წყალწაღებულმა - ვტაცე ხელი,
ხავსს ვეჭიდები - საშველს ვეძებ...
ძნელია წუთი განშორების!”
(ბასიე)
"გოგონამ მორიდებით შეაღო ფანჯარა და
იქიდან შემოპარული ჰაერი მთლიანად შთანთქა.
ამოისუნთქა…
თუმცა, მართალი აღმოჩნდა რომ ამბობენ, ბედნიერება წამიერიაო…
მის წინ მდგომი მოხუცი ქალი აყვირდა და ლანძღვა დაუწყო, გაციებული ვარ და მოვკვდები ხველებით მთელი ღამეო…
მოვკვდებიო…
`ცალი ფეხი ისედაც კუბოში გაქვს! მე კი მუცლით ბავშვს ვატარებ და მას ჰაერი სჭირდება, თუნდაც ისეთი ბინძური, როგორსაც თქვენ და თქვენნაირები ხდით მას!” – უნდოდა, ეთქვა, მაგრამ ქალს მოუბოდიშა და ფანჯარა დახურა…
გოგონას თვალებს შიგნიდან ეპარებოდა სიბნელე…
სიკვდილივით უკუნეთი და შავი…
სისველეც…
ქალი დიდხანს არ გაჩუმდა…
`ეს რა თაობა მოდის, უფროსის პატივისცემაც არ იციან… ჩამოსხდებიან და იხედებიან ფანჯარაში, თითქოს ვერ გამჩნევენო…” კიდევ ათასი საზიზღრობა მთავრობაზე და იმაზე თუ ეს ვის ხელში იყო ქვეყანა…
`შენ არ ამოეტენე უკვე კარგად გადაჭედილ ავტობუსში? კარიც ვერ დაკეტა მძღოლმა! იმუქრებოდა, არ წავალო. ოდესმე გიფიქრია, რატომ?
ლანძღავ ახალ თაობას მაშინ, როცა, შენ და შენნაირებმა გაგვზარდეთ და გაგვხადეთ ასეთები!..
გაგვაბოროტეთ და სიკეთეს ითხოვთ?
დაგვიბინძურეთ სულიც და ქალაქიც და მაინც სისუფთავეს ითხოვთ!
ჩვენ არაფერი გვაქვს, მაშინ როცა ჩვენს ასაკში თქვენ ყველაფერი გქონდათ!..
ითხოვ, ადგილი დაგითმო, მაშინ, როცა ბილეთის ფულიც არ გადაგიხდია!..
იმისთვის, რომ სკამი დაგითმო, ფეხზე დასადგომი ადგილი ხომ მაინც უნდა იყოს?!
მაგრამ დატოვეთ?
ყველა სკამისთვის იბრძვის…
ყველგან…
ოდესმე გიფიქრიათ, რომ ყველაფერი, რის აშენებასაც გვთხოვთ, თქვენი დანგრეულია?..”
რა გასაკვირია, რომ ამის თქმაც ვერ გაბედა!..
ის ჩვეულებრივი, ბანალური გოგონა იყო…
შეეძლო დარდის გულში ჩაკვლა…
შეეძლო, სათქმელი მუჭში მოემწყვდია და მოპარული ორცხობილასა-ვით, ქურდულად ეჭამა…
უბრალოდ, ადგა და მოხუცს ადგილი დაუთმო…
ქალი გაიბღინძა, ახლა მას ჰქონდა სკამი!"