მე წითელი მქვია

"1. მე მკვდა­რი ვარ ახ­ლა მე მკვდა­რი ვარ – ერ­თი გვა­მი, რო­მე­ლი­ღაც ჭის ფსკერ­ზე დაგ­დე­ბუ­ლი. კარ­გა ხა­ნია, სუ­ლი ამომ­ხდა, გუ­ლიც გა­მი­ჩერ­და, მაგ­რამ ეს არა­ვინ იცის. იმან კი, იმ ნა­ძი­რა­ლამ, ჩემს სიკ­ვდილ­ში რომ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი­ყო, ყუ­რი და­მა­დო, მა­ჯაც გა­მი­სინ­ჯა, მე­რე ფერ­დში წიხ­ლი ჩა­მა­ზი­ლა, ჭას­თან მი­მათ­რი­ა, ამ­წია და შიგ ჩა­მაგ­დო. თა­ვი, უკ­ვე ქვით რომ მქონ­და ჩამ­ტვრე­უ­ლი, ჭა­ში ჩა­ვარ­დნი­სას სულ და­მე­ჩეჩ­ქვა; ტუ­ჩე­ბი, შუბ­ლი, ლო­ყე­ბი ერ­თმა­ნეთ­ში ამე­ზი­ლა; ძვლე­ბი და­მემ­სხვრა; პი­რი სის­ხლით გა­მევ­სო. ოთხი დღეა შინ არ მივ­სულ­ვარ. ალ­ბათ ჩე­მი ცოლ-შვი­ლი უკ­ვე მე­ძებს, ჩე­მი პა­ტა­რა გო­გო ჭიშ­კარს გას­ცქე­რის და ცრემ­ლად იღ­ვრე­ბა. ყვე­ლას გზის­კენ უჭი­რავს თვა­ლი. თუმ­ცა, ვინ იცის? იქ­ნებ აღარც მე­ლო­დე­ბი­ან? შეჰ­გუ­ე­ბი­ან იმ აზრს, რომ აღარ დავ­ბრუნ­დე­ბი. რა სა­ში­ნე­ლე­ბა­ა! არა­და, კაცს სულ ჰგო­ნი­ა, უკან დარ­ჩე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბა ძვე­ლე­ბუ­რად გრძელ­დე­ბა. ჩემს და­ბა­დე­ბამ­დე უსას­რუ­ლოდ დი­დი დრო იყო გა­სუ­ლი და ჩე­მი სიკ­ვდი­ლი­თაც არა­ფე­რი დამ­თავ­რდე­ბა. სა­ნამ ცოცხ­ა­ლი ვი­ყა­ვი, ამა­ზე არც მი­ფიქ­რი­ა. ვცხოვ­რობ­დი ჩემ­თვის, მუ­შა­ო­ბა­ში ვა­ტა­რებ­დი დღე­ებს აი­სი­დან და­ი­სამ­დე. ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. ბედ­ნი­ე­რი ვყო­ფილ­ვარ. ჩვე­ნი ფა­დი­შა­ჰის ნა­ყაშ­ხა­ნა­ში წიგ­ნის გვერ­დე­ბის მო­ვა­რა­ყე­ბა­ში ტოლს ვე­რა­ვინ მი­დებ­და. სა­ხე­ლოს­ნოს გა­რე­თაც ვშო­უ­ლობ­დი სა­მუ­შა­ოს და თვე­ში ცხრა­ა­სი აქ­ჩე შე­მომ­დი­ო­და. ცხა­დი­ა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი უფ­რო აუ­ტა­ნელს ხდის ჩემს სიკ­ვდილს. "