ქაღალდის ტყვია

ქაღალდის ტყვია ვერავაკური ხალხური ზღაპარი
1
იყო და არა იყო რა და მოვფრინავდი ამსტერდამიდან, ამსტერდამი კი არის ქალაქი, რომელსაც აწევს ღრუბელი, თეთრმა ჯადოქრებმა რომ გამოიხმეს საიდანღაც და ზედ ციცინათელები დააბნიეს. ამსტერდამიდან მოვფრინავდი სტამბოლში, სტამბოლი კი არის ქალაქი, სადაც იღვიძებ და ეძებ იმას, რაც ყოველი ფეხის ნაბიჯზეა, მაგრამ გადაცმულია და მსახიობივით იქცევა.
აეროპორტის ფანჯრიდან ვერასოდეს ხედავ ქალაქს, მაგრამ იხსენებ, რომ ოდესღაც ყოფილხარ აქ. აეროპორტები უთავბოლო და უსაზღვრო ფუნდუკებია, სადაც ლუდსა სვამ და გაკაშკაშებულ მაღაზიებში დაბოდიალობ, ხარ იმ ქალაქში, რომელშიც არ ხარ და ხარ ასე, მანამდე, სანამ არ დაიძრები საჭირო გასასვლელისკენ, საიდანაც ახალ მოგზაურობას იწყებ.
ამსტერდამიდან სტამბოლში მოვფრინავდი, სტამბოლიდან კი თბილისში. თბილისი კი არის ქალაქი, სადაც აჩრდილები დალივლივებენ და გიმტკიცებენ, რომ შენც აჩრდილი ხარ. ამსტერდამში ვაშინგტონიდან მოვფრინავდი, ხოლო ვაშინგტონი არის ქალაქი, სადაც ყველაფერი იციან და ეჭვობენ, რომ შენ ბევრი არაფერი იცი. იქ პოეტების თავყრილობა იყო, ლექსების წერას გვასწავლიდნენ ერთკვირიანი დაჩქარებული კურსით. მე ერთი იქაური ამხანაგი მყავს, თეთრწვერა პოეტი და პროფესორი, ჰოდა იმან მომძებნა, ჩამოხვალ, თვალს წყალს დაალევინებ, კაი სასტუმროში იცხოვრებ და უკან წახვალო. თანაც მე ლექსებს მხოლოდ უცხოეთში ვკითხულობ და ვბეჭდავ. სულ შვიდი ლექსი დამიბეჭდეს შვიდი სხვადასხვა ქვეყნის ალმანახებში, ბწკარედებს თვითონ ვაკეთებ და ვუგზავნი. ბევრი პოეტი ამხანაგი მყავს, სულ კაი ბიძები.
როცა ვაშინგტონიდან ამსტერდამში ჩამოფრინდები, გგონია, რომ ერთი დიდი და მნიშვნელოვანი საქმე მოილიე. ეგებ მომადუნებელ კაბინეტსაც მიაკითხო აეროპორტში, სადაც ჯანიანი, შავით მოსილი ქალი ან კაცი ცერებს გაჭერს ზურგზე და ამით, როგორც ამბობენ, დაღლილობას გავიწყებს. ნორვეგიელი რომ ვიყო, ნამდვილად მივაკითხავდი, მაგრამ ქართულად არ გამოდის. ისიც გეყოფა, რომ ტუალეტებში ზღვის ტალღების შხუილი და კამერული მუსიკა მოისმის.
საერთოდ, აეროპორტში დასვენება ჭირს. ძალიან ბევრ ხალხს ეჩქარება იმისთვის, რომ დაისვენო. ფანჯრები დიდია, ხედი მოსაწყენი, ცაც თეთრია და თვითმფრინავებიც. აეროპორტი არის ადგილი, სადაც აუცილებლად გაგახსენდება ბომბები. რა არის ფრენა თერთმეტი სექტემბრის შემდეგ? რაღაც ისეთი, უდარდელი და თავზეხელაღებული ბიჭი რომ შიდსის ვირუსს ეთამაშება და ან წაიმტვრევს ცხვირს, ან იღბალა გამოდგება.
