საქართველოს
მე მომივლია დუნია მთელი,
ველი მეფეთა, წმინდა დელფოსი...
იქ დამინთია ბევრი სანთელი
საამებელი საქართველოსი;
იქ ვუწამლიდი სულის იარებს,
ვუსმენდი ნიავს, ღელვას ღეროთა,
მაგრამ სიყვარულს იქ ვეზიარე,
სადაც ბულბული ვარდს უმღეროდა.
რაც ქვეყნად თავზე გადამხდენია
საარაკოა ძველი, ახალი...
ჩემი ცხოვრება ჩემი მტერია,
ჩემი ლექსები - ჩემი ფარ-ხმალი.
ბევრი ვიტანჯე, ბევრი ვიარე,
მაგრამ ყოველთვის ყველგან მჯეროდა,
რომ პოეზიას იქ ვეზიარე,
სადაც ბულბული ვარდს უმღეროდა.
ტაჯ-მაჰალიდან კანიონამდე
მე საოცრება მინახავს ყველა,
მაგრამ აისით ალიონამდე
უსაქართველოდ სულყველგან ბნელა.
ჩუქება
