აგარაკზე წასვლის წინ წასაკითხი ნოველები
სანაპიროზე
როგორ წააგო მან, ვინც ამ ზაფხულს დასასვენებლად არ ყოფილა... ერთ-ერთ საზღვაო კურორტზე (არ ვასახელებთ, რადგან ისედაც ადვილი გამოსაცნობია). ის, ალბათ, ვერასოდეს ვერ გაიგებს მდუღარე სიროპიანი წყლის გემოს, ობიანი პაპიროსის სურნელს, კაფეში დაკვეთილი და ორი საათის ლოდინის შემდეგ მოტანილი ლაყე კვერცხის გემოს, თბილი, დამჟავებული ლუდის გამაგრილებელ მოქმედებას, მილიციელთა უაღრესად გულთბილ, კულტურულ და ჰუმანურ დამოკიდებულებას მოქალაქეებისადმი – თუმცა ამ უკანასკნელის განცდა თბილისშიც შეიძლება და, რაც მთავარია, ვერ იგრძნობს პლაჟის იდილიას, რომლის ერთი დღე მე ჩავიწერე მაგნიტოფონის ფირზე, ჩემი იქ ყოფნის დროს. აბა, ყურადღება, ვრთავ მაგნიტოფონს: ჩხრ... ჩხრ... ჩხრ... ჩხრ... ეს ზღვა ღელავს.
ქვიშაზე გაწოლილი ახალგაზრდები ვიღაც ახალჩამოსულს ესალმე-
ბიან:– აბა და მოსულააა...
– ბარო, ჯიგრებო!– მოეწყვე უნივერსიტეტში?– ექვსი ქულა დამაკლდა.
– ვაჰ, იღბალი არ უნდა? შარშანაც ეგრე ცოტა დაგაკლდა. პლაჟზე დასეირნობს რძენარევ მურაბიან ჩაისფერ ხალათშიგამოხვეული ექთანი.
– ექიმო, თავი მტკივა.
– სად?– სად და ჩრდილო-აღმოსავლეთით. უბრალოდ მტკივა, როგორ თუ სად?!– უბრალოდ წამლებს არ ვარიგებთ ჩვენ. ასეა მაგი.
– ექიმო, ყურში წყალი შემივიდა და ვერ გამოვდენე.
– ცალ ფეხზე იხტუნე?– კი.
– საფეთქელზე ირტყი ხელი?– კი.
– ყურზე ქვა თუ იკაკუნე მაგრად?– ვიკაკუნე.
– სპიჩკის ღერო თუ იჩხიკინე ყურში?– ვიჩხიკინე, მაგრამ არაფერი გამოდის.
– აბა, მე რა გიშველო, გენაცვალე?– გმადლობთ, ექიმო.
– არაფრის, გენაცვალე. ჩვენ მეტს კი არაფერს ვაკეთებთ აქ, ჩვენი მოვალეობაა მაგი.
აი, ექთანი მიახლოვდება მე.
– პატივცემულო ექთანო, გთხოვთ, ჩამაწერინოთ ფირზე ორიოდე სიტყვა იმის შესახებ, თუ როგორ უწევთ მომსახურებას დამსვენებლებს.
– დიდი სიამოვნებით, გენაცვალე.
– აბა, მოვუსმინოთ, ამხანაგებო...
– ბავშვობიდან ჩემი ოცნება იყო ექთანი გავმხდარიყავი, ჩემი ოცნება ასრულდა. ძალიან მიყვარს ავადმყოფები, ზოგიერთს ისე შევეჩვიე, რომ პლაჟზე თუ ვერ ვხედავ, დამხრჩვალი მგონია.
ეს რაღა ამბავია, მთელი პლაჟი ფეხზე დადგა, ვიღაც ირხჩობა.
– სპასატელ!!!– სადაა სპასატელი?!– ვაი უბედური...
– გაუშვით, სპასატელი მოდის.
„სპასატელი“ მოვიდა;– რაშია საქმე?– კაცი დაიხრჩო.
– ცურვა იცოდა?– კაცო, რა დროს ეგ არის, კაცი არ ჩანს!– რამდენი წლისაა?– ორმოცისა იყო.
