2011

(პიესა დაფუძნებულია რეალურ ისტორიაზე) 
I მოქმედება 
  
დევიკო - ხმელი ტანის, 40 წლის. 
ნინო - დევიკოს ცოლი. ოდნავ ფუმფულა 38 წლის. 
ეკუსი - ნინოს ბავშვობის მეგობარი. პირველი შეხედვით 20 წლის გეგონებათ, ცოტა ხანში 5 ან 10 წელს დაუმატებთ. სინამდვილეში ნინოსავით 38 წლისაა. 
  
                                                                                მეზობლები: 
გივი ძია - 65 წლის 
ლაშა - 31 წლის, გივი ძიას შვილი 
ზურა - 33 წლის 
მაია - ზურას ცოლი, 35 წლის. 
  
სცენაზე ჩანს თბილისური ეზოს წინა ხედი. სცენის ორივე კუთხეში ჩამოშვებულია ვიწრო ფარდები, ფარდებს ახატია აგურის კედელი და ფანჯარა. შუაშია ეზოს კარებისჩარჩო, კარებების გარეშე. სცენის სიღრმეში ანუ ეზოშიც ჩანს ფანჯარა. ფარდები იწევა იმის მიხედვით თუ სად ხდება მოქმედება. იმ კუთხეს სადაც ფარდა აიწევა იმატებსგანათება. ეპიზოდი როცა რჩება, სინათლე ქრება, ფარდა დახატული კედლით ეშვება. ასევე ფარდის აწევის ან გაწევის შემდეგ, კუთხეში რჩება ფანჯრის ჩარჩო. შემოდის ეკუსი,შედის ეზოში, მარცხენა კუთხეში მდებარე ბინასთან. ფარდა იწევა, გამოჩნდება ნინო, ოთახში ხელსაქმიანობს. ეკუსი აკაკუნებს. 
ნინო შემოდით ღიაა (ეკუსი შედის. ნინო გახარებული). ეკუსი, სად ხარ გოგო ამდენი ხანი. ვერ ელევი პატარას? 
ეკუსი - (მხიარული ტონით) ჩემი გაუჩინარებისმიზეზი დიეტაა, მთელი კვირაა მკაცრად ვიცავ. (ტანს გააქნევს) მეტყობა? 
ნინო - (გაუღიმებს) ულამაზესი ხარ. 
ეკუსი - (შექებით ნასიამოვნები, ჩაჯდება სავარძელში) დევიკო სადაა, (ჟარგონის კილოთი) ჩემი ძმა. 
ნინო საძინებელშია (თავით მიანიშნებს კულისებისკენ, სადაც პირობითად საძინებელია) მოასწრო უკვე, ძინავს. 
ეკუსი - ვერ დავიჯერებ, მთვრალი აღარ გიმნაზისტობს, გოგოებს ქათინაურის თაიგულებს არ ჩუქნის? 
ნინო თქვენ რა გამოგასწორებთ. 
ეკუსი - (მხრებს აიჩეჩავს) მე რა შუაში ვარ. (ნინო გაუღიმებს) სხვა რა ხდება ახალი, სად მოძრაობთ. 
ნინო - არსად გავდივართ, მარტო შოთა პაპას ვნახულობთ 
ეკუსი - როგორ არის? 
ნინო - მაგრა დაბერდა, უჭირს სიარული 
ეკუსი - ესე იგი ძირითადად სახლში ზიხარ (ნინო თავის დაკვრით ეთანხმება) ჩემებს რამ შეაძულათ სახლი, ვერ გამიგია. 
ნინო - სულ გარე - გარე დადიან? 
ეკუსი - სადაც უნდათ იარონ, მაგრამ სახლში გასაკეთებელი გარეთ რატომ უნდა გააკეთო 
ნინო - არაფერი დაუშალო, როგორც უნდათ ისე იარონ 
ეკუსი - ხომ იცი არასდროს არაფერი დამიშლია, უბრალოდ მართლა ვერ გამიგია. ორთავეს მშვენიერი სახლი აქვს, მაინც დამაინც ტირიფის ქვეშ რატომ აიჩქარეს გული(ღრმად ჩაისუნთქავს) არ მესმის. 
ნინო - (საყვედურის ტონით) რას ამბობ გოგო ბავშვებზე (ღიმილუთ) ძველებურად ისევ გაწუხებენ, კუდრაჭა აზრები. 
ეკუსი - აბა რა ვიფიქრო (დაღონებული ტონით) სულ ტირის პატარა. 
ნინო - როგორა გყავთ? (ბოდიშების ტონით) ვერა და ვერ გამოვაღწიე რომ გნახოთ. 
ეკუსი - მაგას შემოვევლე (ხელებს იწყობს მკერდზე თითქოს პატარას იხუტებს) ჩემი ჰაერია, უმაგისოდ მოვკვდები. 
ნინო - თქვენ გაქვთ თუ? 
ეკუსი - (აწყვეტინებს) მამამისს ჩემ ინფაქტს. (ნინოს გაეღიმება) შენ გეღიმება აბა მე მკითხე. თავიდან შენც იცი, დედას მეძახდა (გამოკვეთილად) ქუჩაშიც. ცხრაჯერვუთხარი: ჩემო გენაცვალე შვილი არ მეძახის დედას. ბავშვმაც რამდენჯერ უთხრა: დედას, დედას მე არ ვეძახი, შენ რა აიჩემეო. 
ნინო - ზრდილი ახალგაზრდაა, არა მგონია გასაბრაზებლად გეძახდეს. 
ეკუსი - ზუსტადაც, ეკას არ შემიძლია ვერ დაგიძახებო. ქალბატონ ეკაზე დავზავდით ბოლოს. 
ნინო - ზავი კარგია. 
ეკუსი - (ხელებს შლის) რად გინდა. პაწაწკუნტელას დაბადება რომ მახსენდება ეხლაც მაკანკალებს. 
ნინო - თხლად რომ გაცვია, მაგის ბრალია. 
ეკუსი - (სერიოზული ტონით) გოგო, გათენებულიც არ იყო მაღვიძებს ყვირილი: ქალბატონო ეკა, ქალბატონო ეკა. მეცხრე სართულზე რომ გაგეღვიძება, წარმოგიდგენიარამხელა ხმაზე ყვიროდა? 
ნინო - (ოდნავ სევდანარევი ხმით) ეჰ, შვილის დაბადება ისეთი სიხარულია, 
მეცხრე კი არა, მწვერვალზე გააგონებ. 
ეკუსი ჩემო გენაცვალე, 2 დღე უკვე სამშობიაროში იწვა და ყოველ წუთს მოველოდი, მაგრამ ველოდებოდი ზარს ტელეფონზე ან კარებზე. მთელი კორპუსის გაღვიძებასარ ველოდი. კიდევ კარგი დედა, დედას, არ იძახის მეთქი. გადავხედე გახარებულმა პირველი შვილიშვილია. ვინ გაცალა გახარება?! “ ბებო გახდი ბებო ” რომ დაიყვირა, მეგონაგული გამისკდებოდა. (ნინო იცინის) ადრინდელი დედას ძახილი ტკბილ მოგონებად მიქცია. 
ნინო - (მხიარული ტონით) აღარა თქვა დევიზე არაფერი, ჩემი კაცი თუ არ დათვრა არ ურევს.შენ ფხიზელი გოგოშკობ, რომ და ლიო ალბათ სოსკით ივლი. (იცინის) 
ეკუსი - დამალევინებ თუ არა ყავას? (ნინო ასხავს, პატარა მაგიდაზე. ეკუსი აიღებს მოსვავს) ეხლა თქვენზე მომიყევი? 
ნინო - ვართ ძველებურად, ცოტა სმას მოუმატა. არაფერს მეუბნება, მაგრამ მგონია ბავშვი რომ არ გვყავს განიცდის, როგორც მე. 
ეკუსი - ეგ რა შუაშია, ბევრი ვიცი იმდენი შვილი ყავთ ლამის გინესის რეკორდებში შევიდნენ, მაგრამ სულ მთვრალები დადიან. 
ნინო - ეგ მეორე უკიდურესობაა.   
ეკუსი - ეხლავე თუ არ მიხედე, მერე ვეღარ მოერევი მაგის ლოთობას. 
ნინო - (ნახევრად დაცინვით) როგორ უნდა მივხედო ეგეც გეცოდინება. 
ეკუსი - დიახაც. დაემუქრე გაგშორდები-თქო. 
ნინო - გაგიჟდი გოგო, მართლა რომ წავიდეს? 
ეკუსი - წამსვლელი აქამდე წავიდოდა. 
ნინო - არ მომწონს ეგ იდეა. რაღაცით აკრობატს მაგონებს შეიძლება თოკი გაწყდეს და ისე დავეხეთქო ვერავინ მიშველოს. 
ეკუსი - დახეთქება კი არა თქვენი კარგად ყოფნა მინდა. 
ნინო - (მოფერებით) ვიცი, ჩემო გენაცვალე. (ისმის დევიკოს გაბრაზებული ხმა) 
დევიკო - ყავას რატომ ალევინებ? (ორივე ქალი დაიძაბება. შემოდის დევიკო ღიმილით) ეკუსი შენ ხარ? მეზობლის ბავშვი მეგონე გოგო. 
ეკუსი - (დგება მისასალმებლად. რეპერების ტონით) ჩემი ძმა, ჩემი დევიკო,   როგორ ხარ? (გადაეხვევიან ერთმანეთს. ეკუსი არ ჩერდება) ჩემი გიმნაზისტი, ბიჭი მეხი! 
ნინო - (ბავშვივით გახარებული უყურებს) შეხვდით ორი გიჟი ერთმანეთს (იცინის) კარგით, კარგით ნუ დააკვდით ერთმანეთს. დაჯექით ვივახშმოთ. (იწყებს სუფრისგაშლას) 
ყურადღება გადადის სცენის მარჯვენა მხარეს, ჩანს მოხუცი დივანში ტელევიზორთან, ძაღლი, სამი ახალგაზრდა კაცი ტაბლასთან დაბალ სკამებზე - სხედან ქეიფობენ.ერთი იღებს ჭიქას გაიხედავს მოხუცისკენ: 
ლაშა - მამა, შენ გაგიმარჯოს. (ყველა წევს ჭიქებს) 
ლევანი - გივი ძია, შენ გაგიმარჯოს, ჯანმრთელობას და კარგად ყოფნას გისურვებთ. 
გივი - (შემოტრიალდება სტუმრებისკენ) მადლობა. თქვენც გაგიმარჯოთ შვილებო, იდღგეგრძელეთ. (დალევენ, ლუკმას გატეხავენ, ახალს ჩამოასხავენ). 
ლევანი - (ეტყობა სიმთვრალე) ლაშა, ჩემი ძმა ხარ! მეორედ ვსვავ ამ ოჯახში და ასე მგონია მთელი ცხოვრება გიცნობთ. თქვენი ოჯახი, საკუთარივით შემიყვარდა.თქვენი ნებართვით, ჩემო ძმებო, მინდა განსხვავებული სასმისით დავლიო ამ სტუმართმოყვარე სახლის სადღეგრძელო. 
გივი - არ გინდათ შვილო, განსხვავებული, ისედაც კაი ნასვამები ხართ. ჭიქის სიდიდით ნათქვამ სადღეგრძელოს არაფერი ემატება. 
ლევანი - მართალი ხართ, გივი ძია, მაგრამ ისე მიყვარხართ პატარა ჭიქით ვერ დავლევ თქვენი ოჯახის სადღეგრძელოს.ლაშა, მომე განსხვავებული (ლაშა დგება მოაქვსვაზა) ძმა ხარ, შემივსეთ პირამდე (შეუვსებენ) გივი ძია, ლაშა ძმაო, როგორც დანთებული ბუხარი 
გათბობს მისვლისთანავე ისე ამ ოჯახმა გამათბო მოსვლისთანავე. (პატარა პაუზა) თქვენს გულებში დანთებულ სიკეთის ცეცხლს გაუმარჯოს! იმ ცეცხლს ირგვლივყველაფერს რომ ათბობს. იმ ცეცხლს რომელსაც ვერანაირი წარღვნა ვერ ჩააქრობს. იდღეგრძელეთ! (დალევს ბოლომდე. ვაზაში ჩაასხავს ღვინოს, მიაწვდის ზურას. ცოტაშებორძიკდება და დაჯდება სკამზე). 
ლაშა - (მუჭის ქნევით) მსმელი ვარო, შენ უნდა თქვა. 
ლევანი - ეგეთები დამილევია?! (იტყვის თუ არა უკან, გადავარდება, ზურგით ეცემა იატაკზე. ხმაურზე გივი გამოიხედავს. ხედავს ლევანი დაბლა გდია. ლაშა და ზურაგაშეშებულები უყურებენ.) 
გივი - რას უყურებთ, წამოაყენეთ ეხლავე! 
ზურა სწრაფად დებს სასმისს და ლაშასთან ერთად ხელებზე მოკიდებენ ხელს და ნახევრად წამოაყენებენ. ლაშა შეხედავს მამამისს, რომელიც მისულა და ცდილობსტაბლა გამოწიოს, რათა ბიჭებს ლევანის წამოყენება გაუადვილდეთ. 
ლაშა - ძალიან წითელია, რატომ? 
გივი - (გაბრაზებული, დამცინავი ტონით) შერცხვა, რომ წაიქცა, შერცხვა. (გივი მიდის წყლით უზილავს შუბლს და ყურებს. ლევანი ახელს თვალებს. შეხედავს ხელებიდაჭერილი აქვს.) 
ლევანი - (ოდნავ დაბნეული ტონით) ხელებს რატომ მიკავებთ, ვჩხუბობდი? 
გივი - (ნახევრად დამშვიდებული, ირონიული ტონით) არა, ჯიბეში ხელს არგაყოფინებდნენ, აღარაფერია საჭირო არ დაიხარჯოო. (ჩაიქნევს ხელს, წავა ჩაჯდება თავისდივანზე ტელევიზორთან. ლევანის სვავენ სკამზე. ტაბლას გაასწორებენ.ზურა იღებს განსხვავებულს. ლევანი თავს ვერ იკავებს. მაგიდისკენ ისე გადაიხრება ცოტაც და ყველშიჩადებდა თავს.ზურა ცალი ხელით წამოაყენებს. ლაშა ამ დროს სამზარეულოს მაგიდაზე კონსერვს ხსნის). 
ზურა -ლევან მაგრად ქანაობ, თუ თავს ვერ იკავებ, ჯობია სკამს მიეყუდო. 
ლაშა -არა (ლევანი ეცემა ზურგზე) აქვს ამ სკამებს ბიჭო, ზურგი. 
ზურა - უჰ შენი, სულ გავითიშე. 
გივი - (ხმაურზე გამოიხედავს. ისევ დაგდებულს, რომ დაინახავს ძალიან გაბრაზებული ტონით) რას აკეთებთ გამაგებინეთ, სიმაგრეზე ამოწმებთ ამ კაცს?! 
(ყველა მიესევა. ისევ წამოაყენებენ ნახევრად. გივი მიდის სახეს წყლით 
უზილავს) 
გივი - (აღელვებული ტონით) ლაშა, მიდი, ჩქარა ნინოს დაუძახე, (ლაშა გადის) დროზე! კრიჭა აქვს შეკრული. (ამის გაგონებაზე ლაშა აჩქარდება) 
ლაშა - (დაუკაკუნებლად შევა) ნინო გვიშველე. სტუმარს კრიჭა შეეკრა. (ნინო და დევიკო სწრაფად გაყვებიან) 
ნინო - (შეხედავს მთვრალები არიან ლაშა და ზურა) დევიკო აიღე კოვზი და ტარით ფრთხილად გაუღე პირი. (გადის) ეხლავე მოვალ. (შედის სახლში უჯრიდან იღებსერთჯერად შპრიცს და ამპულებს). 
ეკუსი - (დგება) წამოვალ დაგეხმარებით. 
ნინო - (ხელით ანიშნებს რომ დაჯდეს) ყველაფერი კარგად იქნება. (ნინოს მოსვლამდე ლევანის კრიჭას უხსნიან და აზრზე მოდის). 
ლევანი - სად ვარ? (შემოდის ნინო, შეხედავს ლევანის, ამზადებს შპრიცს გასაკეთებლად) რას მიყურებთ მე უნდა გამიკეთოთ?! (შეხედავს იქ მყოფებს პატარა ბავშვივით)არა, არა ნემსი არ მინდა. 
ნინო - ჯობია გაგიკეთოთ ცუდად აღარ გახდებით. 
ლევანი - (ისევ პატარა ბავშვივით) არა, არა, გეხვეწებით ნემსი არა. (დევიკო და ლაშა, ლევანის დააჯენენ გივის დივანზე). 
ნინო - კაი ნუ ნერვიულობ, მაგრამ ყურადღების მიქცევა აუცილე ბელია (შეხედავს ლაშას და ზურას, მთვრალები არიან) გივი ძია? 
გივი - მივხედავ შვილო, აბა რას ვიზამ, რა გავუკეთო? 
ნინო - გაკეთებით არაფერი, იყოს ესე, კაია თუ ჩაიძინებს. ყურადღება სჭირდება, კრიჭა არ შეეკრას, გამეორება იცის. მოკლედ თუ ცუდად გახდება, მაშინვე დამიძახეთ.სახლში ვარ. ეს ნემსი აქ იყოს. 
გივი - მადლობა და ბოდიში შვილო. 
ნინო - როგორ გეკადრება გივი ძია, რის მადლობა რა ბოდიში, მთავარია ყველანი კარგად ვართ. 
გივი - ჩემ ყოფნას თუ კარგად ყოფნა ჰქვია. 
ნინო - რა გაწუხებთ? 
გივი - რა კი არა ვინ. ამ შემარცხვენელის გადამკიდე, ქუჩაში ვეღარ გავსულვარ, ყველგან თავი მომჭრა. 
ლაშა - (მთვრალი ტონით) რატო ბრაზობ 
გივი - (მკაცრი ტონით) ჩაიგდე ენა, გილიოტინა (ლაშა ჩუმდება) 
ნინო - რა ქნან ამ კაცებმაც, ცუდი დროა. 
გივი - ცუდ დროზე ლაპარაკი არ მინდა, დამაწყდა ნერვები, საინფორმაციოებს აღარ ვუყურებ. 
ნინო - იმედია, რაღაც გამოსწორდება. 
გივი - (ხელს ჩაიქნევს) ეეჰ, ერთხელ კიდევ მადლობაშვილო 
ნინო - არაფერია - თქო სამადლობელი 
გივი - ჩემო ნინო, მარტო შენი მეზობლობაა სამადლობელი. 
ნინო - (თან გადის) არა, არა გივი ძია. 
  
