ოცდაჩვიდმეტი უკვე გამოჩნდა გამყოფი ხაზი – ბოლო ნიშნული.
საზღვარს, ათასჯერ გადაწეულს – საბოლოოდ გადავაბიჯე –
დავამარცხე რომანტიული ურჩხული ჩემში –
სანუკვარი არყოფნისკენ რომ ეწევა ქათქათა სულებს.
გრძელი ყინვები დაორთქლავენ მალე სარკეებს
და ის, ვინც მათში გამოჩნდება, კვლავ მე ვიქნები –
კადრი, რომელიც ვერასოდეს წარმოვიდგინე
უთვალავი მცდელობისგან წინასწარვე რომ დაიფხაჭნა.
იქნებ მკვდრებს მართლა აქვთ მისასვლელი,
ცოცხლებს კი მხოლოდ – სიბერისკენ,
სადაც ვნებები მარილად და შაქრად დნება მათ სხეულებში
ათასნაირი კლინიკური გამოვლინებით,
სისხლში და ძვლებში კონცენტრირდება.
სამყარო ისევ იკუმშება სარწეველაში,
წყლიანი ჭიქა ხდება ზღვებზე მიუწვდომელი.
ამიტომაც ამოკლებდნენ გზას პოეტები –
დუელებში, ომებში და კატასტროფებში
კისრებს ყოფდნენ სილამაზის გადასარჩენად.
მე კი ტყვე ვარ თვალის ხამხამის
და სამყაროს – მთელი თავისი უმიზნობით –
სამხრეთიდან – ჩრდილოეთისკენ –
ვაგონებით რომ გადაყავს ჩემი მსგავსები –
ვაშტერდები ასე, ბოლომდე.
წინ ცარიელი, ჯადოსნური ტრამალებია
და გზადაგზა – არყის ხეები –
ჰორიზონტისგან გასაქცევად –
თავგანწირვით რომ მოძრაობენ ცის უდაბნოსკენ.
შორს ციმბირივით მოჩანს სიბერე.
ალბათ გავძლებ,
თუ შენთან ერთად გადავსახლდები.
ჩუქება
