ფერისცვალება
იასამანს
სადღაც შორით, ღამის ნიავს
მოაქვს ჩუმი იავნანა.
დაძინებად ასეთ ღამე,
ღმერთო, როგორ დამენანა.
იყვავილა, ვეღარ ვხედავ
ბაღში გაშლილ იასამანს.
აწი რაღას აფეთქდება,
რაღა გააღვიძებს ამას?
სადღაც შორით მკრთალად მოჩანს
ვარსკვლავების მწიფე ყანა.
იქით - უდარდელი სიყრმე,
აქეთ - ლელიანის ჭალა.
თმაშევერცხლილ იასამანს
რას უშველის იავნანა?
უღიმილო სიბერისთვის,
ღმერთო, როგორ დამენანა.
იქნებ...
იქნებ, დამეწერა უნიჭო ლექსები...
იქნებ, მომეძებნა წაშლილი ფერები...
იქნებ, დამეარა ნაწვიმი ქუჩები...
და იქნებ, მეპოვა გამქრალი წუთები...
იქნება გაზაფხული, იქნება მაისი...
აღარ დაგიბრუნდება ცხოვრების აისი.
ეს ჩუმი შემოდგომა, წვიმები მღლიან მე...
რა დიდი დრო გასულა, რაც დავიგვიანე...
იისფერია
იისფერია დღეს ცა, ნუ გეგონებათ ლურჯი.
იისფერია მთები და ნიაღვარი მუნჯი.
და იისფერი მთვარე. ოჰ, იისფერი ფუნჯიც.
არა , თეთრია ლოცვა. თეთრი ღამეა სულში...
წვიმს დარიალზე...
წვიმაში დგეხარ, ნიაღვარია..
სული დასველდა და გიხარია..
თმაში წვეთები ფიანდაზია..
სულში ყინული მოუხაზია..
წვიმაში დგეხარ, ნიაღვარია...
წვიმაში დგეხარ და წამალია..
ჩუმი სევდები.. დასანანია..
წვიმა გასველებს და გიხარია.
თოლია
წლები შემოდგომის არ იცდის, მგონია...
მთებიდან მოცოცავს ცხოვრების თოვლია....
ოჰ! რატომ მგონია, დამიცდის თოლია...
ჩუმი ოცნებებით ნიავს გაჰყოლია.
გაფრინდი თოლია.... გაფრინდი თოლია...
მე ნუ მელოდები.. ფუჭი ჰარმონია
აქ დაისადფურებს. ჩქარა! აქ თოვლია...
შენ ჩუმ ოცნებებად გადარჩი, თოლია....
არ ჩანდა
ისევ არ ჩანდა ფერი,
ისევ ვერ ვნახე სული...
ო, სულო, რატომ მღერი?
გულო, რატომ ხარ ხელი?
ფერი, ეს იისფერი...
ფერი, ცაშენარევი....
სული, უფალო, სული...
მეტი მე არაფერი...
მერამდენე...
მერამდენე ზაფხულია?
მერამდენე შემოდგომა?
მერამდენე ფიქრებია?
მერამდენე თოვლი მოვა?
მერამდენე ლექსებია?
მერამდენე მწუხრის ლოცვა...
მერამდენე ცრემლებია
და ცხოვრების სულ გამოცდა.
მეთერთმეტე ჟამებია...
მერამდენე წვიმა მოვა?
მერამდენე თვალებია?
ოჰ, ზამთარი, მძიმე თოვა...
* * *
მექართველება, მე ეს მთები
მექართველება...
მეამაყება, მემღერება მე
ქართველობა...
მეშობელება... მათი სუნთქვა
მემშობელება...
უფლისგანა მაქვს ნაჩუქარი მე
მშობელობა....
მანდილად მხურავს თავზე ზეცა
და დედამიწა...
აქ მე ქალამნებს ვეღარ ვხედავ...
მეფეხშველება...
ვაზების სუნთქვა, მუხის ღელვა,
ალვა-ტანები...
სხვა არა მინდა... ამ წყაროს წყალს
დავეტანები...
ორქიდეები, ზამბახები,
გეორგინები...
არა, არც ერთი... ქართულ მინდვრის
მსურს ყვავილები.
მექართველება წვიმის წვეთი,
ამ ცის ღრუბლები,
მათგან შორს მყოფი უნებურად
მოვიღრუბლები...
ნიავის სუნთქვა, მწვანე ღელვა
მთების ტალღების...
მე ქართველობის ქარიშხალი
მიბერავს შვების...
მომისამძიმრე
მომისამძიმრეს ლოდებმა დარდი.
შემომახვიეს ნისლ-მთებმა სევდა.
შენ გზააბნეულ ქარიშხალს გავდი,
გენატრებოდა ბუხართან თვლემა.
მომისამძიმრეს წვეთებმა სუნთქვით,
მომიალერსეს ფოთლებმა ფრენით.
შემოდგომებმა აკრიფეს სული,
თეთრი თოვლები მოფრინდა კდემით.
თეთრი თოვლები მომისამძიმრე,
მარანში ისევ დუღს საბარძიმე.
თეთრი თოვლები, სანთლის ალები,
ბუხართან მურა დათვის ტყავები.
და ეს ბუხარი სახლში ობოლში,
და ეს სახლი კი ტყის ნისლის ბოლში.
და ძველ ქარიშხლის ნავსაყუდელში
ძველი სევდების წყებით ბრუნდები.
მთები..
რომ ჩაგეხუტოთ, გოლიათებო,
ძგერა გავიგო მაგ თქვენი გულის...
რომ დაგიჩოქოთ, შუამავლებო...
უფლს შევვედრო ცოდვილი სული.
მწვანე ხავერდით თქვენი კალთები
მოუფენია უფლის მარჯვენას,
მტრისგან უტეხი ციხის კარები,
გიცქერთ და ვსუნთქავ ამ აღმაფრენას.
ჯიხვის ნატერფალს დაუთესია
თქვენს ქარაფებზე ია-ენძელა...
ვიღცას ზეცით მოუბნევია
ამ ყვითელგულა გვირილას მზერა.
არა, არ მჯერა, გაგვცუდებოდეს
იმედები და რწმენა შენი,
არ მესმის რატომ დავიკარგენით
სიწმინდის ნაცვლად ქალაქის მტვერში.
აურზაური
ისეთი გრძნობით მივტირი მე წლებს,
როგორც მშიერი ყლაპავდეს ნერწყვებს.
ჩვეული სევდით ჭაღარებს ვეძებ,
როგორც ირემი მტაცებელ მხეცებს.
კალამი მელნით მეცლება, რა ვქნა?
ჩემი სევდები არც მინდა გავთქვა.
რა დროს ლექსია?
ჩუქება