მოქმედება კვლავ დევიკოს და ნინოს სახლში გადადის. 
ნინო - (ეკუსის) აი ჩვენც მოვედით. (ნინო და დევიკო მიუსხდებიან მაგიდას) 
ეკუსი - თქვენ არ ყოფნაში თეფშები გამოვცვალე (თავს მოიწონებს) 
დევიკო - როგორც ყოველთვის მაოცებ. (ყველა გამხიარულდება. დევიკო იღებს ჭიქას) ძვირფასო საზოგადოებავ, ნადიმი გრძელდება, ისევ და ისევ თქვენ გაგიმარჯოთ,ჩემო დედოფლებო! (მიუჭახუნებს ეკუსის, დალევენ. ნინო არ სვავს) ერთიც დავლიოთ და ცოტა ხნით დაგტოვებთ (ავსებს ეკუსის ჭიქას). 
ეკუსი - საით? (ღიმილით) გაგეხსნა, ძვირფასო? 
დევიკო - (ხმამაღლა) ბიჭები უნდა ვნახო, ბიჭები. 
ეკუსი - (სიცილით) დევიკო, აი ამას შენგან ნამდვილად არ მოველოდი. 
დევიკო - (შეხედავს ეკუსის) ვიღაც გაიტყიპება. 
ნინო - აუცილებელია წასვლა? 
დევიკო - მგონი რაღაც სამუშაო გამოჩნდა. გავიგებ, როდემდე გვინახოს 
(ძალიან მოფერებით) ამ მათხოვარმა. 
ეკუსი - (ქუჩური ტონით თან სიცილით) რაღაც კაპიკებზე, ეს ხურდა 
ბაასი არ გვინდა, ძმაო! 
ნინო - (უცებ გაახსენდება) კინაღამ დამავიწყდა (დგება უჯრიდან იღებს 
კონვერტს, ეკუსის უდებს წინ. ცოტა მკაცრი ტონით) ეხლა იცოდე 
შენი ხმა არ გავიგო. 
ეკუსი - (ცოტა განაწყენებული) რა არის ეს, რა ხდება? 
ნინო - ბოლო დატოვება ძალიან ბევრი მოგივიდა, რაც გვჭირდებოდა ავიღეთ 
დანარჩენი აქ არის. 
ეკუსი - არავითარი დანარჩენი, ეხლა რაც მოგიტანეთ იმასაც დავამატებ, შემდეგ მოსვლამდე. როგორც გინდათ ისე დახარჯეთ. (ოთახში მიმოიხედება) ჩემი საფულესადაა? 
ნინო - (სიყვარულით ოღონდ მკაცრად) ეკუსი, არავითარი საფულე, რამდენიც 
გვჭირდება გვაქვს. გთხოვ შეურაცხყოფილად თავს ნუ მაგრძნობინებ. 
ეკუსი - ჩემო გენაცვალეებო, მეგობრობა ცალმხრივია? 
ნინო - არა, რატომ? 
ეკუსი - რომ მიჭირდა თქვენთვის არაფერს იტოვებდით მე მაძლევდით 
დევიკო - (აწყვეტინებს, საყვედურის ტონით) ეკუსი! 
ეკუსი - (გაბუტული ტონით) რა ეკუსი, მჩაგრავთ. 
ნინო - (მოფერებით ღიმილით) იქით დაჩაგრავ ვისაც გინდა. 
ეკუსი - თქვენ ვერ მოგიხერხეთ ვერაფერი (თხოვნის ტონით) ხომ იცით ეს ჩემთვის არაფერია. 
ნინო - მორჩა, სანამ მე თვითონ არ გეტყვი, არავითარი ფული! 
ეკუსი - (გაბუტული ტონით) ჩემი სიკვდილი გინდათ. 
დევიკო - (მოფერებით) დაჯე, დაჯე არაფერი მოგივა. 
ეკუსი - (არ ეგუება სიტუაციას) როგორ არ მომივა, აუცილებლად ვინერვიულებ რომ ვნერვიულობ თმები მიჭაღარავდება და ვსუქდები 
ნინო - (შერბილებული ტონით) კაი ეხლა, თემა დახურულია. 
ეკუსი - (არ აპირებს დანებებას) დაქალობაში ჩემო გენაცვალე, არავითარი დახურული თემა არ არსებობს. 
ნინო - კაი რა, ეკუსი, მოვრჩეთ გეხვეწები. 
ეკუსი - (შეხედავს ორივეს) მაშინ ესე ვქნათ. არც თქვენი, არც ჩემი. 
დევიკო - (ღიმილით) მოგვახსენე. 
ეკუსი - (ცოტა იმედგაცრუებული ტონით) ეხლა არაფერს დავტოვებ. Oოღონდ ძველი დატოვებული თქვენთან დარჩეს უარი არ მითხრათ მოვკვდები. 
დევიკო - დავეთანხმოთ. სიკვდილისთვის ცოდოა. (შეხედავს ეკუსის) მაგრამ დაინახავ ჩვენ პატივისცემას, შე უმადურო შენა (იცინის). 
ეკუსი - მიყვარხართ. 
დევიკო - (იღებს სასმისს) კიდევ და კიდევ, მადლობა რომ ხართ (დალევს, ხსნის კონვერტს იღებს ერთ კუპიურას, დანარჩენს აგდებს მაგიდაზე) წავედი არ მოიწყინოთ.(ნინოს კოცნის ორივე ლოყაზე გადის სახლიდან). 
ნინო - (მხიარულად) ხან ისეთ რამეებს აკეთებს, ბავშვი გეგონება. 
ეკუსი - ბავშვზე გამახსენდა. კარგად იცი, მედიცინა ძალიან წინ წავიდა და სცადეთ თანხა (ხელს იდებს მკერდზე, იმის ნიშნად, მე ვიხდიო). 
ნინო - ასპროცენტიანი გარანტია არ არსებობს. მოლოდინის გაცრუებას ვერ გადავიტან ჩემი თავი წყალსაც წაუღია, დევიკოს არ მინდა გული ვატკინო. 
ეკუსი - ააა, დევიკოა პრობლემა, მაგას ორ წუთში მოვაგვარებ. 
ნინო - (ეღიმება) დათვერი გოგო, მაგრა აურიე. 
ეკუსი - რატომ რა ვთქვი ისეთი, დონორი მყავდა მხედველობაში, სხვა კაცი გაიჩინეო ხომ არ მითქვამს (იცინის) ისე, არც ეგ არის ცუდი ვარიანტი. 
ნინო - მაგ საკითხში ცოტა ძველმოდური ვარ. თუ ღმერთმა ინება და ბავშვი გავაჩინე, ბავშვის მამა აუცილებლად დევიკო უნდა იყოს. სხვანაირად გაჩენილ ბავშვს (ღრმადჩაისუნთქავს) ღმერთო მაპატიე.შეიძლება ვერ მოვეფერო. 
ეკუსი (შეწუხებული ტონით) ჩერჩეტი ვარ, რა მინდოდა ეხლა. მითხარი რა გავაკეთო, ისევ კარგ ხასიათზე რომ დავდგეთ? 
ნინო - ვიმღეროთ (მიდის იღებს გიტარას) 
ეკუსი - ჩვენი საყვარელი (მღერიან) 
  
(შუქი ქრება. მოქმედება გრდძელდება გივის ფანჯარასთან) 
(დევიკო შემოდის ჩერდება ეზოს კარებსა და გივის ფანჯარას შორის. ორი საკმაოდ ლამაზი გოგო ჩაუვლის გივის ფანჯარას. უცებ, ფანჯრიდან ძაღლი ატეხავს ყეფას.გოგოებს წამიერად შეეშინდებათ.) 
დევიკო - (გაუჯავრდება ძაღლს) არა გრცხვენია, ფისუნიებს და კატებს ვერ უნდა არჩევდე.აღარ გაბედო ფისუნიების შეშინება. (გოგოები გაჩერდებიან, უხეში ტონითმიმართავს უკან მიმავალი). 
გოგო - შენი იდიოტური ქათინაურები შენთვის შეინახე. 
დევიკო - (თავს დახრის, ორივე ხელს მიიდებს თავზე) ეს როგორ მომივიდა პატიებას ვითხოვ, ბოდიში ბოდიში და კიდევ ერთხელ ბოდიში (დგას თავჩაღუნული). 
გოგო - (ქედმაღლური ჭკუის დამრიგებლური ტონით) ამხელა კაცმა არ უნდა გაიხადო თავი საბოდიშოდ. 
დევიკო - (თავს აწევს შეხედავს. ხელს აუქნევს) გაიარეთ გზა გააგრძელეთ, პატიებას ძაღლსა ვთხოვ, მის ნათქვამში რომ ეჭვი შევიტანე. (შეიხედება ფანჯარაში)მართალი ხარ ჩემო ცუგა, კატები არიან კატები. 
გოგო - არ გრცხვენია, ამხელა კაცი როგორ გველაპარაკები! 
დევიკო - (მიმოიხედავს) ვის ეუბნები ამხელა კაციო, მე? 
გოგო - ჰოოო, შენ! 
დევიკო - მართალი ყოფილა, სიხარბე აბრმავებსო (დამრიგებლური ტონით) ნუ ყიდულობ, დეიდაჩემო, იაფფასიან კოსმეტიკას სულ დაგაბრმავებს. სიხარბე ცუდიმრჩეველია. 
გოგო - ამან ნახე რა, სულ გაუბერა. 
II გოგო - წამო თავი დაანებე. 
გოგო - მე მეუბნება, დეიდაჩემოო, აბა ნორმალურია? 
დევიკო - წესიერად შემომხედე, შენ წინ ტფილისელი თმახუჭუჭა ბიჭი ვდგავარ. 
გოგო - (ეეტყობა ძალიან მოეშლება ნერვები, ქუჩას მოათვალიერებს, ხელს პირთან მიიტანს, თითქოს ეჩურჩულება) შენხელებს აღარ აძლევენ. (დაცინვით) თმახუჭუჭაბიჭო. 
დევიკო - აუ, შენ რა ძუნწი ყოფილხარ! 
II გოგო - წამო, გეხვეწები 
გოგო - ახვარი, უზრდელი ბებერი (გადიან სცენიდან). 
გივი - (მოდის ფანჯარასთან. დაინახავს დევიკოს. უჯავრდება ძაღლს) მეზობლებს ვეღარ ცნობ?! 
დევიკო - ჩემთვის არ დაუყეფია, კატები იყვნენ 
გივი - (ცოტა გაბრაზებული ტონით) მაგრად მომრავლდნენ მაგათი... პატიჟი არ სჭირდებათ. კარებს დაინახავენ ღიას, თავისით შემოდიან, თან კაი დიასახლისებივითსამზარეულოში შერბიან. 
დევიკო - (ღიმილით) გივი ძია, გოგო კატები იყვნენ. 
გივი - აააა! ოხერი ხარ. არ იშლი შენსას. 
დევიკო - კუზიანს სამარე ასწორებსო. 
გივი - არ ხარ კუზიანი ჩემო დევიკო, ღმერთმა ნათელში ამყოფოს, შენნაირი მშობლების შვილს კუზი არ ამოუვა. დამიჯერე. 
დევიკო - რას იზავ. ბედს ვერ შეცვლი. ხანდახან ვფიქრობ ერთ - ერთი მაინც გადარჩენილიყო იმ ავარიაში. ოღონდ რომელი ვერ გადავწყვიტე, ორივე ერთნაირადმიყვარდა და მიყვარს. გუშინწინ დილით ავედი სასაფლაოს მოვეფერე, ცოტა ხანს ვიჯექი და წამოვედი, ძალიან მაკლიან. 
გივი - მარტო აღარ ახვიდე. შეიძლება ჩაგეძინოს და გაცივდე. 
დევიკო - (ღიმილით) მთვრალი არასდროს ავდივარ, არც იქ ვთვრები. სხვისი მეზარება, მთვრალებს რომ ახსენდებათ გარდაცვლილები. 
გივი - მართალი ხარ. 
დევიკო - სულ დამავიწყდა, ავადმყოფი როგორ გყავს? 
გივი - ცოტა ხნით ჩამეძინა. რომ გავიღვიძე აღარავინ იყო. 
დევიკო - წავალ, ღამე მშვიდობისა! 
დევიკო შედის სახლში (ნინო და ეკუსი ჭორაობენ). 
ნინო - (დევიკოს დანახვაზე) ვაა, ესე მალე ჩადგა ქარი? 
დევიკო - (დაეჭვებული შეხედავს ნინოს) რაღაცას ეშმაკობ. 
ნინო - (შეიცხადებს) რატომ ვეშმაკობ; მეგონა კლიმატი შეიცვალა. 
დევიკო - რას იძახი, გამაგებინე, რა ქარი ჩადგა, რა კლიმატი? 
ნინო - (უკვე ეშმაკურად ეღიმება) როგორ, კლიმატი არ შეცვლილა და შენ აფრები არ გაშალე? არ შეცურე სათევზაოდ? 
დევიკო - სულელი ხარ. 
ნინო - (არ ჩერდება) დავიჯერო, ესე უცებ დაიჭირე, მაიცა (დგება მიდის დევიკოსთან, დასუნავს) ოოო, მართალი ყოფილა, თევზის სუნი არ ასდის. 
დევიკო - რის თევზი, რა თევზი. ვიღაცამ ზღაპარი მოგიყვა და შენც გჯერა პატარა ბავშვივით 
ეკუსი - დაგვიბერდი, ბიჭო. გისხლტებიან თევზები. (იცინიან) 
დევიკო - (მოფერებით) გაიცინეთ თქვენ შემოგევლეთ გაიცინეთ. 
ეკუსი - (აგრძელებს მხიარული ტონით) როცა თევზაობა გიყვარს და თევზს ვერ იჭერ, უნდა გადახვიდე კიბორჩხალებზე. ბევრად ადვილია, ნაპირში პატარა ბადეს ჩაუშვებდა თავისით მოდიანო (აგრძელებს სიცილს) 
დევიკო - წავედი, დავიძინე, თქვენი თავი არა მაქვს. დილით ბენზოკალონკაზე უნდა მივიდე, კაცი სჭირდებათ (მიდის საძინებელში) 
ნინო - (თხოვნით) იქნებ გაგეგო, რა ხდება გივი ძიასთან? 
დევიკო - ეხლა ვნახე, მშვიდობაა. 
  
                                                                                                        ქრება სინათლე. 
ეზოში ნინო ფენს პერანგებს.მაია - ზურას ცოლი, გარედან წმენდს შუშებს. გამოდის გივი, ჩერდება კარებთან, იღებს მოზრდილ ძვალს. 
გივი - (შეწუხებული ტონით) ყველა გიჟი ჩემ კარებთან რატო მოდის. (მიმართავს ნინოს და მაიას) არ იცით, ვინ მიყრის კარებთან ამ ძვლებს? ნინო და მაია - არა, არა,გივი ძია. 
გივი - ან საიდან მოაქვს ამხელები, ამას ძაღლი კი არა მიწა ვერ შეჭამს. 
(დახედავს ძვალს) ესეთი გაპრიალებული ძვლები, ბავშობაში მაქვს ნანახი ზოოლოგიის კაბინეტში. 
ნინო - (შეხედავს ძვალს ღიმილით) მართლა რა გაუპრიალებია, ეტყობა ხორცი ძალიან უყვარს (შემოდის ქუჩიდან დევიკო) 
დევიკო - გამარჯობათ მეზობლებო - (შეხედავს ნინოს) ვერაფერი ჩემო გოგო 
  ვე - რა - ფე - რი. 
ნინო - (თბილი ტონით) შენ იყავი კარგად. თვის ბოლოსთვის გამოიარეო ხომ მითხრეს, რაღა დარჩა 8 დღე, წესით უნდა მიმიღონ. 
დევიკო - გივი ძია, მართალი იყავი - სულ გაგიჟდა ეს ხალხიო. 
გივი - რაო ჩემო დევიკო, ვინ გაგაბრაზა? 
დევიკო - გაბრაზებით არავინ, სამუშაოს დასაწყებად ვიყავი ბენზინკალონკაზე რომ დამინახეს: ” ჩვენ ბიჭი გვინდაო ” . კინაღამ ვუთხარი (ქუჩური ტონით) არ ა - მო - მა -ღე - ბი - ნო - თქო (იცინის). 
ნინო - (ჩუმად) დევიკო (თავით მაიასკენ ანიშნებს) 
დევიკო - (შეხედავს მაიას) მაია ჩვენი რძალია, ჩვენიანია. 
მაია - დევიკომ სულ რომ მწარედ იგინოს, მაინც სიამოვნებით მოვუსმენ. 
დევიკო - მოკლედ ვეუბნები: რა უნდა გააკეთოს ბიჭმა ისეთი, მე რომ ვერ გავაკეთებ თქო. კაი ბატონოო და მიხსნის რა მევალება; ” მანქანები, რომ შემოვლენ ბენზინისჩასასხმელად, შუშები უნდა გაუწმინდო ძალიან სწრაფადო, თან რამე პრაქტიკა თუ გაქვს ამ სფეროშიო აქამდე ნამდვილად არ ვიცოდი თუ შუშების წმენდა რამე სფეროსწარმოადგენდა. (მხიარული ტონით) ანაზღაურება აქვთ ორიგინალური, თვითონ არაფერს გიხდიან, შენ არ უნდა უთხრა ფული მომეციო თავისით რასაც მოგცემენ შენიაო. 
გივი - (მხიარული ტონით) მუნჯ მათხოვრად იმუშავეო? 
დევიკო - ოღონდ ჰობი უნდა გქონდეს შუშების წმენდა (თავს გააქნევს) სულ კარგად ბრძანდებოდეთ - თქო და წამოვედი. რა უნდა მექნა?! 
  (მივა ნინოს გადახვევს ხელს და შედიან სახლში) 
მაია - გივი ძია, ნინოზე იძახიან ძალიან კარგი ექიმიაო და რატომ არ მუშაობს 
გივი - კარგი როა იმიტომ. 
მაია - ეგ როგორ? 
გივი - (თბილი ტონით) რა გინდა, შე ჭორიკანა ვერ ისვენებ? 
მაია - ღმერთმა დამიფაროს, მაგათზე ჭორიკნობა ცოდვაა, ეგ ხალხი ისე მიყვარს, მე კი არა, ვინმემ რომ რამე თქვას თვალებს დავთხრი. 
გივი - კაი შვილო, დაწყნარდი. რომელ საავადმყოფოშიც მუშაობდა, იქ საჭირო გახდა ექიმების შემცირება. ნინო კარგი სპეციალისტია და არაფერი ემუქრებოდა,თვითონ დაწერა განცხადება და წამოვიდა. ჩემს მაგივრად 3 შვილის დედას რომ გაუშვებენ ვერ ვიმუშავებო. ისე, თუ დაგჭირდით ყოველთვის მოვალო. რაც მე ვიცირამდენიმეჯერ გამოიძახეს. ასე, ჩემო მაია, არიან კიდევ კარგი ადამიანები.   
მაია - (ვითომ სხვათაშორის) ფული ოხერია, კარგს კი არა, ბანოვანს გაგხდის. 
გივი - (მკაცრი ტონით) ვერ გავიგე რა ფული? 
მაია - (მშვიდი ტონით) არაფერი, ისე ვთქვი 
        (გივი შეხედავს დაკვირვებით, ხმას არ გასცემს, წაიღებს ძვალს გადასაგდებად. ეზოს კარებთან მისულ გივის უკნიდან მაია დაეჯღანება ენის გამოყოფით და შევასახლში). 
                                                                                                          ქრება შუქი 
        მოქმედება გრძელდება დევიკოსა და ნინოს სახლში. 
ნინო ჩაცმულია, თმებს ისწორებს. დევიკო გამოდის საძინებლიდან. 
დევიკო - საით ქალბატონო? 
ნინო - დაგავიწყდა?! თვის ბოლოა სამსახურის თაობაზე უნდა მივიდე. დიდი 
იმედი მაქვს, ისე შემპირდნენ თან ჩემი სპეციალობით უჭირთ. ასე, რომ 
მგონი გაიჩარხა სამსახური. (აიღებს საფულეს, გააღებს ჩაიხედება 
და დაკეტავს) ფული სულ არ გვქონია. გააქვს ფული 
ტრანსპორტისთვის მინდა. 
დევიკო - ტელევიზორზე დევს ორლარიანი. აიღე, სიგარეტს ნისიად გამოვართმევ 
ნინო - (იღებს) შემოგიტან სიგარეტს. მე არ მეწუწუნებიან. (გადის ეზოში, 
ხედავს ზურა და ლაშა პახმელიაზე არიან, ჯუჯღუნებენ) დილა 
მშვიდობისა, მეზობლებო! (ზურა და ლაშა პატივისცემის ნიშნად თავის 
დაკვრით ესალმებიან) 
ნინო - (ბრუნდება სიგარეტით) რაღაც ვერ ხართ, ბიჭებო, ხასიათზე 
ლაშა - ყველაფერი რიგზეა 
ნინო - (შედის სახლში, სიგარეტს დებს მაგიდაზე) წავედი,   
(ნინო ისევ ჩაუვლის შეწუხებებულ მეზობლებს. გადის გარეთ, ეზოს კარებს 
ოდნავ გაცდება. ხსნის საფულეს იღებს ორლარიანს და ბრუნდება ეზოში) 
ნინო - ბიჭებო, ფული ვიპოვნე და თქვენ ხომ არ დაგივარდათ (ლაშა და ზურა 
უახლოვდებიან. ცოტა შეწუხებული ტონით) მართალია სულ 2 
ლარია (აწყვეტინებს ლაშა) 
ლაშა - ქალბატონო ნინო, თქვენ იმდენჯერ გაქვთ 5 და 10 ლარიანები ნაპოვნი, 
რომ ეს ორი ლარიც ძალიან ბევრია. (ნინო ფულს დაუტოვებს, 
გაუღიმებს და წავა). 
ზურა - ეხლა რა ვქნათ, არაყზე ვინ მიუშვათ. მწარედ დაიფიცა: “ სანამ ფულს 
მთლიანად არ მომიტანთ, აღარ მოგყიდითო. 
ლაშა - შენ ქალს უთხარი. 
ზურა - დაიწყებს ეხლა, მაგრამ არა უშავს. მაია (ხმამაღლა) მაია არ გესმის?! გამოდი ერთი წუთით. (მაია გამოდის) მიდი რა, არაყი გვიყიდე. 
მაია - საიდან ფული. არცერთს თეთრიანი არ გქონდათ. 
ზურა - როგორც ყოველთვის ნინომ გვიშველა. 
მაია - (დამცინავი ტონით) ძალიან გაიაფდით, (ბიჭები ჩუმად უყურებენ) რას მიყურებთ? ვერ მიაგდეთ სახეში 
ზურა - ჩაიგდე გოგო ენა. რისი საშუალებაც (მაია აწყვეტინებს) 
მაია - კარგად ვიცი ყველაფერი, ის მდიდარი კახპა მაგათ (თავით დევიკოს სახლისკენ მიანიშნებს) ფულს მოაკლებს: თქვენ რა, გონიათ თავის ნაოფლარს არიგებს 
ლაშა - ჩვენთვის რა მნიშვნელობა აქ 
ზურა ან ის რატოა კახპა? 
მაია - (დაბოღმილი ტონით) აქ ვერ გააჩერებს მანქანას? ქუჩის ბოლოში ჩამოდის, მთელი გზა ტრაკის ქნევით რომ გამოიაროს. 
ლაშა - (მოფერებითი ტონით) ქალი ყველა პრანჭიაა 
მაია - ეგეთი? ასი კაცი რომ იდგეს ერთად, ასივეს გაეპრანჭება, თან სათითაოდ. 
ზურა - სულ მკიდია ვინ რას იქნევს, მიდი გვიყიდე (აწვდის ფულს) 
მაია - (აგრძელებს, გახარებული ტონით) სანამ ჯართში ჩააბარებდით, ჭიშკარსაც არ მაზავდა. 
ზურა - მოწეული ხარ შეჩემა 
მაია - (ზურას გამოკვეთილად) დე ბი ლო. Gსანამ ჭიშკარს გააქცუნებდით, გაღებისას რომ დაიჭრიალებდა, როგორ გაუღიმებდა და წაეკეკლუცებოდა ხოლმე. A   რა? 
ზურა - მკიდიათქო ჭიშკარიც ჩვენ არ ჩაგვიბარებია ათასჯერ გითხარი. 
მაია - ჰო, ბებიაჩემმა ჩამოხსნა და ჩააბარა. 
ლაშა - (თხოვნით) ეხლა გვიშველე, ჩვენ თვითონ ვჭრიალებთ, მერე თუ გინდა გვაგინე 
მაია - (დამცინავი ტონით) ჯერ რომ გაგინოთ, ვერა? 
ზურა - (გაბრაზებული ტონით) რამხელაზე წაიგდე ენა, შენი დედას შევეცი. 
მაია - (ჯიუტი ტონით) დედაშენს შესცე ჯობია, ბევრად ახალგაზრდაა. 
ზურა - (მუშტს მოუღერებს და გაიწევს მაიასკენ) მოკეტე თორემ, ჩაგილურჯებ თვალებს. 
მაია - (არ აქცევს ყურადღებას. სახეს მიუტანს სახესთან. Gგაბოროტებული ტონით) მიდი გაბედე, ამოგაყოფინებ თავს ციხეში, მერე ვნახოთ ვინ იქნება ნაცემი დამიჩმორებული. 
ზურა - (შეხედავს ლაშას) მართალია მამაშენი, გესლიანების დრო დადგაო. 
მაია - რატო ვითომ, შენ დილიხორზე რომ ვეღარ მიბრახუნებ. ძალიანაც მშვენიერი დროა 
ლაშა - კარგით დაწყნარდით (მაიას) ვინ გცემს ან ვის უცემიხარ? 
მაია - (ლაშას უხეშად) შენ ჯობია მამაშენი დააწყნარო. იქ ყველასთვისაა ადგილი. 
ზურა - გასაჩეჩქვი არა აქვს ეხლა თავი. 
მაია - (ბოროტი, ჯიუტი ტონით) გაბედე. შემეხე შე არა კაცო. 
ზურა - (ლაშას) მართალია (მიუტრიალდება მაიას) შენთან ერთად რომ მძინავს არა კაცი ვარ, აბა რა ვარ. 
მაია - (დამცინავი ტონით) შენც მართალი ხარ (გამოკვეთილად) გძინავს! 
ლაშა - (ზურას) წამო - წამო ვინმეს ვნახავთ. 
  
