only you …
ვით რობინ ჰუდი
შერვუდის ტყეში.
მახურავს ქუდი
წვიმაა, თქეში..
ვუცდი ტყის ქათამს,
მე თოფით ხელში.
…
გაუფრენიათ ფიქრებს,
მათოვს მალულად ცრემლი.
უყვარხარ ისევ მითებს,
შენ ხარ ყველაზე ძველი …
…
მოვიწყინე, ის დღეები გამახსენდა,
რომ ვიყავი მხიარული ეული.
გამახსენდა ბავშვობა და გავიფიქრე:
ჩქარა გადის ის დრო, ის დრო წყეული.
რა დრო იყო ალბათ მაშინ გვიხაროდა,
ახლა კი გვწყინს გაქცეულა ყველა.
არ მინდოდა რომ მენახა წაქცეული,
არვის გვედო ალბათ გულში წყენა.
ახლა ყველას საფიქრალი გაგვჩენია –
დავდივართ და სხვა გზა აღარ გვრჩება,
სულს ეშმაკის კვალი დაღად დამჩნევია
იარები თითქოს აღარც რჩება.
ეს წარსული სიზმარია ალბათ კარგი,
არც ის მახსოვს კარგად, უკვე რატომ
წლები ისე სწრაფად ჩქარა გაქცეულა,
მთელ სტრიქონში მხოლოდ ამას ვამბობ.
შენ ვერ ხვდები, რა რთულია გააგრძელო,
ისე ლაღად ცხოვრება და ლხენა,
ცხოვრება ხომ მარტივია ჩემო კარგო,
და თან კი ხელს გიშლის, გიშლის, ყველა!
ზოგი გიშლის და თან ყვირის: – ასე არა!
ზოგი კიდე გეუბნება: – სხვა დროს,
ეს ამდენი სიამაყე სად გამქრალა
ამდენ ყინვას მზეც კი ვერ გაალღობს.
ის წარსულიც დამავიწყდა, მომავალში
გადავარდნილს თავით მინდა შველა,
ეხლა კიდევ აღარ მინდა სევდა დარდი,
აღარ მინდა რომ გიდარდოთ ყველა.
არ ვუყურებ მე არავის შემოძახილს –
ხეს გაახმობს ვიცი ცუდი ენა!
...
ჩემს მიმოფანტულ წერილებს –
ქუჩაში გზაში შეხვდები,
თუ წაიკითხავ მიხვდები
ქედს როგორ იხრის ვერხვები.
დედამიწაზე იცოდე –
შენი გულისთვის ვჩერდები,
მე შენს სიყვარულს გახსოვდეს
ნაზად ფერებით ვნებდები.
გავა დრო შენც გაიზრდები,
მოგაგონდება წარსული,
და ალბათ გული იტირებს
ო, რა დრო არის გასული.
ჩემს მიმოფანტულ წერილებს
ლექსებს მითებად აქცევენ,
და ალბათ ჩვენს სიყვარულზე
დიდ ისტორიას დაწერენ.
დაწერენ ჩვენი შვილები,
როგორ გვიყვარდა ცხოვრება
და ჩვენი წრფელი წარსული
მომავალს მოაგონდება.
მე შენ მიყვარხარ იცოდე!
ჩემს გრძნობას ყველგან შეხვდები!
დედამიწაზე პატარავ: –
შენი გულისთვის ვჩერდები!
...
წვიმის წვეთებს რომ დაეტყო სევდა,
სულში რაღაც მელოდია ჟღერდა,
შენს თვალებზე ცრემლი ობლად კრთოდა,
თითქოს მაინც სიმარტოვეს გრძნობდა!
გული მაინც გამიტეხეს წლებმა,
ამ ცხოვრებას ვერ გავუგე ისევ,
შენ მიყვარხარ უშენობას ყველგან –
გავურბივარ, დარდიანს კი გისმენ,
გისმენ ისევ, გეფრები აქ მყოფს,
და სხეული სიმარტოვეს არ გრძნობს,
შენს თვალებზე ცრემლი გულს რომ ათბობს,
ამ ჩრდილებში ვერ დაგტოვებ მარტოს.
გიყვარვარო? გიპასუხებ მყისვე,
ამ დარდიან სიმღერასაც ვისმენ,
რომ მიყვარხარ იმიტომ ვარ ასე,
სითბოთი და სიყვარულით სავსე...
და ეს წლები ვითომ რამეს გვიზავს?!
გავათენე ისევ ღამე, მღვიძავს.
შენს ალერსში დავიკარგე ისევ,
ამ დარდიან სიმღერასაც ვისმენ...
და ნოტები რაღაც დარდით ჟღერდა,
წვიმის წვეთებს რომ დაეტყო სევდა.
გული ისევ გამალებით ცემდა
უშენობა? სიტყვაც გამიძნელდა.
...
მომწყინდა ბნელი აზრების გროვა,
მინდა წყვდიადს გადაეფაროს ნათელი.
მომწყინდა უგნურ მკიცხავთა ხროვა,
აინთოს მინდა ბნელში სანთელი.
მომწყინდა ბნელი აზრების გროვა …
ილოცოს ყველამ, გადარჩენისთვის …
და დაანებოს თავი სხვის კიცხვას.
მე დღეც და ღამეც ერთნაირად მიყვარს.!
უნდა გათენდეს ოდესმე, იქაც.
სადაც ღამეა, ცა არ უნახავთ ლურჯი,
სადაც მხატვრების სახელოსნოში
გადაუგდიათ ფერადი ფუნჯი .
...
ის ზღვის ნაპირზე იჯდა მარტო,
სულს ძლივს ითქვამდა,
სიყვარულს თვითმკვლელობამდე მიჰყავდა,
ის აღარა მყავს – ვინც მიყვარდა.
...
ისევ დაეშვა წყნარი ღამე,
მთვარე ვარსკვლავებს აფენს,
ქარი დაქრის და დაზუზუნებს,
ხეებს ლაზლაზით არხევს.
მე კი ძალიან მომინდა,
კიდევ დავწერო რამე...
თუმცა ქარი ქრის, ირგვლივ
მაინც წყნარია ღამე.
არ ვაცდენ წუთს და აღარც წამებს,
ვწერ ვერ ვჩერდები ერთო,
ისე ძალიან შემიყვარდა
მგონი: – გავგიჟდი ღმერთო.
ვერ ავხსნი ალბათ, ვერასოდეს,
რა დაემართა ცივ გულს,
ალბათ საფლავში ჩამყვები დარდად,
მაგრამ სიკვდილი ვის სურს!
მერე ხომ აღარ გაგრძელდება,
ეს სიყვარული მასში
ვინც ვეღარა ძლებს უსიყვარულოდ –
ამქვეყანაზე დარჩით!
...
ეს ცხოვრება რთული არის –
მაშ ადვილი ვის გონია?!
სადღაც შორს კი ისევ უკრავს,
ბეთჰოვენის სიმფონია.
რა მატირებს?! მიხარია –
გულის ვარდი მიპოვნია,
მომღიმარე მოდილიანს
სულში ჩახედვა ნდომია.
მეც მომიწევს რომ დავხატო,
რომ შემცქეროს ეგ თვალები,
ღამეები უძილო და
ჩუქება
