ბიბლია და მეორედ მოსვლა

თუ “ბიბლიაში” რომელიმე დიდი ისტორიული მოვლენის შესახებ არაფერია ნათქვამი, ეს მოვლენა ან უმნიშვნელოა, ან აუსრულებელი. ასევე დაბეჯითებით ვიტყვი: თუ სამყაროს აღსასრული ემუქრება, ამის შესახებ “ბიბლიაში” არაერთი დაფარული სახის წინასწარმეტყველება იქნება ჩაწერილი. და რადგან ეს აუცილებლად ასეა, მოდით ვნახოთ, რამდენად აღსრულდა ის წინასწარმეტყველებები, რაც უკვე გაცხადებული ფაქტია, ისევ და ისევ ისტორიული თვალსაზრისით. ფაქტია, ყველა ჩვენგანს თავი მორწმუნედ მიაჩნია, მაგრამ საკმარისია ათეისტი დაგვიპირისპირდეს - რელიგიური დოგმების იქეთ ვერაფერზე შევეკამათებით, თუკი რა თქმა უნდა გონიერებითი სიყვარულიც არ გაგავაჩნია. გონიერებითი სიყვარული კი ვერანაირად ვერ წარმოიშობა ცოდნის გარეშე. მაგალითად, როგორ ვაპირებთ ათეისტებთან კამათს, როცა არ შეგვიძლია დავამტკიცოთ ის, რასაც ისინი ეჭვქვეშ აყენებენ ლამის უკვე 500 წელია. რა ვიცით ჩვენ იმის შესახებ, ისტორიულია თუ მითოლოგიური იესო ნაზარეთელი, პონტოელი პილატე, მარია მაგდალინელი, მოციქულები და ასე შემდეგ? ანუ არსებობდნენ ასეთი პიროვნებები რეალობაში, თუ, როგორც ათეისტები დღემდე ამტკიცებენ, გამოგონილ-მითოლოგიურ პერსონაჟებზე ვაგებთ საკუთარ რწმენას. ხომ არ გგონიათ, რომ ეს სახუმარო საქმეა და შეგვიძლია არ გავცეთ პასუხი? პირიქითაა: თუ ჩვენ ვერ შევძლებთ “სახარებაში” ჩაწერილ ისტორიულ რეალობათა მტკიცებას, ჩათვალეთ რომ გვწამს ჩვენივე შიში, სიჯიუტე, წარმომავლობა, ტრადიციები, - რაც გნებავთ ის, მაგრამ არამც და არამც ღმერთი და უფალი. როცა ფარისევლები ეკითხებოდნენ, რომელია ყველაზე დიდი მცნებაო, უფალმა ბრძანა: “გიყვარდეს უფალი ღმერთი შენი მთელი შენი სულით და მთელი შენი გულით და მთელი შენი გონებით. ეს არის პირველი და მთავარი მცნება” (მათე 22:37, 38). სწორედ ამაშია საქმე: ათეისტური მოძღვრება, ძირითადად, ქრისტიანობის მოსპობის მიზნით შეიქმნა, მაგრამ საბჭოთა სინამდვილეში მან უფრო ღრმად გაიდგა ფესვები და მერე ყველა რელიგიას გადაწვდა. იცით, რატომ გავრცელდა ათეიზმი ლამის მსოფლიოს ორ მესამედში? იმიტომ, რომ მანამდე, ყველაზე მეტად უფლის გონებით შეცნობა იყო იგნორირებული: რატომღაც არავინ იზრუნა იმაზე, რომ ადამიანს გონებითაც შეეცნო მხსნელი, შეეცნო მისი არსი, ბუნება და, აქედან გამომდინარე, გაერკვია მასთან დამოკიდებულება, რათა გონებითაც შეყვარებოდა, ან თუნდაც, უარეყო იგი. რაოდენ სავალალოდ დამთავრდა ასეთი გულარხეინობა, ამას სამყარო მეოცე საუკუნის ბოლო 70 წლის მანძილზე მკვეთრად და ტრაგიკულად განიცდიდა, როცა მსოფლიო ისტორიაში უპრეცენდენტო შემთხვევა მოხდა და დედამიწის ერთ მეექვსედზე უღმერთოთა სახელმწიფოები აღმოცენდა. მსგავსი რამ რომ აღარასოდეს განმეორდეს, ყოველთვის უნდა შეგვეძლოს სიმართლისათვის თვალის გასწორება, და არ გვეშინოდეს, ვაითუ სიმართლის ძიებაში ჩვენივე რწმენისა და პრინციპების საწინააღმდეგო დასკვნებთან მივიდეთ. ჯერ ერთი, არავის სჭირდება ბრმა რწმენა, (მხოლოდ “ნარკოტიკად” თუ გამოიყენებს ადამიანი: თავს მოიტყუებს და გაიბრუებს) და მეორეც, აკი პირიქით არის ნათქვამი: “ეძიებდეთ და ჰპოვებდეთ!” ცხადია, რომ “პირველი და მთავარი მცნების” იგნორირება, ან თუნდაც გვერდის ავლა, სასიკეთოს ვერაფერს მოგვიტანს. იესო გვასწავლის: გონებითაც შეიყვარეთ უფალიო. ეს ისევე აუცილებელია, როგორც მისი გულით და სულით შეყვარება. გონების იგნორირება მხოლოდ იმის გამო, რომ არ გაგვაჩნია შესაბამისი ცოდნა და ინტელექტი - თავის მოტყუებაა, სიჯიუტეა და ფანატიზმი, რაც არავის სჭირდება, არც აქ და, მით უმეტეს არც ცაში. “ფილიპეს კესარიის მხარეებში მისვლისას იესომ ჰკითხა თავის მოწაფეებს: რა ჰგონია ხალხს, ვინ არის ძე კაცისა? მათ უთხრეს: ზოგს იოანე ნათლისმცემელი, ზოგს ილია და ზოგს იერემია ან ერთი წინასწარმეტყველთაგანი. ეუბნება მათ: თქვენ კი რას იტყვით: ვინ ვარ მე?” (მათე 16:13) ამ კითხვაზე ჩვენც უნდა ვუპასუხოთ.