ამ ამბავს უფრო მხიარული თხრობა მოუხდებოდა, მაგრამ აეროპორტი მხიარულებას გამორიცხავს. აეროპორტი დაღლილობა და ლოდინია, იქ სასმელიც კი ძალიან ჩვეულებრივია და სიგარეტსაც უგემურად ეწევი. მხიარული მოუხდებოდა, იმიტომ რომ ყოველთვის გამხიარულდები, როცა ამ კიდობანში შენიანი შეგხვდება. შეუკვეთავ და ილაპარაკებ, ილაპარაკებ და იცინებ, იქაურ ზრიალსა და ჩანთების გორებას აღარ მოაქანცვინებ თვალს. ეს მოსაწყენი ფიქრებიც, თუ როგორი ქალაქებია ამსტერდამი, სტამბოლი და თბილისი, სადღაც გაქრება და იქნება გემრიელად და უბრალოდ.
2
–ჰეი!
–ვა, ვახ, ვაახ!
–ნუ ყვირიხარ, მაგარი დაღლილი სახე გაქვს, არ გინდა ყვირილი.
–მარტო ხარ?
–კრისტოფი ხო იცი?
–კრისტოფი ვიცი, ესა-მესა, ხო? ნუ მირტყამ...
–აგე, კრისტოფი. აი, წყალს რო სვამს.
–წყალზე გყავს ამხელა კაცი? ნუ მირტყამ. ყველამ იცის, როგორ ითრევთ ჩვენი გოგოები ამ ბითურებს. ნუ მირტყამ. ხალხი გვიყურებს.
–რა სახე გაქვს, გაიგიჟეთ თავი? ყველა ქართველის სასაფლაო ამსტერდამია. ჩამოვლენ კარგები, მოვლილები, წესიერები და პირდაპირ ტაქსში. რადლიხტ! და მოდიან უკან მწვანეები და გამხდრები. კრისტოფ, კრისტოფ...
–დააცადე კაცს... შენთან მირჩევნია, რათ მინდა ეგ შენი კრისტოფი.
–შენ ცოლს ვეტყვი, რასაც გავდი. იცი რა კეთილია?
–ვინ?
–კრისტოფი.
–კეთილი იქნება, აბა რა... ეგეთი აპრავა სულ კეთილ ხალხს უკეთია... ნუ მირტყამ, პოლიციას დავუძახებ.
–კრის, კრის... კრის, აი ვატუკა. მაკის ქმარი. გახსოვს მაკი?
–ჰაი, მაკი სუპერია. სუპერ. ჩვენ ვიყავით თქვენთან, თქვენ არ იყავით.
–ამან თავი არ მაცემინოს.
–დეგენერატო, ესმის ქართული, ყველაფერი ესმის.
–შპიონია და უნდა ესმოდეს, აბა რა.
–ამსტერდამში იყავით?
–არა, ტრანზიტია. ამერიკაში ვიყავი. ერთი საათია ჩამოვფრინდი.
–საშინელებაა, ზომბი ვარ ხოლმე, იქედან რომ მოვფრინავ.
–მოდი რა, მოდი, დავჯდეთ, აი, იქ. რა კაია, არა? ჩვენ პამპლონაში ვიყავით, პარიზში გავჩერდით ორი დღით, მერე აქ სამი დღით და...
–ჰემინგუეის გაყოლია ცოლად და არ ცოდნია.
–ეხლა ლონდონში მივდივართ სახლში.
–დაჟე სახლში?
–ხო. დეკემბერში უმთავრდება ამას ჩვენთან და მერე ალბათ წამოვალთ აქეთ.
–კიდევ ერთი ქართველი ქალი დახარბდა ამათ აპრავებს და `სააბის~ რულს. აღარ დამარტყა...
–კრის, ჩვენ ძალიან ძველი მეგობრები ვართ, მთელი სიცოცხლე ვცემ, იმიტომ, რომ საშინელებებს ამბობს ხოლმე.
–ვიცი, ვიცი... რას დალევთ?
–ეხლა? ეხლა დავლევ... მოდი, ჯინს დავლევ.
–მე მოვიტან...
–კარგი, ძვირფასო.
–ვაახ, ეს ვინ არი. როგორ აბამენ ამ