ლექსები

ლექსები 
 ვუძღვნი უზენაეს მშვენიერებას –
იაპონიას და 

უმაღლეს კეთილშობილებას –

იაპონელ ხალხს




არსებობენ განსაკუთრებული წუთები, ისინი არ განმეორდებიან.
მე არ მინდა მათ უქმად ჩაიარონ.

ყველაზე კარგად მათი გამოსახვა შეიძლება ისეთ 

მოკლე ლექსში, როგორიც არის ტანკა. 

მე ვწერ ტანკას იმიტომ, რომ მიყვარს სიცოცხლე...


იშიკავა ტაკუბოკუ 



სიოს საძებრად გარეთ გასულს,

ზაფხულის ღამეს,

ვარსკვლავებით მოჭედილმა ცამ,

პატარა ბიჭი გამახსენა, იაკი კაბე,

მომვლელი ციცინათელების სასაფლაოსი...





ერთხელ სკოლაში,

ჩვენმა მოხუცმა არითმეტიკის მასწავლებელმა

აღტაცებით წამოიძახა:

– „გალობს პოეტი“.

შაშვი იჯდა ფანჯრის რაფაზე...





მთის სიჩუმეში,

როცა ირგვლივ ჩქამიც არ ისმის,

ცას შემოდგომის,

ცარიელს და დუმილში ჩაფლულს,

ყვავი ყრანტალით გადაიფრენს და გადასერავს...



ჩემი ბავშვობა გამახსენდა,

სოფლის სახლი,

გლეხის ოთახი,

როცა ჩემ თვალწინ 

დედის ბუდიდან გადმოვარდა უმწეო ბარტყი...





ნისლი ჩამოწვა,

არაფერი აღარ ჩანს გზაზე,

შორიდან მესმის,

როგორ კივის ქალაქიდან ჩვენი სოფლისკენ 

წამოსული მატარებელი...





ბაღის ბოლოში,

სადაც წინათ ვემალებოდი

ხმაურსა და ადამიანებს,

მწიფდა ლიმონი,

დედაჩემის დედის დარგული...





სამი წელია,

რაც მეზობელმა ღობის იქით 

მოჭრა ლეღვის ხე.

სამი წელია ღობის აქეთ არ ყვავილობს 

ჩემი ატამი...





როგორ ურცხვად გატყუებდი,

ყოველ ღამე,

ძვირფასო დედა –

ვითომ მეძინა,

რომ მიკოცნიდი შუბლსა და ხელებს...





ცის დასალიერს

ვარდისფერი სინაზე დაჰკრავს.

ტაძრის კიბეზე

მიმოფანტულა დასეტყვილი

ყვავილი ატმის...





წყალში თავსა ვყოფ,

წამიერად ვიკავებ სუნთქვას,

მსურს მძაფრად ვიგრძნო

თვითმკვლელობისას 

რას გრძნობდა იგი...





ჩემი შვილების ალიაქოთში

და სიცელქეში,

პოეტის სახლში,

კალმის გარდა,

ყველაფერია...





ერთი კვირაა,

თითქოს 

სამყარო დაცარიელდა,

გაჩერებასთან აღარ მხვდება

უცნობი დილით…...





ჩემს სამშობლოში,

სადაც ამდენი

ღვთისმსახური და პოეტია,

ჩალად არა ღირს 

სიცოცხლე კაცის...





ამ ქვეყანაზე,

ამ უდიდეს მწუხარებაში,

ო, ალუბლის ხევ,

ხარ ერთადერთი 

შვება სულისა...





სუსტი, 

მაგრამ ყველაფრის გამგე,

სახელმწიფო ბიუროკრატი,

სიგარით ხელში –

პოეტს ფულზე ელაპარაკა...





ნაადრევად

და ფოთოლცვენით წასულმა,

ჩემმა ოცდამეშვიდე ზაფხულმა,

არც ერთ ჩემს კითხვას

არ უპასუხა...





