I კაცმა არ იცის, ყუბილაი ყაენს ყველაფერი სჯერა თუ არა, რასაც მარკო პოლო ელჩობისას ნანახ ქალაქებზე უამბობს. ერთი კი ცხადია: თათართა იმპერატორი ახალგაზრდა ვენეციელს მეტი ყურადღებითა და ცნობისმოყვარეობით უსმენს, ვიდრე საკუთარ შიკრიკებს ან მსტოვრებს. იმპერატორთა ცხოვრებაში არის ჟამი სევდისა და შვებისა, რომელიც დაპყრობილი ტერიტორიების უსასრულობით მოგვრილ სიამაყეს მოჰყვება, რომ მალე ამ ტერიტორიების შეცნობასა და გაგებაზე ხელს ავიღებთ; რაღაც სიცარიელის შეგრძნებაა, საღამოს რომ გვეუფლება, წვიმით გალუმპული სპილოებისა და საცეცხლურში მინავლული სანდალოზის ნაცრის სუნთან ერთად; თავბრუსხვევაა, რომლის გამოც ირწევიან დედამიწის ჟღალ ზურგზე დატვიფრული მთები და მდინარეები, რომელიც ერთიმეორის მიყოლებით კეცავს გრაგნილებს, მტრის უკანასკნელი ჯარების ზედიზედ განადგურებას რომ გვატყობინებს და ლუქს ახსნის იმ მეფეთა გზავნილებს, რომელთა სახელებიც არასდროს გვსმენია და რომლებშიც ჩვენი უძლეველი ჯარის დახმარებას გვემუდარებიან, სანაცვლოდ კი ოქრო-ვერცხლის, ტყავეულის, კუს ბაკნების წლიურ გადასახადს აღგვითქვამენ: სასოწარკვეთის ჟამია, რადგან ვხვდებით, რომ ეს იმპერია, ჩვენ რომ ყველანაირი საოცრების ნაკრები გვეგონა, უსასრულო და უფორმო ნანგრევია, მისი ხრწნილება მეტისმეტად მოდებულია, რომ ჩვენმა სამეფო კვერთხმა მისი შეჩერება შეძლოს, ვხვდებით, რომ მეტოქე ხელმწიფეთა ძლევამ მათი სამეფოების ხანგრძლივი დაკნინებაც გვარგუნა მემკვიდრეობად. დასაქცევად განწირულ გალავანსა და კოშკებს მიღმა ყუბილაი ყაენი მხოლოდ მარკო პოლოს მონათხრობში ახერხებდა, დაენახა ნაყშის უწვრილესი ფილიგრანი, რომელსაც მღილი ვერ დახრავდა.