1. შაქრო კარმელი დიდი შუადღე. უშგული. ლამარიას ეკლესია. სალოცავის გარშემო ზორბა სვანი კაცები ფერხულში ჩამწკრივებულან და გველისებრ კლაკნილებს მიუყვებიან: თითოეულს ხელები წინმდგომის თეძოებზე უდევს და უქაქუნებს. მოფერხულეებს პატარა ბავშვები მისდევენ, მუჭით ნაკელს ესვრიან და აფურთხებენ, თან ერთმანეთსაც აყრიან ძახილ-ძახილით: „ფუი, ლამარია! ფუი, ლამარია!“ მთელს ამ პროცესიას წინამძღოლი კაცი ჰყავს წვერმოშვებული, გრძელცხვირა და დიდრონ თვალებიანი; გულზე თიხის ფირფიტა უკიდია, წარწერით ადრეკილა; შარვალი ჩახდილი აქვს, პერანგი აწეული; ბანჯგვლიანი ღიპი უთანთალებს, ხოლო ღიპის ქვემოდან წითელი მამლაყინწა ამოზრდია, რომელსაც ორივე ხელით ათამაშებს... „ადრეკილაც“ ქაქუნით დაიარება და ხანგამოშვებით დაიძახებს: „ა, თქვენისთანა ბალღებს, დედის სკორემც გვიჭამია, გვიჭამია, გვიჭამია! შამბალააა!“ ამაზე კიდევ დანარჩენები მიუგებენ: „მელიაი ტულეფიაი! Foxtrot! Foxtrot! მელიაი ტულეფიაი! Foxtrot! Foxtrot!” ... გვერდით თეთრთავსაფრიანი ქალები შექუჩებულან, კვარცხლბეკივით შემაღლებულ ალაგას მანაზე რამდენიმე თხა დაუბამთ და იმათ წინაშე იჩოქებენ; თხები შარდავენ, დაჩოქილი ქალები კიდევ შარდის ჭავლს პირს უხვედრებენ და დალევას ლამობენ; მლაშე შარდს რომ ყლაპავენ, თავსაფრის კიდით ტუჩებს იწმენდენ და ჩურჩულით იტყვიან: „მარილი ჩვენი მოგვეც ჩვენ, ჯიმშერ! Mon cher! ჯიმშერ! Mon cher!”... „ფუი, ლამარია! ფუი, ლამარია!“ ჟრიამულობენ ნაკელში ამოგანგლული ბავშვები... „ა, თქვენისთანა ბალღებს, დედის სკორემც გვიჭამია, გვიჭამია, გვიჭამია! შამბალააა!“ გაიძახის „ადრეკილა“... „მელიაი ტულეფიაი! Foxtrot! Foxtrot! მელიაი ტულეფიაი! Foxtrot! Foxtrot!” მღერიან მოფერხულეები... უეცრად, შიშის ჟრუანტელი დაუვლის იქაურობას მოშორებით, შხარას მთის ძირას გიგანტურ ცეცხლისფერ მელიას დალანდავენ, რომელიც ძალუმი ნახტომებით ხალხისკენ გამოქანდება: თვალები ოქროსფრად უელავს, ბროლივით ეშვებს შორის ხასხასა წითელი ენა მოუჩანს... მორბის, მოგელავს, აქეთ-იქეთ იმზირება... მერე შედგება კბილებდაკრეჭილი ქშინავს და სისინებს; არემარეს დრუნჩს შეავლებს და მფეთქავი ნესტოებით ყნოსავს... თანდათან მთელს სურათს მისი სახე გადაფარავს, უფრო და უფრო აქეთ მოიწევს, მერე კი ერთბაშად რაღაცა მუხტი დაუვლის და ამოიხავლებს: „ადე, შაქრო, კისლავოდსკში ვართ!“...
„... ადე, შაქრო, კისლავოდსკში ვართ,“ ჩაესმა ძილბურანიდან გამორკვეულ შაქრო კარმელს. ხელი საბნის ქვეშ შეაცურა და ყვერები მოიფხანა. მერე სირიც მოისინჯა ქვასავით გამაგრებოდა; ძილში დაგროვებული ენერგიით დატენილი: „ის“ უკვე ამდგარიყო! სიზმრის ლატენტიური მოქმედება, როგორც რომ იტყვის პროფესორი ფრეიდ... და კიდევ ფიზიოლოგიურის წვენთა შერევა და ურთიერთქმედება ძილის დროს; აი, რა ახდენს გაღვიძებისას ხოლმე ამ ეროტიულის ენერგიის გენერირებას, გაიფიქრა შაქრომ და გაიზმორა... გაზმორებისას სირმა „თავისაკენ მოქაჩა.“ „ადე, შაქრო, კისლავოდსკში ვართ,“ უთხრა სირმა პატრონს.