(შუქი ქრება.) ახალი ეპიზოდი. 
ნინო შედის წყნარი სიარულით სახლში. 
ნინო - ხვალიდან ვიწყებ სამსახურს. აგვისტოში შენ 
საყვარელ შავ ზღვაზეც შევძლებთ ცოტა ხნით ჩარბენას. (ჯდება 
სკამზე იხდის ფეხზე და იზილავს თითებს) ცოტა დავიღალე. 
დევიკო - რამ დაგღალა? 
ნინო - ფეხით მომიწია მისვლა მოსვლა. 
დევიკო - ტრანსპორტის ფული ხომ გქონდა? 
ნინო - არ იცი რა დაბნეული ვარ, დავკარგე. 
დევიკო - (მოფერების ტონით და ღიმილით) აააა იპოვნე. (ნინო თვალს 
    აარიდებს ვითომ ვერ გაიგო). 
ნინო - (რეკავს ტელეფონი) ჩემი ეკუსი, გახარებული ხმა გაქვს, რა მოხდა? 
(პაუზა) ვერ გამოვალ, ეხლა მოვედი დაღლილი ვარ (პაუზა) სად და 
სამსახურის დასაწყებად. (პაუზა) ხვალიდან ვიწყებ. (პაუზა) ტელე -   
ფონით გაგონილიც გამიხარდება. (პაუზა) კარგი თუ ძალიან 
გამეხარდა გამოვალთ (პაუზა) ეხლა ბაჩა ახსენე თუ მომესმა?   
შენ ლექსიკონში ისევ შეიტანე ეს სახელი? (პაუზა) ვიხუმრეო რომ 
მითხრა, იცოდე ხმას აღარ გაგცემ (პაუზა) მოვდივართ, ტაქსის ფული 
დამახვედრე! 
დევიკო - ეკუსისთან რა ხდება, რამ გაგახარა 
ნინო - გამოიცანი? 
დევიკო - (დააკვირდება ნინოს) გათხოვდა? 
ნინო - ისევ ბაჩაზე. უნდა მივიდეთ თორემ გაგიჟდება. 
დევიკო - (გახარებული) დედას ვფიცავარ, ბაჩა რომ ახსენე, მაშინვე გულში 
  გამკრა შერიგდნენ - თქო (პატარა პაუზა) 10 დღე არაა რაც დავლიეთ 
  სიტყვა არ უთქვია, ისევ ერთი ნახვით შეუყვარდათ ერთმანეთი. 
ნინო - ნუ ეტყვი, შენ და ბაჩა მაგისგან ფარულად რომ მეგობრობდით. ხომ იცი რა ჩერჩეტია. მაგის ბუტიაობის თავი არა მაქვს. (ეცინება) წავედით? 
დევიკო - წავედით. 
სინათლე ქრება ახალი ეპიზოდი. 
მოქმედება გრძელდება გივის სახლში. ტაბლა გაშლილია. ლევანი გონდაკარგული წევს, ექიმი პულსს უსინჯავს. წრეში დგანან გივი, ლაშა და ზურა და ექიმს უყურებენ. 
ექიმი - მძღოლს უთხარით საკაცე მოიტანოს, თქვენი დახმარებაც დამჭირდება. 
გივი - (შეშინებული) იცოცხლებს, ექიმო? 
ექიმი - დამშვიდდით, საშიში არაფერია.საავადმყოფოში მიხედავენ. 
შემოდიან, შემოაქვთ საკაცე. ლევანის აწვენენ და გაყავთ. წინ მძღოლი. უკან 
ზურას და ლაშას თითო - თითო სახელური უჭირავთ. 
გივი - (ლაშას და ზურას) წესიერად მოკიდეთ ხელი, არ დაგივარდეთ! 
ლაშა - არ ვართ მთვრალები. 
ზურა - ორი ჭიქის დალევა მოვასწარით. 
გივი - (მკაცრად) რატოა აბა ცუდად (პასუხს არ გასცემენ, გაჰყავთ ლევანი) 
ზურა და ლაშა ბრუნდებიან დევიკოსთან და ნინოსთან ერთად 
გივი - (ნინოს დანახვაზე გახარებული) რა კარგია მოხვედი. 
ნინო - გისმენ გივი ძია. 
გივი - აღარაფერი, წაიყვანეს საავადმყოფოში. ცუდად რომ გახდა შენ სახლში 
არ იყავი, სასწრაფოს მოსვლამდე მშიშარა დედაკაცივით ვკანკალებდი. 
ეხლა ცოტა დავწყნარდი. 
ნინო - ვიცი, ლაშამ მოგვიყვა.   
გივი - ეჰ (შეხედავს ლაშას) ვერასდროს დაჭკვიანდება, სულ ესეთი იქნება. 
ლაშა - რა ვქნა , მე ვეუბნები ცუდად გახდიო. 
გივი - ხე ხარ შვილო, თან ნაძვის, მარადმწვანე! 
დევიკო - (ღიმილით) ქალი უნდა ქალი! 
გივი - ქალი რომ კაცს აჭკვიანებდეს (ხელს ჩაიქნევს, წყნარი ტონით) გიჟს 
გეიშა ვერ უშველის! 
ნინო - (მოფერებით) რა აქვს საშველი, მშვენიერი ბიჭია, არაფერი აკლია! 
გივი - აკლია შვილო ტვინი! 
ლაშა - ძალიან კარგი ტვინი მაქვს ცოტა მაცადე, დაინახავ! 
გივი - ღმერთმა გისმინოს, ჩემზე მეტად ვის გაუხარდება (ნინო შედის სახლში) 
ლაშა - (მივა კარებთან) კიდევ მოუტანია (იღებს ძვალს და მიაქვს გადასაგდებად) 
გივი - (დაცინვის ტონით) ერთობიან გიჟები ერთს მოაქვს, მეორეს მიაქვს. 
(ლაშა აგდებს ძვალს, შემოდის) 
ზურა - გივი ძია, მოხვედი ხასიათზე? 
გივი - სულ ჩემ ხასიათზე ფიქრობ, შედით, გააგრძელეთ!     
ლაშა - დევიკო, შემოდი! 
დევიკო - (მადლობის ნიშნად ხელს იდებს მკერდზე) კარგად ვარ 
  ყველანაირად. ეკუსი და ბაჩა შერიგდნენ, კაი დრო ვატარეთ. 
გივი - კარგი სალმიანი გოგოა. 
დევიკო - გენახა როგორები იყვნენ, იფიქრებდი პირველად სხედან 
  ერთმანეთის გვერდითო. 
გივი - სიყვარული, როგორც გაზაფხულის მოსვლა პირველივით გიხარია. 
დევიკო - მართალი ხარ, გივი ძია. 
შემოდის მეზობელი ძვლით. 
გივი - (გაკვირვებული) შენ მოგაქვს ეს ძვლები? 
მეზობელი - ამ უბანში შენი ძაღლი მიყვარს ძალიან. 
გივი - (ცოტა გაბრაზებით) დალოცვილო, თუ გიყვარს ცოტა ხორცი მაინც დაუტოვე! გაპრიალებული ძვლები რომ მოგაქვს, ჩემი ძაღლი კამათლებს კი არ აკეთებს! 
მეზობელი - (პატარა პაუზა. ცოტა დაბნეული) უყვართო ძაღლებს. 
გივი - (მეგობრული ტონით) ლამის გრიჟა გამომივიდა ამ ძვლების ყრაში, გადააგდე და შემოდი, კარგი ღვინო მაქვს წაუქციოთ, ერთად მგონი არც დაგვილევია. 
მეზობელი (ნაძალადევი ღიმილით) არ ვსვავ, მადლობა დაპატიჟებისთვის, კარგად მენახეთ. 
გივი და დევიკო (ხელის აწევით) კარგად. 
დევიკო ძაღლების გარდა, ცოტა ღვინოც რომ ყვარებოდა, არ ივლიდა ძვლებით მეზობლებში. 
გივი - (წყნარი ტონით) ცდები. A ღვინოც რომ ყვარებოდა აბა, მერე გენახა ძვლებით სიარული. 
დევიკო (მხიარულად) გადავრჩენილვართ. 
გივი (ჩაფიქრებული) მგონი ვაწყენინე, კარგად არ გამომივიდა ნათქვამი. 
დევიკო ხშირად ვხედავ ქუჩაზე, თუ გინდა? შენი სახელით მოვიკითხავ. 
გივი კარგს იზავ (პატარა პაუზა) წავედი, შენც მოისვენე. 
დევიკო დროებით გივი ძია (შედიან სახლებში) 
  
