რივერდეილი

წინასიტყვაობა
ჯაგჰედი

რივერდეილს „სიცოცხლით სავსე ქალაქს“ უწოდებენ, მაგრამ საკმარისია, აქ გარკვეული ხანი დაჰყო, რომ იწყებ მიხვედრას – ამ მორგებულ ყალბ ღიმილთა მიღმა ჩონჩხებით სავსე ნარნიასხელა კარადა იმალება. რა თქმა უნდა, ნებისმიერ პატარა ქალაქს აქვს თავისი საიდუმლოებები. მაგრამ ისინიც კი, ვინც აქ გაიზარდა და მთელი ცხოვრება რივერდეილში გაატარა, გაოგნებულები არიან იმით, რაც პანდორას გახსნილი ყუთიდან ამოვიდა.
მერწმუნეთ, ვიცი, რასაც ვამბობ. ბოლო დროს შევნიშნე, რომ ყველა, ვინც ჩემთვის ძვირფასია, ერთიმეორის მიყოლებით ლინჩისეულ მელოდრამაში ეხვევა.
რივერდეილი, ასევე, როკველიანური ნახატების ქალაქიცაა: მაჭკატების წვეულება შუაღამისას; ზამთრის ბოლოს, ყინვით გაფორმებული მერიის ფანჯრები; პირიდან გამოსული ორთქლი, როცა – თუკი – გარეთ გამოსვლას გავბედავთ; ან რივერდეილის სკოლის ყოფილ მოსწავლეთა შეკრება, რომელიც თითქოს საკაბელო ტელევიზიიდან გადმოსული ამერიკული სულის განდიდებაა – ფეხბურთი, ცეკვები და სიამაყის გრძნობა საკუთარი ქალაქის გამო.
მაგრამ ყველაზე მეტად მაინც ოთხი ივლისის დღესასწაული მომწონს. სინამდვილეში, ეს ერთადერთი დღესასწაულია, რომელსაც ძალიან დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ. საერთოდ, მე, ბეტი და არჩი ამ დღეს ფესტივალს ყოველთვის ერთად ვესწრებოდით, პირში „ჰოთ დოგებსა“ და ბამბის ნაყინს ვიტენიდით და ერთმანეთს ბურთის სროლაში ვეჯიბრებოდით ( იგულისხმება „dunk tank“ – სიტყვასიტყვით ითარგმნება, როგორც „ჩასაყურყუმალებელი ავზი“, რომელსაც მეორენაირად „ჩასაყურყუმალებელ კაბინას“ (ინგ. dunking booth) ეძახიან. ეს ერთგვარი ატრაქციონია, რომელიც ძირითადად ფესტივალებზე, საქველმოქმედო ღონისძიებებსა და წვეულებებზე გვხვდება; წარმოადგენს წყლის დიდ რეზერვუარს, რომლის ზემოთაც გაშლილ სკამზე მოხალისე ჯდება. ბურთის მიზანში მოხვედრის შემთხვევაში მოხალისე წყლით სავსე ავზში ვარდება.) (ბეტი ყოველთვის ყველაზე მარჯვედ ისროდა). საღამოს მე და არჩი ფოიერვერკების სანახავად სენტერვილში მივდიოდით, ბეტი კი თავის დასთან, პოლისთან ერთად (სულ თავის დას დასდევდა, მას შემდეგაც კი, რაც პოლიმ ჯეისონთან შეხვედრა დაიწყო და ყველგან ერთად დადიოდნენ), რივერდეილში რჩებოდა ადგილობრივ კონცერტზე დასასწრებად. დამოუკიდებლობის დღის აღსანიშნავად გამართული ზაფხულის ფესტივალი ჩვენი დღესასწაულია. ყოველთვის ასე იყო. მე და არჩი მასზე ჯერ კიდევ მაშინ დავდიოდით, როცა სიარულიც კი არ ვიცოდით, მშობლებს დავყავდით. ბეტი პირველი კლასის შემდეგ შემოგვიერთდა. მას შემდეგ სულ ასე ვართ.
ან იქნებ, ასე უნდა ვთქვა: სულ ასე ვიყავით.
რადგან ამ ზაფხულს ყველაფერი შეიცვალა. ბეტი ლოს-ანჯელესში წავიდა, წერითი უნარების დასახვეწად, „ჰელოუ გიგლსში“ ( HelloGiggles.com – 2011 წელს დაარსებული ინტერნეტპორტალი.) სტაჟირებაზე (პოლი და ჯეისონი ერთმანეთს დაშორდნენ, უბრალოდ კი არ დაშორდნენ, ვარდების ომის ( ვარდების ომი (ინგ. War of the Roses) – ინგლისის სამეფო ტახტის დაუფლებისთვის მომხდარი სამოქალაქო ომი იორკებისა და ლანკასტერების მომხრეებს შორის. ) მაგვარი დიდი სკანდალი მოაწყვეს). არჩი მშენებლობაზე მამამისს ეხმარება...
მართალი გითხრათ, ბოლო დროს იშვიათად ვნახულობ. არ ვიცი, რატომ და ნურც მკითხავთ.
ჩემ შესახებ რატომ არაფერს ვამბობ? ჯერჯერობით, ჩვეულებრივი ზაფხული მაქვს. საღამოობით ავტოკინოთეატრ ( ღია სივრცეში დამონტაჟებულ დიდ ეკრანზე ფილმის დემონსტრირება, რომელსაც ბილეთის მფლობელები ეკრანის წინ გაჩერებული საკუთარი ავტომანქანიდან ადევნებენ თვალ-ყურს. Twilight – ბინდი.) „თვაილაითში“ ვმუშაობ, ცოტა ფულის დაგროვებასაც ვცდილობ და იმასაც, რომ სახლიდან მოშორებით ვიყო და მამაჩემს თვალში არ შევეჩხირო.
ეს განზე ყოფნა ყველაზე უკეთ მეხერხება, ყველაფერს თვალს შორიდან ვადევნებ და წიგნაკში ვიწერ.
ამ დროს ნიუ-იორკში, მაშინ, როცა ამის შესახებ ჯერ არც ერთმა ჩვენგანმა არ იცოდა, ახალგაზრდა, მაღალი წრის ქალბატონი, სახელად ვერონიკა ლოჯი, „ჭორიკანას“ გმირის არ იყოს, ცხოვრებას უდარდელად ატარებდა, ეს ყველაფერი კი მამამისის, ჰაირემ ლოჯის უსასრულო საბანკო ანგარიშის წყალობით ხდებოდა. ვერონიკას მშობლებს რივერდეილთან სხვა ამბავი აკავშირებდათ. თუმცა ამასთან ჩვენ არანაირი შეხება არ გვქონია.
ყოველ შემთხვევაში, ჩვენ ასე გვეგონა.
პეპლის ეფექტის თანახმად, ყველაზე უმნიშვნელო შემთხვევამაც კი შეიძლება წარმოუდგენელი – ან კატასტროფული – შედეგი გამოიღოს. ერთი მოქმედება. მოვლენების მთელი კასკადი. გაუთვალისწინებელი შედეგი.
სწორედ ეს დაგვემართა ჩვენ იმ ზაფხულს – არჩის, ბეტის, ვერონიკას და მე. სამი ივლისი იყო. დღესასწაული გვიახლოვდებოდა, რომლისგანაც კარგს არაფერს ველოდით. ცალ-ცალკე ვიყავით, მაგრამ ერთმანეთთან უკვე ისე დაკავშირებულნი, რომ ამას ვერც კი ვხვდებოდით.
პატარა, სულელი პეპლები, ფრთებს ბრმად რომ ვაქნევდით.