სიტყვა

მიზანი

მიზანი დავდგი, დავარჭე შორით,

თავჩაუხრელად მივდივარ ძრწოლით,

ვერც შიშის კვესი, ვერც ღელე მარცხთა

ვერ დამეწია, სულ ყველგან ამცდა.

მაინც და მაინც მივაღწევ მწვერვალს,

დავაწვენ ზურგზე ფილისტიმელებს,

დავგეშავ მიზნის სურნელზე მწევარს

და ჩამოვუხევ აფრებს მდევარებს.

ენთუზიაზმი

ინტერესიანი მზერა ვავლე საქმეს,

ავსებული ვარ და შევასრულებ ამ დღეს,

არ მიქრება ცეცხლი, არ მიქრება ღელვა,

მოვიცილე დღეის ხვალით გადაწელვა.

სიხარულით ვსწავლობ, სიხარულით ვდგები,

აღტაცებით ვვახშმობ, აღტაცებით ვწვები,

აი, ამგვარ ძალით ვუსაფრდები შემდეგს,

სიყვარულით ვხვდები მომრავლებულ შედეგს.

რჩევა

სიზარმაცის გამო ჭერი ჩამოიწევს,

ხელების დაკრეფით სახლში ჩამოწვეთავს,

უმოქმედობა შიმშილს გამოიწვევს,

ზანტი ხასიათი შიშებს გამოკვებავს.

თუ კარს მოგადგება ძილი, ვით წარმართი,

არ გაუწოდო მასპინძლის ხელია,

უკან მოსდევს მას მკვეთრი დაღმართი,

თვლემა - სანატრელი მომავლის მტერია.

მერყევს არ ენდო, მისი არ გაიგონო,

გულში აღძრავს ეჭვს და რწმენას შეაქანებს,

ენით მქირდავიც არსად გაიყოლო,

ლერწამს ცად აღმართულ კლდეებს შეადარებს.

ფუჭი სიტყვის მდევარს ქანცი გაუწყდება,

ფართოდ გახელილი თვალით დაინახავს,

მრუდე გზებით მავალს ხიდი ჩაუტყდება,

ეკლიანი ტყისკენ სავალს გაიკაფავს.

აგერ დავინახე აზრი ამღვრეული,

ეწაფებოდა მას მთელი დედამიწა,

დაცვის გალავანი, ღამით დანგრეული,

ფეხქვეშ სისხლის გუბე, თავზე სპილენძის ცა!

გზების საწყისებში იდგა კაცი - მფრთხალი,

მასაც შეახვედრეს შფოთის აგონია,

უთხრეს: "გაიხარე, ლოკე ძვალი მშრალი“,

შიში - რეკვიემის ბოლო აკორდია.

ვიცი, ბევრს დაღუპავს ურჩი ხასიათი,

გულის ზრახვები და მუდამ მართლის გმობა,

ახლა გაიხსენეთ მოსე - წყრომა ათი,

ღმერთის სიცილი და კაცის ავი ბჭობა.

მარცვალს სინამდვილის თუ არ იზიარებს,

კაცს, ქალს ელოდება ხორცის ჩამოლპობა,

თუ ის არ შეიცვლის თავის იდეალებს,

სული მისი მშიერ შავეთს მიეკრობა.

შენ, შენ, შენ დაიწყე, შენვე დაასრულე,

შენ რაც ტყვედ აქციე, შენით დაიხსენი,

შენი სიტყვა შენი საქმით აღასრულე,

შენვე დაები და შენით აიხსენი!

ჩემო ქალაქო

ვილოცებ შენთვის, დაბნეულო ჩემო ქალაქო,

გავაღებ სარკმელს და ავანთებ კელაპტარს ღამით,

სიყვარულს მოვფენ შენს გალავნებს, მეფის ალაგო,

ეტლს გავაჩერებ, მარადმშვიდი გიხილო წამით.

ქონგურებს ზღუდეს დავუწესებ, ვეღარ გესვრიან,

დაირას ნაზად ვაგალობებ ღარიბის სახლში,

ადექი, ძაძა გაიხადე, აღარ გებრძვიან,

ჩვილებს გმირობას შევასწავლი მომავლის ბაღში!