ქრება სინათლე 
  
ზღვისპირა კურორტის საოჯახო სასტუმრო, პატარა ეზოთი. შუაში დგას ბამბუკის ფაცხა, მაგიდითა და ორი მოგრძო სკამით. ფაცხის ირგვლივ ოთახებია ეზოში გამავალიკარებებით. ეზოს შუაში შედარებით დიდი ოთახია წარწერით - სამზარეულო. სცენის მარცხენა კულისიდან ისმის დევიკოს ხმა: 
დევიკო - თავისუფალი ხარ. 
შემოდიან ნინო და დევიკო, რომელიც დიდ ჩემოდანს მოაგორებს. 
დევიკო - (ნინოს) დაურეკე ჩვენ დიასახლისს მოგვხედოს 
ნინო - (რეკავს) ალო, დონარა ბრძანდებით? ჩამოვედით, (პატარა პაუზა) 
კარგით გელოდებით... მეორე ეზოშია, მოვალ ეხლავეო. (მალევე იღება სამზარეულოს კარი. გამოდის 35 წლამდე ახალგაზრდა ქალი, ენერგიული სიარულით) 
დონარა - (მხიარული, სასიამოვნოდ სასმენი კუთხური კილოთი) გამარჯობათ! 
დონარა, სასტუმროს დიასახლისი. თქვენ დაჯავშნული გქონდათ, ხომ? 
ნინო - 10 დღით ორადგილიანი 
დონარა - (უფრო გამხიარულდა) დილიდან გელოდებოდით. (გაიხედება კულისებისკენ, სადაც პირობითად ქუჩაა) მანქანით არ ხართ? 
ნინო - არა, მიკროავტობუსით ჩამოვედით. 
დონარა - ნონამ ვინც გამაცნო, ყველანი მანქანით იყვნენ, მეგონა თქვენც 
    გეყოლებოდათ. (გულდაწყვეტილი ტონით) სადგურამდე აქ ჩაიარეთ 
  სახლის წინ. ცოტა ადრე რომ დაგერეკათ, დაგხვდებოდით გზაზე და 
აღარ იწვალებდით. (თან მიდის კუთხის ოთახთან. სცენაზე მარჯვნივ) 
ნინო - ეგ არაფერი, პირიქით გვესიამოვნა ზღვისპირას მანქანით გასეირნება 
დონარა - არაფერი შეცვლილა, ორადგილიანი როგორც გინდოდათ, ორჯერადი 
კვება, ორ დღეში ერთხელ თეთრეული. წელს ბევრი ხალხია და ცივი 
საზამთრო დავამატეთ შუადღით. (შეხედავს ნინოს) პასპორტები თუ 
შეიძლება და... 
ნინო - ინებეთ (აძლევს პასპორტებს და ფულს) 
დონარა - (დგას ღია კარებში) ოთახში ყველაფერი ახალია, საპირფარეშოშიც. 
პასპორტებს ახლავე დაგიბრუნდებით (შედის სამზარეულოში, დევიკო და ნინო კი თავიანთ ოთახში) 
დევიკო - (ჩამოჯდება საწოლზე, შეეცდება გააქანაოს) საკმაოდ რბილია თან 
  რაც ძალიან სასიამოვნოა არ ხმაურობს. 
ნინო - (ირონიით) გაგიმართლა, ვერავაინ ვერ გაიგებს რა შეგიძლია (იცინის) 
დევიკო - (აყვება ირონიაში) აი, მე თუ შენ ეს დამცირება გაპატიო. 
ეხლა მიყურე (იწყებს გახდას) 
ნინო - რამ გადაგრია ბიჭო, ვიხუმრე. (დევიკო აგრძელებს გახდას) გაგიჟდი 
ქალია მოსასვლელი. 
დევიკო - არ გაუღოთ, ვითომ დავიძინეთ 
ნინო - (გაბუტული ხმით) გაჩერდი, თორემ ეზოში გავალ და იქ ვიცხოვრებ, 
საერთოდ არ შემოვალ. 
დევიკო - რაო, გეშინია ხომ გრიგალის?! (ხელის კუნთებს ჭიმავს) 
დონარა - (შედის ოთახში, მაგიდაზე დებს ხაჭაპურს და წვენს. უბრუნებს 
  პასპორტებს) ზღვის ჰაერმა მოშიება იცის, მიირთვით. თუ რამე 
  დაგჭირდებათ სამზარეულოში ან, ასეთივე ეზო გვაქვს უკან, იქ 
  ვიქნები. 
ნინო - (დახედავს ხაჭაპურს) ბევრი   - ბევრი მადლობები, ყველაფერი რიგზეა 
დონარა გადის 
დევიკო -კარგი დიასახლის ბევრს ნიშნავს. 
ნინო - მეც კარგ ხასიათზე დამაყენა. 
დონარა არმისული სამზარეულომდე ტრიალდება და ბრუნდება უკან. 
დონარა - (შედის) სულ დამავიწყდა, ჩვენ ახალი წესი გვაქვს. პირველ ღამეს , ასე ვთქვათ გპატიჟებთ. სასტუმრო დღეების ათვლას დილიდან 
  დავიწყებთ (გადის) 
დევიკო - რომ წამოვწვეთ ადგომა დაგვეზარება. 
ნინო - ზღვაზე გინდა? ფეხზე გამოვიცვალოთ და წავიდეთ. (იწყებს ჩემოდნის 
ამოლაგებას. ამოიღებს ცელოფნის პარკს გახსნის, ერთ წყვილს 
დევიკოს აწვდის, ერთს თავისთან დააწყობს) 
დონარა - (აღებს კარებს და შედის შინაურულად) აი, საზამთროც მიირთვით, 
  ყველას მოგვეწონა. თეფშები, თაროა კარებთან, იქ დააწყვეთ. 
(გადის ენერგიული ნაბიჯებით სამზარეულოს მიმართულებით) 
დევიკო - ან მაგარი დარხეული გვაქვს ან ამ ქალსა აქვს ხარვეზები ქცევაში. 
ნინო - (ჩემოდნის ამოლაგებით გართული) რას ამბობ? 
დევიკო - დავიჯერო, ისეთ ბებრუხანებს ვგავართ, დაკაკუნებას არ თვლის საჭიროდ? 
ნინო - ზრდილობა ბებრუხანებთან უფრო გმართებს.გახარებულია ბიზნესი, რომ აეწყო. ბევრი ხალხიაო. შეხედე დაფრინავს, როგორც ხდება ფრენის დროს, ვეღარფიქრობს წვრილმანებზე. კიდევ კარგი საკეტი აქვს შიგნიდან, უცაბედად თავზე ვეღარ წამოგვადგება (დევიკოს გაეპრანჭება და ორაზროვნად ეუბნება) როცა გვეძინება. 
დევიკო - (გააგრძელებს ნინოს ორაზროვან საუბარს მხატვრულად და გამო -   
თქმით) დაიძინებდა კაცი! (ხელს მიიდებს პირზე, ვითომ ამთქნარებს) 
ნინო - ჯერ ზღვაზე ჩავიდეთ, არსად გაგექცევი 
დევიკო - ზღვა გაიქცევა? 
ნინო - გეხვეწები გავისეირნოთ, მომთენთა მგზავრობამ. (დევიკო უხმოდ გამოდის ეზოში, ნინო მიდის სამზარეულოსთან) ქალბატონო დონარა?! 
დონარა - (მაშინათვე გამოდის) არავითარი ქალბატონო, შინაურულად 
  დო - ნა - რა, ეს ხომ ოჯახური სასტუმროა. 
ნინო - კაი გენაცვალე. რომელ მხარესაა უკეთესი პლაჟები, რას გვირჩევთ? 
დონარა - მეგონა მოისვენებდით ნამგზავრები. 
დევიკო - (ხმამაღლა, დონარას გასაგონად) ვინ გაცალა? 
დონარა - (მობოდიშების ტონით) მე შეგაწუხეთ, ხო? 
ნინო - (ღიმილით) არა გენაცვალე, ხუმრობს. 
დონარა - (გახალისდება) ხუმრობა ძალიან მიყვარს. პლაჟები ყველგან 
  ერთნაირად კარგია. Gგარეთ გახვალთ ქუჩის მეორე მხარეს, 
  ორღობეა, 2 ნაბიჯს გაივლით და ზღვაა. (შედის სამზარეულოში) 
დევიკო - ამ ქალს მგონი გაორება ჭირს. 
ნინო - არ გრცხვენია (ღადავით) კაცმა რომ გკითხოს ტფილისელი ბიჭი ვარო. 
დევიკო - (როგორც ყოველთვის აყვება ღადაობაში) აბა დააკვირდი ექიმო, 
უკაცრავად დოქტორო ვატსონ, ორი მხრიდან მზე, ორჯერადი კვება, 
ორ დღეში ერთხელ თეთრეული, ორადგილიანი ნომერი, ორღობე და 
სასტუმროც ორი ეზოთი. 
ნინო - (გაიცინებს) ლოგიკური აზროვნების გენია, ჩემი შერლოკი 
(უკეთებს ხელკავს, გადიან სცენიდან, ქრება სინათლე) 
ახალი ეპიზოდი. დილაა, ნინო ლოგინს ალაგებს, გარედან შემოდის ბავშვების თამაშის ხმა 
დევიკო - (დგას ფანჯარასთან და იყურება) მესამე დღეა ეს მაიმუნები 
    გვაღვიძებენ (ჩამოჯდება მაგიდასთან) თუ დედაჩემს დავუჯერებთ 
    პატარა მეც საყარელი ვყოფილვარ. 
ნინო - შენ ეხლაც საყვარელი ბავშვი ხარ 
დევიკო - (ისევ მივა ფანჯარასთან) მოდი გოგო ნახე რეებს აკეთებენ 
ნინო - (სერიოზული აღელვებული ხმით) თუ გინდა ვიშვილოთ ბავშვი, დედ -   
მამას რომ დაგვიძახებს აუცილებლად შეგვიყვარდება. 
დევიკო - (ნინოს მღელვარება გადააედება და ღრმად ჩაისუნთქავს) ბევრჯერ 
  მიფიქრია და ყოველთვის ერთი და იგივე დასკვნამდე მივდივარ. 
    სხვისი ბავშვის გაზრდა დიდი პასუხისმგებლობაა, რომლისთვისაც                 სამწუხაროდ მზად არ ვარ. (პაუზა) ისე, თუ გინდა ვუპატრონოთ რომელიმე ბავშვსინტერნატში. შაბათ - კვირას ვინახულოთ საჩუქრებით   ინტერნატიდან წამოსვლის დრო, რომ მოუწევს, ჩვენთან ახლოს ბინა   ვუქირაოთ, ყურადღება არ მოვაკლოთ. ოღონდბავშვმა თავიდანვე უნდა იცოდეს - ჩვენ მშობლები არა ვართ და ვერც შევცვლით. მოვუძებნოთ მშობლები. თუ ვიპოვნით დავეხმაროთ შერიგებაში. ჩემი აზრით, როგორი დიდიშეცდომაც არ უნდა ქონდეს ჩადენილი, ყველა   შემთხვევაში მშობელი მაინც მშობელია. 
ნინო - (ხმადაბლა) მოდი მომეფერე! 
დევიკო - (ხუმრობით) ვიცოდი ასეთ მიზეზს ხელიდან არ გაუშვებდი, შემდეგში გაითვალისწინე: მე აქ დასასვენებლად ვარ ჩამოსული. (ორივე გაიცინებს) 
ნინო - ჩემი მიზეზი ყოველთვის შენ ხარ (ცოტა მოწყენილი) ბავშვზე ნათქვამმა კინაღამ ამატირა. 
დევიკო - (ხუმრობს) ეგეთ სიუჟეტზე, ლათინურ ამერიკაში 307 სერიან კინოს 
  გადაიღებდნენ, თან აღმოჩნდებოდა, ბავშვი რომელსაც უშვილო 
  ცოლ - ქმარი პატრონობს მათი ღვიძლი შვილია. როგორ? ამაზე კიდევ 
  დამატებით 402 სერიას გადაიღებდნენ. 
ნინო - (გაბუტული ტუჩებით) მაკოცე რა?! 
დევიკო - მადა თუ არ გაგეხსნება გაკოცებ! 
ნინო - (მხიარული ტონით) შენზე რა მადა უნდა გამეხსნას შე ბებერო, ჩაიხედე სარკეში. 
დევიკო - (ვითომ გაბრაზებული) მე ბებერო, რომ არ დაგენახა. 
დონარა - (გამოდის სამზარეულოდან და ხმამაღლა იძახის) ძვირფასო 
  სტუმრებო! საუზმე მზადაა, ვისაც ახლა გინდათ გააღეთ 
  კარები და მოგართმევთ. 
ნინო - საუზმეც მოსულა. Gგააღე კარები. 
დევიკო - (აღებს კარებს) უ, შე კუჭის მონა (ნინო იცინის, რეკავს ტელეფონი) 
ნინო - ეკუსი აქამდე როგორ არ დარეკე, არ გრცხვენია (უცებ ტონს იცვლის) 
        უკაცრავად, მეგობრის ზარს ველოდებოდი. Gგისმენთ (სახეზე უკმაყოფილება შეეტყობა, დევიკოც შეატყობს და ხელით ეკითხება. რა ხდებაო. ნინოც ხელის აწევითუპასუხებს, მაცადეო) ბოლო ანალიზმა რა აჩვენა (პაუზა) თუ გაუარესება დაეწყო, მოგიწევთ ოპერაციის გაკეთება. (პაუზა) დიახ, რა მისამართიც ჩაგაწერინეთ იქ ვართ. (პაუზა)ველოდები (ჩამოჯდება დამნაშავესავით). 
დევიკო - (ცდილობს ხასიათი გამოუკეთოს მხიარული ტონით) ბანაობა 
მოვასწარით, გარუჯვაც (იწყებს გამოცვლას) 
ნინო - რას აკეთებ? 
დევიკო - (შეხედავს გაკვირვებული) ვიცვლი 
ნინო - (გაუბედავად თხოვნით) უარს ვერ მეტყვი შენ რჩები. 
დევიკო - (ცოტა გაბრაზებული ტონით) შენ გკითხავ, დავრჩები თუ წამოვალ. 
ნინო - (ცოტაც და ატირდება) გეხვეწები, ძალიან Gგთხოვ. 
დევიკო - სულ რომ არაფერი, ესე სად გაგიშვა? 
ნინო - ერთი წუთით, შეიძლება მომისმინო? 
დევიკო - (ხელის აწევით) მოვრჩით, ჯობია ჩაალაგო! 
ნინო - (მიდის ხელებს ადებს ხელებზე, გამოცვლით გართული დევიკო 
ჩერდება) კარგად მიცნობ, ეხლა რომ წამოხვიდე, ვერასდროს ვაპატიებ 
ჩემ თავს. 
დევიკო - აზრზე ხარ რას მეუბნები? 
ნინო - (სერიოზული ტონით) ჩემთვის არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს, რა 
მიზეზით ვერ დარჩები. ვერასდროს შევძლებ ჩემს თავთან გამართლებას, იცი არ ვიტყუები. ეხლა როგორც გინდა! ისე მოიქეცი. 
დევიკო - (ჩაფიქრებული ჩამოჯდება. მოწყენილი ტონით) რა გავაკეთო მარტომ? 
ნინო - (უცებ გამოცოცხლდება, გახარებული ტონით) ძალიან მალე ჩამოვალ 
დევიკო - კაი რა! 
ნინო - (აჩვენებს გაშლილი თითებით) 5 დღეში თუ არ ჩამოვედი, წამოდი! 
დევიკო - დამცინი (ნინო უარის ნიშნად თავს გააქნევს) 5 დღეში ისედაც 
თბილისში უნდა ვყოფილიყავით. 
ნინო - (მხიარული ტონით) შვიდ და არა ხუთDდღეში. 
დევიკო - (ჩაიქნევს ხელს ხუმრობის ტონით) ძალიან დიდი განსხვავებაა 2 დღე (ეცინება) -ეს ჯადოსნური ორიანი ვერ მოვიცილეთ! (პაუზა) მალე უნდა მოვიდნენ? 
ნინო - (ხუმრობით) ამას უყურე რა, შენ ის ბიჭი არა ხარ, წუთის უკან ცხარე 
ცრემლით რომ მატირე. ეხლა ჩქარობ, მომიშორო? 
დევიკო - თქვი თორემ გავბრაზდი. 
ნინო - ქუთაისიდან წამოვიდნენ მანქანით, ავადმყოფის ძმები. რომ ჩამოვლენ 
დამირეკავენ. 
დევიკო - (თხოვნით) მოდი რა წამოვალ? 
ნინო - არავითარი დეჟავუ (რეკავენ. ნინო პასუხობს) დიახ (პაუზა) დიახ 
ჭავჭავაძის 47. სასტუმროს წინ გელოდებით ქუჩაზე (შეხედავს დევიკოს, 
ცდილობს გაამხიარულოს) კაციც შენა ხარ. 
დევიკო - (აწყვეტინებს) არ მოგბეზრდათ ამ ჰემოფროდიტზე ხუმრობა? 
ნინო - დონარას მოუბოდიშე ჩემი სახელით. მალე ჩამოვა და აღარ   
დაგემშვიდობა - თქო. 
დევიკო - დონარას ატყუებ თუ მე? (ნინო პასუხს არ გასცემს. უკეთებს ხელკავს გამოდიან ეზოში, მიდიან კულისებისკენ. სადაც პირობითად გზაა) 
ხმა კულისებიდან - ნინო ექიმი ბრძანდებით? 
ნინო - არ გადმოხვიდეთ, ჯობია ვიჩქაროთ. 
ხმა - წინ დაბრძანდით. 
ნინო - მადლობთ, უკან მირჩევნია (შეხედავს დევიკოს) არ მოიწყინო, მეწყინება. 
დევიკო - თუ მოვიწყენ, დავთვრები და გამივლის. 
ხმა - დალევა გიყვართ? ჩვენებური ყოფილხართ, ერთი წუთით, გამიღე ბიჭო 
საბარგული (პაუზა) აი ეს, თქვენ. 
დევიკო - არა, ბატონო, მაგას რა დალევს. 
ხმა - ჩემი დაწურულია, ნატურია. 
დევიკო - (უარობს) გამორიცხულია ჩადეთ უკან, არ დადოთ, არა ვსვავ, ეეე... 
ხმა - არ გაწყენს ნატურია, ნატური. 
დევიკო - ეს მინდოდა ეხლა (გადის კულისებში, სადაც მდებარეობს პირობითად გზა.შემოდის ღვინის ბოცით, დებს ფაცხის მაგიდაზე. სამზარეულოდან გამოდის დონარა.დანახავს ბოცას, შეხედავს დევიკოს) 
ნინოს სასწრაფოდ მოუწია წასვლა, ვერც კი დაგემშვიდობათ. 
დონარა - (შეწუხებული) რა მოხდა? 
დევიკო - აქ არაფერი. თბილისში დაჭირდათ საავადმყოფოში. ეს (ბოცას ადებს ხელს) რომ არ მოვიწყინო, დამიტოვეს. ვის მირჩევ, ვინ დავპატიჟო. N         ნატურიღვინოა ყველას არ დაელევინება. 
დონარა - (გასძახებს სამზარეულოსკენ) გიგა ბიძია, დალევ კაი ღვინოს? 
გიგა - ღვინო ყველა კარგია, ბიძიკო (გამოდის სამზარეულოდან) 
დონარა - ეს ნატურია. (შეხედავს დევიკოს) 
დევიკო - ჭეშმარიტად. 
დონარა - შემოდით (შედის სამზარეულოში) 
დევიკო - ჰაერზე ჯობია. 
დონარა - ჩამოცხება. 
დევიკო - კაი ღვინო სიცხეშიც ისმევა. 
დონარა - (ჯიუტად) ძალიან ჩამოცხება. 
დევიკო - (გაუღიმებს) გინდა სამზარეულოში დავლიოთ , აქ არა 
დონარა - (მხიარულად თანხმობის ნიშნად თავს უქნევს). მართალი ბრძანდებით. 
დევიკო - კაი ბატონო(იღებს ბოცას , მიდის სამზარეულოსკენ) კარგი ღვინო, 
სამზარეულოშიც დაილევა. ხომ გიგა ბიძია? 
გიგა - ჭეშმარიტად. (დონარა იწყებს სუფრის გაშლას) სადაური კაცი ხარ? 
დევიკო თბილისელი 
გიგა - რომელი უბნელი 
დონარა - საიდან იცი უბნებით 
დევიკო - დიდუბელი 
გიგა - (დინჯი ტონით) დიდუბე ვიცი, მეტრო და ავტოსადგურია მანდ. 
დევიკო - (ღიმილით) მეტრო დიდუბეს, დიდუბე რატომ დაარქვეს, დღემდე ვერ გაურკვევიათ ქალაქში. 
გიგა - აბა რა ადგილას არის 
დევიკო - დიდუბის ეკლესია გეცოდინებათ 
გიგა - კი, ვაგზალთან ახლოს ხომ? 
დევიკო - (თავს დაუქნევს) ეკლესიის ირგვლის არის დიდუბე 
დონარა - ვაგზალთან ცხოვრობთ? (არ ელოდება პასუხს) ჩემი დეიდაშვილიც მანდ ცხოვრობს, კონსტიტუციაზე. 
დევიკო - ვაგზალთან კია ახლოს, მაგრამ ოქროს უბანს ეკუთვნის. 
დონარა - უბანს რა მნიშვნელობა აქვს, სხვა ქალაქია? 
დევიკო - არა, არა. ქალაქი ერთია. როგორ გითხრა (ჩაფიქრდება) 
გიგა - (დონარას) სადაა ძაბრი ან შლანგი, ღვინო ჩამოვასხა 
დონარა - მაცალე ერთი წამი, კაცი მელაპარაკება 
გიგა - ვიცი შენი ერთი წამი (აგრძელებს ძებნას) 
დევიკო - წარმოიდგინე თბილისი, რამოდენიმე დიდი სახლია. თითო სახლი, რომ თითო უბანი იყოს. 
დონარა - მიახლოებით ვხვდები რასაც იძახით. 
დევიკო - ყველა სახლი ერთნაირად მიყვარს, იმიტომ რომ ჩემი ქალაქია (პატარა პაუზა) მაგრამ დიდუბეში, ჩემ ეზოში ჩემ სახლში ვარ. (ხელს იდებს მკერდზე) 
დონარა - (მხიარულად) მგონი გავიგე 
დევიკო - რამდენად სწორად ავხსენი რა ვიცი, კარგ მთქმელზე პრეტენზია არ მაქვს. 
გიგა - შენ კარგად იყავი, არც დონარაა კარგი გამგონი. 
დონარა - (ოდნავ გაბუტული ტონით) ვითომ რატომ? (დევიკო გაიცინებს) 
გიგა - სიცილზე გეტყობა, კარგი კაცი ხარ. 
დევიკო - სიცილზე როგორ? 
გიგა - ძველებისგან გამიგია, დიდი, პატარასავით რომ გაიცინებს, კარგი ადამიანიაო. 
დევიკო - ეგ არ ვიცოდი. 
გიგა     - სწავლა სიბერემდეო, ხომ გაგიგია (ამ საუბარში გიგამ ღვინო ჩამოასხა. ჯდებიან დასალევად). 
დევიკო - მშვიდობისა იყოს. (მიაჭახუნებენ დალევენ. დევიკო შეავსებს კუჭზე 
იდებს ხელს) ბოდიში ეხლავე მოვალ (გამოდის, შედის თავის ნომრის 
ტუალეტში. ისმის ხველება ბრუნდება იღებს ჭიქას) ჩვენ სტუმართმო -   
ყვარე დიასახლისს, ჩვენ დონარას გაუმარჯოს! 
გიგა - გაგიმარჯოს შვილო, ღმერთმა დღეგრძელობა და ბარაქა არ მოგაკლოს! 
(დონარა საქმით გართული ტრიალდება, მადლობის ნიშნად თავს უკრავს). 
დევიკო - (ისევ კუჭზე მიიდებს ხელს) ბოდიში ერთხელაც (ისევ შედის 
ტუალეტში და კვლავ ისმის ხველების და ფურთხების ხმა. ბრუნდება 
მაგიდასთან. გიგა არ ზის. ცოტა ხანში სამზარეულოს ტუალეტიდან 
გამოდის, შეწუხებული სახით) გაწყინა? (გიგა თავის დაკვრით 
ეთანხმება) 
გიგა - (მობოდიშებით) მეტს ვერ დავლევ. 
დევიკო - ვიცი ვინც დალევს (იღებს დარჩენილ ღვინოს, შედის ტუალეტში 
აქცევს. გამოდის, ცარიელ ბოცას დონარას აძლევს) გამოგადგება 
მეურნეობაში. 
დონარა - (გაკვირვებული) გადააქციე (დანანებით) რატომ? 
დევიკო - დასალევად არ ვარგოდა და გადასაქცევად მაინც და მაინც კუჭით უნდა გვეტარებინა. 
გიგა - სხვა დროს ვიქეიფებთ. 
დევიკო - დამელოდეთ, ეხლავე მოვიყვან სხვა დროს. 
გიგა - არაა საჭირო, ნატურიაო, რომ თქვი , იმან მომანდომა. 
დევიკო - (გამოდის სამზარეულოდან) ცოტა მოთმინება 
  (გადის ეზოდან) 
გიგა - (ჯიბიდან იღებს ფულს და დონარას აძლევს) კარგი კონიაკი მოიტანე 
ქალაქელია ეყვარება (დონარაც გადის ეზოდან. ერთ - ერთი ნომრიდან 
გამოდის, ორი ლამაზი გოგო, ჯდებიან ფაცხაში. დევიკო და დონარა 
ერთად შემოდიან. დონარას დანახვაზე გოგო წამოდგება). 
ქეთა - რაიმე სამაგიდო თამაში ხომ არა გაქვთ? 
დონარა - (ცოტა დაბნეული) სამაგიდო რა? 
დევიკო - დომინო, შახმატი, ნარდი. 
დონარა - (ხალისიანად) სუყველაფერი გვაქვს. 
ქეთა - მაშინ ნარდი თუ შეიძლება. 
დონარა - ეხლავე მოგართმევთ. (შედის სამზარეულოში). 
ქეთა - თვითონ წამოვიღებ (ართმევენ ნარდს შედიან თავიანთ ოთახში). 
დონარა - (გიგას უბრუნებს ფულს) არაფრით არ მაყიდინა. 
დევიკო - რაც გვჭირდება მოვიტანე. 
  
(შუქი ქრება. ახალი ეპიზოდი) 
სამზარეულო ბნელდება, მოქმედება გრძელდება ფაცხაში. 
  
