ნაწილი პირველი - ლიბერალიზმის წარმოშობა და განვითარება–ზღვიდან ჭაობამდე “ლიბერალური ინსტიტუტები წყვეტენ ლიბერალობას მაშინვე, როცა ისინი ამას აღწევენ: მოგვიანებით, აღმოჩნდება, რომ არ არსებობს თავისუფლებასთან მებრძოლი უფრო მავნე მტერი, ვიდრე ლიბერალური ინსტიტუტებია. მათი შედეგების მიზეზი კარგად არის ცნობილი: ისინი ანგრევენ ძალაუფლების ნებას. ისინი ასწორებენ მთას და ბარს და ამას უწოდებენ მორალს. ისინი ადამიანებს აპატარავებენ, ქმნიან მხდალებად და ჰედონისტებად - ყოველ ჯერზე ჯოგური ცხოველი ზეიმობს მათში. ლიბერალიზმი: სხვა სიტყვებით რომ ვთქვა, ჯოგური გაცხოველებაა.” (“Twilight of the Iდოლს”) (“Götzen-Dämmerung”)
“ლიბერალიზმი არის კაცობრიობის ტრანსფორმაცია საქონელთა ჯოგად”(cattle,ნახირი) (“Ecce Homo”)
ნაშრომი ეძღვნება ფრიდრიხ ნიცშეს ხსოვნას
კაცობრიობას,მთელი თავისი არსებობის მანძილზე,გამუდმებით ტანჯავდა გარკვეული მიზნების მიუღწევლობა და ამ მიზნების მიღწევის შეუძლებლობის გაცნობიერება.ლიბერალიზმი კი თითქოს,ულაზათო,შეუსაბამო ნაზავია ყოველივე იმის,რასაც კაცთა მოდგმამ,ბევრი მცდელობის მიუხედავად ვერ მიაღწია–ესაა,მიუღწეველი მიზნების,შეუსრულებელი სურვილებისა და აუხდენელი სიზმრების საპყრობილე,ჩვენი ოცნებების ერთგვარი სასაფლაო.
ლიბერალიზმი ნამდვილად არ არის თვითნაბადი მოძღვრება,მეტიც,ის შეუძლებელია თავისთავად ჩამოყალიბებული იყოს,რამეთუ სხვა კონცეფციების გაბატონების და მათი უნივერსალიზაციის შედეგია.ის,საუკეთესო შემთხვევაში საზოგადოებრივი აზრისა თუ სახელმწიფო/რელიგიური ინსტიტუტების მიერ თავსმოხვეული ნორმებისა და დოგმებისადმი გალაშქრებაა,სამწუხაროდ ხშირად არაჯანსაღი,თუმცა ნებისმიერ შემთხვევაში,ლიბერალიზმი სწორედ აქ ავლენს თავის საუკეთესო ბუნებას,ის წარმოგვიდგება ვითარცა ზვირთებით აღქაფებული ზღვა,მარადისობის კლდეებთან გაშმაგებულად მებრძოლი,რომელიც განუწყვეტლივ ეხეთქება მათ,მაგრამ ამ ორთაბრძოლის შედეგი ოდნავ ხავსმოკიდებული კლდეა,რომელსაც უგუნური ზღვა თავისი ტალღების გამეისობით თავად ჩამოაშორებს ამ მწვანე შეფერილობის,მაგრამ მაინც უფერულ პარაზიტს.
ლიბერალიზმი ჯანსაღი სახით არსებობს მანამ,სანამ ის თანაარსებობს და ერთი მთლიანობის განუყოფელი ნაწილია,როცა თავისი გამონაბოლქვით არ უხშობს სასუნთქ გზებს ალტერნატიულ იდეოლოგიებს.ასეთ დროს ლიბერალიზმი წყნარად მოლივლივე ზღვაა,ხანდახან საამურიც კია მისი ტალღების ნარნარის ცქერა,მათი შრიალის ხმის მიყურადება,იალქნიანი გემები მშვიდად გადაადგილდებიან ქარისთვის სასურველი მიმართულებით,დიდრონი ხომალდები კი თავისი ნება–სურვილით დაცურავენ,იქითკენ სადაც მათი ფიქრები დაჰქრის.ჩვენ კი ვდგავართ და ვუყურებთ,თუ როგორ ეშვება უზარმაზარი,წითელი ბურთი ზღვის თვალუწვდენელ ჰორიზონტზე,რარიგ აფერადებს ეს საოცარი მნათობი წყლის მარად ცვალებად ზედაპირს,როგორი ნაზი ელვარებითა და ამავდროულად თვალისმომჭრელი სიკაშკაშით მოსავს მას,ვდგავართ,ვტკბებით და გვიკვირს,როგორ შეიძლება ზღვა იმდენად გაკადნიერდეს,რომ სიცოცხლის ამ დაუშრეტელ წყაროზე უარი თქვას?ვით უნდა გაბრიყვდეს ისე,რომ თავისი სილამაზის უმთავრეს შემოქმედსა და განმაპირობებელს ზედაც არ შეჰხედოს და ისე უარჰყოს?ოხ,ეს უმადური,საზიზღარი,თავის თავში გაურკვეველი მარილიანი,მლაშე წყალი.
რა წამს ეს კნინი თავისუფლება უნივერსალური და დომინანტური მოძღვრება გახდება,იმ წამსვე ლაღად მოლივლივე ზღვა,მყრალ,უნაყოფო ჭაობად გადაიქცევა,რომელშიც გველები და ბაყაყები ბინადრობენ.როგორი აუტანელი,გამაღიზიანებელი და ფუჭია თავისუფალი სულისთვის ამ მახინჯი,უმეცარი ბაყაყების ყიყინისა და ფასადური რაციონალიზმით დაბრმავებული უსულგულო გველების სისინის მოსმენა.როგორ ჰკაწრავს და მსახვრალი ბრჭყალებით ფხაჭნის ის ჩვენს სულს,რარიგ არ ეთვისება ის ჩვენს ხელით ნალოლიავებ თავისუფლებას.ბევრი უბრალო გამვლელი,უდანაშაულო მგზავრი,უგუნურებით,გონიერებითა თუ კაშკაშა სინათლით დაბრმავებული ინდივიდი ეწირება ამ ჭაობის მცოცავ ქვიშას,შურიან წყალმცენარეებს,ბაყაყების გამაყრუებელ ყიყინსა თუ გველის მომაკვდინებელ შხამს.ვინ იცის რატომ წარმოუდგებათ მათ ოაზისად ეს პატარა,მყრალი ჭაობი,მათ შორის ხომ სრულიად აშკარა,ცხადზე უცხადესი განსხვავებაა?ან სად ხედავენ ისინი უდაბნოს?უდაბნო არსადაც არ არის,გარდა მათი საკუთარი სულისა და გონებისა.ბევრი მსხვერპლი ეწირება ოაზისს,რომელიც მხოლოდ მირაჟია,მის უკან კი არაფრისმომცემი,საძაგელი ჭაობი იმალება.დიახ,ბევრი მსხვერპლი ჰყავს ლიბერალურ პროპაგანდას,უამრავი მოაზროვნე იდიოტი იძირება ლიბერალიზმის ბნელ ჭაობში.
ჩუქება
