დონორი პოეზიის ახალი სისხლისათვის... ხანდახან მგონია, რომ რაც დრო გავა, მით უფრო გაჭირდება ლექსების წერა, რადგან თითქმის ყველაფერი დაწერილია და რაღამ უნდა შეარხიოს ადამიანის სული ან რა უნდა თქვას ადამიანმა ისეთი, რაც უკვე არ თქმულა და თანაც ძალზე ამომწურავად...
ასეთ ფიქრს იშვიათად მიქარწყლებს ხოლმე რომელიმე ახალი ავტორის გამოჩენა და არათუ მიქარწყლებს, სრულიად საპირისპიროშიც მარწმუნებს: იმაში, რომ პოეზიის შესაძლებლობები ამოუწურავია და საჭირო დროს ის თვითონ ამოირჩევს თავის გამომხატველად ვინმეს, ვინც თავიდან მოგვეჩვენება, რომ სწორედ პოეზიის საწინააღმდეგო ზიგზაგით მოძრაობს, მაგრამ დაკვირვებულ თვალს ამ ზიგზაგებში არ უჭირს სიახლისა თუ პოეზიისათვის დამახასიათებელი სისწორის აღმოჩენა.
ასეთი იშვიათი განცდა ბოლო დროს ნიკა ლაშხიას ლექსების კითხვისას დამეუფლა. ეს უნიჭიერესი კაცი, რომელიც დიდი ადამიანური თავმდაბლობითაც გამოირჩევა, თითქოს თვითონ პოეზიამვე აირჩია თავისი აქამდე უცხო და უცნაური ტერიტორიების აღმომჩენად. სასიამოვნოა იმაზე დაკვირვებაც, აქამდე დუმილის უვრცესი ტერიტორიის ნაწილი როგორ იქცევა გამორჩეული ხმით ათვისებულ სამფლობელოდ, თითქოს ველური უდაბნო მოიშინაურეს და რუდუნებით მოვლილ, ათასი მცენარითა და ბალახით დასახლებულ წალკოტად აქციესო.
უპირველესი, რაც ნიკა ლაშხიას ლექსებში ძალიან მომწონს, არის ის, რომ იგი ჯიუტად ცდილობს, გათავისუფლდეს ზედმეტი სიტყვებისაგან. სათქმელი ისე გამომარგლოს, ისე მოაცილოს ყოველგვარი სარეველა, რომ ფრაზაში მხოლოდაუცილებელი სიტყვები დარჩეს და ამით თითოეული სტრიქონი შორიდანვე გამოკვეთილ ყვავილებისა თუ მცენარეების კვლებს ან დამარმაშებული ვენახის შარებს დაამსგავსოს.
აქედან მოდის ნიკა ლაშხიას სწრაფვაც მინიმალიზმისა და მისი პოეტური ფორმებისაკენ. ის ხშირად ახერხებს რამდენიმე ფრაზაში ჩაწნეხოს იმხელა განცდილი თუ ნაფიქრალი, რის ამოთქმასაც ზოგჯერ ბელეტრისტიკის ეპიკური ფორმებიც ვერ აუდის.
განსაცდელს და საფიქრალს კი ჩვენი არეული ყოფა იმდენს გვთავაზობს, ერთი ადამიანის სიცოცხლე არ ეყოფა. ნიკა ლაშხიას პირველი პოეტური კრებული მარწმუნებს, რომ მისი სიცოცხლე პოეზიის სამსახურისათვის არის მოწოდებული. ის სრულიად თანამედროვე ენით, ხერხებითა და საშუალებებით ახმოვანებს მარადისობას. ამიტომაც ცხოვრობს აქ, მაგრამ იკვებება მარადისობით.
ამიტომაც მგონია მისი კრებული – "დონორი" – ახალი სისხლი ქართული პოეზიისათვის...
გიორგი ლობჟანიძე
ჩუქება
