მთებში მივალ რომ გავექცე ქალაქს
წიგნი ეძღვნება ყველას,
ვისაც დაცემას ბრძოლა ურჩევნია.
ავტორი
***
ლექსები, როგორც ბარიკადები,
აღიმართება მტრედივით ცაზე,
რომ აღარ მოკვდეს არც ერთი ბავშვი,
და არ ჩაიცვას ძაძები დედამ.
ლექსები, როგორც ბარიკადები,
აღიმართება სიკვდილის თავზე...
რომ უსასრულო ცის კაბადონზე
მხოლოდ სიმშვიდე, სიცოცხლე ჩანდეს.
პაპანაქება სიცხის შემდეგ
პაპანაქება სიცხის შემდეგ
ხევში ჩარეცხა წვიმამ
ნაგვის ურნიდან გაჟონილი
ბლანტი სითხე,
რომელიც გამვლელს ცხვირს უწვავდა.
აყროლებული ნაგვის ურნები
აივსო წვიმით,
შიგ ტივტივებენ ნაგვის პარკები.
ჩამორეცხა ფიჭვის წიწვებიც,
რომლებსაც სუნიც დაჰკრავს ნაგვის.
ვერხვის ფოთლები აცახცახდნენ
და სვამდნენ წვიმას,
პირგამშრალ ფესვებს სუნთქვა სჭირდებათ...
აწკავწკავებულ ძაღლებს შესცივდათ,
სადარბაზოში
შეფარებულ კატებთან ერთად
იტუზებიან კართან,
საიდანაც სითბო გამოდის...
აივნიდან ნასროლ „ ბიჩოკს “
უკრთება ცეცხლი,
და იკარგება ოხშივარში
ასფალზე რომ დგას...
და დუღს ქალაქი,
შეფარებულ კედლების მიღმა.
და წვიმა წვიმდა,
წვიმა კი წვიმდა.
წვიმა ცარიელი.
ამომიკემსე სული
ამომიკემსე სული,
რომ ბოლო სხივიც არ დავკარგო -
სულ არ დაბნელდეს.
ამომიკემსე,
რომ წვიმა დელგმად არ გადაიქცეს
და არ წამლეკოს...
ამომიკემსე,
ვიდრე ნაფლეთებს წვიმიანი ქარი წაიღებს.
ბზარი სულში
ჩემს სულში ბზარია -
მატყობენ თვალებზეც,
სამყარო ისეთი მშვიდია
და ისე ჩუმად ხარხარებს.
ნიღბები ფეხებთან დაყრილი,
მაგიჟებს...
თუმცა ვერ ვშიშვლდები...
ვერ ვხვდები რატომ ვარ,
სადაც ვარ,
რატომ გამიმეტა სამყარომ...
ნაპირი იმდენად შორია,
არ მესმის სად არის...
სად არის -
სიმშვიდის საზღვარი...
წარსული იმდენად მეტია,
იმდენად რთულია წარსული...
ვერ ვხვდები სად არის ნაპირი -
აქ დარჩენის და გადარჩენის...
სიმშვიდე
ლურსმანზე ჩამოკიდებული სიმშვიდეა,
ბებოს შელახული ხალათი,
სიტყვადავიწყებულ სიმღერაში დევს
გემო შეპიწკინებული ლავაშის...
ხის იატაკი და ოდნავ ნესტის სუნი,
ღამით სინდიოფალების თახთახი.
ამობიბინებულ მწვანე ბალახზე
მზის სხივით დაჭერილი ნამ-ცვარი.
ლურსმანზე ჩამოკიდებული სიმშვიდეა...
***
სიკვდილის კართან დამდგარს
ბევრჯელ მოგკიდეს ხელი
და სიცოცხლისკენ შემოგაბრუნეს...
ბედნიერების გემოც იგრძენი
და დააფასე ხეების ჩრდილიც,
წყაროს წყალიც და...
და ეს მზე მწველიც.
თავისუფალი მთების დუმილი,
და ანგელოზთა ღრუბლების ფერი.