არა, კისლავოდსკში არ იყო, თბილისში იყო, სერგიევის ქუჩაზე, სახლში #2 ერთოთახიან ბინაში, კომუნალური სამზარეულო და საპირფარეშო რომ აკავშირებდა სხვა მდგმურებთან ამა სოფლისა: მოხარშული კომბოსტოს ყროლი და კლასიკური ქართული ჩეჩმა, მთელი თავისი ფეკალური ატრიბუტიკით... ხოლო კისლავოდსკში ნადია იყო, ნადეჟდა დაშკოვა შაქრო კარმელის ყოფილი ხასა, რომელიც იჩემებდა, რომ კავკასიის გენერალ-გუბერნატორის, დიდი თავადის, ილარიონ ივანიჩ ვორონცოვ-დაშკოვის ნაბოლარა ქალიშვილი გახლდათ. იქ საშოვარზე იყო წასული კისლავოდსკის მთავარ კურზალში ოფიციანტად მუშაობდა. ესეც შენი მთავარგამგებლობა და გუბერნატორობა, თავისი აქსელბანტებითა და ფრეილინებით, ჰე, ჰე, ჰე... თუმცა, შაქრო კარმელიც ხომ ნათავადარია, ჩემო ბატონო, და ნააფიცრალიც პრაპორჩიკიდან ლეიტენანტამდე, და, სხვათა შორის ნადეზერტირალიც: ევროპის ომში მოუწია მცირე ხანს გარევა, თუმცა მსუბუქად რომ დაიჭრა, მოახერხა და იქაურობას თავი დააღწია, მერე კიდევ ის რევოლუციაც მოხდა და სხვა ყველაფერი... ხოლო იმ „სხვა ყველაფრის“ შედეგი კი ისაა, რომ დღეს შაქრო კარმელი ტფილისის ერთადერთი და სწორუპოვარი სატაქსო „გარრაჟის“ მუშაკია იზვოშჩიკი, ოღონდ მოტორიზებული... ასე და ამგვარად, შაქროს ბედის ტრაექტორიაც ნადიასას ეპარალელურება. მაგრამ რუსის ქალს განა რა ქალი სჯობია?!
საბანი გადაიხადა და წამომდგარ სირს დახედა: დასაბამიერი, თაურმდგომი ასო, ჭეშმარიტი „ალფა,“ ხოლო ყვერები „ომეგასაებრ“ მომრგვალებულნი: ალფა და ომეგა! დასაბამი და დასასრული! ნაწილი (სირი), რომელიც მთელს (შაქროს) მოიცავს და მთელი (შაქრო), რომელიც ნაწილში (სირში) განსრულდება იდუმალის დიალექტიკით! რამეთუ იყო იგი სხვა მისი... არა ერთადერთი და მისი საკუთრება, როგორც იტყოდა მაქს შტირნერ... დილისმიერმა სექსუალურმა მუხტმა ამგვარი „ლაზღანდარობის“ იშტაზე დააყენა შაქრო. ხოლო მის ნააზრევს რუსის ქალის შიშველი ხორცები ლანდებად ედებოდა... „ეპოქის სტილი სენსუალობაშია და სენსუალობა სიტიტვლეში,“ დასძინა შაქრომ, თითქოს ვინმე ახლანდელ, ყავახანის ინტელექტუალს, ვინმე მოლაყბე „ესტეტს“ მიუგდო ეს აზრი უგულისყუროდ... მერე საწოლზე წამოჯდა და ბალიშს მიეყრდნო. ბანჯგვლიანი ბარძაყი მოიფხანა. ბარძაყიდან ჭრილობა ეღრიჯებოდა, ომიდან წამოღებული ტევტონური ფოლადის ნამსხვრევის დანატოვარი...
ამასობაში კი სირმა, როგორც დირიჟორის ჯოხმა, ერთის გზნეულის მოძრაობით, შაქროს შიგადის ორკესტრი მონუსხა და მის ტანს ხურუშის ტალღამ ისე დაუარა, როგორც რომ
ჩუქება
