ტაძარი
იქ, სადაც სილურჯე მეფობს, დგას ცის ტაძარი ჩემი
და ცისკრის ფერი მხოლოდ ცისაფერს
ფერებს ლურჯსა და სხივსა ჰფენს,
იქ, სადაც ტაძარი აღვმართე ჩემი.
აქ სილურჯისა ამ ფერთა კონას,
ტაძრის კედლებზე ფერსა და ფორმას
ბაკმი* თვალების იწყებენ თრობას
იქ, სადაც ტაძარი ავაგე ჩემი.
ილტვის გონება,მორჩილი ნების,
მაქვს დაკარგული სიმები სევდის,
აწ ეს ქორონი* სილურჯეს ერწყმის
ხმა, ევროსისა* კედლებზე ხეთქვის.
აქ, ამ ტაძრამდე ნაქსოვი გზების,
ვით გალათეას* დაწნული თმების,
პიგმალიონის წადილის მესმის,
არს აღმართული ტაძარი ჩემით.
ვარ მე ნათება, ვარ მე ზმანება
ფორკიადების* უთვალო ხედვის,
ყვება სილურჯე დანამულ კლდეებს,
რომ ეს ტაძარი ავაგე ჩემით.
ზღვა სარგასოსის* მერწყმოდეს კედლებს,
მას, როზეტების* მწყობრებს და წყებებს,
კლოტოდ* ვპოვებდე სიტყვებში ხერხებს
იქ, სადაც ტაძარი ავაგე ჩემით.
და ამ ფიქრების ფრთებითა ფრენა
არის სულისა კრთომითა ლხენა,
სანამ მერჩოდეს სიტყვა და ენა,
ვარ აღმართული ტაძარი ჩემით.
ჩუქება
