ჯადოსნური ბავშვები კაპანაძეს ქუჩიდან თბილი და სასიამოვნო ამინდი სუფევდა კაპანაძის ქუჩაზე,ბავშვები სათამაშო მოედანზე შეკრებილიყვნენ და წრეში ბურთს თამაშობდნენ, კუთხეში კი წერობანის თამაშით ნიაკო და ნანუ ერთობოდნენ, რომელთაც კალთებში თავიანთი პატარა ძმები ყავდათ დაბრძანებული.
დიდ თვალება და მუდამ ღიმილიანი ჯარჯი, მეორე მხარეს კი დათა და ბასა დასკუპებულიყვნენ, რომლებიც ერთმანეთს ეხუტებოდნენ და კოცნიდნენ.
სათამაშო მოედანს ასევე ამშვენებდნენ ბოხორა ლაზარე და კეთილი და ჭკვიანი სოფიო, გინგო რინგო კი ქერათმიან ლამაზუნა დებს ქეთოს და მარის წრეში ბურთის თამაშს არ აცლიდა და ბურთს პარავდა, რომელსაც პატარა ბუბასთან მალავდა, ეს სიყვარულის ბუშტი კი თავის მეგობარს სიხარულით ეხმარებოდა.
სესილი, ლევანი და პატარა სუსტი ტკბილეულს აგემოვნებდნენ რომელიც კახი და ლუკა პატარა გრიგალებმა მოიტანეს, ასევე ყელს იტკბარუნებდნენ უსაყვარლესი მარიკუნა და პატარა ალექსანდრე. სათამაშო მოედანზე კი ქუჩის მშვენება და ბავშვების ოთხფეხა მეგობარი მაილო დარბოდა, თან ერეკლეს ეთამაშებოდა და თავის სხვადასხვა ფერის თვალებიდან სიყვარულს აფრქვევდა.
მოულოდნელად ნისლი ჩამოწვა და სათამაშო მოედანს აფრებიანი გემი მოადგა, რომელსაც წყალი სულ არ სჭირდებოდა გადაასადგილებლად, ბავშვები დაიბნენ მაგრამ არ შეშინებიათ, პირიქით რამოდენიმე წუთის შემდეგ ყველა გემზე იყო ამძვრალი. ნელ-ნელა გემიც დაიძრა და ბავშვები მასთან ერთად ნისლში გაუჩინარდნენ.
ნიაკომ, ნანუმ და ლევანიმ როგორც დიდებმა პატარები გემის ერთ ადგილას შეკრიბეს და დაამშვიდეს, სახლში მშვიდობიანად დაბრუნება შეპირდნენ, შემდეგ მფრინავი გემის საჭესთან განლაგდნენ და დაიწყეს მცდელობა სახლში დაბრუნების მაგრამ არაფერი არ გამოსდიოდათ
მფრინავი გემი ღრუბლებში აიჭრა და საოცრად ლამაზ სამყაროში შეაბიჯებინა პატარებს, ირგვლივ ცაში დაკიდული კლდეები იყო დაბრძანებული, ქვევით არაფერი ჩანდა მხოლოდ ბურუსი.
მათ უკან ულამაზესი ბეღურები მოყვებოდნენ, რომლებიც თითოეული სხვადასხვა ფერის იყო და საოცარ სურათს ხატავდნენ, კაპანაძის ქუჩის ბავშვები გაკვირვებისგან ხმას ვერ იღებდნენ, მხოლოდ იღიმოდნენ გაფართოებული ულამაზესი თვალებით.
დროის აღქმა საერთოდ არ იგრძნობოდა მფრინავ გემზე, თანდათანობით ღამდებოდა და ლამაზი სურათი საშიშ სანახაობად იცვლებოდა. ბეღურებს თვალები გაუწითლდათ და ხმას გამოსცემდნენ, ცაში დაკიდული კლდეებიდან კი საშიში ხმები ისმოდა, რომელიც სულ უფრო ახლოს ისმოდა. თითქოს ეს ჯადოსნური არსებები მათთვის რამის დაშავებას ლამობდნენ.
ძლიერი ქარი ამოვარდა, მფრინავი გემი სწრაფად ჭრიდა ჰაერის ტალღებს და უფრო და უფრო იკარგებოდა ღრუბლების ლაბირინთში, პატარებს ძალიან ეშინოდათ და ტირილი დაიწყეს ყველამ ერთად.
უცებ ღრუბლებში სინათლე გამოჩნდა, რომელიც გემს უახლოვდებდა და სააბოოლოდ გემბანზეც აღმოჩნდა, დიდი სინათლის ბურთი რომელიც გემის საჭესთან გაჩერდა, სინათლეც გაქრა და ამ ბურთის ადგილას სამი სილუეტი გამოიკვეთა. დაუჯერებლად დიდი ადამიანი გრძელი თმებით რომელსაც გვერდს ორი ძაღლი უმშვენებდა, ამ ადამიანს ბეგო ერქვა და იგი ამ სამყაროში ერთადერთი კეთილი ადამიანი იყო.
ბეგომ საჭე მოზიდა მარჯვნისაკენ და ბავშვების სამშვიდობოზე გაყვანას შეუდგა, თითქოს ამ სამყაროს არ მოეწონა მისი ეს საქციელი და მფრინავ გემს ბეღურები დაადევნა რომლებიც გემის იალქნებს აზიანებდნენ. ბავშვები კაიუტაში ჩაიყვანა დობიმ და კარები გაამაგრა.
ბეგო თავის ძლიერი ხელებით საჭეს ჩვენ სამყაროსკენ ექაჩებოდა,მისი მეგობარი ძაღლები კი დობი და სკუპი დადევნებულ ბეღურებს დევნიდნენ გემის უკანა ნაწილიდან ცეცხლოვანი თათებით, მათ გაიმარჯვეს და ცოტა ხნის შემდეგ ბეგომ კაპანაძის ქუჩის ჯადოსნური ბავშვები სათამაშო მოედანზე დააბრძანა
ბავშვების გადამრჩენელს ხმა საერთოდ არ ამოუღია, უბრალოდ ერთი გაუღიმა და ჩვენი სამყაროსთვის უცხო ხილი გადმოუგო გემბანიდან, ბავშვებმა ხელი დაუქნიეს მას, რომელიც გაქრა თვალის დახამხამებაში. ჯადოსნურმა ბავშვებმა თამაში გააგრძელეს სათამაშო მოედანზე
