პოემები - ჯონ რიდი
ბავშვები ყიდდენ პაპიროსებს.
ზოგი მათგანი ცინიკურად გაიძახოდა:
„რასპუტინის პაპიროსები“.
რაღაც არაჩვეულებრივი
სიგრძისა და ზომის პაპიროსები,
წიგნები გრიგოლ რასპუტინის
შესახებ:
ყიდდენ არშინობით კერენკებს.
სასადილოში
სტუდენტები იგონებდენ დროს,
როცა უკეთესი იყო ცხოვრება.
მკვლელობა
პურის 1/8 გირვანქისათვის.
რეჟისორი გარდინი.
ფუტურისტების გაზეთი.
ლედა
კინოებში...
ვიკჟელი...
კერენსკის მოწოდება და კრონშტადტი
გადატრიალება პეტროგრადში.
მზადება მოსკოვში, -
აჰა, საცაა -
და ერთხელ, დილით -
ჯერ არ არის გათენებული,
ქუჩაზე მოძრაობაა.
იუნკრები, თეთრი გვარდია,
წითელი დროშა,
დაჭრილნი მიჰყავთ
უნივერსიტეტის კლინიკაში.
ავტომობილები დაჭრილებით.
წაქცეული ხე ტვერის ბულვარში.
წაქცეული ცხენი ტვერის ბულვარში.
ტყვიისმფრქვეველი დიდ სამრეკლოზე.
ცეცხლი ედება
უზარმაზარ სახლებს ბულვარზე.
სახლები იწვიან ყოველმხრივ,
ყოველმხრივ...
ლეგენდა ერთ სახლზე.
მოსკოვი ღამით განათებულია.
განუწყვეტელი კანანადები.
საშინელი შიმშილი,
და მე ვინტოვკით.
კრემლში გამაგრება:
პური, რომელიც მიქონდათ კრემლში.
შემთხვევა გნეზდნიკოვის ქუჩაზე.
ხმები „ხიტროველების“ გამოსვლის
შესახებ,
კანანადა ცხრება.
სისხლის კვირის აპოთეოზი:
მკვდრები უპატრონო.
ჯარისკაცი თამბაქოთი, მახორკით.
სტუდენტები.
გიმნაზიელები.
გაჩეჩქვილი თავი,
რომლის ცნობა შეუძლებელია.
უეცარი ცნობა: ტირილი.
წარწერა ერთ სახლის კედელზე:
იქ იპოვეს ტყვიით მოკლული
5 წლის ოქროსთმიანი გოგონა.
პოლონელები.
ბუნტი და ცირკში ჯარისკაცები.
იყვენ აგრეთვე
პარტიული ჯარისკაცები,
უმიზნოთ მოხეტიალე ბავშვები,
უკმაყოფილო ელემენტები.
სასულიერო წოდების რისხვა.
გლეხები სოფლიდან.
ახალგაზრდობა:
სტუდენტები.
დელეგატები.
პორტრეტები:
ირაკლი წერეთლის,
კერენსკის,
როძიანკოსი,
ჩხეიძის,
ჩერნოვის.
კერენსკის გამოსვლა მცირე თეატრში -
სახელმწიფო თათბირი.
სანახაობა დიდი თეატრის ბაღთან.
ჩერნოვი და როძიანკო.
ამბავი კორნილოვის,
ინციდენტი.
არაჩვეულებრივი ამბების მოლოდინი.
კერენსკის ტრიუმფი.
მიტინგები პუშკინის ძეგლთან;
ქურდების მიტინგი სოლომანსკის
ცირკში.
ანდრეი ბელის ლოდინი მიტინგზე,
მიტინგი ყრუებისა და მუნჯების;
მიტინგომანია.
ხმა კორნილოვის გამოსვლის შესახებ.
კერენსკის მოწოდება.
სამოსუდები.
ლედა კამენსკისა.
შალიაპინი „ბორის გოდუნოვში“.
სმირნოვა.
გელცერი, პრიმა-ბალერინა.
ყველაფერი რიგზეა.
მაგრამ ამ დროს
ფრონტი იშლება...
მატარებლები იმ ხანების...
გადამწვარი სახლები,
ჩალეწილი მაღაზიები,
გამოძახილი: ქალის ხელი.
„როგორ ებრძოდენ ზარებს ზარები“.
„წვეთები გადაღებული წვიმისა“...
პეტერბურგისკენ!
შემთხვევა მატარებელში:
ღამით, პეტროგრადის სადგურზე.
პლაკატი.
მთელი ძალაუფლება
დამფუძნებელ კრებას.
ლატიშელი პოეტი.
ორი მეგობარი.
თოვლიანი ამინდები.
ქიმერები ნევასთან.
უდაბური პეტერბურგი;
სმოლნი.
„თორმეტი“ - ალექსანდრ ბლოკის,
„რამდენიმე დღე პეტროგრადში“ - ჩემი.
