მევახშე

I და მაინც, რაზეა ადამიანი წამსვლელი საკუთარი კეთილდღეობისთვის სად გადის ზღვარი?!...
განა განცხრომაში ცხოვრებისთვის თუნდაც ეს სხვა ადამიანების უბედურებაზე იყოს დაფუძნებული, თუნდაც სხვას ლუკმა-პური წაართვას და მშიერი დატოვოს, ან საკუთარი სახლიდან გამოასახლოს და ეს ყველაფერი ბიზნესით, იურიდიული ვალდებულებების შეუსრულებით ახსნას და ერთი წამითაც არ შერცხვეს, არც იდარდოს იმ ადამიანების ტკივილზე და ცრემლზე რომლებიც მის გამო გადაეშვნენ ფრთებ მოტეხილნი კლდიდან, უიმედოთ დაენარცხნენ და მომავლის ხედვა დაკარგეს - განა ეს მისაღებია?!...

სამწუხაროდ   ადამიანები ზოგჯერ ბოლომდე არიან მსგავს ქმედებაზე წამსვლელები, ისინი არასდროს არ ჩერდებიან და ბოლო ქმედებამდე აგრძელებენ ჩვენი გაჭირვებული საზოგადოების კლდის პირამდე მიყვანას და შემდეგ   თავად იქიდან უჩუმრად გაპარვას, ისინი ხომ "იურიდიულად მართლები" არიან?   ხშირად საზოგადოება არ არის ამ გაუბედურებული ხალხის მიმართ სოლიდარული იმ დოზით, რა დოზითაც უნდა იყოს, არადა ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ჩვენ, ყველას საკუთარი თავის ჩათვლით, გვესმის სევდიანი და ხშირად ტრაგიკული ამბები, - შევიცხადებთ ან შევიგინებით და ამით ვასრულებთ პროტესტს. არის გამონაკლისებიც, - თუ მსგავსი პრობლემა რომელიმე ჩვენიანს, მეგობარს ან ახლობელს ეხება, ვდგებით მათ გვერდით (თუმცა ზოგჯერ არც ასეთ დროს არ - ვერ ვიქცევით სათანადოდ, იმის მიუხედავად, რომ ყველამ ვიცით რა შედეგით დასრულდება) პრობლემა უმეტეს შემთხვევაში. ვფიქრობ ჩვენ, ადამიანები ყველაზე მეტად მაშინ ვართ მართლები (პირველ რიგში საკუთარ თავთან) როდესაც ჩვენთვის სრულიად უცხოს ტკივილი და გასაჭირი მიგვაქვს გულთან და ვიზიარებთ მათ გასაჭირს,   როცა მავანს საკუთარი სახლიდან ასახლებენ უსამართლოდ, ყოველგვარი მორალურ-ადამიანური წესების დარღვევით და მის გვერდით ვდგებით, ამით მხარდაჭერას ვუცხადებთ მას და ვაგრძნობინებთ რომ   მარტო არაა. ხშირ შემთხვევაში მათი უსაზღვროდ მიმნდობი ბუნების გამო მსხვერპლად ქცევისთვის, მათი სულიერი და შესაძლოა ფიზიკური განადგურებისგან გადასარჩენად   ომს ვმართავთ, - ესაა სამათლიანობის გამოხატულება.
დიახ, სწორედ ასე უნდა დავიცვათ საკუთრი თავებიც და სხვა, უცნობი ადამიანებიც. თუ ყველა ხმას ამოვიღებთ, მსგავსი ბარბაროსება აუცილებლად შეწყდება.