გზაზე ავარდნილ ბალახის მტვერი
ჩაისუნთქე და დაივიწყე
ჯოჯოხეთური მტანჯველი გრძნობა,
რომელიც დიდხანს თან დაგდევდა.
და დაივიწყე ისიც,
ვინც სიცოცხლისკენ შემოგაბრუნა.
და ახლა ის დგას სიკვდილის კართან,
ქიმზე გადებულს ვერ ხედავს ბილიკს,
მხოლოდ ჩანჩქერის ღრიალი ესმის,
ავსებული აქვს თვალები ცრემლით...
გადაარჩინე, გადაარჩინე -
შემოგძახიან სამშობლოს მთები...
და სევდისფერი ედება თითქოს,
ამ მთებსაც, მზესაც, ქარსაც, წვიმასაც...
და იმ სამოთხის კარსა და გზასაც,
რომელსაც შენი სამშობლო ქვია...
მოგკალი
მოგკალი ჩემში...
ხან თოკი დავწანი -
ყულფში გაგაყოფინე თავი.
სკამზე აგიყვანე,
რომელსაც მერე ვითომ შემთხვევით
ფეხი წავკარი.
ხან კი უბრალოდ,
მჭრელი დანით გამოგჭერი ყელი.
ხან კი
ადიდებული მდინარის პირას გკარი ხელი...
მე შენ მოგკალი ყველა ფიქრში,
მერე ხელებით ამოვთხარე ქვიანი მიწა,
სისხლმდინარე,
ტალახიანი თითებით
დაგახუჭინე შენი თვალებიც,
რომლებიც ჩემსკენ აღარ იყურებოდნენ...
და მიგაყარე მიწა.
დაბურულ ტყეში,
ხრიოკ კლდესთან დაგტოვე მარტო.
სამუდამოდ,
ფეხშიშველა გამოვი პარე გადარჩენისკენ.
და მაინც, მხრებჩამოყრილი ველოდები,
როდის მოვლენ და დამიჭერენ,
გადამიგრეხენ ხელებს,
სახით მიწისკენ დამაგდებენ
და მომთხოვენ პასუხს -
უპასუხო სიყვარულის სიკვდილისათვის.
ველოდები რომ მოვლენ და დამსჯიან -
ბნელ დილეგში გამომამწყვდევდნენ,
ურდულით ჩამირაზავენ კარს,
დამიყრიან ჯამში სალაფავს
და მომკლავს მზისა და სიმშვიდის ნატვრა.
ველოდები, რომ მოვლენ და დამსჯიან
უსახო და უგულო ადამიანები
იმ სასტიკი მკვლელობისთვის,
საკუთარ თავში რომ ჩავიდინე.
და მოლოდინში ვეღარ ვხვდები
რომელია დანაშაული -
ის რომ მოვკალი,
თუ რომ ვარ ცოცხალი და დაუსჯელი.
თვითმკვლელობამდე
ვენების გადაჭრამდე...
წამლების დალევამდე...
ყულფში თავის გაყოფამდე...
ხიდიდან გადახტომამდე...
გრძნობ მარტოობას
და ითხოვ შველას -
ითხოვ უყვარდე უფრო მეტად,
ვისაც უყვარხარ,
ესმოდეს შენი -
უფრო მეტად ვიდრე ესმით,
გაუღო გული და შემოუშვა,
როცა სხვათა გაღებულ გულებს ვერ ამჩნევ,
სხვის სიჩუმეს ვერ უსმენ,
სხვის ფიქრებს ვერ კითხულობ
და გინდა შენი საფიქრალი მიხვდნენ,
შენი წუხილი გაიზიარონ,
მხრებში წაგავლონ ხელი -
შეგაჯანჯღარონ...
იყვირონ - რომ შენ სულამდე
ექომ მაინც შემოაღწიოს -
რომ სჭირდები,
რომ ხარ საჭირო და სასურველი...
ძახილი დახმარებისთვის...
ძახილი დახმარებისთვის -
რომ არ გადახტე,
რომ არ
ჩუქება
