დასაწყისი მინდა მოგიყვეთ იმ უცხო და უცნაურად საოცარ მხარეზე, სადაც ოდესღაც ადამიანთა სამყარო ჩვენსაზე უფრო ჯადოსნური და მოულოდნელი გამოცანებით სავსე იყო. მხარე, რომელიც ჩვენსაზე არანაკლებ ლამაზი და მრავალფეროვანი, არანაკლებ დრამატული და მოვლენებით აღსავსე და იდუმალების შემცველი გახლდათ.
სახელი? ან რა ერქვა ამ მხარეს? იყო ეს პლანეტა, მატერიკი ან რომელიმე ქვეყნის ნაწილი? უცნაურია, მაგრამ ამ ფრიად ლამაზსა და ერთობ ჯადოსნურ მხარეს არ უწოდებდნენ არც დედამიწას, არც ერთი რომელიმე გამორჩეული სახელი გააჩნდა, მას სხვადასხვა ხალხი სხვადასხვა ენაზე სხვადასხვა სახელებს ეძახდნენ, ზოგი უბრალოდ მიწას, ადამიანთა მხარეს ან იქ თავმოყრილ ქვეყნების სახელს თუ დაარქმევდნენ, სადაც სრულებით ჩვეულებრივი, ჩვენი მსგავსი ადამიანები ცხოვრობდნენ... თუმცაღა ის სამყარო, ის ქვეყნიერება როგორც ვატყობდი, ჩვენსაზე უფრო ახალგაზრდა, თანაც ბევრად უფრო ახალგაზრდა გახლდათ. თუმცა დაბეჯითებით ვერც იმას გეტყვით, რომ მათი ემოცია და ჟინი, მათი განცდები და შემართება, მათი ყველა მძიმე წუთების დარდი თუ გამარჯვების სიხარული რამეთი განსხვავდებოდა ჩვენს სამყაროში არსებულისაგან, მაგრამ ერთი რამე ცხადი იყო, იქაურობა დიდებული გახლდათ თავის ყველაფრით და ალბათ იქნებოდნენ ადამიანები, ვინც ამ ყველაფერს სათანადოდ აფასებდნენ კიდევაც.
და რადგანაც იქაურობა ასე ძალიან წააგავდა დედამიწას, რადგანაც იქაც ადამიანები მოსახლეობდნენ, რადგანაც იქაც მზე ანათებდა გათენებიდან დაღამებამდე ყველა კუთხე კუნჭულსა და სიცოცხლით ავსებდა იქაურობას. ისე ცხადად, რომ ხანდახან მიჩნდებოდა განცდა, რომ დედამიწაზე ვიმყოფებოდი და შესაძლოა სადმე ჩემს მონათხრობში იქაურობა დედამიწადაც მომეხსენიებინა. მაგრამ ეს სივრცე კიდევ უფრო ახალგაზრდა გახლდათ, კიდევ უფრო მეტად მგზნებარე განცდებით და ემოციების გამოხატვით, შესაძლოა ისინი კიდევ უფრო მეტად გამოხატავდნენ თავს დატეხილი უბედურებით თუ ომით გამოწვეულ ტკივილს და ასევე გამარჯვებითა და მშვიდობით გამოწვეულ სიხარულს. იქნებ კიდევაც იყო ახალგაზრდა მხარე, რადგანაც შესაძლოა, რომ ის აქამდე მრავალჯერ გაახალგაზრდავებულიყო, მანამდე კი ჯერ დაბერებულიყო, დაჩაჩანაკებულიყო და შემდეგ კი ფერფლიდან ისევ წამომდგარიყო? ისე, როგორც ზღაპრული ფენიქსის შემთხვევაშია, მაგრამ ხშირად ბევრი რამ მის მეხსიერებასაც არ შემორჩენოდა.
