დიქტატურა–რადიოპიესა ერთ მოქმედებად
მოქმედი პირნი:
პროკურორი
მოქალაქე
მოსამართლე
ჟურნალისტი
ლამარა – დამლაგებელი
ბუზი
(მძიმე ხის კარი ჭრიალით იღება)
მოქალაქე – ბატონო პროკურორო, მოვედი...
(პაუზა)
მოქალაქე – (ჩაახველებს) ხმმ... უკაცრავად, მე მოვედი...
პროკურორი – დიახ?!
მოქალაქე – მე ერთი უბრალო მოქალაქე ვარ. ამ ქვეყნის უბედური შვილი, არა, უფრო სწორად, ბედნიერი შვილი. ხმმ... რა სისულელეს მივედ-მოვედები.
პროკურორი – რა გნებავთ?!
მოქალაქე – ბევრი არაფერი. მაგრამ, გთხოვთ, გაითვალისწინოთ, ჩემი ნებით, ასე ვთქვათ, საკუთარი ხედვით გეახელით.
პროკურორი – თქვენთვის არ მცალია, მოქალაქე, მოხურეთ კარი!
მოქალაქე – კი ბატონო.
(ხის მძიმე კარი ჭრიალით იკეტება. ორიოდე წამი პროკურორის გონებიდან კალმით ფურცელზე გადატანილი აზრების შრიალი ისმის. მძიმე ხის კარი კვლავ იღება)
პროკურორი – ხომ გითხარით, მოქალაქე, თქვენთვის არ მცალია, მოხურეთ კარი!
მოქალაქე – ახლა კარი რომ მოვხურო, იცოდეთ, ვეღარასდროს შევძლებ მის გაღებას.
პროკურორი – რას გულისხმობთ?
მოქალაქე – ისედაც, ძალიან მიმძიმდა ამ გადაწყვეტილების მიღება. ძლივს მოვედი თქვენამდე, ახლა კი მეუბნებით, წადიო.
პროკურორი – თქვენი მძიმე გადაწყვეტილებებისათვის თავად უნდა მიგეხედათ, მოქალაქე.
მოქალაქე – კი მაგრამ, არ გაინტერესებთ, რა საქმეზე ვარ მოსული?
პროკურორი – არა!
(პროკურორის აზრების ნაკადი კვლავ ფურცელზე გადადის)
მოქალაქე – კი, მაგრამ...
პროკურორი – (ყვირილით, რომელსაც მაგიდაზე ხელის დარტყმა მოსდევს) გაეთრიეთ აქედან!
მოქალაქე – მე არ შემოვსულვარ, მხოლოდ თავი მაქვს შემოყოფილი.
პროკურორი – ხუმრობის ხასიათზე ვართ?!
მოქალაქე – რას მიყვირით, ნეტავ ვიცოდე? ამ ქვეყნის მოქალაქეს აღიარებითი ჩვენების მიცემა რომ უნდოდეს, პროკურორმა არ უნდა მოუსმინოს?
პროკურორი – რა უნდა აღიაროს თქვენი გარეგნობის პატრონმა?!
მოქალაქე – არ ვიცი, მაგრამ ის ვიცი, რომ დანაშაული მიმიძღვის.
პროკურორი – მოხურეთ კარი, უკანასკნელად გაფრთხილებთ!
მოქალაქე – კი ბატონო, მაგრამ იცოდეთ, თქვენს კისერზე იქნება ჩემი ქვეყნის ბედი.
(ხის მძიმე კარი ჭრიალით იკეტება. თითქოს პროკურორის აზრთა ნაკადმა კვლავ ფურცელზე უნდა გადმოინაცვლოს და ჩვენ მისი კალმისა და ფურცლის დაძაბული ურთიერთობის ხმა უნდა გვესმოდეს. მაგრამ, ნაცვლად ამისა, პროკურორი სკამიდან ხმაურით დგება და რამდენიმე ნაბიჯში ხის მძიმე კარს აღებს შემდეგი სიტყვებით...)
