ზაფხულის ცხელი დღეა.
დედაჩემი თეფშზე სალათს მიყრის .
არაფერს ამბობს.
ის ისაა ლუკმა უნდა ჩავიდო პირში
ტელეფონი რეკავს.
ამის შემდეგ მეშინია სატელეფონო ზარების.
ამიტომ გთხოვთ, დამირეკეთ მხოლოდ გამოუვალ შემთხვევებში.
პომიდვრის თესლი კბილებში იჭედება.
მამაჩემი სახლში ცალფეხა ბრუნდება.
მუხლს ქვემოთ ძვლები სულ დაშლილი ქონია.
პიურესავით მასა ქონია კანში.
ჩვევა ამეკვიატა, ყველა კაცს ჯერ ფეხებზე ვუყურებ,
კარგად ვათვალიერებ მათ წვივებს და მხოლოდ იმის მერე,
რაც დავრწმუნდები მათი ძვლების საღ მდგომარეობაში
გადავდივარ სხვა ნაწილებზე.
ნეტავ, ჩემი მზერა ხომ არ ამძიმებთ?
უხერხულობას ხომ არ უქმნის?
რაღაც გამოუსწორებელი ხომ არ ახსენდებათ?
მაგალითად ბავშვობა.
ან სიხარული - როცა პირველად ჩაიძირნენ საკუთარი თავით ტკბობაში.
და შიში - რომ ეს საიდუმლო გამჟღავნდებოდა
რომ მას ამხელდნენ და დასჯიდნენ.
7.
აი ასე ვცდილობ საკუთარი ხორცი თხელ ნაჭრებად ჩამოვჭრა,
რომ უფრო მიმზიდველი გავხდე.
დღეში თორმეტი საათის განმავლობაში ერთსა და იმავეს ვაკეთებ და ვიმეორებ.
კონტეინერებში ვყრი მზა სალათებს, ვაცხელებ ცომეულს,
ვწონი სხვადასხვა სახელწოდების სოსისს,
ვჭრი ძეხვს ვალაგებ სიმეტრიულად.
ვფუთავ პლასტიკით. ვაკრავ ფასს.
და ვ ი ღ ი მ ი.
ბოლოს ღიმილი აუცილებელია.
ვიღიმი არა გემოვნების არამედ მოთხოვნის მიხედვით.
მიყურე, როგორ საფუძვლიანად ვიღიმი.
როგორ თავდაჯერებულად თავისუფლად და პროგრესულად ვიღიმი.
სლავოი ჟიჟეკი.
ზლაზლოი ზლიზლეკის პოსტებს წაუკითხავად ვიწონებ.
რამდენჯერ დამთენებია შენი ვიდეოების ყურებისას.
მართალია რასაც ამბობ, იმის ნახევარს ვერ ვგებულობ,
მაგრამ სულ გისმენ ხოლმე,
სანამ ხარისხის დეტალებიდან ამოზრდილ შენობას მივადგები.
მოვძებნი უკანა შესასვლელს. შევალ გასახდელში და იქიდან გამოსული
ყველა საერთოს გავწყვეტ შენთან. და კიდე, ერთ ორ ადამიანთან.
აი, ხშირად წარმოვიდგენ, რომ რომელიმე კამერის თვალიდან მიყურებ,
მაკვირდები და შენს წიგნში მომიხსენიებ.
შესვენებაზე გასული - ბოლო ათ წუთს საპირფარეშოში ვატარებ.
ეს ყველაზე სახალისო ათი წუთია მთელი დღის განმავლობაში.
8.
სინამდვილეში ყველაფრის კეთება მეზარება.
არ არი საქმე, რომელსაც ხალისით ვაკეთებ.
გარდა ჭამის.
ჭამა ჩემი ინტიმური ცხოვრებაა.
არ შემიძლია საჯარო ადგილებში დავკავდე მისით.
ჭამა სიამოვნების უკანასკნელი საშუალებაა.
და ერთადერთი რაც დამრჩენია.
თუ დღემდე მარტოსულობაში არ ამომხდა სული,
ეს სწორედ საჭმლის დამსახურებაა.
ის ჩემთვის სულიერი საკვებია.
ამაში დასარწმუნებლად დამჭირდა წლები,
ვკითხულობდი წიგნებს,დავდიოდი თეატრებში,
დავდიოდი ყველგან.
ქალაქის კულტურული ცხოვრების ჯიპიარესი ვიყავი.
ვიცოდი სად რა ხდებოდა. ღირდა თუ არა მისვლა.
ვიცოდი ვინ დამხვდებოდა.
თვალწინ მედგა სახეები. სუნი. საუბრის თემა.
ჩემთვის არ არსებობდა აუღებელი და შეუღწევადი,
ვისრუტავდი ყველაფერს, რასაც მთავაზობდნენ,
ვცდილობდი გამეჩინა თანამოაზრეები,
რაც სრული კრახით დასრულდა,
ინერციით დავქროდი, მერე ვხტებოდი მეტროში,
ჩავრბოდი ესკალატორზე და ვენარცხებოდი სკამზე.
საკუთარი თავის ირგვლივ შეკრული წრიდან თავის დაღწევა აღმოჩნდა ყველაზე რთული,
არ ვიცი ეს აზრი თავში რატომ მომივიდა,
იყო თუ არა ეს ბუნების კანონზომიერების ნაწილი,
მაგრამ აი, ოფლში გაწურული ვდგავარ,
კანი მიდნება,
მდნარი ყველი და ცხელი ბურგერის პური.
კანი ერთიანად მიდნება,
უუნარობისგან, უიმედობისგან, უშენობისგან,
კანი ხეზე ჩამოკიდებულ სათამაშოს ემსგავსება,
არ მყავს არავინ,
არ გამაჩნია არაფერი,
დავდივარ ქალაქის კულტურის მუშაკების შეკრებებზე,
მაგრამ ვრწმუნდები,
ამაში დასარწმუნებლად წლები დამჭირდა,
ის რაში დასარწმუნებლადაც წლები დამჭირდა - ძალიან მარტივია,
ისეთი მარტივი, როგორც დასაფლავება. ქორწინება. ნათლობა.
იმიტომ ხომ არ მიდნება კანი,
რომ ჩემი სხეული არ ზიარებია საიდუმლო რიტუალს.
შენი უარყოფისთვის ხომ არ ვისჯები?
მე ყველა გამოწვევისთვის მზად.
უნახავადაც მჯერა ჩამოჭრილი, დანაწევრებული სასწაულების.
ჩემი ერთადერთი სურვილი იყო მეჭამა.
ჩემი ერთადერთი უკანასკნელი სურვილი იყო მეჭამა.
ყველაფერი.
რასაც შემომთავაზებდი.
ჭამა ინტიმური აქტია.
მე ეს უკანასკნელი არ გამაჩნია.