ლიკა - მაგარი ეგოისტი ხარ (თხოვნით) წამოვალ რა მეც? 
ქეთა - კაი რა, ბიჭმა მითხრა მოტოციკლით მოგაკითხავო. ორი როგორ 
წაგვიყვანოს? 
ლიკა - რა, ვერ დავეტევით? 
ქეთა - დაგვცინებენ. სამნი მოტოციკლეტზე რა, ომი დაიწყო და 
გავრბივართ? 
ლიკა - ვინც მოიგებს იმან იკატაოს, მოსულა?(ქეთას ეცინება) რა გაცინებს? 
ქეთა - (სიცილით) ბექას რა უთხრა - შენი თავი ნარდში წავაგე და ლიკა 
აკატავე - თქო? 
ლიკა - კაი ხო, (უყურებს ნარდს) მატყუებ! 
ქეთა - ეს ჩარია, ეს დუ. რას გატყუებ? 
ლიკა - აააა, სეს კარიდან წაიღე. 
ქეთა - (დახედავს ტელეფონს) სააათზე მეტია ვთამაშობთ, ბიჭი იგვიანებს! 
ლიკა - როცა აგებ, დრო მალე გადის. 
ქეთა - (ნიშნის მოგებით) ბექა მაინც ჩემია. 
ლიკა - (აზარტში შესული აგორებს) ბექა მინდა ეხლა მე? 
(დევიკო გამოდის სამზარეულოდან, მძიმე სიარულზე შეატყობ, რომ მთვრალია 
მიდის ფაცხაში). 
დევიკო - რატომ ესე იაგანივით? (გოგოები ახედავენ) 
ქეთა - (ნაძალადევი თავაზიანი ტონით) დუ იაქეს ჯობია. 
დევიკო - (გაეცინება) ტოლი ნახე კოჭი გააგორეო, ვინმეს ჩემი (სენტიმენტალური ტონით) უსაყვარლესი თამაშის ტერმინით ეთქვას, არ გამიგია. თავს უფლებას მივცემგაგეცნოთ (გოგოები წამიერად გაჩერდებიან, შეხედავენ) პროფესიონალ მონარდეთა წრეში, ფსევდონიმ მეხის მფლობელი, თქვენთვის უბრალოდ დევიკო (თავს დაუკრავს.წაბორძიკდება). 
ლიკა - ბედი არ გინდა, მარტო მე მაქვს შანსი, მზიან ამინდში მეხი დამეცეს. 
(სამივენი იცინიან) 
დევიკო - (უცებ გაუშინაურდება) ჩემო მხიარულო კამათლებო, რა მოგართვათ რას დალევთ? 
ლიკა - (ნაწყენი ტონით) კამათლებო არა! ლიკა და ქეთა. 
დევიკო - (მობოდიშების ტონით) როგორც ჭეშმარიტ მონარდეებს სჩვევიათ 
ნარდთან გავაკთე თქვენი ასოცირება, წყენინება აზრადაც არ მქონია 
ლიკა - (მხიარულად) გვატყობ წყენას? უბრალოდ თავი დავიზღვიეთ. 
როცა პროფესიონალი მონარდე, ლეგენდარული მეხი როგორც კამათლებს გვიყურებ დიდია ცდუნება გაგორება დაგვიპირო. 
დევიკო - თქვენ ჩემზე გიჟები ყოფილხართ. 
ქეთა - შენზე?არა მგონია. 
დევიკო - მათამაშებთ? 
ქეთა - ზღვა ბოდიში, მარტო ერთმანეთში ვთამაშობთ. 
ლიკა - სამაგიეროდ ორი ზღვაა თქვენს განკარგულებაში, შავი და ბოდიში. 
დევიკო - ძალიან მინდა რაიმეთი გასიამოვნოთ.   
ქეთა - ( ხელს არტყამს სკამს) დაჯექი და უყურე (პატარა პაუზა) ჩუმად! 
დევიკო - (არ ისვენებს) კამათელი მაინც გამაგორებინეთ.   
ლიკა - (ეტყობა უგებს კარგ ხასიათზეა, ხუმრობს) მეხი, ნუ ელავ, დაწყნარდი 
დევიკო - (უყურებს თამაშს) სე სახლში ჯობია. 
ქეთა - გვაცალე თამაში! 
ლიკა - რომ არ ეთქვა რა, სხვას ვითამაშებდი 
ქეთა - (გაბრაზებული) სათამაშოს მეტი რა გაქვს   
ლიკა -ნუ მიზეზობ, წაგებული გაქვს. 
დევიკო - (ქეთას) გამაგორებინე, გოგო კაცისნაირად ვერ გაიქნევ ხელს. 
ქეთა - (შეხედავს დევიკოს, აგდებული ტონით) მართალი ხარ კაცებს ხელის ქნევა არ გესწავლებათ, ჰოდა მიბრძანდი შენ ნომერში, აქნიე და ისიამოვნე (პატარა პაუზა) 
დევიკო უხმოდ შედის თავის ოთახში. 
ლიკა - (საყვედურის ტონით) რახან აგებ კაცი გააგდე. 
ქეთა - არ გამიგდია, ტყუილა ჯდომას ჯობია წახვიდე და ისიამოვნო - თქო. 
(იცინის) 
ლიკა - ცოდოა, არ უნდოდა მარტო ყოფნა (პატარა პაუზა) აღარ 
მიდიხარ, დაუძახებ ვეთამაშები, მარტო აღარ ვიქნებით. 
ქეთა - კი არ ვთხოვდები ზღვის პირას გავისეირნებთ და მოვალ. 
(დევიკო გამოდის ნომრიდან, გოგოებს არ უყურებს, მიდის კულისებისკენ სადაც პირობითად გზაა). 
ლიკა - (გაუბედავად, მორიდებით) ბატონო მეხო, გინდათ თამაში? 
დევიკო - (შეხედავს და გაუღიმებს) სხვა დროს იყოს, ახლა ხალხის ხმაური და დალევა მინდა. 
ლიკა - ყავას დავლევ. 
დევიკო - მომწონს დასაწყისი (ხელის მოძრაობით) წავედით. 
ქეთა - მარტო მტოვებ? 
ლიკა - დაღამებამდე მარტო მტოვებდი, სიტყვა არ მითქვია, ორი წუთით თუ 
დარჩი. გტოვებ? 
ქეთა - მოვდივარ! მოტოციკლის ხმაურს, ხალხის ხმაური და დალევა ჯობია. 
ლიკა - პირობას რომ მისცემ უნდა დაელოდო (დევიკოს ხელით ანიშნებს უარი უთხარი, არ წამოიყვანოო) 
დევიკო - უძველესი ტრადიციით, ყავა უნდა დალიოს ორმა და არა სამმა. 
ქეთა - ჩემს მეტი საღადაო ვერ ნახე? 
დევიკო - (გამოხედვაზე შეეტყობა, რომ დაუბრუნდა ძველი თავდაჯერებულობა) 
რატომ გგონიათ ღადავი (სერიოზული ტონით) დააკვირდი 
დასახელებას - ყა - ვა. ე. ი. უნდა დალიოს ორმა. 
ქეთა - სამსაც ბევრჯერ დაგვილევია. 
დევიკო - (შეფარული დაცინვით) სამს ყავა კი არ უნდა დაგელიათ, არამედ 
  კა - კა - ო. (ლიკა იცინის) 
ქეთა - მაგარს დამცინი და არ ვბრაზდები. რატომ? (პატარა პაუზა) 
მოვდივარ გადაწყვეტილია! 
დევიკო - (მიუტრიალდება ლიკას) უთხარი დაგიჯერებს! 
ქეთა - (გაბრაზდება) არ მოვდივარ (შეხედავს დევიკოს) ერუდიტო ბიჭო 
ვინც მარტო რჩება რა დალიოს? 
დევიკო - მარტომ (პატარა პაუზა) მარტომ (ხელს მიიდებს ნიკაპზე) 
ქეთა - (დაცინვით) ფიქრმა თავი არ გატკინოს. 
დევიკო - (უცებ გამხიარულდება) ჩემი დეიდა, ჩემი ფლორა, მართლაც 
სრულყოფილებაა. (შეხედავს ქეთას) მარტომ შეგიძლია დალიო ჩაი. 
(სამივე გამხიარულდება. დევიკო აგრძელებს დაცინვით)კალიასკიანი 
მოტოთი თუ მოვა, შემოგვიარე, ვინმე მესამეს გამოგაყოლებთ, 
ნებისმიერ რესტორანში შეძლებთ უპრობლემოდ დალიოთ კა - კა - ო. 
(გოგოები გაიცინებენ)წავედით, ლიკა (მოუტრიალდება ქეთას) გი -   
სურვებ მხიარულ გასეირნებას (ლიკა გზისკენ იყურება, ქეთა დროს 
იხელთებს და კაბის კალთას საკმაოდ მაღლაა აიწევს დევიკოს 
დასანახად) ლიკა, გეთაყვა, რომელ ხმაურიან ადგილს მივადგეთ (დევიკო 
ვითომ შემთხვევით დააკვირდება ლიკას) რატომ გაბუტული ტუჩები 
(ლიკა გაკვირვებისაგან მხრებს აიჩეჩავს) არ შემიძლია გაბუტულ 
ტუჩებს ვერ უყურებ, როგორც შენ გინდა ისე იყოს, წამოვიდეს. (ქეთა მიირბენს, უკეთებს ხელკავს). 
ქეთა - (მოფერებით) აღარ მიკვირს, რომ მომეწონე. (ლიკა მეორე ხელზე გამოდებს ხელკავს, შეხედავს ქეთას) 
ლიკა - არ დაგავიწყდეთ, პირველი ლედის უფლებებით მე ვსარგებლობ. (დევიკო თავის დაკვრით ეთანხმება. Gგადიან. მეორე დღის დილაა.) 
დონარა - (გამოდის სამზარეულოდან) სადილი მზადაა. ვინც ეხლა ისადილებთ, კარები გააღეთ, მოგართმევთ! D 
დევიკოს ნომერში საწოლზე წვანან ქეთა, ლიკა და დევიკო ჩაცმულები. ქეთას ეღვიძება დონარას ხმაზე. ლიკას დაუწყებს ხელით გაღვიძებას. ნჯღრევაში დევიკოსაცგაეღვიძება. 
ქეთა -(დააკვირდება მაგიდაზე მდგარ კონიაკის ბოთლს) ცოტა დამალევინეთ! 
ლიკა - (თხოვნით) მეც! (ხელებს იკიდებს თავზე) 
დევიკო - (დგება) ჯერ თავო და თავო (დაისხამს დალევს) უჰ, კაია! (გოგოებს 
  დაუსხამს და მიაწვდის) ლიკა უხმოდ სვამს. ქეთა ტუჩებთან 
მიტანილ ჭიქას უკან წევს) 
ქეთა - (შეწუხებული ხმით) არ შემიძლია, ვერ დავლევ! 
ლიკა - ცხვირზე ხელი მოიჭირე და დალევ (ქეთა ცხვირზე იჭერს ხელს, ერთი ყლუპით სვამს. პატარა პაუზა) 
დევიკო - (შეხედავს გოგოებს) ერთიც? 
ლიკა - გამოუშვი (დალევენ. პატარა პაუზა) მგონი ვთვრები. 
დევიკო - მეც, რახან ორმა ჭიქამ შემიტრიალა, ბევრი დამილევია. 
ქეთა - (იცინის) არ გახსოვს? 
დევიკო - რა გაცინებს რა, უნდა მახსოვდეს? 
ლიკა - (შეხედავს დევიკოს, ეჭვიანი ტონით) ვიღაც დეიდა, რომ გიპარავდა 
არ გახსოვს? (დევიკო თავს გააქნევს) ძიძა ხარ, რას დასდევ ამ ბავშვებსო?     - ჩვენზე ამბობდა. 
დევიკო - (ჩაფიქრდება, სერიოზული ტონით) ბოლოს ბარში, რომ შევედით 
მახსოვს. კონიაკით დუელიც მახსოვს, მოვიგე. მთელი ბარი მილოცავდა ორი ბოთლი კონიაკი მომცეს პრიზად თქვენი გახარებული სახეებიც მახსოვს. (პატარა პაუზა) მეტი არაფერი. 
ქეთა - მერე დაიწყო რაც დაიწყო. 
დევიკო - (სერიოზული გულდაწყვეტილი ტონით) რატომ არ მახსოვს?! (პატარა პაუზა) მაგიდაზე ჩამეძინა და თქვენი მოსაყვანი გავხდი? 
ქეთა - რა ჩაგეძინა, ცეცხლებს ყრიდი. 
ლიკა - შენ ცეცხლის დანთება შეგძლებია. 
დევიკო - აჭარბებთ 
ქეთა - რას ვაჭარბებთ, არქაულ დროში რომ დაბრუნებულიყავი, პრომეთეს არ გაიცნობდა კაცობრიობა როგორც კრიმინალს (სამივე გაიცინებს). 
დევიკო - (ღიმილით) აბა მოყევით ვიღაც დეიდა გიპარავდაო 
ლიკა - მართლა არ ახსოვს. მუხლებზე გეჯდა დაჰიპნოზებული ყავდი. 
ქეთა - ჩვენზე რეაქცია აღარ გქონდა, ქმარს რომ არ გაეღვიძა მოპარული იყავი. 
დევიკო - (გაკვირვებული) ქმარიც იქ იყო? 
ქეთა - ვის მოუგე დუელი გახსოვს?ბარზე რომ ჩამოდო თავი (დევიკო თავს 
დაუკრავს) ნატალის ქმარი იყო. 
დევიკო - ქმრიანებთან არ მიყვარს კონტაქტი, ყველანაირად ვერიდები. 
ლიკა - (დაცინვით) შეგატყეთ, ქმარმა ძახება რომ დაუწყო, ნატალის უთხარი 
აქ, იჯექი, მაგას ეხლავე გავთიშავო. 
დევიკო - მერე? 
ქეთა - (სიცილით) კარგად შემომხედე, ვიღაც ნატალიმ, მე როგორ უნდა 
მომპაროს. მუხლებიდან როგორც კი წამოიწია ეგრევე ჩაგიჯექი, ყურზე 
ისეთი გაკოცე, რომ მეთქვა ნატალიზე ცემეო, ცემდი. 
ლიკა - რა დასცხო ქმარს, თუ კვდები მოკვდი რაღას ცოცხლდებიო! 
(იცინიან) აქ მოსვლამდე ელავდი და ქუხდი, თქვენ რომ ორ ნაბიჯში იქნებით რა დამაძინებსო! 
ქეთა - შენ ბალიში გყვარებია, ისე ჩაეხუტე, მივხვდი, მოგიპარა, არანაირ კოცნას აზრი აღარ ქონდა. (მხიარულიქუჩური ტონით) 
ორი შველივით გოგო ბუმბულის ბალიშში გაგვცვალე ბიჭო? 
დევიკო - (დახედავს გოგოებს) დონარას გასძახეთ, დიდი დანა აქვს, მოიტანოს, 
  გულში უნდა გავიყარო. 
ქეთა - დაწყნარდი გადაგაფიქრებინებ. 
ლიკა - (შეხედავს ქეთას რჩევის ტონით) ბექას გადააფიქრებინე, მეხის მე 
მივხედავ! 
ქეთა - ბექას რა გადავაფიქრებინო? 
ლიკა - (იცინის) რომ არ დახვდი, იმის მერე მოტოციკლს ცალ ბორბალზე 
აყენებულს დაატარებს წინ და უკან (ქეთაც გაიცინებს). 
დევიკო - (ცოტა მოწყენილი)   
ქეთა - (გაბუტული ტონით) რატომ მოიწყინე? აღარა ვართ, შენი სიხარულები? 
დევიკო - ზუსტადაც სიხარულები რომ ხართ და გტოვებთ. იმიტომ მოვიწყინე. 
ქეთა - ჩემი თანხმობის გარეშე ვერავინ დამტოვებს. (დგება ავსებს ჭიქას) რაღაც ჩავიფიქრე და გთხოვ დალიო ბოლომდე 
დევიკო - გინდა დამათრო? არაა საჭირო ისედაც მთვრალი ვარ. 
ლიკა - (თხოვნით) გეხვეწები დალიე, მეც ჩავიფიქრე. 
დევიკო - არაფერს შეცვლის მომე (ართმევს ჭიქას და ბოლომდე სვავს) 
ქეთა - დამცხა (ჩამოუჯდება დევიკოს წინ, კაბის კალთით ინიავებს) 
დევიკო - (მხიარული ტონით) ამ ოთახში ერთი აშკარად ზედმეტია. 
ლიკა - (გაპრანჭვით) მაინც ვინ? 
დევიკო - ერთი რაც ვიცი (შეხედავს კონიაკის ბოთლს) დარჩენილს სამნი ვერ დავლევთ 
ქეთა - თუ გული გულობს (დევიკო თავს გააქნევს უარის ნიშნად) რატომ ყა - ვაა (გაეცინებათ) 
დევიკო - ეხლა აბაზანაში შხაპს მივიღებ, ისევ ორნი თუ დამხვდით (პატარა პაუზა) მოვკიდებ ბოთლს ხელს, შევტრიალდები და მარტო დავცლი ბოლომდე. 
ლიკა - (გამომწვევი, გაბუტული ტონით) მარტო დალევა ბავშვობაში არ გეყო. 
დევიკო - (დახედავს გოგოებს) იმედია აბაზანაში არ მომიწევს განმარტოვება (შედის აბაზანაში). 
სინათლე ქრება 
ახალი ეპიზოდი ისევ თბილიშია, დევიკოს სახლში. ნინო ყავას ადუღებს. ეკუსი სავარძელში ზის. 
ეკუსი არ დაიწყო ზღაპრები, დიდი ხანია დიდი ვარ. 
ნინო - (იღიმის) იყო და არა იყო რა... 
ეკუსი - იყო ერთი დევი, ისეთი საყვარელი, რომ ცოლმა დევიკო შეარქვა 
ნინო - მომწონს გააგრძელე! 
ეკუსი გეყო, იცი სანამ არ მეტყვი ვერ მოვისვენებ (თხოვნით) მე რატომ 
მიმალავ არ მესმის. 
ნინო - რატომ არ გჯერა? 
ეკუსი როგორ დავიჯერო, შენ აქ ხარ ის იქ (ხელის აწევით აჩერებს ნინოს) 
კაი, შენ თხოვე დარჩიო, დევიკოც დარჩა, გამოგიშვა მარტო (ნინოს 
შეხედავს თვალებში შიშნარევი ხმით). ვიცი რაც მოხდა, უეჭველი ვიღაცეებს დაუწყო ყურება, შენ ვერ აიტანე და მიატოვე. Eესეა? 
ნინო – (გაუღიმებს, მოფერებით) ჩემო გენაცვალე, ნერვიულობა არ გიხდება. 
ეკუსი (ჯიუტად) მიპასუხე. 
ნინო კარგად მომისმინე, ქალების ყურებას კაცებს ვერავინ გადააჩვევს. Aამ მიზეზით ჩხუბი იგივეა, რაც რატომ ღამდება ან თენდებაო. 
ეკუსი – გათენება დაღამება არ მაინტერესებს მე მაინც ვერ ვაპატიებ ბაჩას სხვის ყურებას. 
ნინო – ჩემთვის მთავარია სხვას კი არა, მე რომ შემომხედავს გავთბე. 
ეკუსი – არანაირი სითბო არ მჭირდება ისედაც ცხელა. Bბაჩამ უნდა მიყუროს მარტო მე, თუ გინდა გაყინული თევზივით ჰქონდეს თვალები (გაიცინებენ). 
ნინო (მხიარული ბავშვური ტონით) მე მცივანა ვარ, ჩემთვის მთავარი სითბოა. 
ეკუსი თუ ყველაფერი რიგზეა, იქნებ მისულიყავით ექიმთან. რაც მე ვიცი, ვინც მივიდა და იმკურნალა ყველას ეყოლა ბავშვი. 
ნინო – (ჩაფიქრებული) გეთანხმები. როცა მაინც მოგიწევს მისვლა ექიმთან, ჯობია ადრე. 
ეკუსი (მხიარული ეჭვიანი ტონით) რახან გადაწყვიტე, რაღაცა მაინც მომხდარა. 
ნინო - (ისევ ჩაფიქრებული) დევიკოს როგორ უთხრა? 
ეკუსი მე ვიღებ ჩემ თავზე, ბაჩასაც ჩავრთავ (ნინო უარის ნიშნად თავს 
გააქნევს) ჩემში გეპარება ეჭვი? 
ნინო - (მოფერებით) შენში არასდროს! 
ეკუსი (ცოტა ნაწყენი ტონით) პატარა ბავშვივით მიყურებ, მიპასუხე როდისა 
ხარ ჭკვიანი, ჩერჩეტს ჭკვიანად რომ მოგაქვს თავი, თუ პირიქით (ნინო 
უყურებს და ეცინება) რა გეცინება, გგონია ადვილია, ცადე! 
ნინო - არის გამოთქმა ჩერჩეტი ადამიანი კეთილი ვერ იქნება, საამისოდ ჭკუა 
არ ეყოფაო.შენ უკეთილშობილესი ხარ. Eესე იგი უჭკვიანესი 
ეკუსი - (ნასიამოვნები) აშკარად აჭარბებ. 
ნინო - რატომ? არსებობს სიტუაცია, რომ დაიბნე და გამოსავალი ვერ ნახო 
ეკუსი - სამზარეულოს გარდა (გულდაწყვეტილი) შესვლამდე ვიცი რა გავაკეთო შევალ მავიწყდება. (იმედიანი ტონით) გამოვასწორებ. 
ნინო - (ღიმილით) სრულყოფილება მოინდომე 
ეკუსი - (გაპრანჭვით) ბევრიც არაფერი მიკლია, 2 წვნიანის და 2 სალათის 
გაკეთება, კვერცხს უკვე ვხარშავ (იცინიან) 
ნინო - პირადად ჩემთვის. 
ეკუსი (აწყვეტინებს) დევიკოს ვინ ეუბნება? 
ნინო - ვეტყვი და წავალთ (სერიოზული ტონით) გადაწყვეტილია (პატარა პაუზა) დღეს ხვალ ჩამოვა. 
ეკუსი როგორ დღეს ხვალ, 5 დრე დამელოდებაო, ორიც არ გასულა. 
ნინო - (ჩაიხედება ყავის ფინჯანში) აქ ესე ჩანს (იცინიან) გარუჯულია 
        შემოდის დევიკო ჩემოდნით, შედის სახლში. ერთმანეთის ნახვით გახარებულები არიან. 
ეკუსი (შეხედავს დევიკოს, მერე ნინოს) ჩემო გენაცვალე, არაა გარუჯული 
ნინო - (კარგ ხასიათზე) ფინჯანში აშკარად გარუჯული იყო 
დევიკო - პაციენტი როგორ გყავს? 
ნინო - (სინანულით) უძლურები აღმოვჩნდით. (პატარა პაუზა) კარგი ადამიანი 
იყო. 
დევიკო - რომ არ დარეკე, გასაგები იყო, ვერ ჩამოხვიდოდი (პატარა პაუზა) თავიდანვე ვიცოდი (პატარა პაუზა) რაზე კისკისებდით 
აბა მოყევით? 
ნინო - (მხიარულად) ყველაფერზე, აი ეკუსის კვერცხის მოხარშვის თავისი 
რეცეპტი აქვს (იცინის) 
ეკუსი - (ცოტა გაბუტული ტონით) მე რომ არ გყავდეთ ვიზე გაიცინებდით? 
დევიკო - ნუ ვარდები, ჯობია მოყვე! 
ნინო - არ გაბედო გაბუტვა, ხმას არ ვიღებ! 
დევიკო - ესეთი საიდუმლო რა რეცეპტია? 
ეკუსი - თუ არ დამცინებ გასწავლი. (დევიკო ეთანხმება თავის დაკვრით) 
ვიღებთ დიდ ქვაბს, ვავსებთ წყლით ვდებთ კვერცხს და გაზქურაზე 
დევიკო - არ დამცინოო და აქეთ დამცინის. 
ნინო - (ღიმილით) თქვი გოგო მთავარი! 
ეკუსი მაცლით! (პატარა პაუზა) გაზქურაზე დადებ, როცა 
გაგახსენდება უკვე მოხარშულია (იცინის) სამზარეულოში არ 
მიშვებენ, თუ შევედი რომელიმე აუცილებლად შემოდის და მიყურებს 
(სამივენი იცინიან) 

