ქალაქი ავტობუსი ქალაქში შედის და მანქანებში იკარგება. სტუდენტთა ქალაქის შესასვლელთან დიდი რიგია. შესასვლელი წარმოადგენს პატარა ოთახს, რომლის სიგანე ცოტათი თუ აღემატება ერთ მეტრას. ამ პატარა ოთახის შუაგულში ტრიალებს მრგვალი რკინის ბორბალი. სიმაღლით ასევე ერთ მეტრაზე ცოტა მაღალი, რომელიც საჭიროების შემთხვევაში ჩერდება მეზობელი ოთახიდან გამოშვერილი გრძელი რკინით. მეზობელ ოთახში მორიგეები სხედან. ისინი სამნი არიან. სამივეს მკლავზე წითელი ნაჭერი აქვთ შემოკრული და ზედ მხოლოდ ერთი ასო - მ - აწერიათ, რაც ეტყობა აქაურად მორიგეს ნიშნავს. შესასვლელი ოთახი და სამორიგეო შუაში მინით არის გადატიხრული. შესასვლელს გარედან აწერია: - სდექ! წარმოადგინე საშვი! ბორბალი, რომელიც შესასვლელში ტრიალებს, ისეა გათვალისწინებული, რომ მისი ერთი შემოტრიალებით ერთი კაცი გარედან შედის სტუდქალაქში, ხოლო მეორე შიგნიდან გამოდის გარეთ. ისე კი, თუ ბორბალი არ შემობრუნდა, ვერც გარედან შევა ვინმე და ვერც იქედან გამოვა. მორიგეები უსაშვოდ არავის უშვებენ და ორივე მხრიდან ხალხის დიდი რიგია.
ლუკა ხალხის რიგში დგას. იგი საშუალო ტანის, გამხდარი ბიჭია. ჯერ თვრამეტი წლისაც არ იქნება. წაბლისფერი თმები მოკლედა აქვს შეკრეჭილი და ცისფერი თვალებით ოდნავ აფორიაქებული იყურება აქეთ-იქით. ერთი მოხუცი ქალი მიუახლოვდა და ჩუმად, თითქმის განწირული ხმით ეხვეწება:
- ახალგაზრდავ, თუ შეიძლება, ორი კარაქი მიყიდე რო შეხვალ და გადმომაწოდე.
ქალი ფულს აძლევს. ლუკამ არ იცის, რა ქნას, ის პირველად არის აქ, ქალი კი ისეთი სახით ეხვეწება, უარის თქმა არ შეიძლება. მოხუცი ეტყობა რაღაცას ხვდება და ბიჭის გასაგონად ჩურჩულებს - აქაურ მაღაზიაში უტალონოდ აძლევენ კარაქს, სტუდენტებს შეღავათს უწევენ, - თან ბიჭის გასაგონად ამბობს, თან თითქოს ბოდიშს იხდის, ჩურჩულებს, ხელში სამმანეთიანს აცახცახებს და თითქოს მხრებსა და ტანსაც აყოლებს ხელის კანკალს, მერე ამავე აკანკალებული ხელით ლუკას ჯიბეში ჩადებს ფულს და ხომ არავინ დამინახაო, შეშინებული იყურება აქეთ-იქით.
ამასობაში ლუკას რიგმაც მოაღწია.
- შენ, ეი, არ იცი კითხვა?! - ყვირის მორიგე და ბორბალს აჩერებს, ისე რომ ლუკა ბორბლით კედელზეა მიკრული.
- საშვი-მეთქი! - ხმამაღლა იძახის მორიგე.
- პირველად ვარ აქ, არა მაქვს საშვი.
- თუ არა გაქვს, ნუ მიეთრევი.
- პირველადა ვარ, ხომ გითხარი.
- ბიჭო, ან შედი, ან გამოდი, ნუ გვაგვიანებ! - ბრაზობს აქეთ-იქიდან მომდგარი ხალხი.
- მიმართვა მაქვს აქ საცხოვრებლად, - ინსტიტუტიდან წამოღებული ცნობა ამოიღო ლუკამ.
- მაჩვენე! - გამოგლიჯა მორიგემ.
- ვა, თეატრალი ხარ, ტო? - დამცინავად თქვა მეორე გამხდარმა მორიგემ.
- გაუშვით რა! - დაუძახა მათ მესამე მორიგემ, რომელიც კუთხეში იჯდა და რადიოთი რაღაც მუსიკას უსმენდა.
- ლექსი გვითხარი და შეგიშვებთ.
- არ ვიცი ლექსი და გამიშვით.
- ვა, მა რა თეატრალი ხარ, თუ ლექსი არ იცი, ტო?!
მორიგემ ცნობა მიაწოდა, ბორბალი დაატრიალა და შიგნით შესულ ლუკას მიაძახა:
- შენ, ეი, თეატრალი ხარ თუ ვიღაცა ხარ, მეორედ აქ უსაშვოდ აღარ დაგინახო მოსული, თორეე!
სტუდქალაქის მაღაზია იქვე, შესასვლელთან ახლოს იყო. ლუკა შიგნით შევიდა, კარაქი იყიდა და ღობის იქით დარჩენილ მოხუც ქალს დაუწყო ძებნა. ქალი იქით წასულიყო და მოფარებული ადგილიდან ხელის ქნევით ანიშნებდა, აქეთ წამოდი, აქ გადმომაწოდეო.
ლუკამ ღობის ზემოდან გადაუგდო ქაღალდში გახვეული კარაქი და მეათე კორპუსი რომელიაო, ჰკითხა ქალს.
- ბოლოდან მესამე, - დაუძახა ქალმა და რაღაც მადლობის მსგავსი სიტყვების ჩურჩულით წავიდა თავის გზაზე.
ლუკა ერთ ხანს ქალს გაჰყურებდა. რაღაცით იზიდავდა ეს მოხუცი ქალი. რაღაც მშობლიური სითბო მოდიოდა მისი ოდნავ წინწახრილი მხრებიდან. ხანდახან წაბარბაცდებოდა და ჯოხს ეყრდნობოდა.
აქამდე ყველაფერი მოზეიმე და ამაღლებული ეჩვენებოდა ქალაქში ლუკას. მისაღებ გამოცდებზე კი იყო აქ ორი კვირით ჩამოსული, მაგრამ მაშინ ვერაფერს ვერ ხედავდა, არაფერი არ ესმოდა, მხოლოდ ერთი მიზნით იყო შეპყრობილი, სტუდენტი უნდა გამხდარიყო და გახდა კიდეც. როცა ინსტიტუტის შუშის კარებზე გამოკრულ ჩარიცხულთა სიაში თავისი გვარიც წაიკითხა, იმ წუთიდან ყველამ და ყველაფერმა საზეიმო იერი მიიღო. სოფელში დაბრუნებულს თვითონ მთებიც უფრო მეტად მაღალი და მოზეიმენი მოეჩვენა.
ქალაქმა წარმოშვა ეს ამაღლებული გრძნობა და თვითონვე იყო უჩვეულო, ამაღლებული და იდუმალი. იგი რაღაცით ჰგავდა უცნობ ლამაზ ქალს და თავისკენ იზიდავდა ლუკას, იზიდავდა და თანაც სიკეთეს ჰპირდებოდა.
და თითქოს ამ ჰარმონიულ მელოდიაში რაღაცა სიმი ჩაწყდაო, ისე ჩაწყვიტა რაღაც მოხუცმა ქალმა ლუკას. ქალი არ ეკუთვნოდა ქალაქს, მის მოძრაობაში ერთი ნაბიჯიც
ჩუქება
