1 ის მე მიყურებს შუშისებრი ცისფერი თვალებით, რომლებიც თავის ჭიქაზე გადააქვს და მერე ისევ ჩემკენ იხედება. ჩემს სასმელს ვუყურებ და მის მზერას ვგრძნობ, თითქოს ცდილობს გაიგოს, ვარ თუ არა ისეთივე დაინტერესებული, როგორიც თვითონ. თვალს ვუსწორებ და ვუღიმი იმის საჩვენებლად, რომ ეს ასეა. ისიც მიღიმის. ტუჩსაცხი თითქმის აღარ ემჩნევა, ჭიქის პირზე მოწითალო ლაქა მოჩანს. ვუახლოვდები და მის გვერდით ვჯდები.
ისწორებს თმას, რომელსაც გამორჩეულს ვერ დაარქმევ, ვერც სიგრძით და ვერც ფერით. ტუჩებს ამოძრავებს, მესალმება და მის თვალებში ნაპერწკალს ვხედავ, თითქოს შიგნიდან ანათებსო.
ფიზიკურად ისევე ვიზიდავ, როგორც ამ ბარში მყოფი ქალების უმეტესობას. ოცდაცხრამეტის ვარ, შესანიშნავ ფორმაში, ხშირი თმითა და ლოყებზე ფოსოებით, პიჯაკიც შესაფერისი მაცვია. სწორედ ამიტომ გამომხედა და გამიღიმა, ამის გამო უხარია, გვერდით რომ მივუჯექი. ის ვარ, ვისაც ეძებდა.
ტელეფონს ბარზე ვდებ და მისკენ ვაცურებ, ეკრანზე შეტყობინებაა:
„გამარჯობა, მე ტობიასი მქვია“.
შეტყობინებას კითხულობს და წარბაწეული ხან მე მიყურებს, ხან ტელეფონს. კიდევ ერთ შეტყობინებას ვწერ:
„ყრუ ვარ“.
წარბები შუბლამდე ასდის, პირზე ხელს იფარებს და წითლდება. დაბნეულობას ყველა ერთნაირად გამოხატავს.
თავს აქნევს. ვწუხვარ, ძალიან ვწუხვარ.
ეს არ იცოდა.
რა თქმა უნდა, არ იცოდი. საიდან გეცოდინებოდა?
იღიმის. ამჯერად უკვე სხვანაირად.
ის კაცი აღარ ვარ, ვინც წარმოედგინა, უკვე აღარ იცის, როგორ მოიქცეს.
ჩემს ტელეფონს იღებს და შეტყობინებას კრეფს:
„მე პეტრა მქვია“.
„სასიამოვნოა შენი გაცნობა, პეტრა. რუსი ხარ?“
„მშობლები მყავდა რუსები“.
თავს ვუქნევ და ვუღიმი. ისიც მიღიმის. ვხედავ, როგორი დაბნეულია.
ჩემთან დარჩენას ყველაფერი ურჩევნია. ისეთი მამაკაცის პოვნა სურს, მის სიცილს რომ გაიგონებს და ტელეფონში სიტყვების აკრეფას არ დაიწყებს.
იმავდროულად, სინდისი ეუბნება, მიკერძოებული არ იყოს. არ უნდა ისეთ ქალად მიიჩნიონ, მამაკაცს უარს სიყრუის გამო რომ ეუბნება. არ უნდა თავიდან ისევე მომიშოროს, როგორც ამას ბევრი სხვა აკეთებდა.
თუ მხოლოდ თავს მაჩვენებს?
მისი შინაგანი ბრძოლა ჩემ წინაშე გათამაშებულ სამაქტიან პიესას ჰგავს და ვიცი, როგორც დასრულდება. ყოველ შემთხვევაში, ადრე ასე სრულდებოდა.
ის რჩება.
პირველი შეკითხვა ჩემს სმენას უკავშირდება. დიახ, ყრუ დაბადებიდან ვარ. არა, არასოდეს არაფერი გამიგონია, არც სიცილი, არც რაიმე ხმა, არც ლეკვის ყეფა ან თავზე გადაფრენილი თვითმფრინავის გრუხუნი.