ქრება სინათლე 
ახალი ეპიზოდი. გივი ძიას სახლი. 
გივი ზის უყურებს ტელევიზორს. შედიან ლაშა და ლევანი. გივი გამოხედავს, ლევანის დანახვაზე წამოხტება. 
გივი - (გაბრაზებული ტონით) რა გინდა შვილო მაინც და მაინც აქ უნდა 
მოკვდე? 
ლაშა და ლევანი დაბნეულები დგანან. 
ლაშა - (თავისმართლების ტონით) დალევას არ ვაპირებთ. 
გივი - ჩაიგდე ენა. 
ლევანი - (მორიდებით) ერთი წუთით შემოგიარეთ სანახავად. 
გივი - სტუმარი ღვთისაა შვილო, რამდენი ხნითაც გინდა მოდი, თავის 
მოსაკლავად ნუ მოხვალ. 
ლევანი - გავალ მანქანას გავუშვებ (გადის გარეთ, დგას ქუჩაში. გამოჩნდება 
  ზურა არყით ხელში. ლევანი ტუჩებზე მიდებით ანიშნებს ჩუმადო 
  და ხელითვე ანიშნებს, წადიო.ზურა მხრებს იჩეჩავს და ტრიალება 
  უკან. ლევანი შედის სახლში). 
ლაშა - ჩამოჯექი! 
ლევანი - გივი ძია, ბოდიში რომ შეგაწუხეთ. 
გივი - სტუმარი ყოველთვის მიხარია, არ მაწუხებს. 
ლევანი - წინა სტუმრობა მაქვს მხედველობაში. 
გივი - ჯობია არ გავიხსენოთ (შეხედავს ორივეს) მესამე მუშკეტერი სად არის? 
ლაშა - დილით ვნახე, ფხიზლობს. 
გივი - მაიამ შეიძლება ჩემს ძმასთან იმუშაოსო, ასე რომ უნდა იფხიზლოს 
ლევანი - (წამოდგება) გივი ძია დროებით. 
გივი - რა გეჩქარება ეხლა არ მოხვედი? 
ლევანი - მეგობარი მელოდება, თორემ სიამოვნებით გავჩერდებოდი. 
გივი - კარგი შვილო. მოსვლაც შენი ნებაა და წასლაც. 
ლაშა - გაგაცილებ. 
ლევანი - არ მინდა 
ლაშა - მაინც არაფერს ვაკეთებ (გამოდიან) 
ლევანი - კიდევ კარგი ზურას გაფრთხილება მოვასწარი. 
ლაშა - მივხვდი, სადაა? 
ლევანი - ალბათ მარკეტთან, შორს არ წავიდოდა. (გადიან) 
ქრება შუქი 
ნათდება დევიკოს და ნინოს სახლი, შედის ეკუსი. 
ეკუსი ჩემო გენაცვალეებო, რანაირად იყურებით, გადაიფიქრეთ? 
დევიკო - (ღიმილით) ბავშვი გვეყოლოს და ექიმთან კი არა ჯადოქართან მივალ. 
ეკუსი - სად აპირებთ და როდის? 
ნინო - უფრო იმ კვირაში, გავიგებ ვისთან ჯობია, ყიდვაც მინდა რაღაცის. 
ეკუსი ნერვები არ მომიშალოთ (თხოვნის ტონით) ძალიან გთხოვთ, 
(ნინო და დევიკო გაკვირვებულები უყურებენ) გეხვეწებით! 
დევიკო - (შეხედავს ნინოს) რა უნდა? 
ეკუსი ნერვები არ მომიშალოთ, მეტი არაფერი! 
ნინო - (ეკუსის)O რაღაცას ვერ ვგებულობ? 
ეკუსი არა, არა, ნერვებს არ მოგიშლითო მითხარით და დავწყნარდები. 
(დევიკო და ნინო შეხედავენ ერთმანეთს) 
დევიკო - ნამდვილად არ მოგიშლით. 
ეკუსი - (წყნარი ტონით) გადაწყვეტილია ნერვებს არ მომიშლით (უყურებს ორივეს). 
ნინო - არა, რა შეგვჭამე! 
ეკუსი - სიტყვა , სიტყვაა. რა არ უნდა გაუვიდეს? (უყურებს ორივეს) 
დევიკო - წყალი. 
ეკუსი - რატომ არ უნდა გაუვიდეს? (თვითონვე პასუხობს) იმიტომ, რომ სიტყვა მტკიცეა. 
ნინო - (ღიმილით) ფსიქიატრი მაინც ვიყო, უცებ გავიგებდი რა უნდა. 
ეკუსი - მეე? არაფერი (პატარა პაუზა) სიტყვა სიტყვაა. 
დევიკო - (ნინოს) ეჰ, რა გოგო იყო?! 
ნინო - აბა, აბა (იცინიან) 
ეკუსი იღებს ჯიბიდან კონვერტს დებს მაგიდაზე. 
ეკუსი მკურნალობის საფასურს ბაჩას ფირმა იხდის სიტყვა სიტყვაა! არ მანერვიულოთ! 
ნინო - ეს უკვე მეტისმეტია. Yყველაფერი ვიცით. (დაღონებული) წინა კვირას გავიგეთ, რადგან შენ არაფერს იძახდი, ჩვენც გაჩუმება ვარჩიეთ. 
ეკუსი (შემკრთალი ხმით) რა გაიგეთ? Aარ მესმის. 
ნინო – ბაჩას რომ წაართვეს ბიზნესი და დაჭერას ძლივს გადაურჩა. ისიც ვიცით მართალია მაგრამ ვერაფერს ხდება. 
დევიკო – ესეთი ისტორიები უკვე ხშირად მესმის (მოფერებით) ესეთ ნაზ არსებას რამდენის გადატანა მოგიწია, ბაჩასაც რომ არაფერი უთქვია. შენ გააფრთხილებდი,შენი თავებია. 
ნინო – რატომ არ მითხარი? სხვებისგან უნდა ვგებულობდე? Eესაა დაქალობაში დახურული თემა არ არსებობსო? 
ეკუსი ბავშვი რომ გაგიჩნდებოდათ, მერე ვაპირებდი თქმას. 
დევიკო კიდევ გვატყუებს (მხიარულად) გამოუსწორებელია. 
ნინო როცა არაფერს იმჩნევ, ესეც თავისებური შოკია დამიჯერე. ძალიან გთხოვ პირველ რიგში, ხარჯები შეამცირე. 
ეკუსი კარგით, დაწყნარდით, არანაირ შოკში არა ვარ. არც გაკოტრება მემუქრება სულ მცირე ოცი - ოცდაათი წელი მაინც. 
ნინო დარწმუნებული ხარ? 
ეკუსი (გაბრაზებული) არა, დაშოკილი ვარ და მაბოდებს. (პატარა პაუზა) თქვენთან შეიძლება თქმა, სხვანაირად მაინც ვერ დაგაწყნარებთ (ყავას მოსვამს) ჩემი უახლოესილოკაცია ყველა დროის ყველაზე ჩერჩეტ ქალად მთვლის. 
დევიკო – ცდები, ჩვენ არასოდეს (ეკუსი ხელით აჩერებს). 
ეკუსი ბოდიში, თქვენს გარდა. მოკლედ სანამ ბიზნესი ბაჩას ეკუთვნოდა, ყველა დროის ყველაზემ (ხელით მიანიშნებს საკუთარ თავზე) ყველასაგან შეუმჩნევლად,შევძელი გადამენახა საკმაოდ სოლიდური თანხა (თავმომწონედ) როგორია? 
ნინო (სასიამოვნოდ გაკვირვებული) იცოდი რომ ესე მოხდებოდა? 
ეკუსი (წყნარი ტონით) სიბილა არ ვარ. დიასახლისის ინსტიქტი ჩემო გენაცვალეებო. რა გაკვირვებული მიყურებთ? თუ სავალდებულოა ქვაბებით ვჟონგლიორობდეგაზქურასთან. 
დევიკო ესეთ კარგ ხასიათზე კახური ღვინოც ვერ დამაყენებდა. 
ნინო მეც რაღაც მსუბუქად ვარ. 
ეკუსი – დიდხანს არ იქნები, დამძიმდები (გაიცინებენ) ასე რომ ყველაფერი კარგადაა, კონვერტი რჩება. 
ნინო - არა , არც იოცნებო. 
ეკუსი ეს ჩემი ბოლო სათხოვარია! (პატარა პაუზა) ბოლო, სულ ბოლო 
(ვითომ ტირის) ამდენი გადავიტანე. თქვენ მაინც დამინდეთ. (ნინო და დევიკო შეხედავენ ერთმანეთს). 
ნინო - (ცოტა გაბრაზებული ტონით) თუ სიტყვას მომცემ, რომ, მართლა ბოლოა კარგი! 
ეკუსი (გახარებული) გაძლევთ სიტყვას! 
ნინო - წესიერად დაფიქრდი! 
ეკუსი უკვე დავფიქრდი და გადავწყვიტე, იყოს ბოლო, თანახმა ვარ 
დევიკო - რას ერჩით თანახმაა! 
ნინო - (დევიკოს) მაშინ ყველაფერი ლოგიკურ დასასრულამდე მივიყვანოთ 
დევიკო - (გაკვირვებული) რომელ ლოგიკაზე ლაპარაკობ ვერ ვხვდები 
ნინო - (დევიკოს ღიმილით) სიტყვა მომეცი რომ არ მანერვიულებ! 
დევიკო - ჩვენმა საინფორმაციოებმა ვერ ისწავლეს მუშაობა წინასწარ არ 
უნდა იცოდეს მოსახლეობამ, რომ საგიჟეთში ღია კარის დღეა 
ნინო - (იცინის) იძლევი სიტყვას თუ ვინერვიულო (ეკუსი ხელებით ანიშნებს 
დევიკოს მე არაფერ შუაში არა ვარო) 
დევიკო - (მხიარული) კარგი თქვი რა გინდა! 
ნინო - დღეს სამშაბათია, შაბათამდე არ მეცლება.მინდა უჩემოდ იყიდო ახალი. 
ფეხსაცმელი და წავიდეთ ექიმთან! 
დევიკო - სულ ესაა? 
ნინო - (თანხმობის ნიშნად თავს უქნევს.თითქოს რაღაცა უმნიშვნელოს 
ეუბნება) ფეხსაცმლისათვის საყიდლად ორასლარიანი ჯიბეში ჩაგიდე 
დევიკო - (გაკვირვებული) გაგიჟდი, ორასლარიანი თუ არ ჩავიცვი 
ეკუსი - ძვირზე იაფი, არაფერია. 
ნინო - (ეკუსის) ისიც უთხარი, რომ სიტყვა - სიტყვაა 
დევიკო - მორჩი თორემ გაიტყეპები 
ნინო - არაფერსაც არ მოვრჩები 
დევიკო - (ცოტათი მკაცრი ტონით) გაიტყეპებითქო 
ნინო - სიტყვა შენ თქვი, მე არ მითქვია 
დევიკო - (თხოვნა - მუქარის ტონით) არ მინდა რომ გაიტყიპო ნუ მაიძულებ. 
ნინო - (არ იშლის თავისას) ეკუსი აქ იყო, მოისმინა (ეკუსი თავს უქნევს) 
დევიკო - რა ვერ გაიგე, არ მინდათქო   
ნინო - გავიგე ბატონო ჩემო რომ არ გინდა (ეუბნევა გაპრანჭვით) იქნებ მე მინდა გამტყიპო. 
(ეკუსი და ნინო გაიცინებენ) 
დევიკო - თქვენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს. გავალ დავახურდავებ, ასი ლარიც ეყოფა ფეხსაცმელს. შაბათს ერთად ვიყიდოთ. (მხიარული ტონით) მეორე ასი ლარითკარგად ვიქეიფოთ. 
ნინო ქეიფი კვირას. სოფლიდან ნობათიც მოგვივა. 
ეკუსი ვერ წარმომიდგენია კახა ბიძია და ნელიკო სოფელში როგორ ძლებენ. 
ნინო ძლებენ კი არა ერთი დღით ჩამოსვლაც არ უნდათ, სხვებს ატანენ. შვილიშვილი რომ ეყოლებათ, მერე არ ვიცი. 
დევიკო - დღეს დამღალეთ,წავიდეთ გავისეირნოთ მაინც. 
ეკუსი (ცოტა გულდაწყვეტილი) მეგონა ხვალ ან ზეგ მიხვიდოდით 
ნინო - კაი, კაი ორშაბათამდეც არაფერი დარჩა 
        გადიან. ქრება შუქი ახალი ეპიზოდი.შემოდიან დევიკო და ნინო. ისმის ბავშვის ხმა - ფული ვიპოვნე. 
ნინო - (ხმაზე მიიხედება) ჩვენ რომ ვიჯექით იმ სკამთან ბავშვმა ფული იპოვნა უცებ დაიხედავს ხელებზე) ჩემი 5 ლარი (შეხედავს დევიკოს), არა უშავს ვითომ რამე ვიყიდე
დევიკო - რატომ ვითომ, ბავშვს სიხარული უყიდე ცოტაა?! შეხედე რა     დღეშია. 
ნინო - (მოფერებით) გეთანხმები, საუკეთესო შენაძენია 
დევიკო - ეხლა ნერვები არ მომიშალო (ნინო უყურებს და ეცინება) ხილი ჩემი 
ფეხსაცმელების ფულიდან ვიყიდოთ 
ნინო - (გაიხედება ბავშვისკენ) წასულა, ბანანის ჩუქებაც მინდოდა (დევიკო 
ეძებს ჯიბეში ფულს. ვერ პოულობს. ნინოც ინსტიქტურად ჩაიყოფს 
ხელს ჯიბეში და ამოიღებს ხუთლარიანს) ქალები მართლა სულელები 
ვართ. იქნებ ნახო (აწვდის ხუთლარიანს) ჰა ეს მიეცი. 
დევიკო ხუთლარიანი რა ავატირო. 
ნინო – (გაკვირვებული) რატო იტირებს? 
დევიკო ორასი ლარის მაგივრად ხუთს რომ მისცემ არ იტირებს. 
ნინო – კაი ნუღა დგეხარ. 
დევიკო     - დავახურდავებ, 50 ლარს მივცემ (გადის კულისებში. მალე ბრუნდება) 
ნინო     - ვერ ნახე. 
დევიკო (ცდილობს გაამხიარულოს) სულ შენ რომ პოულობ, ერთხელ სხვამაც იპოვოს. 
ნინო – (დაღონებული ტონით) იპოვოს. (პატარა პაუზა) ძალიან მინდოდა ფეხზე გეყიდა. 
დევიკო - (ვითომ არაფერი მომხდარა) მშვენიერი ფეხსაცმელებია (დაიხედავს 
უყურებს) ცოტა უფრო მოუფრთხილდები და იცოცხლებს. 
ნინო - (უცებ გამოცოცხლდება) მოფრთხილებას შევძლებთ, მე ხომ მაქვს კიდევ ორი წყვილი 
დევიკო - გეთანხდები. ქალები მართლა სულელები ხართ. 
ნინო - ეხლა რა ვთქვი 
დევიკო - ორი წყვილი მაქვსო, არ თქვი? 
ნინო - მერე? 
დევიკო - რა, მერე ქუსლიანებით ვიტასაო ქუჩაში. 
ნინო - (იცინის) ეგ არ მიგულისხმია. რადგან ორი წყვილი მაქვს მე ვივლი - თქო ყველგან, ბაზარში, მარკეტში და ლუდზეც რამდენჯერაც გინდა. 
დევიკო - (შლის ხელებს) მოდი ჩამეხუტე. 
ნინო - გაგიჟდი, ქუჩაში ვართ. 
დევიკო - მაშინ ხელკავი (ნინო უკეთებს ხელკავს). 
ნინო - შენი ორასლარიანის პოვნა ძალიან გაუხარდებოდა. 
დევიკო     - კი, ბავშვისთვის მაგხელა ფული განძია.. 
(ნინო სახეზე სიამოვნების ღიმილი გადაურბენს) 
ნინო - ზოგი ჭირი მარგებელიაო. მართალია ფეხსაცმლის ყიდვა გადაიდო სამაგიეროდ ხვალვე შეგვიძლია წავიდეთ ექიმთან. 
დევიკო - წავიდეთ, შენ ხომ ორი წყვილი გაქვს. ორივეს მაგივრად შენ რომ 
ორჯერ მიხვიდე ვერა? (ორივე იცინის) 
შუქი ქრება. 
(დევიკოს ოთახი. ნინოს უჭირავს ტელეფონი). 
ნინო – (დაღლილი ხმით) ეკუსი მე ვარ (პატარა პაუზა) ვერა ვართ კარგად, სამი დღეა დევიკო დაჭერილია (პატარა პაუზა) პატრულს მიაყენა სიტყვიერი და ფიზიკურიშეურაცხყოფა, გამორიცხულია ვგრძნობ იტყუებიან. (პაუზა) მორჩი, მომისმინე (პაუზა) არ მინდოდა არავის შეწუყება, გაუგებრობა მეგონა, დღეს პოლიციაში პროკურორის ნახვამირჩიეს (პაუზა) საიდან იცი? რომ ჯობია ადვოკატი მიუშვათ (პაუზა) გვიანია ვიყავი, ისეთი ბინძური სიტყვებით მელაპარაკა, სულ აკანკალებული წამოვედი, ჯერ კიდევ ვერდავწყნარდი (პაუზა) სინამდვილეში რა მოხდა არ ვიცი (პაუზა) კარგი გამირკვიე. თუ არ ეცლება სხვას დავიქირავებ. (პაუზა) გავიგე. ველა საქმეს აკეთებს, თუ არ ეცლება რა ვქნა(პაუზა) კარგი სახლში ვარ გელოდები (სინათლე ქრება).     

                                                                      II მოქმედება 
  
დათო – გურული 62 წლის 
ბახვა – ქუთაისელი 48 წლის 
კოტე – ტაქსისტი 43 წლის 
სერგო – ავლაბრელი 32 წლის 
ლაშა – სოლოლაკელი 30 წლის 
ლევანი – კახელი 21 წლის 
ოფიცრები. ადვოკატი. 
  
