ბოროტს სიკეთით დავძლევთ ------------------ 23 ოქტომბერი, 2005 -------------------
სახელითა მამისაითა და ძისაითა და წმიდისა სულისაითა!
ქრისტიანეთათვის განსაკუთრებული დრო დადგა, მეტად მძიმე. წმიდა წერილში, მის ბოლოში ვკითხულობთ: „ ჰე, მოვედ, უფალო იესუ! ” (გამოც. 22,20) ეს მუდმივი მონატრებაა უფლისა. როცა უსჯულოება ისეა გამძვინვარებული, რომ რთული ხდება, სიმართლის მაძიებელმა გულმა დაიტიოს, მაშინ წმიდანებს განსაკუთრებულად მძაფრი სურვილი აქვთ ხოლმე, რომ მალე მოვიდეს უფალი.
დღეს მეტად მძიმეა ქრისტიანის ცხოვრება, რადგან საცდური ძალზე მზაკვრულად შემოდის. ადრეც გვითქვამს: ეშმაკი გაეშმაკდაო. დიახ: ინიღბება სიკეთის ნიღბით; ისე მაცდურად როგორც არასდროს შენიღბულა.
დღევანდელი მსოფლიო, თუ მეტ-ნაკლებად კიდევ ეპოტინება მაღალ იდეალებს, ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ საუკუნეების განმავლობაში კაცობრიობას ქრისტიანული რწმენა ამაღლებდა. „ ეპოტინება “ კი იმიტომ, რომ ცხოვრების წესით და მსოფლმხედველობით უკვე დიდი ხანია, დაშორდა იმას, რასაც ქრისტიანობა ჰქვია. ცხოვრების წესი უმეტესწილად წარმართული გახდა.
დღევანდელ ყოფას რომ ვადევნებ თვალყურს, შეიძლება ითქვას, რომ გადავაჭარბეთ კიდეც ძველ წარმართებს. მაგრამ უფალი არ გვტოვებს; ყოველთვის ჩვენთან არის. უფალი ისევე ზრუნავს დღეს ჩვენთვის, როგორც ადრე ზრუნავდა.
დღესაა ხსენება მეშვიდე მსოფლიო კრებაში მონაწილე მამებისა. ეს კრება მოწვეული იყო ხატმებრძოლობის გამო. მწვალებლობის ამ სახის მიმდევარნი ხატებს ებრძოდნენ და შეურაცხყოფდნენ. ხატმებრძოლებმა იმ დროს მრავალი არამტკიცე სული მიიზიდეს და დაღუპეს. ასევე ხდებოდა ისტორიულად მწვალებლობის სხვადასხვა შემთხვევებშიც.
დღესაც იტაცებენ ხოლმე სექტანტები და მწვალებლები ადამიანებს მართლ მადიდებლობიდან! ეკლესიაში სიარული ჯერ კიდევ არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ უკვე განმტკიცებულნი ვართ ქრისტეანობაში. ახლა მზაკვრულად და ამავ დროს, აგრესიულად იბრძვის მწვალებლობის, ერესთა ერესის სახეობა, რომელსაც ეკუმენიზმს უწოდებენ. თვით სიტყვა ეკუმენიზმი საყოველთაოს ნიშნავს და თავისთვად ცუდს არაფერს აღნიშნავს. დღეს კი ეს სიტყვა მსოფლიო მწვალებლობის მიერ, როგორც შენიღბულ, ტექნიკურ ტერმინადაა გამოყენებული.
ეკუმენიზმი და პანეკუმენიზმი მართლაც ერესთა ერესია. ის ხალხს შთააგონებს, რომ სულ ერთია, მართლმადიდებელი იქნები, კათოლიკე, პროტესტანტი, თუ რომელიმე სექტის წარმომადგენელი. ეს აგიტაცია იმდენად ძლიერია, მძლავრად დაფინანსებული, ხან კი – ძალადობით დაკანონებული, რომ ზოგჯერ თვით ეკლესიის იერარქიაშიც აღწევს.
ეკლესიას თავისი კრებითი დადგენილებით არასოდეს გამოუტანია დასკვნა, რომ ეკუმენიზმი, ან სექტანტიზმი მაცხოვნებელია. ახლა მწვალებლები და სექტანტები იქამდეც კი მივიდნენ, რომ ქალებს და ჰომოსექსუალებს საეკლესიო იერარქიის წევრებად აკანონებენ.
