ბურუსში გაფანტული ძმების გახსენება როგორ მომინდა, მომესურვა თქვენთან სერობა
ნასაღამოვებს, თქვენთან ჯდომა უბრალოდ ქვაზე
ან ხმელ კუნძზე. თუნდაც ტყისპირას
ქალაქგარეთ, სადმე წყნეთის მიდამოებში,
როცა ღამდება და ბურუსი ეცემა ტაფობს,
ქალაქის ტაფობს დამწუხრებულს ამაოებით.
სერობა, ქვაზე ძველ გაზეთში გამოხვეული
პური, ყველი, ძეხვის ნაჭერი და თან მდელოზე
იქ, ტყისპირას, სადმე წყნეთის მიდამოებში
სულ სამი ბოთლი, სამი ბოთლი კახური ღვინო.
უბერავს სიო, მახლობელი ტყის წიაღიდან
აღწევს გრილი წყვდიადის სუნი. მაგრამ
ჯერ არ დაღამებულა. როგორღაც მოვხვდით აქ
შემთხვევით. და ასე ვსხედვართ ზოგი ქვაზე
და ზოგი კუნძზე. ალბათ ახლა არა აქვს აზრი
რაზე ვსაუბრობთ და არც ჰქონია აქამდისაც.
ჩვენ ბურუსის ნაფლეთში მოვხვდით და ამ
ბინდბუნდის თხელ გარსში ვართ გამოხვეული,
თბილისის ახლოს, აქვე წყნეთის მიდამოებში...
ხანგამოშვებით ჩაიქროლებს გზაზე მანქანა
და უცაბედად გადაისვრის ჩვენს ხმებს ბურუსში,
ხოლო მერე კი ჩვენ ხელახლა ვიწყებთ ცხოვრებას,
ხელახლა ვამბობთ სათქმელს, თითქოს წარსულს ვიხსენებთ.
თითქოს ვიცინით, თითქოს ვტირით, თითქოს ვკამათობთ.
თითქოს არ გვინდა ჯერაც წასვლა და აქ ვახანებთ,
თითქოს რაღაცა ერთი სიტყვა ავიკვიატეთ
და გამუდმებით ვუტრიალებთ ამ სიტყვას ირგვლივ,
ვეღარც კი ვამჩნევთ, ირგვლივ როგორ შემოგვაღამდა,
როგორ აინთო გზისპირებზე ელნათურები,
რომლებიც ქალაქს მოთმინებით გადასცქერიან.
და თითქოს წამით, თითქოს წამით ვწყდები საუბარს
და გადავყურებ ელნათურას, იმ ვიწრო სივრცეს,
იმ ტყისპირსა და გზატკეცილის მომცრო მონაკვეთს,
ეს ელნათურა ზედ რომ აფენს ყვითელ სინათლეს.
ხომ შეიძლება, რომ აქ დარჩე გაქვავებული
და აქ რომ იდგე სიყვითლეში მთელი ცხოვრება,
იქნებ ეს არის მონაკვეთი მარადისობის-
ყოველივეს და ყველას მიმართ განურჩეველი,
მაგრამ ეს აზრი იმავე წუთს ჩამომცილდება
და ვუბრუნდები მე ბურუსში მოსაუბრეებს...
უკვე დავლიეთ დასალევი, დროც გადავიდა,
გამოვეფინეთ ტრასაზე და გზას დავადექით,
თითქოს ჯერ კიდევ ადრე იყოს, ნელა მოვდივართ,
თავქვე ვეშვებით გაფანტულნი ქალაქისაკენ,
უკან, ტყის თავზე რჩება დიდი, ბრდღვიალა მთვარე,
რომელიც არცერთ ჩვენთგანს არ შეუჩნევია.
და ჩვენ ვბრუნდებით ვიწრო გზაზე გამოფენილნი.
მაგრამ მითხარით, სად მივდივართ, გზა საით გვიდევს,
შეღვინებულებს, დაფანტულებს, ფეხარეულებს,
ჩვენ ხომ შინ უკვე ვერასოდეს ვერ დავბრუნდებით,
რადგან შინ ყოფნა აღარასდროს არ გვიწერია
მას აქეთ, რაც კი ბავშვობიდან გამოგვაძევეს.
იქნებ სახლია ჩვენთვის მთელი ყოფიერება
და ამიტომაც უკვე არსად არ გვეჩქარება...
ტყის წიაღიდან აღწევს გრილი წყვდიადის სუნი
და გაზაფხულის სუნთქვაც იძვრის იმავ წყვდიადში
ჯერ კიდევ სუსტი, მაგრამ მაინც უკვე საგრძნობი,
ალბათ ვიღაც ღვთისნიერი წამოგვეწევა,
ალბათ მანქანას გამოვყვებით ქალაქისაკენ,
მაგრამ არ ვჩქარობთ, მივუყვებით ფეხით გზატკეცილს...
როგორ მომინდა, მომესურვა თქვენთან სერობა
ნასაღამოვებს, თქვენთან ჯდომა უბრალოდ ქვაზე
ან ხმელ კუნძზე, სადმე ტყისპირას,
ქალაქგარეთ, აქვე, წყნეთის მიდამოებში,
როცა ღამდება და ბურუსი ეცემა ტაფობს.
სადა ხართ, ძმებო, სად წახვედით ამ ბურუსიდან?
ჩუქება