  
ფარდა იხსნება,   გამოჩნდება ციხის საკანი.   საკანს გისოსებიანი   ფანჯარა     აქვს დარბაზის მხარეს.   რკინის კარები სცენის სიღრმეში. სიგრძე ფანჯრიდან კარებამდე 6-7 მეტრია, სიგანე 4 -5 მეტრი.   ფანჯრის მარჯვენა მხარეს პირობითი კედლის გაყოლებით   დგას ორი ორსართულიანი   რკინის საწოლი ე. წ. შკონკა,   ორი ერთმანეთზედადგმული ტუმბოჩკით.   კარებიც ამ კედლის ბოლოშია. მარცხენა მხარეს დგას ერთი ორსართულიანი შკონკა,   შკონკის გაყოლებაზე,   შკონკაზე ცოტათი   პატარა     მაგიდაა,თავისი გრძელი სკამით. ამავე მხარეს ბოლოში, ამოშენებულიი ტუალეტია ე. წ. პარაშა. მაგიდის გაყოლებაზე ტუალეტის კედელზე წყლის ონკანია სარკით. საკანში 5 პატიმარია,მარცხენა მხარეს მდგარ   შკონკაზე დათო და ლაშა თამაშობენ ჭადრაკს. ლევანი ზის მაგიდასთან, რადიო აქვს ყურზე მიდებული. გვერდზე უზის სერგო, უსაქმურად იყურება.ბახვა დადის წინ და უკან, ფანჯარას და კარებს შორის. 
ლაშა   - (ოდნავ გაღიზიანებული ტონით)   აღარ გინდა თამაში? 
დათო – (წყნარი ტონით)   ნუ მაჩქარებ ბიძიკო, ჭადრაკს ფიქრი უყვარს. 
ლაშა – არ გაჩქარებ, უბრალოდ ძალიან ნელა თამაშობ, ჯდომით დავიღალე. 
ბახვა – (თან დადის. ცოტა ირონიულად) შენც ბუქნები აკეთე და ისე ეთამაშე. 
                      (ლაშა შეხედავს ბახვას, ხმას არ გასცემს). 
დათო – ხასიათზე თუ არ ხარ, მოვრჩეთ. 
ლაშა – (გადახედავს კამერას)   სხვა რა გავაკეთო, ითამაშე როგორც გინდა. 
ლევანი – (რადიოს დებს მაგიდაზე) დღეს ადრე გამორთეს. 
დათო – (შეხედავს ლევანის) უკვე გამორთეს? (არ დალოდება პასუხს, ლაშას)   დავამთავროთ. 
ლაშა – აგებ და დავამთავროთ ხომ 
დათო – (დააკვირდება დაფას) რატომ ვაგებ, უეჭველი ფრეა (ლაშა დგება, დათო აწყობს ჭადრაკს ყუთში დებს მაგიდაზე. მიდის აღებს ზედა ტუმბოჩკას) მოდით საღამოსლოცვა წავიკითხოთ, მერე ვეღარ   მოვასწრებთ (ლაშა და ლევანი მიდიან სალოცავად. ბახვა სერგოს მიუჯდება გვერდზე) მამაო   ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა (ამ დროს ისმისხმა გარედან – ჩაქრა სინათლე) 
ბახვა – (მლოცველებს) ბევრი დაგრჩათ? 
დათო – (იწერს პირჯვარს) ჩააქრეთ (აქრობენ). 
სერგო – (თავის ქნევით) ლოცვასაც არ გაცლიან (სუყველა წვება. მარცხენა მხარეს მდგარ შკონკაზე. ქვევით დათო, ზევით ლაშა. მარჯვენა მხარეს მდგარ     შკონკაზექვევით ბახვა, ზევით ლევანი. II შკონკაზე ქვევით სერგო). 
ლაშა – (კმაყოფილი ტონით) წამოწოლაც რა მაგარი სიამოვნებაა. 
დათო – ყველაფერს მოგანატრებენ (პატარა პაუზა) როდემდე? 
ლევანი – რა ხმაა? (გაიხედება საწოლიდან ფანჯარაში) კარანტინი დაშალეს. 
ბახვა – დააგდე ეგ გასიებული თავი ბალიშზე. არ დაგინახონ. (პატარა პაუზა. იღება კარები შემოდის დევიკო. გაღებულ კარებში ჩერდება ოფიცერი). 
ოფიცერი – (მბრძანებლური ტონით) ერთ წუთში გეძინოთ, ხმა არ გავიგო (გადის) 
დევიკო – (ავადმყოფური სიარულით შედის საკანში, ჯდება სკამზე) გამარჯობათ. 
ბახვა – (იდაყვებზე წამოიწევა) ეხლა ჯობია დროზე დაწვე, დილით გავეცნოთ. 
დევიკო – (დახედავს მაგიდას) სიგარეტი გაქვთ? 
ბახვა – პარაშაშია, იქ ვეწევით (დევიკო მძიმედ წამოდგება) გაიხადე და მერე შედი, ძილის დროა ჩაცმული რომ დაგინახონ დაგვლეწავენ. 
სერგო – (ხელით მიანიშნებს ზედა კოიკაზე) შენი კოიკაა. ტანსაცმელი აქ   დაკიდე (ხელით   დაარტყავს ზედა კოიკაზე ასასვლელ   კიბეზე, რომელიც მიდუღებული აქვთ  შკოკებს). 
დევიკო – (გახდის დროს ამოიოხრებს) ოუჰ. 
სერგო – (გაკვირვებული ტონით) მაგარი ნაცემი ხარ ძმაო. 
დევიკო – (დაიხედავს ტანზე) ქორწილამდე გამივლის (ავადმყოფური ნაბიჯით მიდის პარაშისკენ) 
ბახვა – ცემისგან გიჭირს სიარული? (დევიკო თავს დაუქნევს შედის პარაშაში) სერგო   ძალიანაა? 
დათო – (ხმადაბლა. შეშინებული ტონით) რამხელაზე ლაპარაკობთ. 
სერგო – (ხელს მიიდებს პირთან, ჩუმი ხმით) ტანი სულ ჩალურჯებული და აწითლებული აქვს. მგონი შოკშიცაა (ბახვა ხელის მოძრაობით შეეკითხება რატომო) ვერგაიგეთ, ქორწილამდე გამივლისო. 
დათო – ეს გველები დაშლაზე მაგრა ცემენ. 
სერგო – (ისევ ხელს მიიდებს პირთან) მე ესე არ   უცემივართ 
ბახვა – (ადგება მიირბენს პარაშასთან, გამოაღებს კარებს შეხედავს დევიკოს) არ   შეშინდე გაგივლის. (სწრაფად ბრუნდება ლოგინში) სერგო   ადი ზევით, დაბლადააწვინე. 
სერგო – (ნაწყენი ტონით) კარგად რომ გახდება, ისევ ქვევით დავწვები (იღებს თეთრეულს, შლის ზევით. წვება). 
დევიკო – (გამოდის პარაშიდან) ეს დღეები რომ არ მომიწევია გამაბრუა. 
დათო – (ხელის ქნევით) ჩუმად, კარებთან არასდროს დაილაპარაკო. 
ბახვა – დაბლითა შკონკა გაგითავისუფლა. 
დევიკო – ნუ წუხდებით, ზევითაც ავალ   როგორმე. 
სერგო – კარგად   რომ გახდები მერე ამოდი. 
დევიკო – მადლობა ძმა, კარგი კაცი ხარ. 
ლაშა – კარგები შკონკას კრედიტით არ იძლევიან. 
სერგო – კრედიტი რა შუაშია. 
ლაშა – (ბრაზიანი ტონით) კარგად რომ გახდები ამოდი, კრედიტი არაა? 
დათო – (შეშინებული ტონით) ჩუმად ხალხო. 
ბახვა -   მოვრჩეთ, სანამ აგვიტეხეს რახა-რუხი (იძინებენ). 
                                                                                              ახალი ეპიზოდი 
(დილაა ჯერ კიდევ სძინავთ. იღება კარების შუაში, გადმოსაღები პატარა ოთკუთხა სარკმელი, საიდანაც აწვდიან საჭმელს ე. წ. კარმუშკა) 
კონტროლიორი – (ყვირის) ხელი მოაწერეთ! (ბახვას ეღვიძება, მიდის სწრაფი ნაბიჯით,   აწერს ხელს) 
დევიკო – (წამოიწევა ლოგინზე) რა ხდება? 
ბახვა – როცა არ გადიხარ პრაგულკაზე, ხელი უნდა მოუწერო. 
დევიკო – ესე უთენიაა პრაგულკები? 
ბახვა – არა ძამიკო, 9 საათზე იწყება, მაგრამ არ ღირს ასვლა 
დევიკო – (თავისთვის ჩაილაპარაკებს) გასაგებია 
ბახვა   - (ჩამოჯდება თავის შკონკაზე, წყნარი ტონით) დედის გინებით   აგიშვებენ მამის გინებით ჩამოგიშვებენ. ისე შეგამკობენ,   ჰაერი   კი   არა   მორფი რომ დამიდონ  არ   ავალ (პატარა პაუზა) გავიცნოთ   ერთმანეთი. 
დევიკო – ბოდიში გავითიშე. 
ბახვა – ეგ არაფერი 
დევიკო – დევიკო 
ბახვა – (თავის დაკვრით) ბახვა, ქუთაისელი, თავად   საიდან 
დევიკო – ქალაქელი 
ბახვა – თბილისი? 
დევიკო – კი ძმა, დიდუბელი (პატარა პაუზა) შევალ   მოვწევ (დგება) ოხ, ოხ (იტკიებს) 
ბახვა – დანდობა არ იციან, მაგრამ ესე რატომ გაგიმეტეს. 
დევიკო – დაიჩოქეო. 
ბახვა – მუხლი რომელი გაქ? 
დევიკო – ცხრაჯერ მითხრეს მაინც დამავიწყდა. 
ლაშა – (ჯერ ისევ წევს ლოგინში) რას გედავებიან 
დევიკო – წინააღმდეგობას 
ლაშა – მაგარ   შარში ხარ,   წინააღმდეგობაზე ეკეტებათ. 
დევიკო – რაც არი, არი (შედის პარაშაში) 
ბახვა – (დაბალ   ხმაზე   დევიკომ რომ ვერ გაიგოს) რა გევასებათ ამ თბილისელებს 
ლაშა – ქუთაისი ნახე რა, ჩემი შენ გითხარიო. 
სერგო – მეც არ მჯერა 
ლაშა – გაიკვირვეთ, რამდენზე გაგვიგია არ დაუჩოქა. 
სერგო – არ გავს ეგეთს 
ლაშა – (სერგოს, გაბრაზებული ტონით) დაბოღმილი განდონი   ნუ ხარ,   ჩაგადებ. 
დათო – ლაშიკო ძაან ნერვიული გახდი გენაცვალე, დამშვიდდი (დგებიან იწყებენ ლოგინების გასწორებას) 
ბახვა – (ლევანის) დამაყარე თავზე ყველაფერი 
ლევანი – არაფერი გადმომიყრია 
ბახვა – სანამ მოვწევ მოასწარი (დგება შედის პარაშაში) 
ლაშა – (ლევანის) რას გაშეშდი, ადე თუ დგები. (პატარა პაუზა გამოდის დევიკო ასწორებს ლოგინს, ბახვაც გამოდის) 
ბახვა – (დევიკოს) პრავერკის მერე ოფიცრები მოვლენ გასაცნობათ 
დათო – (უკმაყოფიილო ტონით) წესად აქვთ ახლებს აქაც ცემენ (უკმაყოფილების ნიშნად თავს გააქნევს) გაცნობას ეძახიან. ამათი... 
დევიკო – (წყნარი ტონით) 21-ე საუკუნე როა არ იციან? გაცნობა სკაიპით ვერაო? 
სერგო – (გაკვირვებულიი ტონით) გუშინ ქორწილამდეო, დღეს სკაიპიო. ვერ გაგიგე ხუმრობ თუ შოკში ხარ? 
დევიკო – ალბათ შოკშიც ვარ, პირველ დღეებში ცუდ   სიზმარში მეგონა თავი. 
დათო – მე ეხლაც ეგრე მგონია. 
დევიკო – (სერგოს) ჩემი აზრით ვხუმრობ 
ბახვა – (ჩაერთვება გახარებული ტონით) შეხედეთ, ორი დღის დაჭერილია, რა დღეშია და ხუმრობს, თქვენ ვერ დაგადგათ საშველი. 
დათო – ყველა ერთი არაა ჩემო ბახვა, რომელ ხუმრობაზე ლაპარაკობ? ამის გასაცნობად   უნდა მოვიდნენ   და   მე მიკანკალებს ყველაფერი. 
ლაშა – მეც დამანერვოზეს, ჰაერიც კი   ამათით   არის გაჟღენთილი. ფანჯარასთან ვერ მიხვალ, კარებთან დახველებაც საშიშია ხმა გამოდისო   პატარა მიზეზზე გინებაზედა გვაქვს, თუ არ დაეზარათ   ცემაც. 
ბახვა – (მხიარული ტონით) როგორც წესი არ ეზარებათ. 
ლაშა – მართალი ხარ. (დევიკოს) ესეთ დღეში ვართ ჩემო კარგო, ცოტა შენც უკვე გამოცადე. ჩემზე ძალიან მოქმედებს აქაური რეალობა, შენ გატყობ უფრო უძლებ. 
დათო – (საბრალო ტონით) ესე ლაპარაკს, დილაობით თუ ვასწრებთ პრავერკამდე, მერე ან ვჩურჩულებთ ან ჩუმად ვართ მთელი დღეები. 
ბახვა – კარგი გეყოთ, თვითონ გაერკვევა (მკაცრი ტონით) ასჯერ გითხარით – გეშინოდეთ თქვენთვის, ჩუმად. პანიკა გრიპივითაა უცებ გადადის სხვაზე (პატარა პაუზა) აქპირველიი მტერი ნერვებია, აყვები   დაგაავადმყოფებს. 
ლაშა – მორჩა, არავითარი პესიმიზმი. 
ბახვა – რაა? 
ლაშა – მარტო კარგზე ვილაპარაკოთთქო. 
ბახვა – აბა რა, პატარ-პატარა ღადავიც მოგუდულშიი და მოხვალ აზრზე. 
დათო – (დევიკოს) ნაჯდომი ხარ? 
დევიკო – არა. (პატარა პაუზა) ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს. 
დათო – მაგარი ნერვები გაქ, ღმერთმა დაგლოცოს (დევიკო თავს დაუქნევს მადლობის ნინად) ვერ წარმოვიდგენდი თუ ესეთიი ბოროტება შეიძლება ხდებოდეს. 
ბახვა – ხამად   არა ვარ, რაღაც-რაღაცეებს ვგებულობდი, მაგრამ წარმოდგენა მიჭირდა   არ მჯეროდა ბოლომდე. 
ლაშა – ესეა, ასჯერ გაგონილს, ერთხელ ნანახი ჯობიაო. 
ბახვა – (ღიმილით) გადაგიყვანა დავითამ თავის ჭკუაზე, დაგაწყებინა ანდაზებით ლაპარაკი. 
დათო – რა შუაში ვარ? 
ბახვა – ეხლა გაჩერდით 
დათო – რატომ? 
ბახვა – კაი ბატონო, ფილოსოფოსობას რომ დაიწყებ, მაშინ შეგახსენებ. 
ლაშა – ციხეში რა, არ შეიძლება ანდაზის თქმა 
ბახვა – ანდაზაც შეიძლება და ფილოსოფოსობაც, კამერაში სულ იყო საუბრები და კამათი ხან რაზე, ხან რაზე. ციხეში ისეთი აზრები მოგდის კაცს თვითონ გაგიკვირდება. 
ლაშა – ჩვენ რაღას შეგვჭამე, რა გინდა 
ბახვა – არაფერი ძმებო, რა უნდა მინდოდეს. იფილოსოფოსეთ მოგისმენთ, რაღაც შეიძლება მეც ვთქვა (ღადავით) ფილოსოფოსობა კაია, ოღონდ ცოტა მოკლედ 
ლაშა – ვერ ვგებულობ როდის ღადაობ 
ბახვა – რას ვერ გებულობთ 
დათო – მშვენივრად   ვგებულობ, როცა ნორმალურად   იძახი 
ბახვა – რა ვთქვი გაუგებარი 
ლაშა – ცოტა მოკლედ   როგორ? 
ბახვა – როცა რაღაცას ყვებით, სავალდებულო არაა ბავშვობიდან     დაიწყოთ 
დათო – იქნებ კავშირშია ბავშვობა და მოყოლილი. 
ბახვა – ნუ   გადამრიეთთ, ნადირობაზე ყვები და ბავშვობაში მანის ჭამა არ მიყვარდაო. იწყებ, კავშირშია? (დევიკოს) არ ვარ მართალი (დევიკო არ აქცევს ყურადღებას.ჩაფიქრებული ზის) მარტო   ნუ   ხარ   გაგიჟდები. 
დევიკო – რაა? 
ბახვა – შემოგვიერთდი 
დევიკო – თქვენთან არა ვარ? 
ბახვა – ეხლა კი 
დათო – (ჯიუტი ტონით) მანიზე არაფერი მითქვია, მშვენივრად ვჭამდი 
ბახვა – (ღიმილით) მაგალითად მოვიყვანე, რა მოგივიდათ   რა   ვერ გაიგეთ 
დათო – (წყნარი ტონით) გავიგე,     (პატარა პაუზა, ბახვას) ორატორობას ნუ გვთხოვ, ხან ისე მოვყვებით, ხან ესე. 
ბახვა – როგორც გენებოთ (მივა დაჯდება დევიკოს წინ სკამზე) წინააღმდეგობისას დაჭერი ვინმე 
დევიკო – რა დაჭრა, ტყუილად ვზივარ. 
ბახვა – აქ ყველას გვაბრალებენ 
დევიკო – სხვისი რა გითხრა, მე კი მართლა მაბრალებენ. 
ბახვა – ესე იგი რაღაც ქონებას ფლობ, იციან ეგეთები. 
დევიკო – არაფერი მე არ გამაჩნია, ჩემდა სამწუხაროდ 
ლაშა – აბა რა უნდათ? 
დევიკო – ეგ მეც არ ვიცი 
ბახვა – წამლის და იარაღის ჩადება იცოცხლე იციან, მაგრამ წინააღმდეგობას რატომ გიჩალიჩებენ, რაა მიზეზი? 
დევიკო – მოსმენა თუ არ გეზარებათ მოგიყვებით. 
ბახვა – შენ თუ არ გეზარება თორემ, მოსმენა ადვილია. 
დევიკო – (ჩაფიქრდება, ნერვიული ტონით) მაინც და მაინც მაშინ გამითავდა სიგარეტი 
დათო – ნერვები თუ გეშლება არ მოყვე 
დევიკო – (წყნარი ტონით) არა უშავს მოგიყვებით. (პატარა პაუზა) მოკლედ   სიგარეტის საყიდლად   გავედი. მარკეტის წინ პატრულის ორი მანქანა იდგა. მარკეტთანრომ მივედი მესმის: ერთი წუთით ბატონო   თუ   შეიძლება. მოვუტრიალდი         ვკითხე მე მეუბნებით? დიახ თქვენ. მივედი,   უცებ მოვიდა მეორე, დამაშტერდა თვალებზე,აგდებული ტონით – კაიფში ხარ ბიჭოო.   გიჟია ვიფიქრე, ვეუბნები არც კაიფში ვარ და არც შენი ბიჭო. როგორ მოგმართო, ისე თესლურად მითხრა კინაღამ   ჩავადე, მაინცვუთხარი სახელი, ისევ თესლური ტონით მითხრა: დევიკო   ძალიან გრძელი ენა გქონია. აბა ერთი დაჯექი. ორივე ხელი ხელზე მომიჭირა და რატო არ ვიცი გამომქაჩა,ინსტიქტურად გამოვიწიე, ფეხი წამოდო რამეს თუ ისე მოუვიდა,   ეს ჩემისა არ გაგორდა ასფალტზე. აი მერე დაიწყო შოუ. 
ლაშა – დაგესია სუყველა 
დევიკო – დასევას და ცემას ვინ ჩივის, ჩვენება მისცეს – თითქოს ისინი იდგნენ მე მივედი: მივაყენე ჯერ სიტყვიერი, მერე ფიზიკური შეურაცხყოფა. 
დათო – ცილისწამება   დიდი ცოდვაა, ღმერთი სულ   დაივიწყეს. 
ბახვა – მაგათ ღმერთი როდის სწამდათ 
დათო – ეგეც მართალია (პატარა პაუზა) ადვოკატი გყავს? 
სერგო – ადვოკატი რა, ფოსტალიონია. ამბავს მოგიტანს, წაიღებს. 
ბახვა – ეგრეც არაა, ზოგიერთებს აქვთ   ამათთან გზები, ყველაფერს აკეთებენ 
დევიკო – რა ვიცი, ჩემი ვიღაც ტორმუზია, ერთი კვირის მერე მოვიდა. შენებმა დაჭერისთანავე დამიქირავეს, მაგრამ აქ არ ვიყავიო.   ვეუბნები 
დათო – (აწყვეტინებს) ბოდიში, დილა კია, მაგრამ ჯობია ცოტათი ხმადაბლა. 
დევიკო – (ხმას დაუწევს) რვა დღეა უმიზეზოდ მცემენთქო. ვეცდები საკანში   აყვანა დავაჩქაროო კარანტინს ჯობიაო ბევრად. 
ბახვა – კარანტინს მართლა ჯობია (პატარა პაუზა) რამდენი ხანი მოგიწია ყოფნა 
დევიკო – ოთხ დღეში პირველივე დაშლაზე წამომიყვანეს 
ბახვა – ტორმუზი კი არა მაგარი კაცი ყოფილა, შენი მუხლით თვეზე ნაკლებს არავის აჩერებენ საპროცესოზე მოდიან? გითხრა რამე. 
დევიკო – იმედები კი მომცა, არ ინერვიულო ყველაფერი კარგად იქნებაო. ვნახოთ, გამოჩნდება როგორი მაგარია. 
დათო – ცოლიანი ხარ ხომ (დევიკო თავს დაუქნევს) პატარა რამდენი გყავს 
დევიკო – ჯერ არ მყავს, ეხლა ვმკურნალობდი (გაბრაზებული ტონით) ადრე უნდა მემკურნალა (პატარა პაუზა) სერგო, ხომ არ მეშლება (სერგო თავს გააქნევს) ჩემინინოსთვის კი მართლა შოკია ჩემი აქ ყოფნა. 
დათო – ჩემიც ეგეთ დღეშია. 
დევიკო – პატარა რომ მყოლოდა, მარტო აღარ იქნებოდა გულს გადააყოლებდა ნაკლებს ინერვიულებდა (დაღონებული ტონით) ბედმა არაო. 
დათო – შენ არ თქვი, ჯობს გვიან ვიდრე არასდროსო, აუცილებლად გეყოლება 
ბახვა – თქვენ ცოლი მაინც გყავთ, მე რაღა ვთქვა, ჩემები ცოლის ძახილში დაბერდნენ. 
დევიკო – საერთოდ არ გყოლია? 
ბახვა – არა ძმა, რა ცოლი (პატარა პაუზა) მკეთებელი ვარ, რომელ ქალთანაც მქონდა ურთიერთობა ისინიც იკეთებდნენ, ერთი-ორის გარდა. 
დათო – არაა ეგ მიზეზი, დავიჯერო შესაფერი ქალი ვერ ნახე. 
ბახვა -   მართალი ხარ, ჩემი ბრალია (თავისთვის ჩაიცინებს) დედაჩემი თუ დაინახავდა ვინმეს მოსულს, მაშინვე შემიჩნდებოდა მოიყვანეო. ქალო ჩემზე მეტს იკეთებს,ვინ მოვიყვანოთქო, არ აინტერესებდა, აწვებოდა პირველ   ჩვენებას (პატარა პაუზა) ისე პატივიცემა კაცებზე მეტად იციან, თუ აქვთ არ ენანებათ. 
ლევანი – (ცნობისმოყვარე ტონით) კარგები არიან? 
ბახვა – (ცოტა უხეშად) რა მნიშვნელობა აქვს შენთვის 
ლევანი – ისე ვთქვი 
ბახვა – სხვა რამე თქვი ისე. ქალებზე ლაპარაკი არაა კაცის საქმე. ბევრმა იცის იმასთან დავდივარ, ამასთან დავდივარ. შეჩემა გაძლევს ხო არ გართმევს, რაგალაპარაკებს (პატარა პაუზა) ქალი კი არა, გადებული მაქვს ბოლომდე. მორჩა ცხოვრება. 
დათო – ვერ გცნობ რა მოგდის? არაფერი მორჩენილა. მთავარია გწამდეს ღმერთი და ყველაფერს ეშველება. 
ბახვა – მთლად მორწმუნე ვარო ვერ ვიტყვი, მაგრამ ვისაც გწამთ რატომ ხართ ამ დღეში? 