მეც სწორედ ამიტომაც ვწერ, რომ ჩემი მცირედი წვლილი შევიტანო ამ საქმეში, საქართველოს მოსახლეობის დასაცავად... მინდა დავიცვა დედები, რომელთაც შვილები ჰყავთ ცუდად   და მათი ჯანმრთელობისთვის იღებენ ვალებს, იღებენ და სესხზე დაკისრებულ პროცენტებს არც კი დაეძებენ, მინდა დავიცვა ვეტერანები რომლებიც ჩვენი ქვეყნისთვის ომობდნენ სისხლში და ტალახში და შემდგომ უსახლკაროდ დატოვეს, მინდა დავიცა ბებიები და ბაბუები, რომლებსაც პენსიის ხარჯზე აძლევენ სესხს და მერე ვალად იმხელა პროცენტს ადებენ რომ სათნო მოხუცებს წამლის და პურის ფული აღარ რჩებათ,   მინდა დავიცვა ადამიანები რომ მათ სახლ-კარი არ დაკარგონ და წვიმიან-ქარიშხლიან ამინდებში თბილი   კერა არ მოეშალოთ...
და ამას აუცილებლად მივაღწევ, ჩემი დიდი სურვილია ისეთი კანონის მიღება რომელიც დაიცავს საქართველოს მოქალაქეებს ამ განსაცდელისგან. აქვე მინდა ავღნიშნო, რომ საქართველოში არის კანონი რომლებიც მევახშეებს გარკვეულ შეზღუდვებს უწესებს, მადლობა კანონის ავტორებს, მაგრამ ეს არ არის საკმარისი, კიდევ ბევრი დეტალია საჭირო რომ ეს უბედურება აღმოვფხრათ ბოლომდე, ამოვძირკოვთ. რადგან "მევახშეებმა" კანონს გვერდი აუარეს, უპოვეს ამ საკითხს ნაპრალი და მაინც აგრძელებენ თავიანთ საქმიანობას რომელსაც "ბიზნესს'' ეძახიან და მერე ბიზმესმენის იმიჯს ამოფარებული ათასგვარ " ‘ სათნოებას" სჩადიან, ტაძრებში დგებიან სანთელ ანთებული და სათნო სახეებით...   ამბობენ, სიტყვა ცეცხლ მოკიდებული ხმალიაო მეგობრებო და ეს ხმალი ასიათასიან   უკუნითის სიბნელეს ჰკვეთს,   ყველა თუ ხმას ამოვიღებთ ამ უსამართლობის წინააღმდეგ, ხომ   წარმოიდგინიათ რამდენ ცეცხლ აგიზგიზებულ ხმლად გადავიქცევით და მერე   ვეღარავინ გაბედავს უსამართლოდ მოქცევას, ისე როგორც ახლა სჩადიან.
მე მოგიყვებით ამბავს რომელიც რეალურად მოხდა, ავღწერ დეტალურად და მერე თქვენ გადაწყვიტეთ ღირს თუ არა ჩვენი ცეცხლ მოკიდებულ ხმლად გაქცევა?...   ამ მევახშეობის საკითხს და ზოგადად ამ თემას დიდი ხანია ვაკვირდები, გული მიკვდება იმ   ადამიანების ტკივილისგან ნატანჯი სახის დანახვაზე, რომლებიც სახლებიდან გამოყარეს შვილებთან ერთად და საოცნებო გაუხადეს საკუთარი კერა-ჭერი....
არ მინდა იფიქროთ, რომ მე მიკერძოებულ მხარეს ვიჭერ და რომელიმე მხრიდან სუბიექტურად განვავრცობ ჩემს აზრებს, არა-სიმართლე ერთადერთია და ამ სიმართლეს თითოეული   ადამიანი   აღიქვამს და მიიღებს ისე, როგორი ცხოვრებისეული ხედვა და სულიერი ფასეულობებიც გააჩნია. პირადად მე, ამ დედამიწაზე უფლის მიერ შექმნილი ადამიანი მიმაჩნია ყველაზე დიდ საოცრებად   და მისი უსამართლოდ   ჩაგვრა ან და განადგურება, მავანის მატერიალური კეთილდღეობის   გამო,   უსასტიკეს დანაშაულად მიმაჩნია. მე