წინასიტყვაობა
თუ ავტორი დებიუტანტია, და თან ძალიან ახალგაზრდა, როგორც წესი, მისგან რაფინირებულ ტექსტს ნაკლებად ელი და ცდილობ, მხატვრული ღირსებები დაუფიქსირო, დაუფასო, ამ ნიშნით წარმოაჩინო და ცოტათი ენაც კი მოუჩლიქო, როგორც პატარა ბავშვს, რომელმაც ეს-ესაა თავისი პირველი წინადადება გამართულად წარმოთქვა. ანასტასია ინასარიძეც დებიუტანტი იყო, როცა ,,ოქსიმორონში“ მისი ლექსები გამოვაქვეყნეთ, მაგრამ თავისუფლად შეიძლება განვიხილოთ, როგორც სრულფასოვანი, შემდგარი ავტორი, რომელმაც უკვე იცის, რა ფორმით უნდა გამოხატოს თავისი სათქმელი პოეზიაში, რაზე თქვას უარი და რა განავითაროს...
საინტერესოა, რომ ეს ავტორი, რომელიც ლიტერატურის ყველაზე ლირიკულ ჟანრს - პოეზიას თავისი გრძნობების და ემოციების დასაფიქსირებელ ჭურჭლად იყენებს, თითქმის მთლიანად თავისუფალია სენტიმენტებისგან, ე.წ. სევდიანი განწყობილებებისგან და პათეტიზმისგან. მისი ლექსების თვალსაჩინო თემა პროტესტია. ანასტასია განმსჯელი და გამაანალიზებელი ადამიანის როლში რჩება. იყენებს პოეტურ სახეებს, რაც ხანდახან ტერმინოლოგიური კონოტაციების ფორმითაც ვლინდება. მას არ უჭირს ემოციის მიჩქმალვა და ყველაფრისთვის ერთგვარი ,,საგარეო ტანისამოსის“ მორგება, არ ავიწყდება ე.წ. ინტელიგენტური წარმოსადეგობის შენარჩუნება. და მიუხედავად ამ ბარიერებისა, რომელსაც შეგნებულად აწესებს, რომ უკეთესად შეინიღბოს, მას კარგად გამოსდის ფრაზის მიღმა დარჩენილი აზრ-ემოციის არტიკულირება, ანუ მისი ლექს-ფორმა თავის თავს ამართლებს, ხსნის და აანალიზებს.
მიუხედავად იმისა, რაც ზემოთ ვილაპარაკე, ანასტასიას ლექსები შინაგანად დამუხტული და მგრძნობიარეა. მშვიდი ელფერის უკან კი ავტორის ძალისხმევა იგულისხმება - სათქმელი როგორმე ისე ჩამოაყალიბოს, რომ თავისებური ღირსება, როგორც მის მიერვე დაწესებული ერთგვარი ცენზი, შეინარჩუნოს. ხანდახან ზომიერება ღალატობს და რიტორიკასა და ხმამაღალ ინტონაციებში გადადის, ხანდახან ხელოვნურადაც აკოწიწებს რომელიმე პასაჟს, რომლითაც თხრობა დაიწყო და ფინალამდე ხელიდან გასაშვებად არ ემეტება.
თუ ავტორმა შეძლო იმ მიმართულების კიდევ უფრო განვითარება, რომელიც წამოიწყო, ვფიქრობ, კიდევ უფრო საინტერესო ფორმას მიიღებს.
ლელა კოდალაშვილი
ჩუქება
