***** "გამოჩნდა ცაში დიდი ნიშანი – დედაკაცი, რომელსაც ემოსა მზე. მის ფერხთით იყო მთვარე და მის თავზე გვირგვინი თორმეტი ვარსკვლავით. ფეხმძიმედ იყო და ყვიროდა, იტანჯებოადა მშობიარობის ტკივილებით. სხვა ნიშანიც გამოჩნდა ცაში: აჰა დიდი წითელი გველეშაპი, რომელსაც ჰქონდა შვიდი თავი და ათი რქა და თავზე შვიდი ჯიღა. მისმა კუდმა ციდან წამოათრია ვარსკვლავების მესამედი და მოისროლა დედამიწაზე. გველეშაპი კი დადგა დედაკაცის წინ, რომელსაც უნდა ემშობიარა, რათა როგორც კი შობდა გადაეყლაპა მისი ბავშვი.
და შვა ძე, ვაჟი, რომელმაც უნდა მწყემსოს ყველა ხალხი რკინის კვერთხით. და ატაცებულ იქნა მისი ბავშვი ღმერთთან და მის ტახტთან.
დედაკავი კი გაიქცა უდაბნოში, სადაც მისთვის მომზადებული იყო ადგილი ღვთისაგან, რათა იქ გამოეკვებათ იგი ათას ორას სამოც დღეს.
შეიქნა ცაში ომი: მიქაელი და მისი ანგელოზები ებრძოდნენ გველეშაპს. შეებრძოლენ გველეშაპი და მისი ანგელოზები, მაგრამ ვერ გაუძლეს და აღარც ადგილი აღმოჩნდა მათთვის ცაში.
გადმოგდებულ იქნა დიდი გველეშაპი, ძველი გველი, რომელსაც ეშმაკი და სატანა ჰქვია, მთელი წუთისოფლის მაცდუნებელი. და მისი ანგელოზებიც გადმოყრილ იქნენ მასთან ერთად."
იოანეს გამოცხადება. თავი 12.
ა პ ო კ ა ლ ი ფ სი
შეიქნა ცაში ომი:
დაუნდობზე დაუნდობი.
ბოროტს ებრძვის ქრისტე ღმერთი,
რომ გადაწყდეს კაცთა ბედი.
ძლევა იქმნა საკვირველი,
ვეღარ მკვიდრობს ადგილს მტერი.
საშინელი ელის დღენი,
საუკუნო ცეცხლი მწველი.
მაგრამ ხანი დაჰყო მიწას,
აქ კი იწყებს ხალხთ წაბილწვას.
გაამრავლებს ქვეყნად სიძვას
და ნათელი იწყებს ბინდვას.
რა იხილა გველმა ბნელი,
შურს მოუხმო , როგორც მცველი.
ყველას გულში იწყო ძრომა,
რადგან ჰქონდეთ მარად მტრობა.
შეება მხეცი სიყვარულს,
ლახვარი ჩასცა წმინდა გულს.
რომ სმუდამოდ განქარდეს,
კდემამოსილთა სინაზე.
ღალატის პრინციპ მატარმა,
ქალწულს დაუწყო დარბევა.
ნამუსს კი ფარდა ახადა,
შიშობს არ იშვას კვლავ წმინდა.
გამოარჩია თავისნი,
მისცა ცხოვრება ვარგისი.
ოქრო და ვერცხლი ამრავლა,
სურ გაიხაროს ანგარმა.
დევნა დაუწყო მართალთა,
რომ შიში ჰქონდეთ საწყალთა.
ამპარტავნება დათესა,
ამით უღელი დახვეწა.
ბრიყვთა კანონი უბოძა,
მონის სახელი შეცვალა,
თავისუფლევა უწოდა.
დაეპატრონა პლანეტას,
მეფედ გახდომა ინდომა.
მრუშად ქცეული ბუნება,
დედათა რყვნას უბრუნდება.
უცოდველ ჩვილთა კივილით,
ღვთისმშობლის გული ძრწუნდება.
აღარვინ დარჩა მლოცველი,
მიწას განერთხა ყოველი.
განუდგათ ღმერთი ცხოველი
და დადგა ჟამი მგმობელი.
გამოჩნად კაცი მტარვალი.
მამონის მონის სადარი.
ხორცი შეისხა ბოროტმა,
რათა აღიგვას გოლგოთა.
რა დაინახა მამონმა,
ქვეყყნად არა ჰყავს ბადალი,
თავისიანებს მოუხმო,
შეკრიბა დიდი ლაშქარი.
სურს გაიბრძოლოს უფალზე.
ყოფნა აღარ სურს მიწაზე.
სიწმინდის სახე შეცვლილმა,
ღმერთი, რომ იყოს ეს უნდა.
გამოუბრწყინდა ნათელი.
აღარ გამოჩნდა შავბნელი
და სამუდამოდ განქარდა,
ეშმაკის სულის ნაბერი.
ამინ. 29. 08. 2005
ჩუქება