შენ შემაყვარე სიყვარული, გამზარდე შენად,

ახლა გიბრუნებ, რაც დათესე, წაიღე წილი,

შორს თუ გავფრინდი, დავბრუნდები ქცეული ბრძენად,

შენ ჩემი - მამა წინამძღოლი, მე შენი - შვილი.

ის მაინც დაიბადა (პოემა)

ბრუნავს და ბრუნავს გლობუსი, ზედაპირს გარსი აკრავს, და თან,

ითვლის და ითვლის ეპოქებს, წამზომს აჩქარებს, ანელებს ხან,

ღერძზე ტრიალებს სივრცეში, სიგნალებს იღებს კოსმოსიდან,

დასტებად აწყობს ფაილებს, სიმრავლის გამო, სიგრძივ და გან.

ღელავენ წყლები, კალაპოტს საძირკველს უთხრის შეშლილი ზღვა,

გაღვივდა ცეცხლი კაბადონს მოედო კვამლი, აკივლდა ხმა,

დამძიმდა ნაზი ჰაერი, ნესტოებს იწმენდს საწყალი ბრმა,

ფხვიერი მიწა დაბერდა, დასცვივდათ ხეებს უღრანი თმა!

მიზეზი: ხალხმა დაწურა შხამი, ბიდონში ჩაასხა ის,

დღე და ღამ სვამდნენ ყანწებით, არ შესთავაზეს დედის რძე ჩვილს,

შედეგი: სისხლი გაბლანტდა და ვეღარ სწვდება რითმულად გულს,

დილეგში ჩასმულ სიწმინდეს ერთი პატარა ფანჯარა სურს!

შეიტყო ღმერთმა, ყოველი კაცი სატანის მინდორში ხნავს,

მოსავალს იღებს დროულად, ძნებს ეზიდება, საბელით კრავს,

არავინ იცავს სიწმინდეს და მათი ენა იქედნეს ჰგავს,

ბოქაულს ბაგეს უკრავენ, ავყია კრებულს უკრავენ ტაშს!

განრისხდა მეფე-უფალი, რისხვის წაღება უბრძანა ქარს,

მიწას სიმწარეს გადავღვრი, ასე აღვადგენ გაჩენილს ბზარს,

განმიდგა ერი რჩეული, მოღალატე და ფლიდია ის!

თუმცა ჩემია შემცოდე, მკერდში არ მიცემს მე გული ქვის!

შეკრიბა მეფემ მხედრობა, მრჩეველი დგას, დუმს, არ იღებს ხმას,

ანგელოზები დიდებულს ვერ უბედავენ რაიმეს თქმას,

ვინ წავა? - რომ არ დავღუპო კაცი, ცხოველი, ფრინველი, ხე?

ზეცაში მეხად გაისმა სიტყვები: "მამა, გამიშვი მე!“

გაჩუმდა ზეცა, არ იცის, რას უპასუხებს უფალი მას,

გაუშვებს მამა მიწაზე, სადაც ადამი სცოდავს და კლავს?!

ჩაუგდებს ხელში უმწიკვლოს, მტაცებელ მგელს და დაწყევლილგველს?

მიანდობს მამა მისიას მხოლოდშობილ და საყვარელ ძეს?!

წამოდგა მეფე, სახეზე ელამუნება სხივები მზის,

ვეღარ იკავებს სიხარულს, ყელზე ეხვევა საქებარ შვილს,

ამოუბრწყინდათ ნათელი მიწაზე მცხოვრებ სულიერ მკვდრებს,

ახლავე მაცნე გაუშვით და გაუმზადეთ ადგილი მხსნელს!

შეიტყო მტერმა ამბავი, ძირს დაცემულმა ლუციფერმა,

დაკარგა აზრი წამებში ხელთარსებულმა ყველაფერმა,

აღაგზნო ბრბო, ჩაექოლათ დედა იესოს ლოდინში,

დახურა ყველა სასტუმრო, ჩასვა ცხოველის ლოგინში.

მოაწვა ბინდი კიდეებს და შუაღამე ურყევად დგას,

ძღვენით მოდიან მოგვები, ჩუმად მისდევენ ვარსკვლავთა ხმას,

შეაღეს ბაგა ბრძენებმა, ყური მიუგდეს პატარას ხმას,

ოქრო, გუნდრუკი და მური მიართვეს ახლად მოვლენილ ყრმას!

ის მაინც დაიბადა!