დათო – ნუ ცოდავ. ღმერთს ვინც უყვარს, განსაცდელსაც იმათ უგზავნისო 
ბახვა – ამდენს? დავიჯერო ესეთი საყვარლები ვართ? 
დათო – (გადაიწერს პირჯვარს) ღმერთო   შეუნდე (ბახვა დაიწყებს წინ და უკან სიარულს) 
ლაშა – არ წავიკითხოთ დილის ლოცვა (დგება აღებს ზედა ტუმბუჩკას. დათო   ლევანიც მივლენ ლოცულობენ. ბახვა ჩერდება ჯდება თავის შკონკაზე. მალე ამთავრებენლოცვას. ბახვა დაიწყებს ისევ სიარულს) 
დევიკო – (ბახვას) აქ იუმორთან მარტო შენ ხარ კარგად 
ბახვა – კარგად ?! ვძმაკაცობთ, ერთგულია. ამ ჯოჯოხეთშიც ჩემთანაა (პატარა პაუზა) 
ლაშა – კარგია, ჯანმრთელობას რომ არ ვნებდეს 
დევიკო – არ ვიცოდი თუ ეგეთებიც იცოდა 
ბახვა – ამათ   ნუ   უსმენ 
ლაშა – სიმართლე არ ვთქვი?? 
ბახვა – (ჩამოჯდება სკამზე დევიკოს წინ)   აქ ხუმრობა ნიგოზივითაა. ოდნავ ზედმეტი თუ მოგივიდა შეიძლება გაწყინოს 
ლაშა – დავით, ნახე ბიჭი რა ქარაგმებით ლაპარაკობს 
დათო – ვერ გავიგე კარგად, რა თქვა? 
ბახვა – ამათ უყურე. გაიხარეთ! 
ლაშა – (ბახვას) შენ ძმაო უკვე ძალიან გაგვასწარი 
ბახვა – თუ არ მაცლი შენ აუხსენი (ლაშა ხელებს გადააჯვარედინებს, ვჩერდებით) მოკლედ გაგეცინება, მაგრამ გაცინება არ შეიძლება. 
დევიკო – ხმადაბლაც? 
ბახვა – ხმადაბალზე გეუბნები თორემ, ჩვეულებრივ   გაცინებაზე ცემას არ გაკმარებენ (სწრაფი ლაპარაკით) ჩათვალე კარცერში ხარ, იქიდან ისევ კარანტინში,გადაჭედილი   კამერა, ვერც წამოწვები, ვერც იძინებ, განაწილებაზე უეჭველი   დაკა   დოლი (პატარა პაუზა) ცემა ჯანდაბას, უძილობა ნაღდად არ   ღირს. 
დევიკო – უძილობა მართლა მაგარი ცუდია, გათიშული ვიყავი. ერთი ღამე მეძინა, დამიწყნარდა ტვინი. 
სერგო – კარანტინიც სულ გადაჭედილი როა.   
ლაშა – ფეხმძიმე კაცების გარდა ყველას იჭერენ, იქნება სავსე. 
სერგო – რომ მომიყვანეს იმდენი ვიყავით, მდგომიარე ეძინათ. (პატარა პაუზა) მე ეგრე ვერ შევძლებ. 
დევიკო – ცხენის კალბასს   არ ჭამდი გეტყობა, თორემ შეძლებდი. 
ბახვა – კარგია დაარტყი (უწვდის ხელს დასარტყმელად, დევიკო ურტყამს თან ტკივილისგან სახე ეღუშება) გტკივა ხომ მოძრაობისას (დევიკო თავს დაუქნევს)დამავიწყდა,   ბოდიში. 
დევიკო – როგორ გეკადრება, რისი ბოდიში. 
სერგო – (ეჭვიანი ტონით) რაა კარგი? 
ბახვა – ცხენის კალბასი. 
სერგო – შენგან ხომ წესიერ პასუხს ვერ გაიგებ. 
ბახვა – ნუ დუდღუნებ 
დევიკო – (ბოდიშის ტონით) საწყენად არ მითქვია 
ბახვა – არც წყენია (სერგოს) რა იყო ბიჭო გეწყინა რამე (სერგო ხმას არ გასცემს). 
დევიკო – (უხერხული სიჩუმე რომ დაარღვიოს გამოელაპარაკება დათოს) ამხელა კაცი რაზე დაგიჭირეს. 
დათო – ვინ უყურებს დიდს ან პატარას (ისმის კარებების გაღების ხმა) პრავერკა დაიწყო, მიიხედ-მოიხედეთ რამეზე შარი არ მოგვდონ (იღება კარი უკან იწყობენხელებს, გადიან. შემოდის ოფიცერი, აურევს ტუმბოჩკებს, საწოლებს, გადის). 
ოფიცერი – (მბრძანებლური ტონით) შევიდა! (შემოდიან) 
დევიკო – (გაკვირვებული) რას ეძებენ? 
ლაშა -     დედამისისას, ამათი დედებს შევეცი. 
დათო -   აქ რომ არაფერია ჩვენზე კარგად იციან. ნერვები ხომ უნდა მოგიშალონ. 
დევიკო – (გაასწორებს საწოლს, ჩამოჯდება) ტვინი ვატყობ ნორმაზეა, სხვა ყველაფერი მიტრაკებს. 
ბახვა – ვიცი ძნელია, თან შენნაირად   ნაცემისთვის (პატარა პაუზა) ერთხელაც მოგიწევს გაძლება მერე თუ გაგვიმართლა შეიძლება მთელი თვეც გადავაგოროთ მაგარიცემის გარეშე. 
დევიკო – გაუძლებ, მეტი რა გზაა (სიტყვა დამთავრებული არა აქვს. სერგო და ლევანი კამათობენ). 
სერგო – რას მიუცუცქდი მაგ რადიოს, სხვას არ უნდა 
ლევანი – თქვი თუ გინდა და მოუსმინე 
სერგო – რატო უნდა გითხრა 
ბახვა – (აწყვეტინებს სერგო). მორჩით! (პატარა პაუზა) ერთხელაც მივახეთქებ კედელზე მაგ რადიოს (სუყველა ჩუმდება). 
დათო – ერთ დღეს ერთმა უსმინეთ, ერთ დღეს მეორემ. ჩვენ რადიო არ გვაინტერესებს. 
სერგო – (ნაწყენი ტონით) სულ არ მინდა, უსმინოს და იყოს. 
ბახვა – თუ არ გინდა რა გახიპიშებს. 
დათო – კარგით   ძმებო, დავწყნარდეთ (ჩუმდებიან) ისედაც მძიმე (ამ დროს იღება ვალჩოკი. ყველანი დგებიან თავებს ხრიან, ხელებს ზურგს უკან იწყობენ, ორ-სამ წამშიიკეტება. ისევ ჯდებიან კოიკებზე). 
ლაშა – დღეს რომელია. 
სერგო – მსუქანი როა ისაა მგონი. 
ბახვა   - ეგაა, შეგვიკლავს ხელში. 
ლაშა – რამდენს დადის ეს გასიებული, არც იღლება არც ეზარება (პატარა პაუზა) კაიფობენ, სიამოვნებთ   პატიმრების წვალება. 
ბახვა – სად ხედავ პატიმარს (ნერვიული ხმით) ტყვეები ვართ ტყვეები. 
ლაშა – ჩვენნაირად ტყვეებსაც არ ექცევიან 
ბახვა – (გულდაწყვეტილი ტონით) პატიმარი ვიყავი ადრე, (პატარა პაუზა) იცით რა კარგია. (პატარა პაუზა) ასეა ჩემო დევიკო, ხომ არ მეშლება. 
დევიკო – არა, დევიკო დევი, რომელიც გაგიხარდებათ (ბახვას) რას გედავებიან, რა გვინდაო. 
ბახვა – მოკვდიო (პატარა პაუზა) წამალი და ავტომატი ჩამიდეს. წამალი კაი მკეთებელი ვარ. ავტომატი სიზმარშიაც არ მქონია არასდროს, 18 წელი მაჩუქეს. 
დევიკო – რა ამბავია? 
ბახვა – ვაღიარე და აღარ გამტენეს (პატარა პაუზა) ისე რა აზრი ჰქონდა 18-ს მომცემდნენ თუ 28-ს, ამდენს ნაღდად ვერ გაუძლებ. 
დევიკო -   კარანტინშიც იძახოდნენ 31-ს ოცდა- და მეტს, შენც 18 მოგცეს მეტი რაღა უნდა მოეცათ. 
ბახვა – (მხიარული ტონით) წამალზე! ერთ ზახოდზე 14 წლამდეა. ავტომატი 10-მდე. 4   პირობითი მქონდა. პროკურორმა მოკლედ მითხრა ან აღიარე   და 18-ი ან 28-ო.ავდექი და ვაღიარე რა მექნა. 
დევიკო – 18-ც ძალიან ბევრია. მაგდენი   არა მგონია იჯდე, რამე შეიცვლება. 
ბახვა – მაგაზე საერთოდ არ ვფიქრობ, ერთი სული მაქვს ზონაში     წამიყვანონ, აქაურობას მოვშორდე. 
სერგო – იქ ესე არაა ჰო? 
ბახვა – პატარა ტყაპა-ტყუპი ყველგან იციან; (პატარა პაუზა) აქაურობასთან შედარება არაა. 
(ისმის ბოქლომის გაღების ხმა) 
დათო – (შეშინებული ტონით) მოვიდნენ (ყველანი დგებიან ერთად ფანჯარასთან, თავებს ხრიან ხელები ზურგს უკან. იღება კარები შემოდის ორი ოფიცერი). 
I ოფიცერი – გამოვიდა ახალი (დევიკო მიდის, შეხედავს ოფიცრებს) თავი დახარე შე დედა მოტ....ლო (ურტყავს გაშლილ ხელს თავში)   რაზეა? 
II ოფიცერი – (დახედავს პატარა ქაღალს, რომელიც ხელში აქვს)   წინააღმდეგობაზე (ქაღალდს ჩაიდებს ჯიბეში, მიუახლოვდება ურტყავს გამეტებით მუცელში, დევიკოსყრუდ ხმა ამოუვა მოიღუნება. დანარჩენები უფრო ჩახრიან თავებს, შეუმჩნევლად კანკალებენ). 
I ოფიცერი – (ბოროტი ტონით) დაიჩოქე (დევიკო გაიმართება, არ იჩოქებს) 
II ოფიცერი – ამას უყურე (ისევ ურტყავს გამეტებით მუცელში, დევიკო   ისევ იხრება. I ოფიცერი მოუვლის, უკნიდან მუხლებში ჩაარტყავს ფეხს, დევიკოს ფეხები ეკეცება  ეცემა მუხლებზე) ეხლა გვითხარ რომელი ვართ მამაშენი (დევიკო ხელებით ეყრდნობა იატაკს იწყებს ადგომას). 
I ოფიცერი – უყურე ამ დამპალს, ძველი ბიჭი ხარ? შე თესლო (დაუწყებს ორივე ფეხებით ცემას, დევიკო ეცემა იატაკზე. ურტყამენ დაუნდობლად). 
II   ოფიცერი – (დაღლილი, ბოროტი ტონით) განახებ ძველბიჭობას (ღრმად   სუნთქავენ სიბრაზისგან და დაღლისგან ცოტა ხანში ჩერდებიან: მბრძანებლური ტონით)დროზე, დადგა მუხლებზე! (დევიკო ნელ-ნელა წვალებით   წამოიწევა, იწყებს ადგომას). 
I ოფიცერი – დაგვცინის ეს დედამოტ.....ლი (ისევ დაუწყებს ფეხებით ცემას.   დევიკო ისევ ეცემა იატაკზე. იღლებიან ჩერდებიან. ლაპარაკის დროს ღრმად სუნთქავს)  შეძვრა შკონკის ქვეშ (დევიკო ისევ წვალებით აპირებს ადგომას. ისევ დაუწყებენ ცემას და გინებას. დაბლა დაგდებულს ფეხების რტყმევით   შეტენიან ძალად შკონკის ქვეშ). 
II ოფიცერი – ვატყობ აბანოში მოუწევს გაყვანა. 
I ოფიცერი – (დაიხედება ტანსაცმელზე) ახლები მაცვია, ეხლაც დასვრილი რომ მივიდე კარს არ გამიღებს (ამასობაში დევიკო გადმოტრიალდება მუცელზე, ცდილობსშკონკის   ქვეშიდან გამოძრომას, გამოყოფს ხელს, I-ოფიცერი ურტყავს ტუფლის ქუსლს ხელზე. დევიკო ჩვეულებრივზე ხმამაღლა დაიკვნესებს, შეწევს ხელს, ჩერდება). 
II ოფიცერი – (ღრმად ამოისუნთებს სიბრაზისგან) გამო   გამო   არ აგცდა აბანო (I ოფიცერს) დახმარება არ მჭირდება, მარტოც მოვუვლი. 
I ოფიცერი –   სხვებიც ვნახოთ, აქ არაა სად წავა. 
II ოფიცერი – არ იფიქრო დავამთავრეთ, ჩათვალე არც დაგვიწყია (გადიან. კარებთან არ მისული შემოტრიალდება, დანარჩენ პატიმრებს. დამცინავი ტონით) დაიჩოქა(სუყველა უხმოდ იჩოქებიან) ესე იქნებით   სანამ   ეს   თესლი არ დაიჩოქებს (გადიან. კარები იკეტება. დევიკო   წვალებით გამოძვრება ჯდება საწოლზე. აპირებს წამოწოლას). 
ბახვა – (თხოვნის ტონით) წამოწოლილი რომ დაგინახონ შემოცვივდებიან. 
დევიკო – (ხელს ჩაიქნევს) მაინც უნდა მოვიდნენ. 
ბახვა – არა მგონია. (პატარა პაუზა) ისე რას გაუგებ. 
დათო   - (ხმის კანკალით ლაპარაკობს) შენთან ბოდიში, გული მაქვს ცუდად. კიდო რომ მოვიდნენ, არ ვიცი რა მომივა. 
ბახვა – დავით დამშვიდდი, მორჩა აღარ მოვლენ. 
დათო -   (ავადმყოფური ტონით) კიდევ ბოდიში. 
დევიკო – (დაღლილი ტონით) შენ კი არა მე ბოდიში, ჩემი გულისთვის ისჯებით (პატარა პაუზა) მაპატიეთ ვერ დავიჩოქებ, ჩემთვის მიცემის ტოლფასია. 
ლევანი – ჩვენ რა, მიმცემები ვართ? 
ბახვა – (ბრაზიანი ტონით ლევანის) დაიჩუტე შე ცხოვრებით ჭუჭუ, თავი წამოწიე შენაირებთან. 
ლაშა – (ბრაზიანი ტონით) ბოდიში მოუხადე, ეხლავე! სანამ გარტყმევინე თავი კედელზე. 
ლევანი – (შეშინებული ხმით) ბოდიში. 
დევიკო – არაფერია საბოდიში (ავადმყოფური ხმით) დავივიწყოთ რაც იყო, ნერვების მოშლას აქ ისედაც არ გვაკლებენ. ოხ. (იტკიებს ნაცემს). 
ლაშა – ამათი დედებს შევეცი, დანდობა არ იციან. 
ბახვა – თუ გიჭირს, ბალიშს მიეყუდე. მთავარია ფეხები გქონდეს დაბლა 
დევიკო – (მიეყუდება ბალიშს) მშვენიერია. (პატარა პაუზა) რამდენ ხანს მოგიწევთ   ეგრე ყოფნა. 
ლაშა – ჩვენზე არ იფიქრო, შენ შეგეშვან, რამდენიც უნდათ ვიდგები (პატარა პაუზა) ესეთი ამაყი და გახარებულ, რაც დამიჭირეს არ ვყოფილვარ. 
ბახვა – (ლაშას) შენთანა ვარ (მხარზე მეგობრულად დაადებს ხელს. დათო გაკვირვებული შეხედევს) რაო დათო ბატონო 
დათო – რა გითხრა, მე თვითონ ვერ გამიგია. 
ბახვა – თქვი რას იძახი, თამამად. 
დათო – კაცი კინაღამ ცემით მოკლეს, ჩვენ მუხლებზე ვდგავართ, რაა   საამაყო   და გასახარი. 
ბახვა – (წყნარი ტონით) თუ ვერ   ხვდები საამაყო   რაა, ცუდია. გამოდის ბოლომდე მოგერივნენ ეს ჯალათები, დაგავიწყეს ადამიანურობა, არ გეწყინოს პირდაპირობა. 
დათო – (ოდნავ ნაწყენი ტონით) ჩემ თავს რომ აღარ ვგევარ ვიცი, არცა მგონია როდისმე გავხდე ადრინდელი დათო. 
ბახვა – გახდები თან უცებ, გარეთ ყველაფერი დაგავიწყდება, დამიჯერე. 
დათო – კარგად გახდომის რა გითხრა, დავიწყებაზე ცდები, არასდროს დამავიწყდება. 
სერგო – მე ხელს რომ მომიქნევენ, სანამ მომხვდება ვაის ყვირილს ვიწყებ შიშისგან, ძაან მაგარი ყოფილხარ ძმაო, ერთი ვაი არ გითქვია. 
ლაშა – (სერგოს) არ ხარ ღირსი ჩაგადო 
სერგო – არ შემარჩინო არაფერი, რა მარტო მე არ დავიჯერე. 
ბახვა – კარგით მოვრჩეთ (ჩერდებიან) 
დევიკო – თქვენ კარანტინში გენახათ, პლასმასის ტრუბებით რომ მცემეს. ისეთი მტკიოდა ვაის დაყვირება კი არა ბოლო ხმაზე ვკიოდი. 
ლაშა – კარგია არ გაგიყვანეს, აბანოშიც მაგით ცემენ 
დევიკო – ეს სადა ვარ (ხელით ლოყაზე იჩკმიტავს მაგრა) არა ვარ სიზმარში (პატარა პაუზა) ცუდია. 
სერგო – ნაღდი აღარ მოვლენ, რადიო ჩართეს 
დევიკო – დამაყრუეს ამ დედამოტ....მა, საერთოდ არ მესმის 
ლაშა – არ დაყრუებულხარ, არც ჩვენ გვესმის, წითელი ნათურით მიხვდა რომ ჩართეს 
დევიკო – ხმა გაფუჭებული აქვს? 
ლაშა – მეტს ვერ აუწევ წაიღებენ, თან გვაქოთაქებენ. ყურზე მიდებული მოუსმენ, ეგოისტის პონტშია. 
დევიკო – (ბახვას) რა მაინტერესებს (პატარა პაუზა) იყოს არაფერი მნიშვნელოვანი 
ბახვა – თქვი რა გერიდება, ციხეში ერთი საათი ურთიერთობა იგივეა რაც გარეთ ერთი წელი, ჩვენ რამოდენიმე საათია უკვე რაც ერთად ვართ. ასე რომ ძმაკაცები თუარა კარგი ახლობლები ნამდვილად ვართ. 
დევიკო – (გაეღიმება) ვერ ვგებულობ, ძველბიჭს რატომ მეძახიან? 
ბახვა – ალბათ იმიტომ, რომ თავიანთ ჭკუაზე ვერ გატარებენ. 
  არ დაიჩოქე. დაუმორჩილებლები კი მეტწილად   ძველი ბიჭები არიან. 
დევიკო – ძველი ბიჭი ვინც კი მინახია, სუყველამ იქ ვიჯექი აქ ვიჯექიო. ფეხზე დგომაზეც თუ ექსკლუზივი   ქონდათ   არ   ვიცოდი. 
ბახვა – (მხიარული ტონით) ექსკლუზივი კაი იყო. ჟურნალისტივით ლაპარაკობ, გამოვიცანი? (დევიკო თავს გაიქნევს უარის ნიშნად) უმაღლესი ? (დევიკო თავს დაუქნევს)უნივერსიტეტი? 
დევიკო – ცოტათი შეცდი, იქვე მდინარის მეორე მხარეს 
სერგო – ცოტა როგორაა? 
დევიკო – უნივერსიტეტიდან გეპეი შორსაა. 
სერგო – მდინარის იქითო არ თქვი 
დევიკო – ვერე რეჩკა ვიგულისხმე. 
სერგო – ეგ რა მდინარეა, ზოოპარკთან რომ ჩამოდის მაგაზე არ იძახი. ერთი ბეწოა. 
ბახვა – გემებით რომელ მდინარეზე დადიან საქართველოში. 
სერგო - თბილისში მდინარეა მტკვარი, სხვა არ ვიცი. 
ბახვა – ეს იბრალებს თბილისლობას (ამ დროს იღება კარმუშკა.) 
კონტროლიორი – (არ შემოიხედავს საკანში ისე იძახის) აიღეთ წამალი (დათო მიდის ართმევს წამალს. კარმუშკა იკეტება) 
დევიკო – რის წამლებს გაძლევენ? 
დათო – გულის და წნევის. გინდა ? 
დევიკო – არა მადლობა. 
დევიკო – (დათოს)   ძუძუ იყო? 
დათო – გუშინ არ იყო, ზეგ უწევს. 
დევიკო – ძუძუს ექიმს ეძახით? 
დათო – ექთანს, წამლებს არიგებს. 
ბახვა – სექსია, სექსი. 
დათო – მართლა მარწყვივითაა (პატარა პაუზა) მე არ მერგება 
ბახვა – ვითომ რატომ? 
დათო – მარწყვი ზაფხულის ხილია და არა ზამთრის (ჭაღარაზე ხელს გადაისვავს) 
დევიკო – (ხმაზე ეტყობა რომ ნაცემები კიდევ ტკივა) ვერ დაგეთანხმები (აწყვეტინებს) 
დათო – ისე წყნარად საუბრობ თითქოს არც უცემიხართ 
დევიკო – მუხლებზე დგომა ნორმალურია? თქვენც ჩვეულებრივად არ ლაპარაკობთ 
ბახვა – ეგრე რომ ვეცემე, კარგი ხანი ხმას ვერ ამოვიღებდი. 
დევიკო – ლაპარაკით უფრო ვწყნარდები (პატარა პაუზა) რას ვამბობდი. 
ლაშა – დათომ თქვა მარწყვივითაა არ მერგებაო. 
დევიკო – გამახსენდა რა დროსაა მარწყვი ყველაზე გემრიელი? (ყველა შეხედავს) ზამთარში. 
დათო – ამ ხნის კაცი, ღლაბუცს ვერ ვიკადრებ. 
დევიკო – მარწყვებზე ღლაბუცი არ ჭრის, უნდა იყიდო. ზაფხულშიც და ზამთარშიც, მართალია ცოტა ძვირდება ზამთრისკენ, რას იზავ, ასეთია ცხოვრება. 
ლაშა – ას პროცენტიანი ხარ. 
დათო – ფულით ნაყიდი არასდროს მდომებია. 
ბახვა – უფულოდ ტყეშია, ველური (იღება ვალჩოკი. დევიკო ნელა დგება) 
კონტროლიორი – (არ ჩანს, ისმის ხმა) თქვენ ვის ელოდებით? ! 
ლევანი – ბატონმა ოფიცერმა მუხლებზე იდექითო 
კონტროლიორი – (აგდებული ტონით) როცა ვიხედები ადგა სუყველა, მერე დადექით ისევ მუხლებზე (დგებიან, ხელები უკან თავი დახრილები აქვთ. სამ წამში იკეტებავალჩოკი. ისევ იჩოქებიან) 
დათო -   ადრე მოსულიყო დალოცვილი, ძლივს მუხლი გავშალე 
დევიკო – (შეწუხებული ტონით) რა გავაკეთო, რითი გიშველოთ 
ლაშა – ჩვენზე ნუ ფიქრობ გაუძლებთ. წინა თვეში მთელი ღამე თავზე ხელშემოდებულები ვიდექით უხმოდ. ეხლა ვლაპარაკობთ მაინც. 
დათო – (ნოსტალგიური ტონით) გარეთ რაა ახალი, თქვი დრო გავა (ბახვა შეხედავს დათოს გაეღიმება) რა ვთქვი სასაცილო? 
ბახვა – ორი თვეა ზიხარ. 
დათო –   ცნობისთვის, ორი კი არა ოთხი გახდება მალე. 
ბახვა – იყოს ოთხი, ისე იკითხე კაცს ოცი წლის დაჭერილი ეგონები. 
დათო – (დაღონებული ტონით)   ვისთვის არაფერია, ჩემთვის საუკუნე. მომანატრეს ყველაფერი. 
დევიკო – ბეტონზე გეტკინებათ მუხლები, რამე დაიფინეთ. 
ლაშა – გლდანის ციხეში ხარ ძმაო,     დავიფენთ და დაგვიფენენ. აქ ეგეთები გამორიცხულია. წამების დიდოსტატები არიან (პატარა პაუზა) როგორ   გგონია რატოაგვაყენა? თავს დავდებ მოსაჭრელად, დაბლა იყურებოდა, რამე ხომ არ გვედო მუხლების ქვეშ. 
ბახვა – (ბრაზიანი ტონით) ამათ დედებს დაუდე მუხლების ქვეშ... (ქრება სინათლე). 
                                                                      ახალი ეპიზოდი.