სამარჩიელო როგორ თუ არაფერი,
ზღვებს ხომ ვხნავდი,
ქვიშას ხომ ვთესდი,
წყალი ხომ ვნაყე?!
ხორბლის მარცვალი ამიზიდავს მთაზე. ახლა კი,
ვზივარ აგერ და ქვას ცეცხლს ვუკიდებ:
ალისასა – მალისასა,
უხილავის მალვისა,
ჩემი გულის ცეცხლი ქვასა,
დაყივლებას მამლისა.
ზღვასაც ვხნავ და ქვიშას ვთესავ,
ზენა ქარზე ცულსაც ვლესავ,
გულო, შენ ვერ გაგიმკლავდი,
გულო, ჩადექ საგულესა!
იქით მდინარეს ხორგი მიაქვს დაბლა, სოფლისკენ.
აქეთაც მგზავრი გამოჩნდება მთას მიმავალი,
აღარც წყალს ვატან გულისნადებს,
აღარც კაცს ვუმხელ.
ვზივარ ჩემთვის და ქვას ცეცხლს ვუკიდებ:
ალისასა – მალისასა,
ჩემი გულის ცეცხლი ქვასა.
ჩუქება