ჩვენ უნდა შევძლოთ, უფლის სიტყვები მივიღოთ და ჭეშმარიტებად ვაღიაროთ. თანამედროვე მსოფლიოში უდიდესი უმრავლესობა არ იღებს ღმრთის სიტყვებს. უჭირთ უფლის სიტყვის მიღება. ასევე აუცილებელია გავაცნობიეროთ, რომ ღმერთი მოსიყვარულე მამაა ჩვენი და მასთან ურთიერთობა შესაძლებელია. ჩვენ არათუ შეგვიძლია მასთან ურთიერთობა, არამედ ყველა პირობაც კი გვაქვს ამისთვის მოცემული.
ადამიანები უცნაური ამპარტავნებით უყურებენ ქრისტეანობას; ეცინებათ: როგორ არის შესაძლებელი, ღმერთთან პიროვნული ურთიერთობა გვქონდესო. შესაძლებელია, მაგრამ მორწმუნეთათვის!
ღმერთი სიყვარულია. სიყვარულის ძალით ნებისმიერი წინააღმდეგობა, როგორც ამქვეყნიური, ისე ზეციური, დაძლევადია. თქვენ იცით, რომ ანგელოზებისათვის დაფარული საიდუმლო განეცხადა ეკლესიას. ანგელოზებმა ეკლესიის მიერ გაიგეს მრავალი საიდუმლოება, როგორც ამას პავლე მოციქული გვასწავლის.
უფალი ამბობს: „ მე მივსცენ მათ სიტყუანი შენნი, და სოფელმან მოიძულნა იგინი, რამეთუ არა არიან სოფლისა ამისგანნი, ვითარცა მე არა ვარ სოფლისა ამისგან ” (იო. 17,14). სოფელმა მოიძულა ისინიო, აქ თქვენზეა საუბარი. თქვენ მოგიძულათ სოფელმა, რამეთუ არა ხართ ამ სოფლისაგანი; ისევე, როგორც მე არ ვარ ამ სოფლისაგანიო, – ამბობს უფალი.
ჩვენ ეს არ მოგვწონს ხოლმე. ჩვენი ცხოვრების წესი, ცნობიერება, მსოფლმხედველობა, მისწრაფებები და ოცნებები ხშირად საწინააღმდეგოდ მიგვმართავს ხოლმე. გვინდა, რომ ამ სოფლისაგანი ვიყოთ. აქ გვინდა ბედნიერება, აქ გვინდა კეთილდღეობა, მაგრამ უფალი სხვა რამეს გვეუბნება.
უფალს დავუჯეროთ!
არ უყვარს ამ სოფელს უფალი, ჯვართ აცვა და მას შემდეგაც მუდამ ებრძვის. ებრძვის 2000 წელია, ებრძვის ყველანაირი მწვალებლობით, იგივე ეკუმენიზმის სახით. ეს ამცხოვრებისეული კანონია, რადგან თავადი ამ სოფლისა არის სატანა, როგორც სხვა ადგილას გვასწავლის წმიდა წერილი.
ჩვენ პასუხისმგებლობა გვაქვს: „ ვითარცა მომავლინე მე სოფლად, მეცა წარვავლინებ მათ სოფლად ” (იო. 17,18). ეს ჩვენი პასუხისმგებლობაა. ამით უფალი გვაკურთხებს სამოციქულო ღვაწლისათვის. ღვთის ხატნი ვართ და გვევალება, ვიყოთ მოციქულნი ცხოვრების წესით: იყავით ნათელნი ამა სოფლისანიო!
უფალი ამბობს: „ მამაო, რომელი ესე მომცენ მე, მნებავს, რათა სადაცა მე ვიყო, იგინიცა ჩემ თანა იყვნენ ” (იო. 17,24). ეს არის საოცარი ნუგეში. უფალს სურს, სადაც იგია, ჩვენც იქ ვიყოთ. მას სურს, რომ გვაცხოვნოს, ბედნიერება მოგვანიჭოს. ამგვარი ცხოვრება რომ შევძლოთ, უფალმა
ჩუქება
