სონეტი 1. დრო დაკარგული, უქმად ყოფნით, მრავალის წლისა,
გაგახსენდება უკვე გვიან, სიბერისა ჟამს
და შეეცდები მიუბრუნდე იმ დროს ჩავლილსა,
რათა იქნება, ცოტა სადმე საშველი მოსჩანს.
დაღვრემას სჯობნის, მოინდომო, სულით და გულით,
იქნებ ჯერ კიდევ შეგიძლია გამოასწორო,
დაუღლელ შრომით, შექმნა კარგი, რამ შენი ხელით,
რაც უნიათოდ კი გიქმნია, რომ გადასწონოს.
მაგრამ უკვე რა ცოტა დროა ამ ყველაფრისთვის
და არც კი იცი, რომ მოასწრებ რამის კეთებას -
უმოქმედობას გადაფარავ ამ მრავალი წლის?
მოახერხებ კი დაკარგული დროის შევსებას?
უმოქმედოდ ფიქრს, მაინცა სჯობს, რომ იმოქმეწდო
და უიმედო ამ ქმედების შედეგს ელოდო.
