პატარა დედაკაცი I
- სოფიო ქალო, ახალი ამბავი გაიგე? - ჰკითხა ექიმ ქალს სამკურნალოს გამგე ექიმმა სოლომონ ბარავიძემ.
- არა, არაფერი არ გამიგია. ხომ არავინ მოგვიკვდა?
- სიკვდილი ახალი ამბავი არ არის სამკურნალოში. მაგაზე უკეთესს გეტყვი: ახალი მთავარი დოსტაქარი მოდის. აბა გამოიცანი, ვინ დანიშნეს?
- ღმერთმანი, არ ვიცი. ნეტა ვის დანიშნავდნენ?
- ვითომ არ იცის!
- არ ვიცი მეთქი.
- მაშ გეტყვი: შენი ქმარი ამირან რიმანიძე დაგვინიშნეს.
- ბატონო სოლომონ, - ოდნავ ხმა აიმაღლა და შუბლიც აიკრა სოფიომ, - ჩემს ქმარს სხვა სახელი და გვარი აქვს...
- კარგი, შენი ჭირიმე. - გააწყვეტინა სოლომონმა. - უბრალოსთვის ნუ დამედევნები ხოლმე. მეც ვიცი, რომ შენს ქმარს სპირიდონი ჰქვიან, ხოლო გვარი თქვენი - რონველია. მხოლოდ ერთი სიტყვა შემცდა: ნაქმრევის მაგიერ ქმარი წამომცდა. ეხლა ამისთვის ხომ არ ამიკლებ, ქალო?
რა თქმა უნდა, ექიმი ქალი არ აიკლებს „ ჩაჩანაკ სოლოს “ - თავის მფარველს, რომელიც მამად გამოადგება, მაგრამ პატარა დედაკაცს მაინც ეწყინა: სოლომონ ბარავიძეს სიტყვა „ ქმარი “ არ უნდა ეხმარა.
- კარგი, ნუ აპილპილდი. მოდი, შევრიგდეთ.
სოფიომ ფაფუკი მოვლილი ხელი გაუწოდა საკოცნელად, ხოლო მეორე ხელი შევერცხლილ თმაზე გადაუსვა და წაიბუტბუტა:
- ნუ მაჯავრებ ხოლმე, თორემ...
მერმე დაჯდა, თეთრი ხალათი შეისწორა და ამოიოხრა:
- ღმერთმანი, არაფერი არ მესმის, სადაც კი მივედი, ყველგან ამირანზე ლაპარაკობენ. ვისაც შევხვდი, ყველას ისევ რიმანიძე აკერია პირზე. იმ კაცს ჩემზე კარგად არავინ არ იცნობს, ამიტომ...
- რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა! - შეაწყვეტინა ბარავიძემ. - მჯერა, ოღონდაც, შენ ძალიან კარგად უნდა იცნობდე ამირანს. ორ წელიწადს უწექი გვერდით. მაგრამ, ჩემო ფუნჩულავ, მე ისიც ვიცი: თქვენ არ გაიყრებოდით, ამირანს რომ ქმრობა შესძლებოდა.
- სამწუხაროდ, ეს ამბავი მთელმა ქვეყანამ გაიგო. რა ვუყო, ჩემი ბრალი არ არის.
- არც არავინ გამტყუნებს, ფუნჩულა ქალო. ჩვენ, ექიმებმა, სხვებზე მეტი ვიცით, ამიტომ ზნეობის საზომიც სხვანაირი გვაქვს. რასაც სხვები ღალატს ეძახიან, ზოგჯერ ჩვენ ბუნებრივ მოვლენად მიგვაჩნია. ხალხი ამბობს: გარყვნილიაო! ჩვენ კი ვიტყვით: ბუნებამ თავისი გაიტანაო. ბრბო გაჰკივის: უზნეობაა! ჩვენ კი ვიცით, რომ აქ სისხლის კანონმა გაიმარჯვა. მორჩა და გათავდა!
