ნატვრა

საშობაო დღეები მანჰეტენი
2019 წლის დეკემბერი

როცა კი დეკემბერი შემოვიდოდა, მანჰეტენი ისეთ ქალაქად გადაიქცეოდა, რომლის ცნობაც მეგის ხანდახან უჭირდა ხოლმე. ტურისტები ჯგუფებად ესწრებოდნენ შოუებს ბროდვეიზე, მიდთაუნში სავაჭრო ცენტრების ჩაყოლებაზე ტროტუარებს წალეკვით ემუქრებოდნენ და ქვეითად მოსიარულეთა ნელ მდინარეს ქმნიდნენ. ბუტიკები და რესტორნები სავსე იყო ჩანთებჩაბღუჯული მყიდველებით, დამალული დინამიკებიდან საშობაო ჰანგები ისმოდა და სასტუმროს ვესტიბიულები დეკორაციებით ბრწყინავდა. როკფელერის ცენტრის ნაძვის ხე ფერადი ნათურებითა და ათასობით აიფონის განათებით ციმციმებდა, ხოლო ქალაქში მანქანების მოძრაობა, რაც საუკეთესო დღეებში აჩქარებას არ მოითხოვდა, ისეთ საცობებს ქმნიდა, რომ ხშირად ტაქსით მგზავრობაზე სწრაფად დანიშნულების ადგილამდე ფეხით მიხვიდოდი. თუმცა ფეხით სიარულსაც ჰქონდა თავისი გამოწვევები; სუსხიანი ქარი შენობებს შორის ისე დაუბერავდა ხოლმე, საჭირო ხდებოდა თერმულ ტანსაცმელსა და შალეულში გახვეულიყავი და ქურთუკიც ბოლომდე შეგეკრა.
მეგი დაუესს, რომელსაც თავი მოგზაურობის წადილით შეპყრობილ თავისუფალ სულად მიაჩნდა, უყვარდა ნიუიორკული შობის წარმოდგენა, თუმცა უფრო ისე, საფოსტო ბარათს რომ მოჰკრავ თვალს და იტყვი, ოჰ, რა ლამაზიაო. სინამდვილეში, როგორც ბევრი ნიუიორკელი, ისიც ცდილობდა დღესასწაულების დროს მიდთაუნში გასვლისთვის თავის არიდებას. სამაგიეროდ, ან ჩელსიში, თავის სახლთან ახლოს ტრიალებდა, ან, უფრო ხშირად, მეტად თბილი კლიმატისკენ მიიპარებოდა. სამოგზაურო ფოტოგრაფის პროფესიის გადამკიდე, ხანდახან თავის თავს ნიუიორკელად სულაც არ აღიქვამდა, არამედ მომთაბარედ, რომელსაც როგორღაც მუდმივი მისამართი ქალაქში ჰქონდა. ტუმბის უჯრაში შენახულ დღიურში შეედგინა სია ასზე მეტი ადგილისა, რომელთა მონახულებაც ჯერ კიდევ სურდა, ზოგიერთი იმდენად მიყრუებული და შორეული, იქამდე ჩაღწევაც კი დიდი გამოწვევა რომ იქნებოდა.
მას შემდეგ, რაც ოცი წლის წინ კოლეჯი ნაადრევად მიატოვა, ამ სიას მუდმივად ამატებდა ახალ წევრებს - ადგილებს, რომლებიც ამა თუ იმ მიზეზით წარმოსახვას უღიზიანებდა, მიუხედავად იმისა, რომ ხშირი მოგზაურობისას ბევრ ადგილს გადახაზავდა კიდეც. მხარზე ფოტოაპარატგადაკიდებულს შემოევლო ყველა კონტინენტი, ოთხმოცდაორ ქვეყანაზე მეტი და ორმოცდაათიდან ორმოცდასამი შტატი. ათიათასობით ფოტო ჰქონდა გადაღებული ბოტსვანაში, ოკავანგოს დელტაში, ველური ბუნებით დაწყებული, ლაპლანდიაში ჩრდილოეთის ციალით დამთავრებული. მის კოლექციაში იყო სურათები, რომლებიც „ინკების გზაზე“ გავლისას, ნამიბიაში, ჩონჩხების სანაპიროზე, ან ტიმბუქტუს ნანგრევებში გადაეღო. თორმეტი წლის წინათ აკვალანგით ყვინთვა ისწავლა და ათი დღის განმავლობაში იღებდა ზღვის ცხოვრებას რაჯა-ამპატის კუნძულებზე. ოთხი წლის წინ ფეხით ავიდა პარო-ტაკწანგში, ანუ ვეფხვის ბუდეში, ბუდისტურ ტაძარში, რომელიც ბუტანში, კლდის პირზე აეშენებინათ და ჰიმალაის გადაჰყურებდა.
