ფალესტრა
კარგია, როცა გაზაფხულის პირი ვაჟკაცის სხეულში ჯერ კიდევ მწიფობას აგრძელებს. ასე ფიქრობს ადოლფ უნგარ. უფრო კარეგია, როსცა მწიფობის ხანა ნადირის ჯანმრთელობით მიდის.. ადოლფ უნგარს სირაქლემას კუჭი აქვს და არაბული ცხენის გული. /რა უნდა მასთან მოდუნებას ან მელაქოლიას? ტანი მისი დაქნილია და მაგარი. მას შეუძლია სამ მილზე გასცუროს მდინარე. კუნთები მისი დახვეწილია და ძარღვები დათასმული. აი ახლაც, როცა იგი ავტორს მიაქანებს, ამ მწვანე მუდოს ლითონისას, რომელიცმ მას ერთმა განთქმულმა ფირმამ უთავაზა, ახლაც დაძაბულია იგი სიმახინჯით. ტყვილად არ უთხრა მას ერთმა ლამაზმა: ინგლისელი ლორდი შოფერის რელიეფით. მაგრამ ადოლფ უნგარ შოფერი არაა : იგი კინორეჟისორია.
ადოლფ უნგარ თვითონ მართავს მანქანას. მას უყვარს დიდი ქალაქის გახურებული რიტმები. ქუჩები: თითქო გაფისული სარკეები, საცა ლეგა ნისლები ისახებიან. პარალელები და პერპენდიკულარები. კუბები და კვადრატები. ხიდები და ვიადუკები-თითქო რკინაბეტონის ცისარტყელები. მეტროს ხვრელაბი, საცა ლითონის მხეცები ისე შიშინობენ, თითქო წინაგრძნობენ უცაბედ ეპილეპსიას. ომნიბუსები- როგორც გახელებული პოლიპები. ტაკსები-ტაკსები უთვალავი: გაქანებული წერტილები ლითონის ჭიანჭველების. ყველაფერი ეს უყვარს ადოლფ უნგარს. ერთმა პოეტმა ქალაქის რიტმებში “მექანიკის მალიარია” იხილა. მაგრამ ბაქტერიოლოგიულ ინსტიტუშსი სათანადო ინსტუმენტით მალიარიას რომ დაინახავ, უფრო ყავავილოვანს და უფრო ფანტასტიურს სხვას ვერას წარმოიდგენ. ეს იცის ადოლფ უნგარმაც. ხედავს იგი მრავალსართულიან სახლებს და ეკლესიების მაღლა აზიდულ გუმბათებს-და ჰგოლნია: თითქო უზარმაზარი ხომალდები დაყუდებულან ოკეანეში. ქალაქს ნისლი დასწოლია- და ელექტროს ღვარებში გალეშილი-იგი მართლაც ოკეანეს წააგავს განათებულს(თუ ატეხილ ლებიათანს?
ადოლფ უნგარ ქალაქში ავტოს მიაქანებს. მას უყვარს ეს უწყვეტი დენა მასსების. ბევრისათვიე ეს მასსები ანგრეული ბუდეებია ჭიანჭველების. მაგრამ ადოლფ უნგარმა იცის რომ ხანდახან კარგია ჭიანჭველობაც და არ უცხოობს იგი ამ ბუდეებში გასავლას. იგი სიამესაც გრძნობდა, როცა ერთვის მასსების დენას. თითქო მოსცილდა საკუთარ მეს, არა , “მოსცილდა” კი არა, “დაშორდა” მხოლოდ, და ჭიანჭველის ინსტიქტით იკვლევს გზას . ეს ინსტიქტი კი უტყუარია. ადოლფ უნგარ ჭიანჭველად ქცეული, სომნამბულას ემსგავსება, რომელიც უფსკრულისპირას უშიშრად გაივლის. ჰგაღვიძხება მას კიდეც ავნებს. ეს სიმარჯვე, როცა “ მოქნეული “ არ სცილდება “მოზომილს”, კიდევ უფრო იზრდება, როცა რომელიმე მატერიალურ სხეულს ხარ შეხორცებული, რომელსაც თვითონ ამოძრავებ.ასეთი სხეული ავტოა, რომელიც შოფერს კი მარა შენ მიგყავს. ეს საიდუმლო დინამიზმისა და ჯარგად იცის ადოლლფ უნგარმა. აი ეხლაც, როცა იგი შოფერობს თვითონ, ფიზიკური ზალი ტკბობით არის აყვანილი. ადოლფ უნგარ ავტორს ეხორცება. მისი “მე” კი სადღაც შორს რჩება და ამ შიშორიდან ფიქრების დენას მზერს.
