– არ მაცლი და არც მოგიყვები.
წამყვანი – მე ეგ ამბავი შენზე უკეთ ვიცი … შენ რომ პირველად დაგენახა, იმას დიდი შრომა დასჭირდა … ასეა იოლია სხვა მეათეკლასელების ბანკეტზე მოხვედრა? იწვალა და მოვიდა … შენთვის.
ოლია – კუბოკრული პერანგი ეცვა …
წამყვანი – პერანგი … უცნაური სიტყვაა. როცა ასე ამბობენ, გამუდმებით მგონია რომ ადამიანი ღამის საცვლებით დარბის ქუჩაში.
ოლია – რატომ ეცვა ასე უბრალოდ თუ იქ შემთხვევით არ მოხვედრილა?
წამყვანი – შენ ხომ მეწვრილმანე არ ვარო, გაიძახოდი. ასე დაგეგმა ბატონო – ვითომც შემთხვევით მოხვდა თქვენთან …
ოლია – მე კი მეგონა...
წამყვანი – მოახერხა და დაგენახვა. მოახერხა და შეგაყვარა თავი. ცოლადაც შეგირთო. ამას რად უნდა ამდენი სიტყვა …
ოლია – მერე რაღა მოხდა?!
წამყვანი – ყველაფრის ცოდნა მე არ მევალება, შენც კარგად იცი რაც მოხდა.
ოლია – ძალიან კარგად იცი, მაგრამ ჩემი წვალება გიყვარს.
წამყვანი – აქ ამისთვის ვარ.
ოლია – იმას აღფრთოვანებამ, სიცოცხლის წყურვილმა გაუარა, მე კი აღფრთოვანებაში ჩავრჩი, მერე ეს განცდა ტრაგედიად გადამიქცია მარტოდ დარჩენამ. აი, სულ ეს არის ჩემი ავტობიოგრაფია.
წამყვანი – გამუდმებით გარბოდი. გარბოდი, რადგან გეშინოდა დაგეკარგა. გარბოდი, რადგან მთლიანად შენი გინდოდა ყოფილიყო, იმას კი თავი თავისად უნდოდა. შენ მაინც გარბოდი, რადგან იმას მორჩილება არ სურდა შენ კი გინდოდა მთლიანად შენი ყოფილიყო – შენი კი არა, შენში გინდოდა გადმოსულიყო და დარჩენილიყო შენი ორი ხელის, შენი ორი ფეხის, შენი გულის შენი ფილტვების ამარა.
ოლია – რაებს ბუტბუტებ ნეტავ?
წამყვანი – რაღას ბრუნდებოდი?
ოლია – სუნი მენატრებოდა.
წამყვანი – აფრენენ ადამაინები (იცინის)
ოლია – ვბრუნდებოდი და ისიც მიღებდა, მხოლოდ ყოველთვის შეცვლილი მხვდებოდა. ახალი. გასაოცარი ჰქონდა გარეგნობაც და გონებაც.
წამყვანი – დათვერი და აზვიადებ. ამ სითხეს ახასიათებს ასეთი რაღაცეები.
ოლია – ვბრუნდებოდი, ვეცნობოდი ახალს, ვივსებოდი, ვეჭვიანობდი მის განსაკუთრებულობაზე და რადგან მისი ფეხის მტვერი მეგონა თავი, ისევ გავრბოდი.
წამყვანი – დაემხობოდი თავქვე, გამოიტირებდი თავს და
ოლია – არა, ვცხოვრობდი, ვსწავლობდი, ვქმნიდი … ყველა საფეხური გავიარე. მხოლოდ მაშინ შემეძლო საკუთარ თავზე მეზრუნა როდესაც მასზე არ ვფიქრობდი. არა, მასზე ყოველთვის ვფიქრობდი, მაგრამ როცა გავრბოდი, ვიცოდი რომ მხოლოდ მელოდა და არასოდეს მომსდევდა … ამიტომ მე არ ველოდი … მხოლოდ ასეთ მომენტებში შემეძლო სუნთქვა.
წამყვანი – გამაოგნებელი პატივმოყვარის განცხადებაა. ცოტათი შეშლილის, ცოტათი უტვინოსი …
ოლია – მინდოდა მისი ღირსი ვყოფილიყავი!
წამყვანი – რისთვის, აი ამისთვის?
ოლია – მიღალატა ცხოვრებამ!
წამყვანი – პოლიტიკურ ბატალიებს შეეწირე?
ოლია – ცხვირი წავიტეხე მხოლოდ.
წამყვანი – და როგორც კი ცხოვრებამ გაგტეხა, ცხვირი აუბზუე?
ოლია – როგორი რეალური განცდაა … (ყელზე ისვამს ხელს) მის შეხებას ვგრძნობ.
წამყვანი – რატომღა მიეცი ნება დანებებოდა?
ოლია – მისი ვიყავი. მისი გაგრძელება, მეორე ნახევარი … უნდა მომეთმინა.
წამყვანი – სისულელე. ჭკვიანი მაინც არ იყო. რა ვიცი, წეღან ყოჩაღად ჭიკჭიკებდი?! რაღაც მომშივდა … არა, სუფრა არაფრად ვარგა თუ ცხელ ხაჭაპურს არ შემოგაწოდებენ … (მაგიდაზე დგამს ახალ თეფშს) მოდი, სანამ ცხელია, თორემ მერე ასეთი ზღაპრული აღარ იქნება.
ოლია – არაფერი დამიტოვე. როგორ შეიძლება ადამიანს ასე გადაუსვა ხაზი … შენ რა იცი რა არის სიყვარული. შენ რა იცი როგორი განცდაა როცა საყვარელი ადამიანის ხმას ისმენ, როცა მის შეხებას გრძნობ, როცა მას ხედავ … შენ არაფერი იცი!
წამყვანი – (თითქმის უყვირის) ეგოისტი იყო ის შენი გენიალური ქმარი. ჩვეულებრივი, განდიდების მანიით შებყრობილი პლებეი. ამოგირჩია საუკეთესო და შენი დასაკუთრება განიზრახა. რა უნდოდა იმ ბანკეტზე კუბოკრული პერანგით? ერთი შემთხვევა მაინც გახსოვს, რომ შენი გულისთვის შეეწუხებინა თავი? მიყვარხარო … სხვა სიტყვა ჯერ არ გამოუგონებიათ წესიერი გოგონების შესაბმელად. აბა რას გეტყოდა, შენ ქალბატონი ხარ, მე კი გლეხის ბიჭი, მშურს შენი და მინდა დაგისაკუთროო?
ოლია – როგორ ბედავ?!
წამყვანი – ვიცი და ვბედავ. ამ ბოთლის სიყვარულიც მისი დამსახურებაა. ის თქვენი პირველი ალერსი, ალკოჰოლის სურნელში არეული სექსი რომ ჰქვია სინამდვილეში, მისი შიშის დასაძლევად გადაყლურწული არყის დამსახურება იყო სწორედაც! მერე რაღა მოხდა? შეეშინდა, რომ ჯაბნიდი! როცა შეუღლდით, წარმოიდგინა რომ უპირატესობა მოიპოვა და დაწყნარდა. მაგრამ როგორც კი ცხოვრებამ ქანჩები მოუჭირა, დანებდა და
ჩუქება
