წინასიტყვაობა დავიბადე ოქტომბრის თვეში, მერე კი ჩემს ცხოვრებაში თითქმის ყველა მნიშვნელოვანი მოვლენა რატომღაც ამ თვეში ხდებოდა. 1928 წლის ოქტომბერში გერმანულ ენაზე გამოქვეყნდა რომანი „გველის პერანგი“. ეს ჩემთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, რადგან საქართველოს თხუთმეტსაუკუნოვანი მწერლობის ისტორიაში ეს პირველი ნაწარმოებია, რომელმაც ევროპაში გაიკვალა გზა. ბუნებრივია, ამით იმის თქმა არ მინდა, თითქოს თარგმნას მხოლოდ ეს ნაწარმოები იმსახურებდეს, მაგრამ ამ ფაქტმა ერთობ ღრმა შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე და ვგონებ, ამას გამიგებენ. გერმანულმა გამომცემლობამ ამ თარგმანის რამდენიმე ეგზემპლარი გადმომიგზავნა და რაკი ეს წიგნი ჩემს საყვარელ სამშობლოსთან ღრმა ფესვებითაა დაკავშირებული და საერთოდაც, თავის ამქვეყნად მოვლინებას მას უნდა უმადლოდეს, სურვილი გამიჩნდა, ჩემი ქვეყნისათვის გამეცნო იგი, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით. მინდოდა, ეს წიგნი საკუთარი ხელით ჩემი მოხუცი დედისთვისაც მიმერთმია, რომელიც კარგახანია აღარ მინახავს. ამიტომაც მშობლიური სოფლისაკენ გავუდექი გზას.
მკითხველს ვთხოვ, კავკასიის რუკა მოიმარჯვოს და თბილისიდან ბათუმისკენ მიმავალი რკინიგზის ხაზი მონახოს. ამ გზით ვიმგზავრე და რვა საათში სვირის პატარა სადგურში ჩავედი. საზღვარი ზემო და ქვემო იმერეთს შორის სწორედ ამ ადგილას გადის.
ევროპელ მკითხველს კი მინდა ვუთხრა: საქართველო სხვადასხვა კუთხეს აერთიანებს. აქ ცხოვრობენ: კახელები, ქართლელები, იმერლები, გურულები, მეგრელები და აჭარლები; ასევე მთის ხალხები: სვანები, ხევსურები, ფშაველები და თუშები. ისინი ყველანი ქართველები არიან და ქართულად ლაპარაკობენ, გარდა სვანებისა და მეგრელებისა, რომლებსაც ქართული ენის გარდა საკუთარი ენებიც აქვთ. ეს ენები ფუძექართული ენის საფუძველზე არსებობენ; საერთოდ კი, საქართველოს ყველა კუთხეში ერთიანი ლიტერატურული და საეკლესიო ენა მოქმედებს.
ჩუქება