კინორეჟისორი განზე იხედება. სააფიშე სვეტზე მოსჩანს დიდი პლაკატი: ცხენს მიაჭენებს თმაგაშლილი ქალი. პალაკატს აწერია დიდი ასოებით ”ფალესტრა” . ადოლფ უნგარ ფილმს ამზადებს ამორძალთა ცხოვრებიდან. “ფალესტრა” ამორზალთა დედოფალია. იგი ომისათვის ემზადება ალექსანდრე მაკედონელის წინააღმდეგ მცირე აზიაში. მზადაა ყველაფერი. ტანკვრივა ქალები ილესებიან. კიდევ უფრო მათი ხმლები. მაგრამ დედოფალი იმღვრევა: გუნება თუ ეცვლება. მზიურ ახლოვდება სახელი მაკედონელის. ფოლლიპის ძე, ბუცეფალზე მჯდარი , უძლეველი მხედარი და ყველა კიდურის გადამლახავი, ფალესტრას წინ ესახება როგორც მზის შვილი ნ ამდვილი. მზიურ ახლოვდება სახელი მაკედონელის და დედოფლის გული ჰფეტქს უჩვევი გზნებით და უცხო ნდომით. მზის შვილს შეუძლ;ია მზიურ მოხიმბლოს ქალი. ამას გრძნობს ფალესტრა და ამორძალის თეძოებში ქალი იღვიძებს, იგი უთვლის ალექსანდრე დიდს: მსურს ვიქმნე შენგან ორსული, ამორძალები ამხედრდებიან, მაგრამ უდრეკია ნება დედოფლის, მაკედონელი იგიმება: თანხმდება და მიეშურება დედოფლის მიმართ... ადოლფ უნგარ ამ შეხვედრის გარშემო ავლებს ფიქრებს. ფილმში მთავარი ეს უნდა იყოს. შვიდასი ქალი შვიდასი ცხენით მზადაა უკვე. შვიდასი ქალიყველა რასის და ყველა სტილის. ყველა მოხდენილი და ლამაზი. მაგრამ ამორძალთა დედოფალი რეჟისორს ვერ უპოვნია. ქალი, რომელშაც სრულყოფილია თითქო მთელი სქესი ქალთა და რომელიც ეომება ამავე დროს კაცების კლანებს, ქალი, რომელსაც ვერ ძლევს სიყვარულით ვერა რომელი ვაჟ, ასეთი ქალია ფალესტრა, რომელიც მხოლოდ ერთხელ უღალატებს ამორძალთა ადათს, რომ ქალწულური მკერდი უომრათ გადაუხსნას ფილიპპის ძეს. ასეთი ქაალი ადოლფ უნგარს ვერ მოუნახავს.
უკვე შეღამდა მაგრად. უნგარ უზარმაზარ ბულვარზე ავტოს მიაქანებს. შორიდან მოსჩანს კაფე როგორც ჟღალყვითლა თვალები იზიდასი. უნგარმა მიაყენა კაფესთან ავტო. გადმოხტა. შევიდა კაფეში. კაფე აქათქათებულია თეთრ რბილი ელექტროს სინათლით. მთავარი ფერი კაფესი ორანჟიია. აქ იკრიბებიან: არტისტები და რეჟისორები კინოსი და თეატრის, პოეტები, მხატვრები, მუსიკოსები, მოქანდაკენი, სტუდენტები, მონდენები ბოჰემის მოყვარულნი, დემიმონდენები, ემიგრანტები, ჟურნალისტები. ადოლფ უნგარ მიდის მაგიდების რიგში. აქა–იქ გაისმის ჩურჩული: