წინასიტყვაობა
სალომე სულაბერიძის ლირიკული პოემა მრავალმხრივ საინტერესო ტექსტია. ჯერ ერთი იმით, რომ ლირიკული პოემის უაღრესად თავისებური ჟანრი, რომელმაც პრინციპული აღმავლობა, ჩვენს პოეზიაში მე-20 საუკუნის მეორე ნახევარში განიცადა, დღეს, თითქოსდა, ნელ-ნელა დავიწყებას ეძლევა და ამ ფორმის თხზულებები ბოლო ხანს იშვიათად შემხვედრია.
ცხადია, მიზეზები სხვადასხვაგვარია, მაგრამ უმთავრესი ის არის, რომ ჩვენს დროში ლიტერატურის დიდი ჟანრებიც კი ერთგვარ მსხვრევას განიცდიან, თვით რომანიც კი კლასიკური სახით იშვიათად გვხვდება და რა გასაკვირია, პოეტებმა მცირე სალექსო ფორმები და ფორმატები დაამჯობინონ.
მითუმეტეს, რომ თავის დროზეც, ამ ჟანრის პიკის დროს, ბევრ ლირიკულ პოემას უბრალოდ არასწორად განსაზღვრავდნენ ასე, თორემ სინამდვილეში ერთ თემაზე შექმნილი ლექსების ციკლებად წარმოგვიდგებოდნენ და აკლდათ მთავარი, რაც პოემას (თუნდაც ლირიკულს) უსათუოდ უნდა ახასიათებდეს შეიძლება ძალზედ მქრქალი, მაგრამ მაინც გარკვეული სიუჟეტური ქარგა, რომელზედაც მძივივით აესხმება ნაირგვარი პოეტური მოტივი.
სალომე სულაბერიძის ამ პოემაში აღნიშნული პრინციპი შესაშური პროფესიონალიზმით არის დაცული და შენარჩუნებული. არსებითად, ავტორმა მოახერხა, ისე გადმოეცა პოეტური ნარატივი, რომ გაქცეოდა ბელეტრისტიკას და თხრობა პოეტური ტონებისა და ობერტონების კალაპოტით წარემართა.
მეორე ნიშანი, რაც ამ პოემას ზოგადად განასხვავებს, ჩვენი ფიქრით, არის ის, რომ იგი მითის პოეზიად ტრანსფორმაციის ძალზე წარმატებული მცდელობაა.
თავისთავდ, მითოსი და პოეზია, ყოველთვის მჭიდროდ იყვნენ ერთმანეთთან დაკავშირებული და ამიტომაც ამ მხრივ არც რამე ახალია და არც მოულოდნელი. სიახლეა მითოსიდან და რომაული სამყაროდან წამოღებული გარკვეული ტიპის ლეგენდათა ახალ პოეტურ სამოსელში გამოხვევა,რითაც ფაქტობრივად, სალომე სულაბერიძე ამ ლეგენდებს დღევანდელობისთვის აუცილებელ სიცოცხლეს ანიჭებს.
და რაც მთავარია, ამ ყველაფერს ნამდვილი პოეტი წერს: ცეცხლოვანი ნიჭითა და გემოვნებით შემკული ქალი, რომელმაც თითქოს იმისთვის გამოაღწია სიყვარულის მითოსიდან, რომ ნაღდი პოეზიის ენით ჩვენთვის სიყვარულის აუცილებლობა შეეხსენებინა.
გიორგი ლობჟანიძე
ჩუქება