ო, როგორ მინდა,

ისე, როგორც ჩემს ბავშვობაში,

სკოლიდან ტყეში გაპარულს 

და სირბილით დაღლილს,

დედამ ისევ მისაყვედუროს...





ჩვენი სოფლის მტვრიან ქუჩებში,

მარტოდმარტო, 

შეშლილივით დახეტიალობს

მეწისქვილის ბებერი ძაღლი –

ზამთარი მოდის...





მესამე დღეა

სევდიანი ვბრუნდები სახლში 

ტაკაოს ტყიდან.

მესამე დღეა 

ერთი ჩიტიც არ გალობს ტყეში...





სად არის 

ჩემი სამშობლო –

ლტოლვილი ბავშვის ცრემლში,

თუ სახელმწიფო დროშის

მოფრიალე ღიმილში?..



ყველგან თეთრია,

თოვლი ფარავს ირგვლივ ყველაფერს,

მხოლოდ წითლად, 

მეზობლის ბაღში,

ანათებენ დათოვლილი ბროწეულები...



შუაღამეა,

მხოლოდ საათის ისმის წიკწიკი,

დროგამოშვებით 

სიო არხევს

ხავერდის ფარდას...



მაისი იყო, რაც უყვარდა

ჩემს შეყვარებულს,

ახლა კი მისი გადაშლილი

ნორჩი მკერდიდან,

ატამი ყვავის ნაგასაკის სასაფლაოზე...





ყველა ჯებირი გადმოლახა 

პატარა ღელემ,

გლეხებს მთლიანად მოსავალი გაგვინადგურა.

რთული დრო დადგა – 

ხასიათი იცვალა ყველამ...



როცა სასმელ წყალს ვეზიდებით

მძიმე კასრებით,

თქვენს ნუგეშსა ვგრძნობ,

სოფლის გრძელ გზაზე ჩამწკრივებულო,

ხეებო ფიჭვის...


როცა პოეტი

სალოცავად გამოდის ბაღში,

თქვენ საით მიხვალთ

ბნელ ღამეში, დამწუხრებულნი,

თეთრო ღრუბლებო?..



ვხედავ წეროებს,

გადასერეს უღრუბლო ზეცა.

ასე მიფრინავენ ჩემი ფიქრებიც

ჩემს სატრფოსთან

ჰიროშიმაში...





ღრმა ბავშვობიდან 

მახსენდება ორი ხატება –

შეშლილი ბებიაჩემის თვალები

და ტაცუტას მთები 

შემოდგომისას...





გარეთ წვიმაა,

ამეტყველდა სიმწვანე ტყეთა.

ცეცხლზე ამზადებს

ჩემი ცოლი

ბამბუკის წვნიანს...



მესამე დღეა

ჩვენს სოფელს 

არ ტოვებს ნისლი.

საუკეთესო დრო დაუდგათ 

შეყვარებულებს...



მთელი კვირაა

ქმრებს ეძებენ 

სოფლის ქალები.

მეთევზეები დაბრუნებას

არ აპირებენ...



ვდგავარ

ტირიფთა შორის.

მე ვდუმვარ,

ნაკადული 

ხმაურობს...





დილით ავდექი ძალიან ადრე,

გამოვაღე ყველა ფანჯარა,

მზეს შევეგებე და 

მხოლოდ ერთი ლოცვა ვთქვი გულში – 

ჩემი სამშობლო, ჩემი სამშობლო, სამშობლო ჩემი...





გამომელია გუშინ

ბრინჯის ბოლო მარცვალი,

დღეს კი – მელანი.

გავცქერი ბაღს და 

საშინელი მჭამენ ფიქრები...





სასაფლაოსთან,

სოფლის ბოლოში,

ლანდივით მოჩანს ჩამოშლილი სკოლის შენობა,

ჭადრებისა და ნეკერჩხლების ხეთა ჩეროში

მოხუცებულნი იგონებენ ქალაქელ შვილებს...



ერთი სიზმარი

არ მასვენებს, ამეკვიატა –

შემოსილი თეთრ კიმონოთი,

პოეტი ვდგავარ 

სახელმწიფო