წინასიტყვაობა როგორც ყოფილი ქრისტიანი, ვთვლი, რომ ეს წინასიტყვაობა აღსარებით უნდა დავტვირთო: მე არ ვიცი ქართული და ჩემი უმეცრება თანამედროვე და კლასიკური ქართული ლიტერატურისა იმხელაა, რომ შიგ ბატალიონი თავისუფლად გაივლის მარშით. მეტიც - მე არაფერი გამაჩნია ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, რასაც ზაზას პოეზიას შევადარებდი - არც ათვლის წერტილი და არც ეროვნული კონტექსტი, რომელსაც მოვარგებდი მის შემოქმედებას. ასე რომ,მეგობრებო ნუ დაკარგავთ თქვენს ძვირფას დროს ჩემი უმნიშვნელო აზრების კითხვაში. ზაზამ იცოდა ეს, როცა ამ წინასიტყვაობის დაწერა მთხოვა და მეც დავთანხმდი. ის ალბათ ამ საქციელით მოგიწოდებთ, რომ გადაახტეთ ამ სისულელეს და ლექსების კითხვაზე გადახვიდეთ. თუ მის შემოქმედებას იცნობთ, მაშინ გეცოდინებათ, რომ ზაზა არასოდეს გაბოლებთ. ასე რომ, აუდეთ ლექსებისკენ.
ჯერ კიდევ აქ ხართ? კარგი - მერე არ თქვათ, რომ არ გაგაფრთხილეთ.
ხშირად ვფიქრობ, რომ შესაძლოა პოეზია წყეული და უსარგებლო რამაა. რომ იგი ცხოვრობს მარტოხელა ევროპელი ჰერცოგივით, რომელიც ისეთი ქედმოხრილია, რომ აღარ ახსოვს ფეხზე წამოდგომა და წელში გამართვა. გვერდზე მოქცეული ყბის გასწორება და მხრებში გასწორება. ის არასდროს იღვიძებს, იყურება ირგვლივ და ამბობს, „აუ ჩემი, რა სიმახინჯეა.“ მხოლოდ ზაზას და მის მსგავს პოეტებს შეუძლიათ დამაიმედონ, რომლებიც თვალებში მიყურებენ და მეუბნებიან, რომ არ ღირს ამაზე ნერვიულობა, ანაც პირიქით, რომ ღირს და უნდა ვინერვიულო - ეს სიმახინჯეა, მაგრამ არა პოეზიაში. არსებობს უფრო მნიშვნელოვანი რაღაცებიც. ლუდი გაგვითავდა, შეშლილები კი ცოფიანი მგლებივით დარბიან და ჯვრებს წვავენ დედაქალაქში.
ყოველ კულტურას ყავს ერთი-ორი საჭირო პოეტი, რომელიც მზადაა კბილებით ლოყაში სწვდეს სისტემას; რომელთაც გაითავისუფლეს თავი გაცვეთილი ფორმებისგან, ბანალური ტროპებისგან და ზომებისგან. რომლებსაც ურჩევნიათ პანკებთან ერთად იკითხონ ლექსები და თუ საჭიროა დიშლებიც ამოაგდონ შარვლიდან. ჩემი აზრით - ზაზა ბუკოვსკივით რქიანია, კოენივით რომანტიკული და ნიკ ქეივივით ეკლიანი. ის უსათუოდ შეყვარებულია და თუმცა არ არის მოჩხუბარი, მისი სიტყვები საკმარისად ირტყმევინებიან.
„ღამეა დაიკო, დედას კიბო აქვს“ წერს ის, „დროა გავიდეთ გარეთ და ვაჩვენოთ მთვრალ კაცებს რითი დაგვაჯილდოვა ცხოვრებამ. დროა ვეჩვენოთ მთვარის შუქზე მარტოხელა, მოწყენილ კლიენტებს“.
თავისი შემოქმედებით ზაზა ქუჩაში გადის, მთვარის შუქზე, ჭუჭყიან ბოზებსა და ყვითელკბილება ლოთებს ეცეკვება, როგორც ეს კარგ პოეტს შეეფერება, და საშუალებას გვაძლევს რაღაც უჩვეულოს მოვკრათ თვალი პოეზიაში, - რაღაც ნამდვილს. მგონია, რომ პოეზიის, ხელოვნების არსი იმის თქმაში მდგომარეობს, რომ ჩვენ მახინჯი ნაბიჭვრები უფრო მეტნი ვართ, ვიდრე თქვენ. თქვენ – ლამაზები, თქვენ - ღვთისმოსავები, თქვენ - პრივილეგირებულები. და ჩვენ გვევასება ჟიმაობა და ჩვენ გავმრავლდებით. ვინაიდან „ჩვენ გრძნობებზე ვართ შეყვარებული“ - და ზაზას მსგავსი რადიკალური პოეტებისთვის არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ეს გრძნობა იმდენად ხანგრძლივია, რამდენადაც ძლიერი.
ყველაზე ცუდი, რაც შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ, არის გრძნობების ნაკლებობა. მოკლედ, ამ წიგნში თქვენ მიიღებთ დამწვრობებს სიბრაზის ცეცხლისგან. აქ თქვენ გელით ვნების სიმძიმე და ყველაფერი რისი განცდის პატივიც გვერგო. ის, რაც სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ - ადამიანებად გვაქცევს.
რაიან ვან ვინკლი (ამერიკელი პოეტი, შალტ’ს ჩრასჰაწ პრიზე-ის გამარჯვებწული სადებიუტო ლექსების კრებულისთვის, "თომორროწ, ჭე ჭილლ ლივე ჰერე")
სან ფრანცისკო, 2011 წლის ოქტომბერი.
ჩუქება