პეტრა დამწუხრებულ სახეს იღებს. ვერც კი ხვდება, რომ ეს საკუთარი უპირატესობის წარმოჩენაა, მეც არაფერში ვადანაშაულებ, რადგან ცდილობს და რადგან დარჩა.
ინტერესდება, ტუჩების მოძრაობის წაკითხვა თუ შემიძლია. თავს ვუქნევ და საუბარს იწყებს.
– თორმეტის რომ ვიყავი, ფეხი ორ ადგილას მოვიტეხე. ველოსიპედიდან გადმოვვარდი, – ტუჩებს მეტისმეტად გროტესკულად ამოძრავებს, – ფეხი ტერფიდან თეძომდე თაბაშირში მქონდა, – ჩერდება და თეძოზე ხელს ისვამს, ზემოდან ქვემოთ, იმ შემთხვევისთვის, თუკი წესიერად ვერ გავიგე. მშვენივრად გავიგე, თუმცა მცდელობას მაინც ვუფასებ და თეძოსაც.
საუბარს აგრძელებს.
– მთელი ექვსი კვირა ფეხზე ვერ დავდიოდი. სკოლაშიც ეტლით მივდიოდი, რადგან თაბაშირი ყავარჯნებისთვის ზედმეტად მძიმე იყო.
ვიღიმი. მიჭირს დიდთაბაშირდადებული პეტრას წარმოდგენა, ვერც იმას ვხვდები, ამ სამწუხარო ამბით რის თქმას ცდილობს.
– იმას არ ვამბობ, რომ ვიცი, ინვალიდის ეტლში ჯდომა ან სხვა რაიმე ნაკლით ცხოვრება რას ნიშნავს, უბრალოდ, ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ეს ყველაფერი საკუთარ თავზე გამოვცადე, მცირე ხნით მაინც, ხომ ხვდები?
თავს ვუქნევ.
შვებამორეული იღიმის, ეშინოდა, რომ გული მეტკინებოდა.
ვბეჭდავ:
„ძალიან მგრძნობიარე ხარ“.
მხრებს იჩეჩს. კომპლიმენტზე სახე გაებადრა.
კიდევ ერთ ჭიქას ვსვამთ.
ამბის მოყოლას ვიწყებ, რომელსაც სიყრუესთან არანაირი კავშირი არა აქვს. შინაურ ცხოველზე, რომელიც ბავშვობაში მყავდა – ბაყაყზე, სახელად შერმანზე. ხარბაყაყი იყო, ტბორში ყველაზე დიდ ქვაზე იჯდა და ყველა ბუზს ყლაპავდა. შერმანის დაჭერას არასოდეს ვცდილობდი; მხოლოდ თვალს ვადევნებდი, ზოგჯერ ისიც გამოაპარებდა ჩემკენ თვალს. ერთმანეთის გვერდით ჯდომა გვსიამოვნებდა და ჩემს შინაურ ცხოველადაც კი მიმაჩნდა.
– რა დაემართა? – მეკითხება პეტრა.
მხრებს ვიჩეჩ.
„ერთ დღესაც ქვა ცარიელი დამხვდა. მას შემდეგ არასოდეს მინახავს“.
პეტრა ამბობს, რომ ეს ძალიან სამწუხაროა. ვპასუხობ, რომ სულაც არა. სამწუხარო მაშინ იქნებოდა, თუ მკვდარს ვიპოვიდი და მისი დამარხვა მომიწევდა. ეს არასოდეს გამიკეთებია. უბრალოდ, წარმოვიდგინე, რომ სხვა, უფრო დიდ ტბორში გადავიდა, უფრო მეტბუზიანში.
ჩემი პასუხი მოეწონა და ასეც მითხრა.
შერმანზე ყველაფერი არ მომიყოლია. მაგალითად, ის, რომ გრძელი ენა ჰქონდა, რომელსაც ისე სწრაფად გამოისროდა, რომ ძლივს ვამჩნევდი, თუმცა სულ მინდოდა ხელი მეტაცა. ტბორთან ვიჯექი ხოლმე და იმაზე ვფიქრობდი,
ჩუქება