სხვებს მისი თავგადასავლები აკვირვებდა, თუმცა თავად ისწავლა, რომ სიტყვა „თავგადასავალს“ ბევრი მნიშვნელობა აქვს და ყველა მათგანი სულაც არაა კარგი. მაგალითად, თავგადასავალი, რომელშიც ახლა იმყოფებოდა - სწორედ ამ სიტყვით აღწერდა ხოლმე ინსტაგრამ-ფოლოვერებსა და იუთუბგამომწერებთან - და რომელიც აიძულებდა თავის გალერეაში, ან დასვლეთის მეცხრამეტე ქუჩაზე, პატარა, ორსაძინებლიან ბინაში ყოფილიყო გამოკეტილი, ნაცვლად იმისა, უფრო ეგზოტიკური ადგილებისკენ დასდგომოდა რისკიან გზას. სწორედ ეს თავგადასავალი გაუჩენდა ხოლმე დროდადრო თვითმკვლელობაზე ფიქრებს.
უჰ, ამას მართლა კი არ ჩაიდენდა. ამაზე ფიქრი აძრწუნებდა, რაც „იუთუბისთვის“ ჩაწერილ მრავალ ვიდეოთაგან ერთ-ერთში აღიარა კიდეც. ათი წლის განმავლობაში, ფოტოგრაფის კვალობაზე, ჩვეულებრივ ვიდეოებს წერდა; აღწერდა, როგორ იღებდა გადაწყვეტილებებს ფოტოს გადაღებისას, მაყურებელს ფოტოშოპის გამოყენებას ასწავლიდა, ან ახალ ფოტოაპარატებსა და მათ აქსესუარებს განიხილავდა. როგორც წესი, თვეში ორ-სამ ვიდეოს დებდა. ეს ვიდეოები, ინსტაგრამის პოსტებს, ფეისბუქის გვერდებსა და ვებგვერდის ბლოგთან ერთად, ფოტოგრაფიით დაინტერესებულთა შორის სულ უფრო პოპულარობით სარგებლობდა და მის პროფესიონალურ რეპუტაციასაც ადგებოდა.
თუმცა ერთხელაც თავის „იუთუბჩენელზე“ დაუფიქრებლად დაპოსტა ვიდეო თავის ახალ დიაგნოზზე, რომელიც ფოტოგრაფიასთან არანაირ კავშირში არ იყო. ალბათ, ეს ვიდეო სულაც არ უნდა დაედო, რადგან უთავბოლო, დაუფიქრებელი აღწერა იყო იმ შიშისა და ბუნდოვანების, რაც უეცრად დაეუფლა მას შემდეგ, რაც მეოთხე სტადიის მელანომა დაუდგინდა. თუმცა, რომ ეგონა, ეს უბრალოდ ჩემი მარტოსული ხმა იქნება, რომელიც ექოსავით დამიბრუნდება ინტერნეტის სიცარიელიდანო, როგორღაც სხვების ყურადღებას მისწვდა. ვერ გაეგო, რატომ ან როგორ, თუმცა სწორედ ამ ვიდეომ - იმ ვიდეოებს შორის, რომლებიც წლების განმავლობაში დაუპოსტავს - მოიზიდა ნახვების, კომენტარების, შეკითხვებისა და მოწონებების ჯერ წვრილი ნაკადი, მერე სტაბილური დინება, ბოლოს კი ნამდვილი წარღვნა, თანაც იმ ადამიანებისგან, რომელთაც არაფერი სმენოდათ მასზე და მის ნამუშევრებზე. თავი ვალდებულად ჩათვალა, რომ პასუხი გაეცა მათთვის, ვინც მისი დაავადებით შეწუხდა, ასე რომ, მეორე ვიდეოც ჩაწერა თავის დიაგნოზზე, რომელიც კიდევ უფრო პოპულარული გახდა. მას შემდეგ დაახლოებით თვეში ერთხელ წერდა ვიდეოს ამ თემაზე, ძირითადად, იმიტომ, რომ ეგონა, სხვა გზა არ მაქვსო. ბოლო სამი წლის განმავლობაში განიხილავდა