დაიწყო ასე:
ღრუბლისებური ღმერთი
ნგრევათა,
სასტიკი ღმერთი.
წმიდათ წასაწყმედ გადარევათა
დიდი რუსეთი,
ალ-დემონებად
ქცევა დასწრების,
ანგელოსები,
ყველა ტაძრების
და მონასტრების
ქაოსები.
გინებით მეტყველი
რუსული წმინდანის
ეშმაკი ბაგე.
ბაგევ, დაიცა...
სარწმუნოება
გახდა სატანის...
სარწმუნოება
ყურებს დაიცავ...
ლოცვა
ისე დაეცა...
პატრიარხის ტიხონის
თითქო ბუკია
იერიხონის,
ჰგავს გინებას;
ღიმდამცინავი
სახით იგულოს.
ეკლესია
დგას და წირავს,
სამრეკლო
ოხრავს სამოციქულოს,
ზარი
მთავარ-დიაკვნობს,
ყვითელი მღვდელი
გაოცებულია,
ბერი
გაშავებულია.
მსხვერპლით
აღარ მოდიან.
შემოვლებული
დროთა ხავსებით,
ხატი
პილატეს დაემსგავსება,
მისი ასეთი
ცოდვით დამწვარი,
ჯოჯოხეთიდან
მიმოდის ჯვარი.
მისთვის
ჯოჯოხეთური
სამოთხე შენდება.
და შეიძლება
როს გათენდება
ედემის მსგავსი იგრძნოს
ჯოჯოხეთი.
გაჩუმებული
ციცაბო ციდან
ნელი ღრუბლები
ყვავილებს ცრიდენ.
ეს მწარე დღეა,
ამ ფეერიულ
საოცნებოში.
დეპეშა!
დეპეშა!
დეპეშა!
რევოლუცია!
რევოლუცია!
ამბავი
პეტროგრადიდან!
კრემლი იდუმალ
იწყებს მზადებას.
მოსკოვი შფოთავს -
რომ გაუთენებს
საკადრის დღეებს
კაცობრიობას
და თვითეული
ფიქრობდა მაშინ:
აჰა,
საცაა!
აიწყვეტს რაში.
არასდროს არ დამავიწყდება
ამინდთა სინოტიე.
სითბო ყინვის,
ტალახიანი ჰაერი,
ჭაობიანი,
მგმობი ნათელის
ტირის თვალები
ობივატელის.
ყველაფერი
ნისლის ფერია.
მთვარის ამოსვლა
და დაბნელება,
ავსება მთვარის.
ახალი მთვარე,
სიკვდილით,
ყოფნით,
დაბადებით -
ოცდება უცებ
კანონადებით.
მწუხარე ჩრდილი
მწარე დღეების
ფარავს ვარსკვლავებს.
დღემ სიზმრებამდე
გადაამეტა
შეღამებული
დილების ლანდი,
შუადღე -
მსგავსი შუაღამეთა
და თვითეული
ფიქრობდა მაშინ
აჰა...
საცაა...
აიწყვეტს რაში.
ეკითხნა ვისმეს
მაშინ საათი
ვუპასუხებდი:
მარადისობა!
7 საათი
ედარებოდა
7 საუკუნეს.
ხვალ -
არ არსებობდა
ხვალ-ზევით
ვინ იცის!!.
ისინი
მოდიან ფრონტიდან.
სიბნელეში კი,
თეთრად ელავენ
ფანტასტიური
კრემლის კბილები,
და აი, ატყდა
ტკივილები
შეურიგებელი;
ჭექა-ქუხილი.
ეს იყო მოვარდნილ დღეთა
რკინებად კვეთა -
როდესაც სეტყვაა,
წვიმა და ქარი.
კაკანებდა
ტყვიისმფრქვეველი.
მახსოვს,
ეს იყო
ნისლიან ღამით,
განთიადის წინ.
თოფებს
აავადმყოფებს
დუღილი.
თვითეული
ცეცხლის ოქროდან.
გააფთრებული
ტყვია მოქროდა
გაქვავებული
ქარივით,
ქვეყნის ამღვრეული
გულის გასაგმირად.
თვითეული
წვეთი სისხლისა
უერთდებოდა
ერთი მეორეს,
რომ შეექმნა
ტბა,
ქალაქის გახელილი
თვალი.
გადმოსკდა სისხლის წყარო
და იქცა მდინარედ,
რომლის ნაპირებიდან
გადასასვლელად
ფონს ვერვინ იპოვიდა.
სართულები ყეფდენ
როგორც ძაღლები.
სახლები ინგრეოდენ.
მათ ნაცვლად დადგა
იდუმალ შიშად:
ღრე,
ფლატე,
ქვიშა.
ჰგავს ტვერის ქუჩის
უსახეობა
ნგრეულ ხეობას -
სადაც არაა
ბილიკი არსად,
ფანჯრების მინები
ჩუქება