სოლომონ ბარავიძემ ერთხელ კიდევ იხელთა და „ ჯერ კიდევ გამოუცდელ “ ექიმ-ქალს გრძელი დარიგება მისცა. ეუბნებოდა: ადამიანს სიბრძნე ამშვენებს, ესე იგი დაკვირვება, გამოცდილება და ბუნებრივი ჭკუა. მშრალი ცოდნა მხოლოდ ჭკუის სამკაულია, ამიტომ ბარავიძეს ჭკუიანი, გამოცდილი და დაკვირვებული უმეცარი ტეტია ურჩევნია წიგნებით გატენილს დიპლომიან „ დურაკს “ , რომელიც მხოლოდ ნარევია კერპი ჯორის, დაგეშილი თუთიყუშისა და გახედნილი მაიმუნისა. უნდა მივუმატოთ თავხედობა უმეცარისა, კადნიერება ტუტუცისა და სიბრიყვე ველურისა, სადაც ყოველივე ყირამალა დგას ხოლმე.
მადლობა უფალსა, სოფიო ოცდაექვსი წლისა ძლივს იქნება! ამიტომ მას ამაზე მეტიც არ მოეთხოვება. სიბრძნე და გამოცდილება მოსდევს მხოლოდ სიბერეს, რომელიც ჯერჯერობით „ შეწევნითა ღვთისათა “ , ძალიან შორს არის ექიმ ქალისაგან.
- ისიც ცხადია, რომ ჭკუა და დაკვირვება შენისთანა ლამაზსაც მოუხდება.
- მადლობელი, ჩემო ჩაჩანაკო. მაგრამ ვერ გავიგე, რისთვის მომაგონე ეხლა ჭკუა და დაკვირვება?
- ვერ გაიგე? გაიხსენე რაზე ვლაპარაკობდით. რაც სხვამ ცოდვად ჩაგითვალა, ის ჩემთვის ისეთივე ბუნებრივი მოვლენა არის მეთქი, როგორც სეტყვა და თოვლი, წვიმა და მზის დაბნელება, გათენება და დაღამება. ამიტომ მე ქმრის გამოცვლა ცოდვად არ მიმაჩნია...
სოფიომ გაიცინა, პაწაწინა, სავსე და წითელი ტუჩებიდან მსხვილი კბილები გამოიჩინა და მერმე სთქვა:
- თუ მაგისთანა ცინიკური აფორიზმით ჩემი გამართლება გინდა, დიდად გმადლობ, მაგრამ ქმრის გამოცვლა ჩვენს დროში არავის აღარ გააკვირვებს.
- აკი გითხარი, პატარა დედაკაცო, არ გამტყუნებ მეთქი. ღმერთმა დამიფაროს, რომ შენი მსაჯული ვიყო. რამდენჯერ გითხარი და ეხლაც გიმეორებ: თავით-ბოლომდე მართალი ხარ მეთქი.
- მაშ რად გაიხსენე ჩემი წარსული?
- იმიტომ, რომ ერთი გარემოება მაკვირვებს: სამივემ აქ მოიყარეთ თავი: შენც, შენმა უწინდელმა და ეხლანდელმა ქმრებმაც. „ მენაჟ ა ტრუა “ - სამთა ოჯახი არ დაარსდეს.
- სოლომონ! - წყრომით წამოიძახა სოფიომ და პაწაწა მუშტი მაგიდას დაჰკრა: - დღეს ხუმრობის გუნებაზე არა ვარ.
სოლომონ ბარავიძემ იგრძნო, რომ პატარა დედაკაცი მართლა ხუმრობის გუნებაზე არ იყო, და უმალვე კილო გამოიცვალა:
- კარგი, გენაცვა, კარგი. ნუ გაცხარდი. მაინც საკვირველია, რაღა ჩვენ დაგვინიშნეს რიმანიძე?
ჩუქება