პროკურორი – (ხმა დერეფნიდან) მოქალაქე, შეჩერდით, დამელოდეთ, მოქალაქე, არ წახვიდეთ, თქვენ ვერ გამიგეთ, შეჩერდით, ნუ მირბიხართ... (ნელ-ნელა მისი სიტყვები უფრო შორიდან გვესმის. პროკურორის წარმავალ ხმას საბოლოოდ ახშობს მძიმე ხის კარის დაკეტვა)
(ჩვენ ახლა მხოლოდ ბუზის ხმა გვესმის, რომელიც უმოწყალოდ ცდილობს შუშის გატეხვას და პროკურორის ოთახიდან თავის დაღწევას. ბზზზ... ზ!!! ბზზზ... ზ!!! ბზზზ... ზ!!! რამდენიმე წამში ხის მძიმე კარი იღება)
პროკურორი – (აქოშინებული) მობრძანდით, მოქალაქე, მობრძანდით, აი, აი, აქ დაბრძანდით. (მოქალაქეს სკამს დაუდგამს) დაბრძანდით, დაბრძანდით, ასე ვთქვათ, მოკალათდით. ჩვენში იციან ასე თქმა...
მოქალაქე – გმადლობთ, გმადლობთ...
პროკურორი – რატომ თავიდანვე არ მითხარით, ასეთ საქმეს თუ აპირებდით?
მოქალაქე – აკი გითხარით, შემოვალ-მეთქი?
პროკურორი – ეტყობა, ვერ გავიგე.
მოქალაქე – როგორ თუ ვერ გაიგეთ? მე გარკვევით მოგახსენეთ, რომ ძალიან მნიშვნელოვანი ნაბიჯი გადავდგი და მინდოდა ყველაფერი დაწვრილებით მომეხსენებინა.
პროკურორი – დავივიწყოთ გაუგებრობანი, ხდება ხოლმე... იმდენი სამუშაო მაქვს, ხომ ხედავთ, სულ ფურცლებში ვარ ჩაფლული. არადა პროკურორი რომ ვხდებოდი, მეგონა, საქმეებს გამოვიძიებდი, აი, როგორც შერლოკ ჰოლმსი, ან ვინ გითხრათ, აი, კინოებში რომაა, ცნობილი დეტექტივები გამოძიებას რომ ატარებენ, ხელში დიდი გამადიდებელი შუშით და სამხილების მოძიებით... აქ კი, ხედავთ თქვენ თვითონ, თავზე რამდენი საქმე მაყრია. თითქოს ამ ოქმებში იყოს ჩამალული დანაშაულის კვალი.
მოქალაქე – მე ვთვლიდი, რომ პროკურორის საქმე ყოველთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო.
პროკურორი – კარგით რა? აბა, შეხედეთ. აი, ამ საქმეებს დააკვირდით, ათეული, ასეული ტომი და რად გინდა? სიტყვები, სიტყვები, სიტყვები... როგორც შექსპირი იტყოდა. მე კი, ასე მიყვარს თქმა: ტომები, ტომები, ტომები...
მოქალაქე – არც კი ვიცი, მადლობა როგორ გადაგიხადოთ.
პროკურორი – აბა, რას ბრძანებთ, ეგ რა მოსატანია.
მოქალაქე – საიდან დავიწყო?
პროკურორი – მაშასადამე, თქვენ პრეზიდენტის მოკვლას აპირებდით?
მოქალაქე – მე?! საიდან მოიტანეთ? ეგ არც მიფიქრია.
პროკურორი – თქვენ თვითონ არა სთქვით, პრეზიდენტის სიცოცხლე საფრთხეშიაო?
მოქალაქე – მართლა ასე ვთქვი?
პროკურორი – ნამდვილად.
მოქალაქე – რატომ არ მახსოვს?
პროკურორი – კარგით, დამშვიდდით, ნუ ნერვიულობთ. სიგარეტს მოწევთ?
მოქალაქე – სიამოვნებით.
პროკურორი – ინებეთ.
მოქალაქე
ჩუქება