– ბავშვები ჰყავს?– სამი გოგო და ორი ბიჭი.
– მალადეც, ძმაო. აბა, ზოგიერთი გააჩენს ერთ შვილს და მორჩა...
– ვიპოვეთ, აგერაა.
წყლიდან ამოჰყავთ გაგუდული და გაბერილი კაცი.
– ფეხებით დაკიდეთ!ეს „სპასატელი“ იძლევა განკარგულებას.
– არიქა, თვალები გაახილა.
– მიმიშვით ერთი მაგასთან. შენ, ძმაო, რომ გაგიშვერია ხელი და შესულხარ ამ ზღვაში, სიროპიანი წყალი ხომ არ გგონია? მეორეჯერ არ გაბედო დახრჩობა, თორემ მერე სხვანაირად მოგივლით. ხალხი აქ დასასვენებლადაა ჩამოსული, სანერვიულოდ კი არა.
– ბოდიში, ბატონო.
– შენი ბოდიში გადაიყარე თავზე.
ვუახლოვდები ქოლგის ჩრდილში წამოგორებულ ორ ჩასუქებულ ძიას, ესენი ჩემი ძველი ნაცნობები არიან, რომელიღაც სამინისტროში მუშაობენ.
– გამარჯობათ!– გაგიმარჯოს!– თქვენი უფროსი არ წამოსულა წელს ზღვაზე?– ზღვაზე არ წამოსულა, მაგრამ წელს ისე აქვს საქმე, რომ თბილისშიც კარგად გაშავდება და გაძვრება ტყავი.
– ჰოოო.
აი სხვა მოკამათე წყვილი. აბა, მოვუსმინოთ, რაზე კამათობენ:– აგია, ბიჭო, ღმერთივით ვაცხოვრებ ცოლ-შვილსო?– რავა, შე კაცო?!– რავა და აგერ არ ვხედავ, ტიტლიკანები რომ დეიარებიან?– აქ ზღვაა, ჩემო ძმაო.
– მეც მაგას გეუბნები, ზღვაა, აბანო კი არა.
თქვენ, ალბათ, გესმით დოლ-გარმონის გუგუნი და გაბზარული ჭიხვინი. ეს პლაჟის პავილიონის დამკვრელები არიან. კიბოსავით გაწითლებული მედოლე თვალებდაჭყეტილი, კისერმოღრეცილი და გაგუდული დილიდან საღამომდე იქაჩება:
ტოროლა ვარ ალიონზეეე...
– შეხედე, მართლა ტოროლას არ ჰგავს? – ეკითხება ერთი მეორეს.
– ძალიან ჰგავს.
მაპატიეთ, გოგოებოოო...
– გვეყოფა, ტოროლა, გაპატიეთ!ეძახიან გულაჩუყებული გოგოები, მაგრამ ტოროლას არა სჯერა. ზღვა ღელავს, თაკარა მზე ცახცახებს, იხრება და ალმაცერადიყურება, პლაჟი ცარიელდება.
პი... პი...
ამჟამად ჩვენ ავტობუსების გაჩერებაზე ვიმყოფებით.
– მიაწექი!– არ გაუშვა წინ!– მოყუჩდი?– კი!– ადგილი დაუთმე მოხუცებულს.
– გიჟი ხომ არა ხარ?!– სირცხვილია, ფეხზე დგას.
– არა უშავს, გაიზრდება.
– ბილეთები შეიძინეთ!– მომეცით ადინ პოტრიცატ.
– წავედით!– აბა და წასულააა...
– ვინ წასულა, რა წასულა, საიდან წასულა, ბიძიკო? – მეკითხება გაოცებული დამსვენებელი.
– ხელიდან წასულა, ბიძია, – ვპასუხობ მე.
მზე ზღვაში ეშვება. ასე იხრჩობს იგი ყოველ ღამე თავს, მაგრამ დილით მაინც ამოდის იმ იმედით, რომ ეს სურათი აღარ დახვდება. მაგრამ ჯერჯერობით ვერ მიართვეს.
სააგარაკო ნოველა
ჩემს შვილს, როგორც მწერალი, ძალიან ვეცოდები
ჩუქება
