როგორ გავეპარე ღამე ჩემ მიხეილას
უკვე დიდი ხანია, მაგრა ვეღარ ვიტან ტოტალიზატორის სუნს.
სუნს კი არა, სუნებს და ბევრი ადამიანები მაბრაზებს იმ პონტში, რო მაღიზიანებს.
ისედაც ჰაერი არ არი და თან ბევრი როა, ყველას თავისი სუნი აქ და ერთათ ეგ სუნები არი იმ გაუნიავებელში ძაან ბევრი და ერთი მურტალი სუნია.
ვერ ნიავდება. ვერ ერევა კონდიციონერები, თუ ძაან მაგარი არ არი. პროსტო ატრიალებს და სიგრილეა. თან ზაფხულში და ზამთარში?
არ ვიცი. ან ვერ გრძნობენ, ან არ ფიქრობენ, როგორი სუნია ხოლმე.
მე ეგრევე ვთქვი, რო გაჩუკას ეგ ამბავი სუნმა დამართა, ჰაერი არ იყო და ვეღარ ამოისუნთქა. ტვინში სისხლი ვეღარ მიაწოდა.
აბა, რომელ ტოტალიზატორში არი, რო რაღაცნაირი თავისი სუნი არ დგას.
ფანჯრები კიდე ტოტალიზატორში, აბა, საიდან, ძმაო. როგორც ციხეში, თუ დაინახავენ, რო ფანჯარა არი, იმასაც ამოქოლავენ.
საცა სალაროა, იქ ზედმეტი ფანჯარა ვის რათ უნდა, თან – თუ სახელიანი ტოტალიზატორია, სადაც აბაროტი არი სალიდნი. აააბა, რა. სერიოზულია. გინდა ფანჯრები? რათ გინდა.
ჩავედი საღამოს სათამაშოში. სათამაშოს ვეძახი ტოტალიზატორს. მე თითონ მოუფიქრე და მერე სხვებსაც მოეწონათ, თანდათან ეძახიან და მერე კიდე ვერავინ ვერ იფიქრებს, ვინ დაარქვაო.
არ მომწონს „ტოტალიზატორი“. სახელი. გძელია, „სათამაშო“ ჯობია.
ორი წუთის ჩასული არ ვიყავი და, ვაი-ვუი, გაჩუკა წაიქცა და გული აქ ცუდათ, გული აქ ცუდათ...
პირველი, მეთქი, რამე ხო არ გაიკეთა, სუნია ისეთი, რო კაიც გაიკეთო, ვერ ისუნთქავ და, მეთქი, მიაპარებს.
არაო.
მეც გამიკვირდა, არ გამიგია, რო გაჩუკა იკეთებდეს. პატიოსანი ბიჭია, პატარა ქვითრები უყვარს, გადააბამს, დაელოდება, ლარში რო ცხოვრება გამოიცვალოს.
ვერ ვუყურეფ, არ შემილია. ეს ამდენი ხალხიც დაეხვია, დააწვინეს მაგიდაზე. სასწრაფო გამოიძახეთ და მოეცალეთ-მეთქი, ჰაერი ისედაც არ არი. ვერ ვუყურეფ. თან გაწითლდა. აბა, ურტყამენ ლოყებში, აბა, წყლის დასხმა...
რა წყალი, მალხაზა არი იქ ერთი, იმან პირში უტაცა ხელი, ენა არ ჩაეყლაპოსო, და უჭირავს, ძლივს უღებენ ამ პირს, კაცი გადაყირავდა.
იმ მალხაზამ გადაარჩინა ეგ, რო გითხრა. მალხაზამ და ვაჟელი როა, მაღალი, ის საფეთქლებს უზელდა.
თვალი ვერ გავახილეთ.
ვერ ვუყურეფ, არადა, არ შემილია, რო თუ იქ ვარ, არ ვუყურო.
თან ხო ტოტალიზატორია, ვინ შემოდის, ვინ გადის. ფორტოჩკების გოგოები ხო ვერ გამოვლენ და იქიდან იძახიან, ასე ქენით, ისე ქენით. იმათაც შეეცოდათ. მარა ვერ გამოდიან. ხო ჩაკეტილები არიან ფორტოჩკებში.
ფირმაში არ ყოფილა ფორტოჩკა, პირდაპირ არი. ჩვენთან ჩაკეტილებია.
გაჩუკა, რო შეხედავ, გევასება, წესიერი ბიჭია, კაი ლაპარაკი იცის. საყვარელი, წესიერი ბიჭია. ფორტოჩკის გოგოებსაც შეეცოდათ. ხო იცნობენ.
მეთქი, რამდენი წლის არი.
ოცდაშვიდი წლის არიო, გვეგვე მეუნება. ბავშია. ცამეტი წლით ვარ დიდი. პასპორტში – თორმეტით. პასპორტში ხო შეეშალათ და იმის მერე რამდენი პასპორტიც არ მომცეს, პირდაპირ გადააქთ. ამიტო, ცოტა ბებერი ვარ, მარა ეგ ნიჩივო.
მაგის ძმაკაცი მოვიდა, ეხლა იმან ჩაუყო პირში ხელი, ენა უჭირავთ, ეძახიან, გაჩუკ, გაჩუკ, ურტყამენ, არაფერი, თავს აქნევს. გესმის, გაჩუკ, გესმის?
ინფარქტი აქო. რა ინფარქტი, ბიჭო, ბავშია. არაო, სტოპრაცენტი ინფარქტიაო, ძმაკაცმა, ნანერვიულებიაო, მე ხო ვიციო. ამ დროს მეორე ძმაკაციც მოვიდა. შუსტრათ მოვიდენ, სასწრაფოზე წინ. ძმაკაცობაც ეგ არი, ექიმმა როგორ უნდა მოგასწროს.
ლამის მე ავიკიდე ინფარქტი იმის შემხედავმა, ნერვოზები მომივიდა. გამოვედი გარეთ.
გარეთ არ ჩანს, ტოტალიზატორში რა არი, ოცდაშვიდი წლის ბიჭი რო კვდება, ვაფშე ვერ ხვდებიან. თან ტოტალიზატორის ვიტრინები ხო სულ შავათ შეღებილია, შიგნით რო არ გამოჩდეს.
მეთქი, მოვწევ.
ჰაერზე.
ისედაც სიცხეა. ზაფხული რო მოდის, მაგარი სიცხეებია და ვერ ქაჩავს, შიგნით როა გამაგრილებლები. ვერც სუნი მიაქ და ვერც აგრილებს. ვერ ერევა ბევრ ხალხს.
იქ როცა ეწევი, ვაფშე ძნელია. თან ხო ვერ ვეწევი. ნერვოზები მაქ აკიდებული და ყველა სიგარეტი მეჯავრება, პაჩკით ვერ ვიდეფ ჯიბეში. პაჩკას რო ვხედავ, ვხვდები, რო მეჯავრება იმენა ეგ სიგარეტი. ღერებს რო ვიდეფ, ვითომ არ მახსენდება, რომელი სიგარეტი მაქ. ყველა მეჯავრება. მოწევას რო ვიწყეფ, უკვე მეჯავრება, ერთი ორი ნაპასი და გადავაგდეფ. სულ ხიმიის გემო აქ.
შიგნით, რო არ ნიავდება, სიგარეტის სუნიც გარეული აქ. იმდენი სუნებია, იმას რო
ჩუქება