მთვარე აქაც ჩვენსავით ანათებდა ღამის მდუმარე, იდუმალ და გამოცანებით სავსე ცას; უბრალოდ, აქ ის კიდევ უფრო დიდი და სავსე, უფრო ფართო და მისტიური, უფრო იდუმალების მომტანი ცთომილი გახლდათ და კიდევ უფრო მეტადაც განაგებდა ადამიანთა ბედს. თუმცა არავინ იცის, თუ როდის აქცევდა ზურგს კაცობრიობას და ან პირიქით, თუ როდის მოუბრუნდებოდა მისკენ სისავსით გამთბარი გული. და კიდევ, აქ ვარსკვლავებიც სხვანაირად ბრწყინავდნენ, მათგან კი ერთ-ერთს ლანტისს უწოდებდნენ, რომელიც უცნაურ, ფერადოვან და ნაირსხივოსან ბრწყინვალებას აშუქებდა და ღამით უხილავი, უცნაური სითბოთი და სიმშვიდით ავსებდა მის შემხედვარე ადამიანებს. უცნაური ძველისძველი და უხსოვარი დროიდან შემორჩენილი ლეგენდები გადადიოდა თაობიდან თაობამში, თითქოს ეს ვარსკვლავი იდუმალ ღვთაებათა და ამაღებულ სულთა სამყოფელს წარმოადგენდა, რომლებიც თავიანთი მადლითა და სიკეთით ავსებდნენ ადამიანთა მოდგმას, რომელთაც ზემოდან მფარველობდნენ და სიკეთისაკენ განაწყობდნენ; თუმცა ადამიანთა მოდგმა ასე იოლად და თვინიერად როდი იღებდა მათგან მსგავს მინიშნებებს? ისინი ხომ ადამიანები არიან, რომლებსაც ბოლომდე წესიერად ვერც გავუგებთ, თუ როდის უხარიათ, როდის და რატომ სწყინთ, რისთვის გაგულისდებიან და რისთვის სჩადიან იმას, თუ რასაც სჩადიან... ამბობდნენ, რომ ამ არსებებს ჰორტისებს უწოდებდნენ და ისინი მარადიულობის მფარველ იანუსის შვილები გახლდნენ. იმ იანუსისა, რომელის ხატოვანი და ადამიანთა წარმოსახვაში არსებული გამოსახულება აქ მრავალი ტაძრის გუმბათს ამშვენებდა მისი ასევე წარმოსახვითი ქანდაკებით და მისი წარმოსახვითი ძით, მითრათი, რომელიც სიკეთისა და სიმართლის მფარველად ითვლებოდა და როგორც ლეგენდები გვიყვებოდნენ, ჰორტისთა ლეგიონი სწორედ მისი ფრთების ქვეშ ერთიანდებოდა. თუმცა რა თქმა უნდა, ამისი ყველას არ სჯეროდა, რადგან ადამიანთაგან ზოგი ომს აღმერთებდა, ზოგი სიუხვესა და ფუფუნებას, ზოგიც ნაყოფიერებას და სიამოვნებას. ასე რომ ვთქვათ, იქაურობაც დედამიწასავით ძალიან ჭრელი იყო, ჭრელი და მრავალფეროვანი; კიდევ რაღაც სხვაგვარად ჭრელი, კიდევ უფრო ახალგაზრდულად და ემოციურადაც.
უყვარდათ, აღმერთებდნენ, თაყვანს სცემდნენ და ხშირად იმედგაცრუებასაც განიცდიდნენ, იბრძოდნენ და ბრაზობდნენ კიდევ უფრო ემოციურად და მძაფრად. მაგრამ ესეც ასევე სრულიად ადამიანური იყო, სადაც ყველაზე უფრო რთულად გაავლებდი ზღვარს სიკეთესა და ბოროტებას შორის და სადაც ვინ იცის როდის გაგქეცეოდა სასწორი ამ უკანანასკნელის სასარგებლოდ.
ჩუქება
