გუშინ... ერთ-ერთ შეხვედრაზე, ჩემმა მეგობარმა და ამავე დროს სპორტულმა ჟურნალისტმა დათო თავართქილაძემ, ჩემი ბიოგრაფიის დაწერა შემომთავაზა, რაზეც უარყოფითი პასუხი მიიღო: მიხეილ მესხს და დავით ყიფიანს არ დაუწერიათ და მე ხომ არ დავწერ - მეთქი. - მერე კარგია რომ არ დაუწერიათო, მიპასუხა და შევთანხმდით, რომ ამ თემას კიდევ დავუბრუნდებოდით...
როდესაც ამ წიგნის დაწერა გადავწყვიტე, მინდოდა ამით რაღაცნაირად მადლობა მეთქვა ჩემი ოჯახისთვის, თამუნასთვის, რომლის გარეშეც ვერაფერს მივაღწევდი, ჩემი ძმებისთვის, მშობლებისთვის და ახლობლებისთვის, მათთვის ვინც მუდმივად გვერდში მედგა და მეხმარებოდა...
და კიდევ, ვიფიქრე, რომ შეიძლება მომავალი თაობისთვის, ვინც ამ გზის გავლას აწი აპირებს, საინტერესო, სტიმულის მიმცემიც კი ყოფილიყო, ჩემი განვლილი სპორტული ცხოვრება. იქნებ ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ, მათ ჩემი შეცდომები აღარ გაიმეორონ და ამან გაუადვილოს წარმატების მიღწევა.
შოთი არველაძე
ჩუქება
