლებიც ადამიანებს უკავშირდებოდა, კლინიკური ფსიქოლოგია კი ისე ჟღერდა, როგორც ფსიქოლოგიის მეცნიერებასა და ადამიანების პრაქტიკაში დახმარების შერწყმის საშუალება.
კლინიკური ფსიქოლოგიის ტრენინგი სამი მთავარი ელემენტის ჰიბრიდია: თერაპიის პრინციპებისა და პრაქტიკული უნარების შესწავლა, მენტალური ჯანმრთელობის რომელიმე სფეროში კვლევითი პროექტის ჩატარება და ჯანდაცვის ეროვნულ სამსახურში დროებითი სამუშაო პრაქტიკის გავლა. სტაჟირება სხვადასხვა სფეროში და ნებისმიერ ასაკობრივ კატეგორიაშია შესაძლებელი, მოიცავს ბავშვებთან, ზრდასრულებთან, ხანდაზმულებთან, ასევე სწავლითი უნარების დარღვევების მქონე ადამიანებთან მუშაობას და რამდენიმე არჩევით სპეციალობას. მე სექსუალური ჯანმრთელობის სფეროსა და მოზარდთა მენტალური ჯანმრთელობის განყოფილებაში სტაჟირება ავირჩიე. მოზარდებთან მუშაობამ იმდენად გამიტაცა, რომ ლონდონში რამდენიმე საავადმყოფოს განყოფილებას გავუგზავნე იმეილი შეკითხვით, ჰქონდათ თუ არა რაიმე ვაკანსია. რაღაც ისეთი იყო სამუშაოს ინტენსივობაში, რომ მასზე თითქმის დამოკიდებული გავხდი - დიდი ცვლილებების პოტენციალი მაშინ, როდესაც ხშირად კრიზისული მდგომარეობაა; მსგავს ცვლილებათა ის უზარმაზარი რაოდენობა, რომლის მოტანაც ამ გარემოში ფსიქოლოგიას შეუძლია; და ის სიახლოვე, რომელსაც ახალგაზრდებთან ვგრძნობდი. ჩემდა საბედნიეროდ, სამხრეთ ლონდონისა და მოდსლის ჯანდაცვის ეროვნული სამსახურის ინსტიტუტში სამუშაო ადგილები მართლაც ჰქონდათ და კვალიფიკაციის ამაღლების შემდეგ ამ ინსტიტუტში 8 წლის განმავლობაში ვმუშაობდი, რამდენიმე საოცარი კოლეგისა და იქაური ახალგაზრდებისგან უამრავი რამ ვისწავლე, სანამ სხვა ინსტიტუტსა და განყოფილებაში გადავიდოდი, ამჯერად კლინიკური კონსულტაციის ფსიქოლოგად. განყოფილებაში მუშაობა 2017 წელს შევწყვიტე, შემდეგ სხვადასხვა საქველმოქმედო პოზიციაზე ვმუშაობდი, როგორც ახალგაზრდებთან, ისე ზრდასრულებთან, მცირე რაოდენობის პრაქტიკისა და კიდევ სხვა სამაგისტრო პროგრამაზე სწავლის პარალელურად, ამჯერად ორგანიზაციულ ფსიქოლოგიაში, რადგან სამუშაო გარემოს გაუმჯობესებისა და ჯანდაცვის სერვისების მიმართ ჩემი ინტერესი გაიზარდა. შემდეგ, 2022 წელს, ბატის უნივერსიტეტში ისეთ კვლევით კორპორაციაში გავწევრდი, რომელიც მაძლევს საშუალებას, ჯანდაცვის ეროვნულ სამსახურში ნახევარ განაკვეთზე, პრაქტიკანტ ექიმად დავბრუნდე,
ჩუქება
